IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τι να ψηφίσουμε τη μεθεπόμενη Κυριακή; Ερώτημα αγχωτικό για πολίτες που αρνούνται να απεμπολήσουν τη νοημοσύνη και αξιοπρέπειά τους. Αν θέλει ένας πολίτης να μη φυγομαχεί, αλλά ούτε και να εμπαίζεται, πρέπει να βρει για να ψηφίσει κόμμα και υποψήφιους που εκτιμά την πολιτική τους ταυτότητα και σέβεται την πολιτική τους συνέπεια. Τέτοιο κόμμα και τέτοιοι υποψήφιοι δεν υπάρχουν. Καθόλου τυχαίο που τα «πολιτικά» των κομμάτων «προγράμματα» τα συντάσσουν διαφημιστές. Οι κομματικοί επαγγελματίες της εξουσίας ξέρουν μόνο να αγορεύουν ή να συνεντευξιάζονται, με μονολόγους. Τους ενδιαφέρουν μόνο οι εντυπώσεις. Δεν ξέρουν τι θα πει «πολιτικό πρόγραμμα», «πολιτικός σχεδιασμός» – τίποτε από αυτά. Νομίζουν ότι κάνουν πολιτική επαναλαμβάνοντας σε αντιπάλους την απαίτηση: «Φύγετε εσείς, να έρθουμε εμείς»! Ή την απίστευτου κρετινισμού αισιοδοξία: «τη Δευτέρα το πρωί που θα είμαστε κυβέρνηση...!!!». Τι να ψηφίσουμε τη μεθεπόμενη Κυριακή οι πολίτες; Το ελλαδικό «κράτος» σήμερα είναι έν

(Το πλήρες κείμενο) 1. Η διχόνοια και η εσωτερική συχνά αιματηρή σύγκρουση αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την σταθερά του ελληνικού κόσμου από τις καταβολές του μέχρι τις ημέρες μας. Μια απλή ματιά την ιστορία αποκαλύπτει ότι οι περίοδοι των διχασμών της ελληνικής κοινωνίας είναι βαθύτερες και μακρύτερες από ό,τι εκείνες της συνοχής της. Υπό μια άλλη έννοια, το γεγονός αυτό δύναται να συνεκτιμηθεί ως ένα θεμελιώδες τεκμήριο της ελληνικής ιστορικής συνέχειας, το οποίο, όσο και αν μεταλλάχθηκε καθοδόν, ποτέ δεν έπαψε να προβάλει ως το διακριτικό γνώρισμα του εσωτερικού βίου των Ελλήνων αλλά και ως ιδιώνυμο στοιχείο της σχέσης του με τους «άλλους». Πώς εξηγείται ακριβώς η ιδιαιτερότητα αυτή του ελληνικού κόσμου; Χωρίς αμφιβολία οφείλεται πρωτογενώς στον τρόπο της ιστορικής του συγκρότησης. Ο ελληνισμός δομήθηκε εξαρχής ως κοσμοσύστημα με ανθρωποκεντρικό πρόσημο, δηλαδή σε πολεοτικές κοινωνίες εν ελευθερία, όχι ως ενιαία πολιτειακή οντότητα. Αποτέλεσε κυριολεκτι

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:  Οι εκλογές σαν πανηγύρι (του κιτς). Σκίτσο του Μ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Τα κόλπα των υποψηφίων.  Από τα πιο ευτράπελα της πασχαλινής περιόδου, που θα μπορούσα να στοιχειοθετήσω ως τέτοια, είναι και τα κατορθώματα του υποψηφίου για τη δημαρχία Πάτρας Νίκου Νικολόπουλου που εθεάθη σε 18 Επιταφίους μέσα σε λίγες ώρες την Μεγάλη Παρασκευή, 26/4. Δεν είναι πλάκα, ούτε ράδιο αρβύλα, όπως λέμε εμείς τα fake news. Γράφτηκε από σε διάφορα ηλεκτρονικά Μέσα της Πάτρας (και όχι μόνο) και δεν διαψεύστηκε από τον… ευλαβή πρωταγωνιστή. Από το περιβάλλον του μάλιστα, μας πληροφορούν την κοινή γνώμη πως έσπασε το προσωπικό του ρεκόρ· πέρυσι λέει πήγε σε 17! Δεν θα σταθώ όμως στο συγκεκριμένο όνομα, αλλά στην περίπτωση. Δηλαδή στην αμετροέπεια και τον αφόρητο λαϊκισμό τού έμπειρου και αδίστακτου υποψηφίου, ο οποίος, όπως και άλλοι πολλοί, μα πολλοί συνυποψήφιοί του, μπορεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να κεντρίσει το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων. Μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς φροντ

