IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Κατεστημένη παραχάραξη. Τι είναι η κομματοκρατία; Εσχατη αλλοτρίωση της δημοκρατίας στη Νεωτερικότητα. Το πολυκομματικό σύστημα παύει να είναι αντιπροσωπευτικό, τα κόμματα αυτονομούνται από την κοινωνία των πολιτών, συγκροτούν καθεστώς ολιγαρχίας. Στυγνή ολιγαρχία ανεξέλεγκτων «Διευθυντηρίων», που νομιμοποιείται τυπικά κάθε τέσσερα χρόνια, με την ψήφο του λαού. Για την υφαρπαγή της ψήφου επιστρατεύονται οι υπερσύγχρονες τεχνικές του «μάρκετιγκ» – τεχνικές πλύσης εγκεφάλου των μαζών, πληρωμένες με μυθώδη ποσά για την κατασκευή ψευδαισθητικών εντυπώσεων. Στο καθεστώς της «κομματοκρατίας» δεν υπάρχει πτυχή του κοινωνικού και του κρατικού βίου που να μην υπηρετεί πρωτίστως (ή αποκλειστικά) τα κόμματα. Το Σύνταγμα το συντάσσουν τα κόμματα, το ψηφίζουν τα κόμματα, το αναθεωρούν τα κόμματα, ερήμην του λαού. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (εγγυητή του πολιτεύματος) τον εκλέγουν τα κόμματα με παρασκηνιακό μεταξύ τους αλισβερίσι. Τους προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων, το ίδιο. Την ηγεσία των Εν

   Η εθνική ασφάλεια και οι χαμαιλέοντες – Θα έχει βάρδια ο “θεός της Ελλάδας”!   Η ρητορική της Τουρκίας και προσωπικά του Ερντογάν έχουν ξεφύγει από κάθε όριο. Παρότι χρησιμοποιούνται από την Άγκυρα επιχειρήματα του είδους «είναι κοντά στα τουρκικά παράλια άρα δεν μπορούν να ανήκουν στην Ελλάδα», οι Δυτικοί δεν τολμούν να αρθρώσουν ούτε μία λέξη καταδίκης. Κανείς δεν είπε του Ερντογάν: «τί είναι αυτά που λες!». Την ίδια στιγμή, οι Δυτικοί συναγωνίζονται για το ποιος θα κάνει την πιο σκληρή δήλωση εναντίον του Πούτιν. Με τον ανεκδιήγητο γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ καλύτερα ας μην ασχοληθούμε… Γράφει ο ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΗΓΗ: SLpress Ακόμα και όσοι έτρεφαν αυταπάτες, συνειδητοποιούν ότι εάν χρειαστεί η Ελλάδα να πολεμήσει θα πρέπει να είναι έτοιμη να το κάνει μόνη της, ελπίζοντας ότι την κρίσιμη στιγμή η Γαλλία θα τιμήσει την υπογραφή και τη δέσμευσή της για αμυντική συνδρομή . Με τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία ίσως έχει διαλυθεί η άλλη αυταπάτη ότι ένας ελληνοτουρκικός

  Είμαστε μήπως οι κατά Ουίνστον Τσόρτσιλ  “χρήσιμοι ηλίθιοι της Ιστορίας”; Πολλές οι φωνές που ακούστηκαν μέχρι σήμερα. Βεβαίως, και όλοι πρέπει να έχουν άποψη. Το κακό είναι να φανατίζεται κανείς με εκδηλώσεις οπαδικής συμπεριφοράς. Κανείς δεν διαθέτει τη μία και μόνη αλήθεια. Αυτή, την κρατά η Ιστορία στα χέρια της. Δάκρυα για την Ουκρανία, ύβρεις για τη Ρωσία. Κανείς και καμία κουβέντα για την Ελλάδα. Κολλημένοι όλοι, σαν τα καλά παιδιά με τα καλοσιδερωμένα παντελονάκια που θέλουν να γίνονται αρεστά στον δάσκαλο, επαναλαμβάνουν την τσίχλα πως εμείς οι Έλληνες είμαστε πάντα στο πλευρό των συμμάχων μας. Να μην παρεξηγηθώ: να είμαστε, είναι κι αυτό το ελληνικό φιλότιμο που δεν μας αφήνει. Τι γίνεται, όμως, όταν οι άλλοι αντιλαμβάνονται διαφορετικά τις δεσμεύσεις τους; Όταν στη σκέψη τους κυριαρχεί ο ρεαλισμός και όχι το συναίσθημα; Όταν βάζουν πάνω απ’ όλα το δικό τους συμφέρον που ξέρουν τον τρόπο να το προσαρμόζουν στα μέτρα των συμφωνιών που έχουν υπογράψει; Α

