IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ας το πάρουμε απόφαση ότι έχουμε χρέος αδιαπραγμάτευτης αντεπίθεσης και αναζήτησης των ευθυνών εκείνων που έφεραν την καταστροφή (...) Εδώ και τώρα, θα πρέπει, με τη σταθερή και αδιαπραγμάτευτη άρνησή μας, να καταφέρουμε ηχηρό ράπισμα στα τρωκτικά τού κατ' ευφημισμόν πολιτικού κόσμου του τόπου, αξιώνοντας την άμεση προσφυγή στη λαϊκή κυριαρχία (...) Αν η μιζέρια καθενός μας είναι ανίκανη να μας εμψυχώσει και να μας σπρώξει να υψώσουμε δραστικά αγωνιστική αντίσταση στη λεηλασία του τόπου μας από τους αχρείους πολιτικούς, τις βδέλλες των κολλητών τους, καθώς και τους δικούς τους διεθνείς δανειστές, τότε καθένας μας ας έχει τουλάχιστον την εντιμότητα να δει στα μάτια τα παιδιά και τα εγγόνια του. (...) Ψεύτες και δωσίλογοι καλοπερασόπουλοι Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές (του 2009) τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν τον τόπο από το 1989, μολονότι γνώριζαν πλήρως το μεγάλο δημόσιο εξωτερικό χρέος, που εκείνα είχαν δημιουργήσει

Φενάκη Δημοκρατίας Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ Οταν, το 1974, κατέρρευσε η στρατιωτική χούντα μέσα στις δικές της αμαρτίες, άφησε ένα εσωτερικό δημόσιο χρέος, ίσο με το 20,8% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (εφεξής: ΑΕΠ). Αυτό το οπωσδήποτε ασήμαντο ποσοστό παρέλαβε η δημοκρατική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή που, ύστερα από επτά χρόνια, το παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου, προσαυξημένο κατά το οπωσδήποτε μικρό ποσοστό του 3,9%, δηλαδή συνολικώς στο ύψος του 26,5% του ΑΕΠ. Οταν, στη συνέχεια, το 1989, ύστερα από δύο τετραετίες «δημοκρατικής» (!) διακυβέρνησης της χώρας μας, έπεσε το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία, το δημόσιο χρέος είχε κάνει ένα φοβερό άλμα, έχοντας σκαρφαλώσει, και μάλιστα ήδη ως διεθνές χρέος, στο 64,2% του ΑΕΠ, δίχως ποτέ ο Αντρέας και οι κυβερνήσεις του να αισθανθούν την ηθική και δημοκρατική υποχρέωσή τους τουλάχιστον να ενημερώσουν τον, κατά τα άλλα εμπαιζόμενο ως «κυρίαρχο» (!), ελληνικό λαό. Πρόκειται για τον εμπαιγμό, στον οποίο, το 1989, είχ

(...) Η Ελλάδα είναι το σταθερό θύμα πρωτίστως των αχρείων, τους οποίους ο ίδιος ο λαός σύρεται και εκλέγει, παραδίδοντάς τους αφελώς, κάθε φορά, τα κλειδιά της δικής τους άνομης ευζωίας, με την κρυφή ελπίδα των ψηφοφόρων πως κάποιο ψίχουλο θ' αδράξουν να γευτούν κι αυτοί. (...) Είναι δα κοινός τόπος πως δεν υπάρχει άλλος σβέρκος προσφορότερος σε αναιδείς καρπαζιές από το σβέρκο του κακομοίρη Ελληνα ψηφοφόρου, που πάντα ελπίζει και πάντα εκ των υστέρων βλαστημάει, πρόθυμος να ξανακάνει τα ίδια σε κάθε νέα εκλογική βαβούρα. (...)   Πανέμορφη Ελλάδα! Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ Τελειώνει ο Αύγουστος. Σύντομα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής στην Αθήνα και στα σταθερά προβλήματα της χρεοκοπίας του κράτους μας. Αυτού του μορφώματος που υποτίθεται πως προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του ως σύγχρονη δημοκρατική πολιτεία, πάντα στολισμένη με ανεδαφικές μεγαλοστομίες και σταθερά προδομένη από τη γενική διάθεση διαρπαγής, σαν να ε

