IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Αυτές τις μέρες...   μην σάς χαλάνε τη διάθεση.  Μην τσιμπάτε στις ανακοινώσεις τους, μην μπερδεύεστε από τις δηλώσεις τους, από τις εξαγγελίες τους, από την πολιτική τής ανάκαμψης που υπόσχονται. Κλείστε τ' αυτιά σας και ανοίξτε τα μάτια σας.  Ορθάνοιχτα, όπως κάνουν τα παιδιά.  Μυρίστε μ' όλο το είναι σας την ελληνική άνοιξη, την μαγιάτικη κορύφωσή της, αντλείστε δυνάμεις, εντυπωσιαστείτε από το ασήμαντο, κοροϊδέψτε το κακόβουλο, βγάλτε γλώσσα στο ασήμαντο, συμμαχείστε με τ ο αισιόδοξο, χαρείτε το καλοπροαίρετο. (...) Στο νησί μου, στη Μύκονο, απ' όπου κατάγομαι. Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μ' ένα διπλό σκέτο ελληνικό καφέ και σάς σκέφτομαι. Σκέφτομαι όλους εσάς που μοιραστήκαμε έως σήμερα τον κοινό πόνο. Μεγαλοβδομάδα που είναι, χωρίς εύκολες συναισθηματικές καταβυθίσεις. Σάς σκέφτομαι όλους εσάς που βρεθήκατε μέσα σε μία μέρα με την απόλυση στα χέρια. Σκέφτομαι όλους εσάς που αναγκαστήκατε να αλλάξετε δουλειά. Συνήθειες. Ρότα.

Η ανθρωπότητα ταλαιπωρήθηκε για αιώνες πολύ περισσότερο από την υπερβολική πίστη απ’ ό,τι από τη συστηματική δυσπιστία.  «Απόδειξέ το» ακούω συχνά να λένε οι δύσπιστοι. «Καλά τα λόγια και οι θεωρίες, αλλά, αν δεν μας τα αποδείξεις, τι αξία έχουν; Γιατί να σε πιστέψουμε;». Η δυσπιστία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της επιστημονικής μεθόδου. Γι' αυτό χαίρομαι όταν πέφτω πάνω σε δύσπιστους ανθρώπους. Και γι' αυτό προσπαθώ να παραμένω δύσπιστος – ιδίως απέναντι στα πιστεύω μου. Η ανθρωπότητα ταλαιπωρήθηκε για αιώνες πολύ περισσότερο από την υπερβολική πίστη απ' ό,τι από τη συστηματική δυσπιστία. Το πρόβλημα είναι ότι στη σφαίρα των κοινωνικών επιστημών, και βεβαίως των οικονομικών θεωριών, δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο τι σημαίνει το «απόδειξέ το». Πώς μπορεί να αποδείξει κανείς, π.χ., ότι το Νιου Ντιλ του Ρούσβελτ βοήθησε να ανακουφιστεί ο αμερικανικός λαός από τη Μεγάλη Ύφεση; Ό,τι στοιχεία και να παρουσιάσει, η αντίπαλη πλευρά μπορεί να ισχυριστεί ότι

Μπουκαμβίλια στην Ύδρα της elenikiokia   Λίνδος την άνοιξη,  Ρόδος, του Marite2007 Ανοιξιάτικα λουλούδια της Κρήτης του Peace Correspondent.  Στο βάθος τα Λευκά Όρη. Λουλούδια στην ακτή,  Ρόδος, της esther Αρχαία Ολυμπία την άνοιξη, του azbeen Κεριά τη Μ. Εβδομάδα σε εκκλησία στη Βουλιαγμένη  της poly_mnia (*) Πάσχα στη Σύρο στον Αγιο Παντελεήμονα, Πάσχα στου Στρέφη, Πάσχα στην Εγκωμη και στις Πλάτρες, στον Μαραθώνα της Αγάπης, Πάσχα στη Μύκονο. Στα νησιά και τα όρη. Οπου και να ’ταν, ήταν Πάσχα Αρχιπελάγους. Γιατί όλα απέρρεαν σε ανθισμένες λοφοπλαγιές, σε αλίπληκτους βράχους, σε καλντερίμια και βουλιστά ζωγραφισμένα από μολόχες, τσουκνίδες, χαμομήλια, παπαρούνες, με μυρωδιές από μαστίχα, μαχλέπι κι αμμωνία, με καμπανίσματα δειλινά, με καινούργια παπούτσια, με πυρετώδη φλερτ κάτω από φοίνικες και πιπεριές. Το Πάσχα η ζωή ανθίζει σαν την ηθογραφία της. Ο βίος αποσπάται ώριμος από την τυρβώδη ροή του, από τις έγ

