IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Η εκστρατεία στην Ουκρανία απέτυχε, τόσο λόγω της κακής σχεδίασης της, όσο και γιατί η επέμβαση των Δυτικών έμοιαζε (και ήταν) μια ωμή επέμβαση σε ξένη Χώρα για την εξυπηρέτηση τραπεζικών οικονομικών συμφερόντων. Η Ελληνική συμμετοχή έβλαψε την Ελλάδα σε πολλά επίπεδα, χωρίς να της προσφέρει κανένα από τα προσδοκόμενα από τον Βενιζέλο, διπλωματικά κέρδη. Μετά την πλήρη επικράτηση τους οι Μπολσεβίκοι εξόντωσαν όλες τις πολυπληθείς κοινότητες Ελλήνων στην Κριμαία, στην Γεωργία και στην Οδησσό, ενώ βοήθησαν αποφασιστικά τον Κεμάλ στον πόλεμο του κατά των Ελλήνων, τόσο διπλωματικά όσο και οικονομικά, ενώ του παρείχαν άφθονο πολύτιμο στρατιωτικό υλικό και προπαντώς πυροβολικό. Από την άλλη, η συμμετοχή της Ελλάδας στην εκστρατεία της Ουκρανίας δεν εξασφάλισε την ουσιαστική Γαλλική βοήθεια και αρωγή για τις Ελληνικές επιδιώξεις στην Μικρά Ασία. Εκτός από σποραδικές φιλικές δηλώσεις Γάλλων υπευθύνων, η στάση της Γαλλίας ήταν πρόδηλα φιλοτουρκική και φιλοκεμαλική ήδη από το 1919, κα

Μόνο αφελείς θα πίστευαν ότι η εκεχειρία του Μινσκ βάζει τέλος στη γεωπολιτική σύγκρουση ζωής ή θανάτου της Δύσης εναντίον της Ρωσίας στην Ουκρανία. Το Πεκίνο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο του τη Δύση. Το μόνο ανάχωμα είναι η πυρηνική Ρωσία του Πούτιν.  Όσοι τον κατηγορούν για αυταρχισμό και μη δημοκρατικές μεθόδους είναι απλώς αφελείς ή χρήσιμοι ηλίθιοι (αθάνατη φράση του Λένιν) επωφελώς για τους ίδιους-το τζάμπα έχει τελειώσει. Με τόσες και τόσες επεμβάσεις εδώ κι εκεί και παντού από τους Δυτικούς ποιος δικαιούται να μιλάει για τον αυταρχισμό του άλλου; Και οι οπαδοί της πάλης των Τάξεων νομίζουν ξαφνικά ότι η ταξική κυριαρχία είναι επιτραπέζιο οικογενειακό παιχνίδι;  Λείπει στοιχειώδης πληροφόρηση για το ποιοι πραγματικά είναι οι αντάρτες, τι θέλουν: αυτονομία εντός της Ουκρανίας; Ανεξαρτησία, νέο κράτος; Προσάρτησή τους από τη Ρωσία, όπως η Κριμαία; Υπάρχουν ιδιωτικοί στρατοί ολιγαρχών, αριστεροί, αναρχικοί, πλήθος άλλοι, ο μέχρι πρότινος άξιος ηγέτης τους, ο Στρέλκοφ,

