IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι Αιτίες της Παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας   Στη δραματική ερώτηση των ημερών μια εξαιρετικά εύστοχη και επίκαιρη απάντηση έρχεται από το παρελθόν. Γραμμένο πριν από 20 χρόνια, το δοκίμιο του Παναγιώτη Κονδύλη συμβάλλει στο δημόσιο διάλογο για την κατανόηση των αιτιών της εθνικής κρίσης που βιώνουμε. […] Οι λαϊκισμοί Στις συνθήκες της διαμορφούμενης εγχώριας (εξαμβλωματικής) μαζικής δημοκρατίας δεν αρκούσε πια ο διορισμός των «ημετέρων», των οποίων η ανέχεια τους έκανε να αισθάνονται ευγνωμοσύνη για την εύνοια. Εκτός από το διορισμό, εκτός από τη δανειοδότηση, εκτός από τη μεσολάβηση, το πελατειακό παιγνίδι έπρεπε τώρα να παιχθεί σε επίπεδο όχι μόνο «κλάδων», αλλά και «μαζών», στο επίπεδο ψευδοϊδεολογικής δημαγωγίας με την αρωγή των νεοφανών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο λαϊκισμός, ο οποίος ενδημεί σε κάθε σύγχρονη μαζική δημοκρατία, συγχωνεύθηκε με τα πατροπαράδοτα κοινωνικά και ψυχολογικά γνωρίσματα του επιχώριου πελατειακού συστήματος, και έτσι προέκυψε μια κατάσταση, στην οποία η δ

 Μοιράζοντας λεφτά… Στην παγκόσμια τάση ανόδου των επιτοκίων ελλοχεύουν δύο κίνδυνοι, ένας να διακοπεί η μετά COVID οικονομική ανάκαμψη (αυτό ανησυχεί την Κρ. Λαγκάρντ, καθώς στην Ευρωζώνη η ανάκαμψη είναι ασθενική), άλλος ένας να γίνει μεγάλη ζημιά σε όσους είναι υπερχρεωμένοι – κράτη αλλά και επιχειρήσεις και ιδιώτες. Την Ελλάδα την αφορούν και οι δύο. Eχει κι έναν τρίτο, ειδικότερο: Η πιστοληπτική της αξιοπιστία, έπειτα από τρία μνημόνια, παραμένει στην κατηγορία «σκουπίδια». Αν αυτό δεν αλλάξει, αν δεν ανεβούμε δύο σκαλοπάτια, μέχρι την επενδυτική βαθμίδα, το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους μας θα αυξηθεί πολλαπλάσια. Με έναν μεγάλο κίνδυνο (είναι γνωστός από την προηγούμενη 10ετία…) να ρίχνει τη βαριά σκιά του στην πατρίδα μας. Αυτά δεν είναι «θεωρίες», ούτε απόμακρα. Από τις πρώτες που νιώθουν τον κίνδυνο μιας ανεξέλεγκτης ανόδου του κόστους δανεισμού είναι ένας στρατηγικός κρίκος της οικονομίας, οι τράπεζες. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια, έως το 2026, υπολογίζεται ότι πρέπει να σηκώ

 Η ψύχωση της επανεκλογής. Η εξουσία στη σημερινή Ελλάδα είναι συγκεντρωτική, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε: απολυταρχική. Ο πρωθυπουργός που θα συμπέσει με τη λήξη της πενταετούς θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας, «διορίζει» τον επόμενο Πρόεδρο. Κάθε πρωθυπουργός διορίζει, το ίδιο αυθαίρετα, και τον πρόεδρο της Βουλής, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, τους προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων, τα στελέχη της κρατικής τηλεόρασης – κάθε πρόσωπο με κρίσιμες αρμοδιότητες για τη λειτουργία του δημόσιου βίου είναι αυθαίρετη επιλογή του πρωθυπουργού. Ακόμα κι αν ήταν προικισμένος ο πρωθυπουργός με ανιδιοτέλεια «απαρνητού των εγκοσμίων», η συγκέντρωση τόσο απόλυτης εξουσίας στη δική του και μόνο δικαιοδοσία συνιστά οπωσδήποτε ρίσκο, μέγιστη διακινδύνευση – ζήσαμε, π.χ., την αυθαίρετη ακύρωση δημοψηφίσματος (τον Ιούλιο του 2015) από τον Αλέξη Τσίπρα, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ». Και γίνεται οδυνηρό το ερώτημα που λογικά γεννιέται: σε τι διαφέρει η «δημοκρατία» μας από την αυταρ

