Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Εξουσία

Ο Ουμπέρτο Έκο και οι μάχες στο όνομα των θρησκειών.

Εικόνα
 Ο Ουμπέρτο Έκο  και οι μάχες στο όνομα των θρησκειών.  «Το όνομα του ρόδου» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο και κυκλοφόρησε στην Ιταλία το 1980. Προκάλεσε πάταγο και τιμήθηκε στη χώρα του, την επόμενη χρονιά, με το βραβείο Strega και το 1982 στη Γαλλία με το βραβείο Medicis Etranger ως καλύτερο ξενόγλωσσο έργο. Αν και πέρασαν περισσότερα από τριάντα χρόνια εξακολουθεί να πουλά σε όλο τον κόσμο και για πολλούς είναι το καλύτερό μυθιστόρημα του Έκο. Δεν είναι η αριστοτεχνική ιστορική αναπαράσταση του μεσαίωνα που απογειώνει το έργο, ούτε η ασφυκτική οικονομία του χρόνου που φιλοξενεί τη δράση – όλα εκτυλίσσονται σε εφτά μόνο μέρες – ούτε η πρωτοπρόσωπη, ημερολογιακή καταγραφή των γεγονότων από τον Άντσο (που μαζί με τον Γουλιέλμο πλαισιώνουν το δίδυμο των κεντρικών χαρακτήρων), ούτε καν η αστυνομική πλοκή που κάνει το ρυθμό δαιμονισμένο. Είναι η ισορροπία που καταφέρνει να συνταιριάξει όλα τα παραπάνω, σαν κονσέρτο καλά δουλεμένο. Ο Έκο ελίσσεται ανάμεσα σ’ ένα β

Ο Θουκυδίδης, η Μήλος και η έννοια του ιμπεριαλισμού.

Εικόνα
Ο ιμπεριαλιστής ξέρει να είναι κυνικός απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να αντιτάξει ο ανίσχυρος. Γνωρίζει εκ των προτέρων ότι τα επιχειρήματα του θα είναι κυρίως ηθικά ή συναισθηματικά, δηλαδή εντελώς ακίνδυνα. Δεν διατίθεται να δαπανήσει χρόνο για αερολογίες.  Ο Θουκυδίδης, η Μήλος  και η έννοια του ιμπεριαλισμού.   Η Μήλος ήταν αποικία των Λακεδαιμονίων και στην αρχή του πολέμου κράτησε ουδετερότητα αποφεύγοντας τις συγκρούσεις. Οι Αθηναίοι όμως, ως απόλυτοι κυρίαρχοι της θάλασσας, ήταν αδύνατο να δεχτούν την ανεξαρτησία του νησιού. Θα έλεγε κανείς, ότι δεν ήταν μόνο τα διαφυγόντα κέρδη, αφού η Μήλος δεν πλήρωνε φόρους στο «συμμαχικό» ταμείο, αλλά και η ίδια η αίσθηση της τιμής, που υποχρέωνε την κυριαρχία. Γιατί δηλαδή οι Αθηναίοι δεν επιβάλλονταν στη Μήλο; Μήπως αυτό είναι ένδειξη αδυναμίας; Αν η ανεξαρτησία της Μήλου δημιουργούσε οποιαδήποτε υποψία για τους Αθηναίους, θα έκανε και τους άλλους να φοβούνται λιγότερο, και η σταδιακή αποτίναξη του φόβου είναι ο δρόμος της α

Οι αρμοί της … (α)διάκριτης εξουσίας.

Εικόνα
Οι αρμοί της … (α)διάκριτης εξουσίας. Σε μια χώρα που η διάκριση των εξουσιών υποκύπτει στους .. «αρμούς» της συλλογικής α(δια)κρισίας τα αυτονόητα θα παραμένουν ζητούμενα… Η διάκριση των εξουσιών αποτελεί μία από τις πλέον θεμελιώδεις αρχές του φιλελεύθερου συνταγματικού κράτους. Μολονότι αποτελεί τέκνο της αστικής επανάστασης, η ιδέα της απαντάται στον Αριστοτέλη, ο οποίος διέκρινε τρία «μόρια» στην Πολιτεία, ένα που σκέφτεται και αποφασίζει για τα κοινά, ένα που ασχολείται με τις Αρχές της διοίκησης και ένα που δικάζει. Στους νεότερους χρόνους ήρθε ως ιστορική απάντηση στο δεσποτισμό και στην κατάχρηση εξουσίας στοχεύοντας στη μετριοπάθεια και στην κοινωνική ισορροπία. Στην πράξη δεν είναι έννοια απόλυτη. Στην κοιτίδα του κοινοβουλευτισμού, στην Αγγλία, η αρχή της διάκρισης των εξουσιών είναι πιο χαλαρή. Το ίδιο άτομο μπορεί να είναι μέλος τόσο της νομοθετικής όσο και της εκτελεστικής εξουσίας (όπως και στην Ελλάδα ένας βουλευτής μπορεί να είναι ταυτόχρονα και υπ

Οι πέντε δημοφιλέστεροι τομείς σπουδών για έναν μελλοντικό ηγέτη.

