IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: (1) Πραξικόπημα κατά του Μακάριου:  Όταν η Χούντα άνοιξε τον δρόμο για την τουρκική κατοχή.  (2) Το βέρο Κυπριακό...  'Αγνωστες σελίδες της ιστορίας.  YIANNIS KOURTOGLOU / REUTERS Όταν το χωριό «διχάστηκε» πριν το 1974. Αφήγημα με αφορμή την θλιβερή επέτειο του πραξικοπήματος (15 Ιουλίου 1974).  Ήταν και οι δύο αγωνιστές της ΕΟΚΑ 1955-59, από το ίδιο χωριό. Στον αγώνα έδρασαν στην ίδια ορεινή περιοχή η οποία ανάθρεψε πολλούς αντάρτες της ΕΟΚΑ. Οι δύο τους συμμετείχαν σε αρκετές παράτολμες ενέργειες, έτοιμοι να πέσουν για την Ένωση. Όταν ο αγώνας τελείωσε, καθένας επέστρεψε στην οικογένεια του και στον αγώνα επιβίωσης. Ήταν άλλωστε βιοπαλαιστές, ο ένας βοσκός κι ο άλλος οικοδόμος, με πολλά παιδιά να θρέψουν καθένας. Πέρασαν τα χρόνια μέχρι το 1970, όταν η πανούκλα του φανατισμού και η εξαγορά συνειδήσεων άρχισαν να τυφλώνουν ανθρώπους. Ο πρώτος εντάχθηκε στην Εοκαβήτα με πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ ο δεύτερος αρνήθηκε πεισματικά. Η προπαγάν

Η άνοιξη και ιδίως το καλοκαίρι του 1916 υπήρξε μια εποχή που η γεωπολιτική είχε αρπάξει από τον γιακά τη Βαλκανική χερσόνησο και η ιστορία μετρούσε την ανάσα της μπροστά σ' ένα παιχνίδι πόκας που μετέβαλε κράτη και άλλαζε ζωές.  Στην Ελλάδα ο τυφώνας είχε επίκεντρο μια πόλη βαθύ μωσαϊκό πολιτισμών οραμάτων και σφαλμάτων, τη συγκλονιστική Θεσσαλονίκη της εποχής, την πόλη που μαζί με τα νησιά του Β. Αιγαίου και την Κρήτη, πρωτοστάτησε στο Κίνημα της Εθνικής Άμυνας. Κίνημα που είχε σκοπό να κρατήσει ζωντανά τα όνειρα της ελληνικής αστικής τάξης σε μια κατά βάσην εσωστρεφή αναζήτηση ταυτότητας ανάμεσα σε έναν 'πατριωτισμό' που νοούνταν 'αυτονόητα' στις περισσότερες περιπτώσεις (παρά κάποιες λαμπρές του εξαιρέσεις) ως δορυφόρος των εξωστρεφών 'δυτικών' δυνάμεων της εποχής από τη μια, και σε μια 'αστική' τάξη φεουδαλική, (θρησκόληπτη όπου 'απαιτούνταν'), συχνά αντιδιαφωτιστική σε περίπλοκη αντίθεση με την υπόλοιπη Δύση, (που διαμόρφωσε σ

Ένας βοσκός Fulani στέκεται στα όρια ενός αγροκτήματος παρακολουθώντας βοοειδή να βόσκουν, στο Paiko της Νιγηρίας, τον Νοέμβριο του 2018. AFOLABI SOTUNDE / REUTERS     Οι κτηνοτρόφοι βοοειδών της Νιγηρίας και οι αγρότες  διεξάγουν  έναν πόλεμο για τους πόρους. Περίληψη:  Το πεδίο της μάχης είναι η πλούσια, εύφορη περιοχή που εκτείνεται σε όλο το κέντρο της Νιγηρίας. Συγκρούσεις μεταξύ δύο ομάδων εκεί έχουν σκοτώσει περισσότερους από 10.000 ανθρώπους την τελευταία δεκαετία, σχεδόν 4.000 από αυτούς μόνο τα δύο τελευταία χρόνια. Η σύγκρουση είναι κυρίως μεταξύ των μόνιμων καλλιεργητών και των νομαδικών κτηνοτρόφων αγελάδων της μεσαίας ζώνης της Νιγηρίας. Μια από τις πιο θανατηφόρες συγκρούσεις στον κόσμο είναι αυτή που πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχει. Το πεδίο της μάχης είναι η πλούσια, εύφορη περιοχή που εκτείνεται σε όλο το κέντρο της Νιγηρίας. Συγκρούσεις μεταξύ δύο ομάδων εκεί έχουν σκοτώσει περισσότερους από 10.000 ανθρώπους [2] την τελευταία δ