Πνιγμός η αναξιοκρατία.  Ακόμα και την εμπλοκή σε πόλεμο (τη θυσία της ζωής άγνωστου αριθμού πολιτών και την καταστροφή μικρού ή μεγάλου μέρους της κοινωνικής περιουσίας) την αποφασίζουν οι επαγγελματίες της εξουσίας, όχι η κοινωνία των πολιτών. Αποκλείεται θεσμικά να είναι η δημοκρατία αυτοδιαχειριζόμενη συλλογικότητα. Συνεχίζουμε να αποκαλούμε «δημοκρατία» την πρωθυπουργική θεσμική απολυταρχία (συνεχίζουμε το ξίδι να το λέμε γλυκάδι): λογαριάζουμε σαν «πρόοδο» και «εκσυγχρονισμό» την υποταγή της πολιτικής στη λογική (νόμους – αναγκαιότητες) των Αγορών. Με αυτά τα δεδομένα δεν θα συνιστούσε υπερβολή η επίμονη, συνεχής υπενθύμιση: Ναι, στην Ελλάδα, το πολίτευμα είναι η πρωθυπουργική θεσμική απολυταρχία: Ο πρωθυπουργός επιλέγει και επιβάλλει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρόεδρο της Βουλής, τον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και της Αστυνομίας, τους επικεφαλής όσων οργανισμών κοινής ωφέλειας δεν έχουν ακόμα πουλη

 BESTDESIGNS VIA GETTY IMAGES Τα προβλήματα της χώρας και το φύλο των αγγέλων. Κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε μυαλό. Η χώρα μας αντιμετωπίζει αυτή τη κρίσιμη εποχή σωρεία σοβαρών προβλημάτων εθνικών, οικονομικών και κοινωνικών, τα οποία απαιτούν άμεση ή τουλάχιστον δρομολόγηση για γρήγορη επίλυση τους και συνεχώς προκύπτουν καινούργια προβλήματα, που επισωρεύονται στα ήδη υπάρχοντα και απαιτούν και αυτά λύση. Νομίζω, ότι τόσα πολλά και σοβαρά προβλήματα δεν είχε αντιμετωπίσει η χώρα μας από την εποχή του Β παγκοσμίου Πολέμου, σαν να ισχύει και για τα κράτη ο «νόμος του Μέρφυ». Η επίλυση των προβλημάτων αυτών απαιτεί εκτός των άλλων πρόσθετες σοβαρές δαπάνες, που δεν περιλαμβάνονται στον κρατικό προϋπολογισμό, οι οποίες λόγω του κορονοΐου, της παγκόσμιας και ημεδαπής οικονομικής κρίσης, δεν είναι εύκολο να αντιμετωπισθούν .  Συνεπώς η υπεύθυνη κυβέρνηση καλείται να επιλύσει τα σωρευμένα προβλήματα, που αποτελούν ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Μία βασική παράμετρος

Η ατολμία ως αυτοκαταδίκη. Αν σκεπτόμαστε συνετά και ρεαλιστικά, ξέρουμε ότι η αξιοκρατία μόνο στόχος μιας κοινωνίας μπορεί να είναι, όχι ηθική προστακτική. Οι ηθικές προστακτικές, τα αναρίθμητα «πρέπει» που αραδιάζουμε για να ξορκίσουμε λάθη ή την ασφυκτική παρακμή μας, είναι η πιο α-νόητη, σίγουρα περιττή λεκτική εκτόνωση απερισκεψίας και προχειρότητας. Ποιος, με ποιες πρακτικές πειθούς θα επιβάλει τα «πρέπει» και τις προστακτικές μας; (Γι’ αυτό και όταν ακούμε πρωθυπουργό ή αρχιεπίσκοπο ή δήμαρχο ή πρύτανη να εκστομίζουν κάποιο «πρέπει», ξέρουμε ότι είναι ή παραλυτικά άτολμος ή απλώς ολιγόνους.) Η λέξη «αξιοκρατία», σε μια οργανωμένη κοινωνία, σημαίνει: Μοναδικό κριτήριο για την ανάθεση ευθυνών δημόσιου λειτουργού είναι οι πιστοποιημένες ικανότητές του. Από τον κλητήρα ώς τον Γενικό Διευθυντή, από την καθαρίστρια ώς τον επιτελικό σχεδιαστή πολιτικής, το προαπαιτούμενο και συνεχώς επανελεγχόμενο είναι η ευφυΐα, η δημιουργικότητα, η ευπρέπεια. «Προσόντα» που δεν