Φταίμε μόνον εμείς; Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ Για την οικονομική καταστροφή της χώρας μας, την πρώτη ευθύνη φέρουν όσοι κυβέρνησαν τον τόπο, με συνεχή και ακατάσχετο διεθνή δανεισμό. Κορυφαίος υπεύθυνος, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δεν του συγχωρώ ότι, το 1993, δυο μέρες μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησής του, όταν του είχα εκφράσει ανησυχία, καθώς την προηγουμένη ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε εκφράσει ανησυχίες για τη μεγάλη διόγκωση του δημόσιου χρέους, εκείνος με είχε εμπαίξει, καθησυχάζοντας τις απορίες μου με την παρατήρηση ότι οι ΗΠΑ βαρύνονταν αναλογικά με πολύ μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, αποκρύπτοντας όμως ότι, ήδη από το 1989, η χώρα μας δεν ήταν σε θέση να πληρώνει μισθούς και συντάξεις δίχως διεθνή δανεισμό, ενώ, όταν έπεσε η χούντα, το 1974, το δημόσιο χρέος μας ήταν εσωτερικό και περιοριζόταν στο ασήμαντο ποσοστό του 20,8% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Τώρα γνωρίζουμε ότι αυτό το χρέος, ως εξωτερικός πια δανεισμός, είχε

Η Ελλάδα της νέας (φιλικής!) Κατοχής Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ Το έγραψε η πιο έγκυρη γερμανική εφημερίδα και το αναδημοσίευσε η «Ε» (Σάββατο, 2 Ιουλίου 2011, σελ. 2): «Σε πολύ υψηλότερο βαθμό από ό,τι συνηθίζεται και είναι αναγκαίο για ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραδώσει την ανεξαρτησία του κράτους (...). Πράγματι η Ελλάδα θα είναι για προβλεπόμενο χρονικό διάστημα μία περιορισμένη δημοκρατία. Ο ελληνικός λαός μπορεί να εκλέγει όποιον θέλει, ουσιαστικώς όμως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε. Αλλά γι' αυτό δεν ευθύνονται μόνον οι εκλεγέντες, που προπηλακίζονται εδώ και εβδομάδες στην πλατεία Συντάγματος. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος -πολιτικός με συνήθως προκλητικό λόγο- είχε την τόλμη να τονίσει και τις ευθύνες του εκλογικού σώματος, σ' ένα πολιτικό σύστημα όπου οι εκλογείς συνήθως πωλούν τις ψήφους τους». Αυτή η ωμή περιγραφή της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας, καθώς τελεί υπό ξένη και κατ' επίφαση

      Οι δικαστές του μνημο νίου του Κώστα Μπέη Ρωτήθηκα για την απόφαση της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, αναφορικά με το Μνημόνιο. Απάντησα απλά: την ανέμενα... Θυμήθηκα ανάλογη απόφαση, της ολομέλειας του Αρείου Πάγου, πριν από 46 χρόνια, όταν είχε απορρίψει, ως αβάσιμη, την πειθαρχική δίωξη, την οποία είχε επισπεύσει ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης εναντίον του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και μετέπειτα πρώτου πρωθυπουργού της απριλιανής δικτατορίας, αναφορικά με τις πιέσεις που είχαν ασκηθεί στη διεξαγωγή της ανάκρισης για το φόνο του βουλευτή Λαμπράκη. Τότε, ο Α. Βαμβέτσος είχε γράψει στο « Βήμα της Κυριακής »: « Ο Αρειος Πάγος ηυτοκτόνησεν» ! Ετσι ήταν πάντα. Καθώς διηγείται ο Ηρόδοτος (Θάλεια, 3.31.6) , ο Πέρσης βασιλιάς Καμβύσης είχε ερωτευθεί και ήθελε να νυμφευθεί την αδελφή του, οι δε ανώτατοι δικαστές αποφάνθηκαν ότι ο νόμος δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο, όμως ένας άλλος νόμος επιτρέ