Ελευθερία από την ειμαρμένη Υπάρχουν δύο εκδοχές της ελευθερίας , δυο σημαινόμενα με το ίδιο σημαίνον – δυο πραγματικότητες ριζικά διαφορετικές που χαρακτηρίζονται με το όνομα « ελευθερία ». Πρώτη (αν και χρονολογικά δεύτερη) η αντίληψη που διαμόρφωσε το ατομοκεντρικό πολιτιστικό «παράδειγμα» (το μεταρωμαϊκό δυτικοευρωπαϊκό) – είναι η κοινή σημερινή μας αντίληψη: Ελευθερία ονομάζουμε τη δυνατότητα (ή το ατομικό «δικαίωμα») απεριόριστων κατά το δυνατό επιλογών. Να επιλέγω, όχι να μου επιβάλλουν. Να διαλέγω πολίτευμα, κυβέρνηση, κοινωνική ιδεολογία, μεταφυσικές « πεποιθήσεις», εφημερίδα, κανάλι, αναγνώσματα, ενδυμασία, εμφάνιση, σεξουαλική συμπεριφορά. Με βάση αυτή την εκδοχή της ελευθερίας οργανώνεται σήμερα η λειτουργία της αγοράς (τυπικό υπόδειγμα το « σούπερ μάρκετ »), αλλά και το πολυκομματικό πολιτικό σύστημα, σε ποσοστό συνεχώς αυξανόμενο η λειτουργία της εκπαίδευσης, η λογική της δημοσιογραφίας, η αποτίμηση της καλλιτεχνικής παραγωγής, η αλλοτριωμένη σε ιδεολογ

1. Μετοχή και ιδιωτεία Οταν μιλάμε για ελληνική παράδοση –τότε που λειτουργούσε– δεν εννοούμε μια συλλογική ιδεοληψία, κυρίαρχη ιδεολογία παρατεινόμενη σε διάρκεια αιώνων. Θα τολμούσα την αποφθεγματική, αλλά όχι αυθαίρετη διατύπωση ότι «παράδοση» για τους Ελληνες ήταν η πείρα που παραδινόταν από γενιά σε γενιά. Και είχε κριτικό χαρακτήρα αυτή η μεταβίβαση πείρας: κάθε γενιά ξεσκαρτάριζε ό, τι περιττό και ανώφελο από τα όσα παραλάμβανε και πρόσθετε τις δικές της εμπειρικές εκτιμήσεις για το αναγκαίο και για την ποιότητα. Στην ελληνική, λοιπόν, παράδοση ήταν πραγματικά αδιανόητος ο ατομικός, ιδιωτικός χαρακτήρας της μεταφυσικής αναζήτησης. Αυτό συνάγεται καταφανέστατα από τις γραπτές απομνημειώσεις, τις καλλιτεχνικές εκφάνσεις, τις εθιμικές πρακτικές της παράδοσης. Δυσκολευόμαστε σήμερα να το αντιληφθούμε, γιατί οι δικοί μας εθισμοί, μαζί με τις εντολές «πολιτικής ορθότητας» που μας επιβάλλει η νατοϊκή Νέα Τάξη πραγμάτων, απωθούν τη μεταφυσική