Πόσο κτήνος πρέπει να είναι ...   Ποιος ωφελείται από την κατάρ­ριψη  -και μάλιστα στην Ευρώπη-  ενός επιβατικού αεροσκά­φους,  με σχεδόν 300 νεκρούς,  από τους οποίους οι 200 περίπου είναι Ευρωπαίοι; Πόσο κτήνος πρέπει να είναι αυτός που δίνει τη διαταγή να καταρριφθεί ένα επιβατικό αεροσκάφος με 300 ανύποπτους επιβάτες, χωρίς να συντρέχει άλλος λόγος πέραν της υπηρέτησης κάποιου πολιτικού σχεδίου που προωθείται με την κατάρριψη αυτή καθαυτή! Αλλο πράγμα ήταν η κατάρριψη από την αμερικανική πολεμική αεροπορία του επιβατικού αεροσκάφους που είχε περιέλθει στον έλεγχο αεροπειρατών και ακολουθούσε πορεία που σήμαινε ότι μπορεί να επεδίωκαν οι αεροπειρατές να το ρίξουν ακόμη και στον Λευκό Οίκο, στις 11 Σεπτέμβρη του 2001. Αλλης ποιότητας ήταν ακόμη και η πιθανότατη κατάρριψη από τους Αμερικανούς του μαλαισια­νού επιβατικού αεροπλάνου που υπό άγνωστες συνθήκες κατευθυνόταν προς την κορυφαίας στρατηγικής σημασίας βάση Ντιέγκο Γκαρσία των ΗΠΑ στον Ινδικό Ωκεανό, τον Μάρτιο.

Η διεξαγωγή των Προεδρικών εκλογών της 25ης Μαΐου έγινε το επίκεντρο της διεθνούς αντιπαραθέσεως για την Ουκρανία μεταξύ των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους και της Ρωσίας. Εάν η κρίση στην Ουκρανία είχε πραγματικά εσωτερικό πολιτικό χαρακτήρα και δεν είχε στο βάθος της μια αδυσώπητη γεωπολιτική σύγκρουση, οι Προεδρικές εκλογές θα μπορούσαν να είναι μια διέξοδος προς την πολιτική ομαλότητα. Γι’ αυτό, άλλωστε, είχε συναινέσει και ο Ρώσος αντιπρόσωπος στη συμφωνία των τριών Ευρωπαίων υπουργών (της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Πολωνίας) με τον απελθόντα Πρόεδρο Γιαννουκόβιτς και τους ηγέτες των εξεγερμένων της πλατείας Μαϊντάν του Κιέβου για τη διεξαγωγή πρόωρων Προεδρικών εκλογών. Επενέβη όμως δυναμικά ο Αμερικανικός παράγων και ανέτρεψε ουσιαστικά τη συμφωνία, δίνοντας το «πράσινο φως» στις ακραίες πολιτικές δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στην πλατεία Μαϊντάν, όπως το κόμμα Σβόμποντα και η κυριολεκτικά φιλοναζιστική και παραστρατιωτική οργάνωση Δεξιός Τομέας, να καταλάβουν π

Τη «λογική» του νικητή στον Ψυχρό Πόλεμο, που εξακολουθεί να ζητάει λάφυρα από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, συνεχίζει να έχει η Δύση. Κάτι που επιδεικνύει στην Ουκρανία. Αντίθετα, η Ρωσία θέλει να βάλει ένα τέλος στην επέκταση προς Ανατολάς. Οι συζητήσεις για την κρίση στις σχέσεις Ρωσίας και Δύσης περιστρέφεται γύρω από την προσάρτηση της Κριμαίας, τις αντιδράσεις και κυρώσεις γι’ αυτό, καθώς και για το μέλλον της Ουκρανίας. Θα διακινδυνεύσω να πω ότι, αν και πρόκειται για σοβαρά θέματα, είναι δευτερεύουσας σημασίας. Το κυριότερο είναι η αποφασιστικότητα της Μόσχας να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού, τους οποίους η Δύση της είχε επιβάλλει τα τελευταία 25 χρόνια. Χωρίς να έχει καταφέρει, αλλά και χωρίς να έχει τη διάθεση να προσαρμοστεί, η Ρωσία απορρίπτει τις προσπάθειες να καταστεί τμήμα της Δύσης. Λόγω της γεωγραφίας, της ιστορίας και του πολιτισμού της, η Ρωσία βρέθηκε ξανά σε ένα σημείο καμπής και αμφισβητεί τη διαμορφωθείσα μετά τον Ψυχρό πόλεμο κατάσταση. Το σημείο καμπής