Εικόνα
Οι πέντε δημοφιλέστεροι τομείς σπουδών  για έναν μελλοντικό ηγέτη. Όποιος θα ήθελε να γίνει μία ημέρα πρωθυπουργός ή Πρόεδρος της Δημοκρατίας μίας χώρας είναι αναγκαίο να έχει πέρα από τα προφανή πολιτικά προσόντα και άλλες δύο απαραίτητες προϋποθέσεις. Πρώτον, να έχει ένα πανεπιστημιακό πτυχίο και κατά προτίμηση μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές και δεύτερον, το πτυχίο να αφορά μία κατεύθυνση σπουδών που είναι πιο δημοφιλής από άλλες. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ιστότοπου Visual Capitalist, με βάση τα δεδομένα του 2018, το 83% των αρχηγών κρατών όλου του κόσμου έχουν κάνει όχι μόνον ανώτερες σπουδές, αλλά κατέχουν κι έναν μεταπτυχιακό, ή διδακτορικό τίτλο. Όμως το πιο ενδιαφέρον στην έρευνα αυτή ανά γεωγραφική περιοχή της υφηλίου, είναι η ποιοτική ομαδοποίηση του πεδίου στις σπουδές και μεταπτυχιακές έρευνες των παγκόσμιων ηγετών, που αποδεικνύει πως η πλειονότητά τους προέρχεται από συγκεκριμένες κατευθύνσεις κι ενδεχομένως να αποτελεί και την ποιοτι

Οι εραστές της εξουσίας.

Εικόνα
«Δια μεν γαρ τους των ιδίων επιμελουμένους ουδέν αι πόλεις μείζους καθίστανται, δια δε τους των κοινών μεγάλαι γίγνονται» (Ανδοκίδης). Θα ήταν παρήγορο το γεγονός αν το πλήθος των υποψηφίων στις τελευταίες ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές - τόσο σε τοπικό όσο και σε πανελλήνιο επίπεδο - γνώριζε ή συμφωνούσε με την άποψη του Ανδοκίδη (Αθηναίος ρήτορας, πολιτικός και λογογράφος). Το μεγάλο πλήθος των υποψηφίων με παρακίνησε να ερμηνεύσω τα αίτια αυτής της προθυμίας ή επιθυμίας για συμμετοχή στη διαχείριση των κοινών. Επειδή το θέμα δεν ανήκει μόνο στην αρμοδιότητα των πολιτικών αναλυτών αλλά χρειάζεται και την αρωγή των ψυχολόγων, υποχρεώθηκα να ανατρέξω στον αγαπημένο μου φάκελο «εκλεκτά κείμενα» για να ερμηνεύσω την επιθυμία των ανθρώπων για την εξουσία. Στον φάκελο αυτό βρέθηκε ένα κείμενο (Βήμα 2-2-1992) του Τσέχου προέδρου, Βάτσλαβ Χάβελ με τίτλο «ο πειρασμός της εξουσίας». Πρόκειται για ένα λόγο του που εκφωνήθηκε στη Δανία το 1991, όταν τιμήθηκε με το

Ετιέν ντε Λα Μποετί – Η οικειοθελής υποτέλεια.

Εικόνα
Ο Διάλογος περί οικειοθελούς υποτέλειας του Ετιέν ντε Λα Μποετί εκδόθηκε στη Γαλλία το 1576, ενώ μαίνονταν οι θρησκευτικοί πόλεμοι μετά τη σφαγή των Ουγενότων τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και έχει ταξινομηθεί  ως ένα από τα πολλά φυλλάδια κατά της μοναρχίας και υπέρ του δικαιώματος της εξέγερσης κατά του τυράννου. Στην πραγματικότητα, το έργο του Γάλλου διανοούμενου αποτελεί μια ολοκληρωμένη σκέψη επικεντρωμένη σε ένα θέμα που του φαίνεται παράδοξο: την παθητική αποδοχή της κυριαρχίας από την πλευρά των ανθρώπων, δηλαδή την «οικειοθελή υποτέλεια». «Όχι, δεν είναι καλή η εντολή των πολλών·  ένας είναι ο αρχηγός, ένας ο βασιλιάς». Με αυτόν τον τρόπο ο Οδυσσέας, σύμφωνα με τη διήγηση του Ομήρου, απευθύνθηκε στη συνέλευση των Ελλήνων. Αν είχε σταματήσει στη φράση «δεν είναι καλή η εντολή των πολλών» δεν θα μπορούσε να έχει πει καλύτερο πράγμα. Και αν ήθελε να φανεί ακόμα πιο μυαλωμένος, έπρεπε να προσθέσει πως η κυριαρχία των πολλών δεν μπορεί να είναι φρόνιμη δ

''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ'' ΦΑΣΙΣΜΟΣ. H συναίνεση στην εξαγορά της επιθυμίας.

Εικόνα
Ναταλία Σταμοπούλου Φώτης Καγγελάρης:  ''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ'' ΦΑΣΙΣΜΟΣ.  H συναίνεση στην εξαγορά της επιθυμίας. (Α΄ΜΕΡΟΣ) Με αφορμή το 10ο Πανελλήνιο Συνέδριο Φιλοσοφίας:  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Φιλοσοφική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ΣΗΜΕΙΩΣΗ “ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ”. Οι “Ανιχνεύσεις” δημοσιεύουν σε δύο μέρη, ένα εξαιρετικό κείμενο του ψυχοπαθολόγου Φώτη Καγγελάρη.(...)  Τα κολάζ φωτογραφιών είναι της Ναταλίας Σταμοπούλου. Οι υπογραμμίσεις είναι της σύνταξης του ιστολογίου. Φώτης Καγγελάρης Επινόησα το υβρίδιο «‘Δημοκρατικός’ Φασισμός» (το «Δημοκρατικός» στην συγκεκριμένη περίπτωση πάντα σε εισαγωγικά) για να αποδώσω ένα ιδιάζον φαινόμενο που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες δεκαετίες με αυξανόμενη πρόοδο στην πολιτική σκηνή του πλανήτη. Ως ορισμό θα έδινα: την χρήση δημοκρατικών διαδικασιών (εκλογές, δημοψήφισμα, συμμετοχή σε δημόσιο διάλογο, διεύρυνση των ατομικών δικαιωμάτων…) για την επίτευξη ενός αδιόρατου ολοκληρωτικ