IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μωροί και Μορόπουλοι α(δια)κρίτως.  Ας μην επιμείνουμε ιδιαίτερα στο προφανές: Πως άλλη απαξία έχει η –και «ποινικώς ενδιαφέρουσα»- παράλειψη δήλωσης από τον υπόχρεο του θανάτου κάποιου προσώπου, με αποτέλεσμα ο παραλείψας ή η παραλείψασα να καρπούται επί χρόνια τη σύνταξη του τεθνεώτος/της τεθνεώσης. Και άλλη η μη ενημέρωσή σου, έστω η μη μέριμνα για ενημέρωση, για την αλλαγή νομοθεσίας, που σου στέρησε το συνταξιοδοτικό δικαίωμα από το οποίο έως τότε νομίμως επωφελείσο.  Βεβαίως «άγνοια νόμου δεν συγχωρείται», λένε οι νομικοί και πρωτίστως οι δικαστές, πλην όμως εγώ ο κακεντρεχής να θυμίσω πως την άγνοια της νομοθετημένης υποχρέωσής τους για υποβολή δηλώσεως Πόθεν Έσχες είχαν επικαλεσθεί οι συνδικαλιστές δικαστές, όταν ζήτησαν από τον τότε αρμόδιο υπουργό Προκόπη Παυλόπουλο να προωθήσει τη νομοθετική αμνήστευση αυτής της παράλειψης εκατοντάδων μελών του δικαστικού κλάδου. (Και επειδή εκείνος αρνήθηκε, όλες οι σχετικές υποθέσεις δικαστικών αφέθηκαν –εκ συναδελφικής αλ

      Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. «Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι». Μα η πύλη είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πύλη. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελάει και λέει: «Αν τόσο σε σκανδαλίζει η πύλη, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο έσχατος απ' όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σε αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου ούτ' εγώ καλά-καλά μπορώ να την αντέξω». Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέφτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά τον θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, με τη

 Έργο του Χ. Μποκόρο υ. Γιώργος Κοντογιώργης, Η Δύση και ο ελληνικός δρόμος. Η Πολιτεία που επικράτησε στην Ευρώπη, αρχικά ως απολυταρχία/κρατική δεσποτεία και στη συνέχεια με το προσωνύμιο του κράτους-έθνους, ταξινομείται από το νεοτερικό άνθρωπο στις δημοκρατίες. Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία την ορίζει ως μια εκλόγιμη μοναρχία με ισχυρή ολιγαρχική θεμελίωση. Επικράτησε στη Δύση ως φυσική συνέπεια της μετεξέλιξης των κοινωνιών της από τη φεουδαρχία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Κατά τούτο, η Πολιτεία αυτή υπήρξε πλήρως συναρμοσμένη με την εξελικτική σημειολογία των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αποτέλεσε, γι’ αυτές μια αδιαμφισβήτητη πρόοδο στο μέτρο που, είτε ως φιλελευθερισμός είτε ως σοσιαλισμός, έσυρε τις κοινωνίες στην απελευθέρωση. Στις χώρες της μετάβασης, η Πολιτεία αυτή εξακολουθεί να είναι εναρμονισμένη με το διατακτικό της ολιγαρχικής τάξης και να παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τις μεταλλάξεις της. Είναι επομένως ολιγαρχική στις πολιτικές της. Διαθέτει, ωστόσο, ακόμη