 Η ψύχωση της επανεκλογής. Η εξουσία στη σημερινή Ελλάδα είναι συγκεντρωτική, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε: απολυταρχική. Ο πρωθυπουργός που θα συμπέσει με τη λήξη της πενταετούς θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας, «διορίζει» τον επόμενο Πρόεδρο. Κάθε πρωθυπουργός διορίζει, το ίδιο αυθαίρετα, και τον πρόεδρο της Βουλής, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, τους προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων, τα στελέχη της κρατικής τηλεόρασης – κάθε πρόσωπο με κρίσιμες αρμοδιότητες για τη λειτουργία του δημόσιου βίου είναι αυθαίρετη επιλογή του πρωθυπουργού. Ακόμα κι αν ήταν προικισμένος ο πρωθυπουργός με ανιδιοτέλεια «απαρνητού των εγκοσμίων», η συγκέντρωση τόσο απόλυτης εξουσίας στη δική του και μόνο δικαιοδοσία συνιστά οπωσδήποτε ρίσκο, μέγιστη διακινδύνευση – ζήσαμε, π.χ., την αυθαίρετη ακύρωση δημοψηφίσματος (τον Ιούλιο του 2015) από τον Αλέξη Τσίπρα, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ». Και γίνεται οδυνηρό το ερώτημα που λογικά γεννιέται: σε τι διαφέρει η «δημοκρατία» μας από την αυταρ

      Eκείνος έφα...   Ήσουν καλός και με καλή ανατροφή Τώρα φλουτάρεις και δε λες αυτό που είσαι Στη λούφα τό’ριξες και στην ξηρά τροφή εκτός σχεδίου πόλεως αυθαίρετα κινείσαι                                        Κώστας Λαχάς, Ανένταχτος Ο καλός ηγέτης πρέπει να είναι ταυτόχρονα (κι αδιαιρέτως) χρηστός άνθρωπος και ευαίσθητος πολίτης, να γνωρίζει τους κανόνες του "άρχειν" (κυβερνώ) και του "άρχεσθαι" (υπακούω), να διδάσκεται τόσο από τον Οίκο, όσο κι από την Πόλη (Πλάτων, Νόμοι). Η προσωπική αρετή τού ηγέτη αντανακλάται και στον τρόπο της διακυβέρνησής του. Καλός κυβερνήτης αλλά κακός άνθρωπος δεν νοείται, ούτε μπορεί να ωφελήσει τη χώρα του. Δεν πρόκειται για κάποιον Υπεράνθρωπο-Πατερούλη του λαού, αλλά για έναν εγγυητή της δημοκρατικής λειτουργίας και της ομοδοξίας, δηλαδή των κοινωνικών αξιών που σώζουν το Πολίτευμα, δίχως αίσθηση  ανεύθυνης κυρι-αρχίας (εν είδει Παμβασιλέως). Ο χρηστός ηγέτης σέβεται τη συλλογική σοφία της μετριοπάθειας, της δικαιότητας, της

    Tο συνολικό τραπεζικό χρέος της ΝΔ μαζί με του ΠΑΣΟΚ  αγγίζει τα 563 εκατ.ευρώ!   Μείωση κύκλου εργασιών της τάξεως των 560 εκατομμυρίων ευρώ καταγράφηκε από τις ελληνικές επιχειρήσεις που τέθηκαν σε αναστολή λειτουργίας με κρατική εντολή, λόγω της πανδημίας της νόσου του κορωνοϊού τον Μάρτιο, εν συγκρίσει με το αντίστοιχο περυσινό χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), τον φετινό Μάρτιο ο κύκλος εργασιών των επιχειρήσεων ανήλθε στα 560,4 εκατομμύρια ευρώ έναντι 1,05 δισεκατομμυρίου ευρώ το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2019. Το παραπάνω ποσό με την είδηση δεν το γράφουμε τυχαία. Σύμφωνα με ευρωπαϊκή έρευνα για την περίοδο 2017 έως και 2019 το συνολικό τραπεζικό χρέος της Νέας Δημοκρατίας μαζί με εκείνο του ΠΑΣΟΚ αγγίζει τα 563 εκατομμύρια ευρώ ! Τα δυο ελληνικά κόμματα βγαίνουν πρωταθλητές στα τραπεζικά δάνεια κομμάτων και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από άλλα ευρωπαϊκά κόμματα, όπως μπορεί κανείς να παρατηρήσει και στο παρακάτω γράφημα, που

Διαίσθηση-σοφία του απλού πολίτη,  το αντίδοτο στις ψευδαισθήσεις της ελληνικής ελίτ για την Τουρκία. Η φράση “λυρικές ψευδαισθήσεις” (lyrical illusions) χρησιμοποιείται όταν κάποιοι πιστεύουν στα ωραία και όμορφα λόγια μιας συμφωνίας χωρίς να προβληματίζονται αν ο δυνατός προτίθεται να την εφαρμόσει και πώς. Ο αδύνατος νοιώθει ανακουφισμένος για λίγο μέχρι – με την πάροδο του χρόνου- να του έλθουν όλα στα κεφάλι.   Σε περίοδο πολέμου, στην αδύνατη πλευρά σχεδόν πανηγυρίζουν όταν υπογράφεται μια συμφωνία εκεχειρίας και αναστέλλονται οι στρατιωτικές επιχειρήσεις. Όμως, αυτό μετατρέπεται σε απόγνωση όταν ο αδύνατος αντιληφθεί πως ο εχθρός επιδίωξε να εξασφαλίσει την εκεχειρία μόνο και μόνο για να ανασυγκροτηθεί, να καλύψει τις αδυναμίες και τα κενά του και να ενισχυθεί με απώτερο στόχο να του επιτεθεί. Αυτό που περιέγραψα πιο πάνω έγινε με τραγικό τρόπο κατά την πρώτη εισβολή στην Κύπρο όπου οι Τούρκοι αφού τα βρήκαν σκούρα μηχανεύτηκαν και αξιοποίησαν την εκεχειρία γ