IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το δημόσιο χρέος δεν είναι πια πρώτο θέμα όπως ήταν μετά τη διευθέτησή του από το Eurogroup. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως το συνολικό χρέος, εδώ και έξω, δεν είναι θέμα. Κάποτε ήταν πρωτοσέλιδο θέμα σε σχεδόν καθημερινή βάση. Όμως, εδώ και καιρό έχει χάσει τη λάμψη του. Αναφερόμαστε στο δημόσιο χρέος. Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία της 30ης Σεπτεμβρίου του 2018, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ανερχόταν στα 356 δισ. ευρώ αλλά της γενικής κυβέρνησης ήταν μικρότερο καθώς αφαιρείται το διακυβερνητικό. Το μεσοσταθμικό κόστος δανεισμού ανερχόταν σε 1,7% περίπου, με αποτέλεσμα τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα να υπερκαλύπτουν τις δαπάνες για τόκους τα δύο τελευταία χρόνια. Μάλιστα, το 85% περίπου του δημόσιου χρέους είναι σε σταθερό επιτόκιο και το μισό περίπου χρέος αποτελείται από δάνεια που οφείλει η χώρα στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) και τον προκάτοχό του EFSF. Oμως, δεν είναι μόνο το δημόσιο χρέος. Υπάρχει επίσης το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ (1) Μύθος η είσοδος σε τροχιά ανάπτυξης.  (2) Τα υπερπλεονάσματα καθηλώνουν την ελληνική οικονομία.   (3)  Μέσα σε 10 χρόνια χάθηκαν 911.200 θέσεις εργασίας  υψηλής εξειδίκευσης . Υπάρχει κίνδυνος η χώρα να οδηγηθεί πάλι στα βράχια; Υπάρχει. Γιατί, το μόνο σχέδιο που φαίνεται να διαθέτουμε είναι όχι πώς θα ανακτηθεί η πρόσβασή μας στις αγορές, αλλά πώς θα αναλωθεί το μαξιλάρι ασφαλείας, τα 26,6 δισ. ευρώ – αυτά που πήραμε αντί για πιστοληπτική γραμμή. Στην ουσία, ροκανίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε. Υποτίθεται ότι αυτά τα κεφάλαια θα ήταν ένας κλειδωμένος κουμπαράς, επιπλέον εγγύηση για τις αγορές προκειμένου να εξασφαλίζουμε καλύτερα επιτόκια δανεισμού από αυτές. Αντ’ αυτού, οσονούπω αρχίζουμε να τα ξοδεύουμε. Στα τέλη 2019 θα έχουν απομείνει 15,5 δισ. εφόσον τελικά καταφέρουμε να αντλήσουμε από τις αγορές 4 δισ. ευρώ. Αν όχι, θα απομείνουν 11,5 δισ. ευρώ. Εφόσον μπει χέρι σε αυτά προς ενίσχυση των τραπεζών (όπως εισηγείται το ΤΧΣ), θα απο

Σκίτσο του Β.ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Μετά από τρία Μνημόνια κι ένα PSI το ελληνικό δημόσιο χρέος εμφανίζεται αυξημένο κατά 14,287 δισ. ευρώ στο τέλος του Β΄ τριμήνου του 2018, σε σύγκριση με το αντίστοιχο περυσινό τρίμηνο, όπως προκύπτει από τα στοιχεία που ανακοίνωσε σήμερα η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) για τους τριμηνιαίους μη χρηματοοικονομικούς λογαριασμούς της Γενικής Κυβέρνησης. Ειδικότερα, το χρέος έφθασε στο τέλος Ιουνίου τα 323,378 δισ. ευρώ, έναντι 309,091 δισ. ευρώ στο τέλος του Β΄ τριμήνου του 2017! Ως ποσοστό του ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε κατά 3,6 ποσοστιαίες μονάδες το 2ο τρίμηνο του 2018 (από το 176,1% στο 179,7% του ΑΕΠ), σε σύγκριση με το αντίστοιχο περυσινό τρίμηνο. Η αύξηση αυτή είναι η μεγαλύτερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε σήμερα η Eurostat. Αυτό σημαίνει πλήρη αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να μπορέσει να συγκρατήσει τις δαπάνες και την σπατάλη του κράτους. Το ελληνικό χρέος είναι υπε

Η πρόβλεψη του προϋπολογισμού ήταν ότι το 2017 η ελληνική οικονομία θα αναπτυχθεί με ρυθμό 2,7%. Στο Μεσοπρόθεσμο που κατέθεσε η κυβέρνηση ο στόχος για την ανάπτυξη περιορίζεται στο 1,8%. Τελικώς τον Μάρτιο του 2018 η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε πως η ανάπτυξη το 2017 ήταν 1,4%. Εάν οι αισιόδοξες προβλέψεις είχαν γίνει μόνο από την ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε κανείς να τις αποδώσει στη σκοπιμότητά της να ωραιοποιήσει το άμεσο μέλλον, αφού το παρόν είναι ζοφερό. Αντίστοιχες προβλέψεις, όμως, είχαν κάνει και οι δανειστές. Ο Τσίπρας και οι υπουργοί του υπερηφανεύονται για το γιγαντιαίο πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 και του 2017. Ενώ ο στόχος ήταν αντιστοίχως 0,5% και 1,75% του ΑΕΠ συσσώρευσαν πολλαπλάσιο, για την ακρίβεια και τις δύο χρονιές περίπου 4,2% του ΑΕΠ! Πρωτογενές πλεόνασμα, όμως, σημαίνει ότι το 2016 αφαιρέθηκαν από την πραγματική οικονομία πάνω από 6,5 δισ. ευρώ περισσότερα από τον στόχο. Το δε 2017 αφαιρέθηκαν 4,5 δισ. ευρώ . Τα όσα επιστράφηκαν με το περιβόητο κοινωνικό

Σε λίγες ημέρες η Ελλάδα θα είναι εκτός Μνημονίων, αλλά με βαρύτατες ανειλημμένες δεσμεύσεις για πολλές δεκαετίες και με καθεστώς αυστηρής εποπτείας. Παρόλα αυτά, ο οκταετής και βάλε μνημονιακός κύκλος κλείνει και υποτίθεται ότι η χώρα θα επανέλθει με κάποιον τρόπο στην κανονικότητα. Είναι γι’ αυτό που έχει σημασία να κάνουμε τώρα να απαντήσουμε στο ερώτημα εάν οι του ευρωιερατείου λειτούργησαν σαν καλοπροαίρετοι εταίροι ή σαν μεταμοντέρνοι αποικιοκράτες. Η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας που υπαγόρευσαν-υπαγορεύουν οι δανειστές και εφάρμοσαν-εφαρμόζουν κατά σειρά οι κυβερνήσεις Γιώργου Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και Τσίπρα επιχειρεί να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά, αφυδατώνοντας την πραγματική οικονομία. Αυτό, όμως, είναι αδύνατον. Η εισροή δημοσίων εσόδων έχει διάρκεια μόνο όταν προέρχεται από λογική φορολόγηση των εισοδημάτων και της κατανάλωσης, εάν δηλαδή προέρχεται από τον παραγόμενο πλούτο, από την ανάπτυξη της οικονομίας. Η λεηλασία της ιδιωτικής π