Για τα ασύλληπτα χρηματικά ποσά που έχουν φυγαδευτεί στο εξωτερικό ... «για ώρα ανάγκης » (που δεν δηλώθηκαν και κρύβονται στο εξωτερικό, ως πρόδηλο προϊόν υπεξαίρεσης της εθνικής περιουσίας ) ... Ωρα δραστικών μέτρων Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ Για πολλά χρόνια, η χώρα μας άνετα συνήπτε διεθνή δάνεια, για τα οποία ουδέποτε, ώς πριν από ένα χρόνο, είχαμε ενημέρωση. Τώρα γνωρίζουμε ότι οι πανίσχυροι δανειστές μας πρωτίστως και ευλόγως έχουν μοναδικό στόχο την εξόφληση των αστρονομικών απαιτήσεών τους. Οταν θα έχουν ικανοποιηθεί, εμείς δεν θα διαθέτουμε πια άλλη περιουσία, προκειμένου να την υποθηκεύσουμε για νέα θαλασσοδάνεια, καθώς ο όντως μεγάλος υποθαλάσσιος πλούτος μας μένει αναξιοποίητος, κάτω από την πίεση των καθόλου ευκαταφρόνητων απειλών των τουρκικών διεκδικήσεων. Και τούτο, με την περαιτέρω πικρή παραδοχή τού ότι και όταν ακόμη θα έρθει η ώρα για την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου μας, αυτόν θα τον καρπωθούν οι ξένοι, όμοια όπως καρπώθηκαν και τα αραβι

Η Ελλάδα του Μνημονίου   Με ανάμεικτα συναισθήματα έλαβα επιστολή παλιού μαθητή μου, αναφορικά με το Μνημόνιο. Συναισθήματα ευγνωμοσύνης, καθώς με κάνει δέκτη των δικών του ανησυχιών και ελπίδων, αλλά και συναισθήματα αποκαρδίωσης, καθώς επέλεξε να υπογράψει τις δύο χειρόγραφες σελίδες του ως « Ανώνυμος Πολίτης». Κρίμα! Οπωσδήποτε, μου γράφει: « για το μνημόνιο (...) πολλοί έγραψαν ότι είναι μία ευκαιρία να γίνουμε σοβαρό και οργανωμένο κράτος», ενώ άλλοι εναντιώθηκαν, με την πεποίθηση ότι «αποτελεί προδοσία, γιατί απεμπολούνται εθνικά συμφέροντα », καταλογίζει δε σ' εμένα τον καημό μου, « ότι δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας ούτε και για τα εγγόνια μας », ενώ περίμενε « να δώσετε ελπίδα στο λαό (...) να ξυπνήσει το εθνικό φιλότιμο», το οποίο, προδήλως, δεν βρίσκεται σε εγρήγορση. Απολογούμενος λοιπόν νιώθω την ανάγκη να θυμίσω, ότι από το 1974, όταν, επιτέλους, έπεσε μέσα στις δικές της αμαρτίες η δικτατορία, και αφελώς πιστέψαμε ότι θα επακολουθούσε η λειτουργία και ο σεβ

Οι ακροβασίες απολογούνται Διαβάζω πάντα με προσοχή τα πολιτικά σχόλια του Γ. Καρελιά. Φυσικά και τη μομφή για τις ακροβασίες που μου καταλόγισε. Αποδέχομαι τη μομφή. Γιατί όντως υπήρξα αφελής, καθώς έτρεφα προσδοκίες από τη μεταδικτατορική αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών, την αξιοπιστία των σοσιαλιστικών οραμάτων κι αργότερα από την επαγγελία του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού, ιδίως όμως την αφέλεια της προσδοκίας άλλου ήθους, αντί της κούφιας συνθηματολογίας. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές (του 2009) αγανακτούσα, όταν άκουγα τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων. Ο ένας να υπόσχεται «ακόμη καλύτερες μέρες» και ο άλλος να ευαγγελίζεται τη μεταμόρφωση της Ελλάδας σε « Δανία του Νότου »! Πέρασαν αρκετοί μήνες απραξίας της νέας κυβέρνησης που προήλθε από τις εκλογές του 2009. Και μόλις πριν από ένα χρόνο αρχίσαμε, σταδιακά, να προσγειωνόμαστε στην πικρή πραγματικότητα: ότι κάθε τι που έχει κάποια περιουσιακή αξία στον τόπο μας είναι υποθηκευμένο στους ξένους δανειστέ

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΗΣ