IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: (1) DW: Αντιδράσεις στη Γερμανία για την Αγία Σοφία.  (2)  Πώς αποκωδικοποιούνται  οι ρωσικές τοποθετήσεις  για την Αγία Σοφία. ( 3)   βουλευτής του HDP: Ναι, η Αγία Σοφία δεν πρέπει να είναι μουσείο, όμως αντί για τζαμί πρέπει να γίνει χριστιανική εκκλησία.  (4)  Αγιά Σοφιά χωρίς μιναρέδες και με χριστιανικό σταυρό στον τρούλο,  σε ελληνικό χαρτονόμισμα του 1923. Βαρύτατες ευθύνες του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την Αγία Σοφία… το άμεσο δίδαγμα για την Ελλάδα. Η απόφαση του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγιά Σοφιά σε τζαμί εμπεριέχει έναν τεράστιο συμβολισμό για την πραγματική φύση και τους στόχους των τουρκικών ελίτ, αλλά και της τουρκικής κοινωνίας. Η γείτονα χώρα, υπό την καθοδήγηση του νεοσουλτάνου, πέτυχε να συγκεράσει επιτυχώς τα δύο αντίπαλα εσωτερικά ρεύματα: το κεμαλικό εθνικιστικό των δυτικών περιφερειών με το οθωμανικό ισλαμιστικό των ανατολικών. Η επιστροφή στο οθωμανικό παρελθόν γίνεται πλέον αποδεκτή, αφού συνοδεύεται από ταχεία επεκ

Ο ιδρυτής και διευθυντής του Συνδέσμου Προστασίας Ιστορικών Μνημείων και Περιβάλλοντος της Τουρκίας, Ισμαήλ Καντεμίρ, συνέλαβε την ιδέα μετατροπής της Αγίας Σοφίας το 1978. Εκτοτε παραμένει αφοσιωμένος στον σκοπό του. Το «τάμα» του Ισμαήλ Καντεμίρ να γίνει ο ναός τζαμί. Οταν ήταν έφηβος, ο Ισμαήλ Καντεμίρ επισκεπτόταν τακτικά την Αγία Σοφία τελώντας μόνος του και στα κρυφά το τελετουργικό της μουσουλμανικής προσευχής. Σήμερα, ο 75χρονος ιδρυτής και διευθυντής του Συνδέσμου Προστασίας Ιστορικών Μνημείων και Περιβάλλοντος της Τουρκίας, είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από την αμφιλεγόμενη προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας επίμονης προσωπικής του προσπάθειας με διάρκεια πάνω από 16 χρόνια, την οποία ο Καντεμίρ προσδιορίζει ως απώτερο στόχο της ζωής του. Γεννημένος το 1945 σε μια φτωχή και συντηρητική οικογένεια, σε ένα χωριό στα βορειοδυτικά παράλια της Τουρκίας, ο Ισμαήλ Καντεμίρ εργάστηκ

Όταν «ζηλεύεις» τη δόξα του Πορθητή. Τ ο ζήτημα του καθεστώτος της Αγίας Σοφίας δεν είναι τωρινό στην Τουρκική δημόσια σφαίρα. Έχει τεθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Πρωτοσυζητήθηκε, δειλά και πολύ «διακριτικά» είναι η αλήθεια, μετά τις πρώτες ελεύθερες εκλογές και την νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος το 1950 που έφερε στην πολιτική σκηνή δυνάμεις κοσμικές αλλά ταυτόχρονα θρησκευόμενες και συντηρητικές. Δυνάμεις που θεωρούσαν ότι η Τουρκία είναι μία χώρα και μία κοινωνία στην οποία η θρησκεία δεν μπορεί να απουσιάζει. Ποτέ όμως αυτές οι δυνάμεις δεν είχαν την ελευθερία και την αυτονομία να διεκδικήσουν την θρησκευτική ευσέβεια ως καθοριστική αξία μέχρι το 2002. Η πρωτοφανής πολιτική και κοινωνική (και εν τέλει εκλογική) ηγεμονία του Ρ. Τ. Ερντογάν έκανε αυτήν την συζήτηση πιο εύκολη και την νομιμοποίησε έναντι του κοσμικού αλλά παρακμάζοντος Κεμαλισμού στα χρόνια που ακολούθησαν. Στην τρέχουσα συγκυρία το καθεστώς της Αγίας Σοφίας και η απαίτηση να ξαναγίνει τέμενος,

28/6/2020 Κωνσταντινούπολη - Αγία Σοφία  (OZAN KOSE VIA GETTY IMAGES) Η παγίδα και το όπλο της Αγίας Σοφίας. Η Ελλάδα δεν πρέπει να παρασυρθεί σε αυτό το «ανατολίτικο παζάρι». Το καθεστώς της Αγίας Σοφίας δεν αφορά τα δύο κράτη. Έχω αναφερθεί και σε άλλες δημοσιεύσεις μου στην Αγία Σοφία και την Βασιλεύουσα λαμβάνοντας αφορμή από τις συχνές αναφορές του Ερντογάν στην μετατροπή της πρώτης σε τζαμί σε συνέχεια των προσπαθειών του να την εντάξει στο διαρκώς διευρυνόμενο καλάθι των ελληνοτουρκικών διαφορών. Σίγουρα πολλαπλές είναι οι στοχεύσεις του Σουλτάνου με την ανακίνηση αυτού του θέματος αλλά σίγουρα δεν αποτελεί βασική στόχευση του πολιτικού του προγράμματος. Μάλλον σχετικά περιορισμένη και η απήχηση των συγκεκριμένων εθνικιστικών και θρησκευτικών κορωνών στην κλονιζόμενη εκλογική του βάση. Παρά ταύτα, ο ίδιος και οι εκπρόσωποι του κόμματος του δεν παραλείπουν να δηλώνουν την ιερή υποχρέωση τους να δρομολογήσουν την επαναλειτουργία του σημαντικότατου αυτού «λαφύρο

Οι Σταυροφορίες των παιδιών στις αρχές του 13ου αιώνα, ήταν ίσως η πιο χαρακτηριστική ένδειξη της έκφρασης της Πίστης στον Μεσαίωνα.  Πηγαίνοντας με Στεγνά Πόδια Στον Παράδεισο. Η Σταυροφορία των παιδιών (1212).  Οι Σταυροφορίες των παιδιών στις αρχές του 13ου αιώνα, ήταν ίσως η πιο χαρακτηριστική ένδειξη της έκφρασης της Πίστης στον Μεσαίωνα. Μιας Πίστης που απαιτούσε την πλήρη εμπιστοσύνη στις πληροφορίες, στους θρύλους και στις αφηγήσεις των προσκυνητών των Αγίων Τόπων γιατί προσδοκούσε μια εύκολη πρόσβαση στον Παράδεισο, στην αιώνια σωτηρία της ψυχής. Οι Σταυροφόροι άλλωστε με απόφαση του πάπα δεν περνούσαν από την δοκιμασία του Καθαρτηρίου και οι ηγεμόνες -βασιλείς ή στρατηγοί των Σταυροφοριών- είχαν την γενική αναγνώριση και τον σεβασμό από τους πιστούς. Ο Άγιος Λουδοβίκος Ζ’, βασιλιάς της Γαλλίας, αγιοποιήθηκε όχι μόνο για την ευσεβή, λιτή ζωή του αλλά και γιατί ηγήθηκε σε δύο σταυροφορίες στην 7η σταυροφορία στην Αίγυπτο και την 8η στην Τυνησία όπου και ξεψύχησε