  Σαράντος Ι. Καργάκος, Ιστορικός - Συγγραφέας (1937-2019) http://www.sarantoskargakos.gr/  Το συμπόσιο του Διαβόλου: «ZΟΥΜΕ σ'ένα όνειρο που τρίζει»,λέει ένα σύγχρονο νεανικό τραγούδι. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ τον τελευταίο καιρό. «Καμιά κίνηση γύρω μου. μόνο ένα πουλί νεκρό πέφτει στο έδαφος», όπως λέει το τραγούδι των Cure. «Κιουρ» θα πει θεραπεία, αλλά προσωπικά δεν βλέπω θεραπεία στη μελαγχολία που με κατέχει. Άκουσα τον πρωθυπουργό να μιλάει στο Περιστέρι για ΕΑΜ. Για πράγματα που δεν έζησε. Εγώ έζησα στο Περιστέρι και στο Μεταξουργείο το 1946, στην περίοδο της κυριαρχίας των Κατελαναίων και των Πανολιασκαίων. Σε ηλικία έξι ετών είδα τη μάνα μου να χαλάει τα ράφια του μαγαζιού μας για να φτιάξει νεκρόκασες για τα σκοτωμένα αδέλφια του πατέρα μου. Λίγες μέρες μετά ξεφύγαμε από το γερμανικό μπλόκο και βγήκαμε στα βουνά. Και τι δεν είδαν τα μάτια μου! Είδα τους Ιταλούς να λεηλατούν το καλύβι μας, τους Γερμανούς να παίρνουν το ψωμί μας και να με κυνηγούν να μου

Μετά τον θάνατο του Μιχαήλ Παλαιολόγου και την ανάρρηση στον θρόνο του γιου του, Ανδρόνικου Β’ η αυτοκρατορία μπήκε πλέον στην οριστική πορεία προς το τέλος της. Ο Ανδρόνικος δεν είχε σχέση με τα στρατιωτικά και δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στον στρατό. Ωστόσο, μέχρι το 1300 περίπου ο Βυζαντινός Στρατός χάρη σε άξιους στρατηγούς, όπως ο Αλέξιος Φιλανθρωπινός είχε καταστήσει αισθητή την παρουσία του στη Βαλκανική και στη Μικρά Ασία. Ο στρατηγός Αλέξιος Φιλανθρωπινός στην εκστρατεία που πραγματοποίησε το 1293-95 στη Μικρά Ασία διέλυσε σχεδόν τους Οθωμανούς. Το οθωμανικό πρόβλημα θα μπορούσε να έχει τελειώσει τότε για τον Ελληνισμό, αν ο απόλεμος Ανδρόνικος δεν φοβόταν τη δόξα του στρατηγού του και δεν τον εξανάγκαζε να επαναστατήσει. Μετά την σύλληψη και τύφλωση του Φιλανθρωπινού οι Τούρκοι απλώς επανήλθαν. Αξίζει να σημειωθεί πως, ο Ανδρόνικος έστειλε τον τυφλό Φιλανθρωπινό στη Μικρά Ασία, το 1323, χωρίς στρατεύματα. Ήταν τέτοια η φήμη του, που οι Τούρκοι όταν έμαθαν τη