EUROKINISSI   Οι θυελλώδεις συνεδριάσεις που διαδραματίσθηκαν στην Ελληνική βουλή, εξ αφορμής της επικύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών και της ψήφισης του πρωτοκόλλου για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, αντικατοπτρίζουν το μέτρο ποιότητας του παρόντος Ελληνικού κοινοβουλίου , επιβεβαιώνοντας ότι οι «τοιαύται συνεδριάσεις είναι ως επί το πολύ το στάδιον των χαμερπεστάτων παθών και της ιδιοτελείας, και αι εκ τοιούτων συζητήσεων προερχόμεναι αποφάσεις είναι […] ανίσχυροι προς επαύξησιν της πολιτικής-κοινωνικής ευδαιμονίας». Υπό αυτό το πρίσμα, στις αμέσως επόμενες γραμμές, πραγματώνεται μια συγκριτική ανάλυση της πολιτικής ρητορείας και πράξης της τετραετούς συγκυβέρνησης του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) και των Ανεξάρτητων Ελλήνων (ΑΝ.ΕΛ.), με αντικειμενικό στόχο να διερευνηθεί, εάν και σε ποιο βαθμό, αποτελεί το αποκορύφωμα της μεταπολιτευτικής, νεοελληνικής φαυλοκρατίας, οδηγώντας την «Ελλάδα στη νομοτελειακή πια προοπτική της ιστορικής εξαφάνισης ».

Σκίτσα του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Γ​​ια μια ακόμα φορά οι Ελληνες είμαστε επικίνδυνα και επώδυνα διχασμένοι. Διαφέρει ο διχασμός για το Σκοπιανό από άλλους προγενέστερους; Ναι, διαφέρει. Αλλοτε μας δίχαζαν υποκειμενικές εντυπώσεις, ψυχολογικές αγκυλώσεις, η τυφλή στράτευση σε ιδεολογίες και σε κόμματα. Αυτή η επιπολαιότητα δεν εξέλιπε, συνοδεύει και την περιπέτειά μας με τα Σκόπια. Ομως τούτη τη φορά βαραίνει πρωταρχικά η κατακέφαλη πρόκληση: Πόσοι από εμάς βλέπουν και πόσοι πεισματικά αγνοούν την κατάλυση της αυτεξουσιότητας του κράτους. Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, οι «Αγορές» (ή τα Διευθυντήρια των Βρυξελλών) απαιτούν να συμπεριλάβουν στη ζώνη κυριαρχίας τους τα Σκόπια – να μην τα κερδίσει η Ρωσία. Και το συγκυριακό πληθυσμικό συμπίλημα Αλβανών και Σλάβων, του άλλοτε FYROM, αντιλαμβάνεται ότι τώρα μπορεί να εκβιάσει αποτελεσματικά τους Ισχυρούς: Να πετύχει διεθνή αναγνώριση το κωμικό αλλά και δολιότατο παραμύθι της «μακεδονικής» καταγωγής των Σκοπιανών. Οι Ελληνες θα μπορούσαμε να έχου

Η υπέροχη ιστορία του Στέφανου Τσιτσιπά, η διεθνής καταξίωση του Γιώργου Λάνθιμου, τα ποικίλα success stories πολλών Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό, λιγότερο γνωστά, είναι πάντα μια ευκαιρία αναστοχασμού όλων μας. Πέρα από τα αναμενόμενα θετικά συναισθήματα για την επιτυχία ενός συμπατριώτη, δημιουργούνται σχεδόν ταυτόχρονα ερωτήματα. Το πιο βασικό συμπυκνώνεται περίπου ως εξής: « Γιατί επιτυγχάνουν στο εξωτερικό και όχι στην πατρίδα τους;» . Δεδομένου ότι ο Τσιτσιπάς, ο Λάνθιμος ή ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης είναι δημιουργήματα –αρχικά– του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, της εγχώριας κοινωνικής ζωής. Γεννήθηκαν στην Ελλάδα, μεγάλωσαν στην Ελλάδα, ξεκίνησαν τη ζωή τους στην Ελλάδα, αλλά κάποια στιγμή αποφάσισαν να αναζητήσουν την τύχη τους μακριά από τη χώρα. Η απάντηση είναι απλή και ευκρινής. Ο πελατειασμός και η επικράτηση των δικτύων που είναι συνδεδεμένα με τα εκάστοτε κόμματα εξουσίας δεν αφήνουν περιθώρια για κανενός είδους ατομική πρωτοβουλία. Τα κόμματα, αδιαμφ

Η Ελληνική Δημοκρατία που δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος από την «αποκλειστική ιδιοκτησία» τους προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει δίκαιες «απρόσωπες» δομές σε κοινό κτήμα έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος στην καρδιά του πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας «κενός χώρος» με προσωρινή καθοδήγηση αυτών που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη κεφαλαιώδης «Διαρθρωτική Αλλαγή» η  πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει και είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τις επιμέρους αγορές ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ταμείων. ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:  Ξ. Ζολώτας:  «Αυτοί οι δύο θα χρεοκοπήσουν τη χώρα».  Η Ελλάδα διαθέτει 2.000.000 πτυχιούχους όσο καμία άλλη χώρα στον πλανήτη, πάνω από 2.000 Έλληνες διδάσκου