«Επανάσταση» - «εθνεγερσία» αδιανόητες.  Υπάρχουν θεσμοί προορισμένοι να ελέγχουν τη διαχείριση της εξουσίας – η Βουλή, το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο (ΣτΕ), η δημοσιογραφία. Βουλή και δημοσιογραφία έχουν παραιτηθεί (μα εντελώς) από κάθε φιλοδοξία κριτικού ελέγχου, από τότε που η άσκηση της πολιτικής έχει ολοκληρωτικά αλλοτριωθεί σε παιχνίδι εντυπώσεων. Το ΣτΕ δεν ελέγχει ενεργά (αυτεπαγγέλτως) τη διαχείριση της εξουσίας. Αποφαίνεται για ατοπήματα ή και εγκλήματα σε βάρος πολιτών, μόνο αν ο πολίτης προσφύγει (με πολύ υψηλό οικονομικό κόστος) στην ετυμηγορία του. Ταυτόχρονα, οι κρατικοί λειτουργοί που κρίνουν τη νομιμότητα αποφάσεων και ενεργειών του κράτους, έχουν αυτο-υπονομευθεί καθορίζοντας οι ίδιοι την αμοιβή τους: Εχουν μηνιαίο μισθό ισόποσο με πέντε (5) μηνιαίες συντάξεις πανεπιστημιακού καθηγητή εικοσιοχτάχρονης θητείας και τεκμηριωμένης διεθνούς αναγνώρισης. Τα σε βάρος πολιτών εγκλήματα επαγγελματιών της εξουσίας είναι επίσης θεσμοθετημένο να κρίνοντα

Τους 3.000 αγγίζουν πλέον οι υπάλληλοι σε πολιτικά γραφεία, γραφεία αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης, υπουργεία κ.ο.κ. Απίστευτο: Ρεκόρ επταετίας  για τους μετακλητούς υπαλλήλους σε υπουργικά γραφεία.  Τεράστιο το κόστος.   Το τέλος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρήκε τη χώρα με 1.710 μετακλητούς υπαλλήλους σε υπουργικά γραφεία, τοπική αυτοδιοίκηση και άλλες θέσεις. Στα τεσσεράμισι χρόνια μετά την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα, ο μέγιστος αριθμός τους κατεγράφη τον Απρίλιο του 2019 όταν έφτασαν τους 2.739. Εναν χρόνο και έναν μήνα μετά, τον Μάιο του 2020, οι μετακλητοί έφτασαν τους 2.817, αριθμός-ρεκόρ επταετίας, καθώς από τον Ιανουάριο του 2013 δεν έχει καταγραφεί υψηλότερος! Μιλώντας στα «ΝΕΑ» ο Παναγιώτης Καρκατσούλης, εμπειρογνώμονας δημόσιας διοίκησης και στέλεχος του Κινήματος Αλλαγής, θέτει ζήτημα δημιουργίας πελατειακών σχέσεων και αδιαφάνειας στις προσλήψεις μετακλητών, σημειώνοντας πως «στο ξεκίνημα της νυν κυβέρνησης, δηλαδή από τον Ιούλιο του 2019, οι μετακ

Εκτός των «περήφανων γηρατειών» υπάρχουν  οι άνεργοι,  παλιοί και νέοι. Ολεθρος! Σύμφωνα  με τον Παγκόσμιο Οργανισμό  Τουρισμού, ως τον Μάιο χάθηκαν παγκοσμίως 320 δις δολάρια, και μπορεί να υπερβούν τα 400. Οι θέσεις εργαζομένων που εξαρτώνται από τον τουρισμό και θα χαθούν υπερβαίνουν τα 100 εκατομμύρια και μπορεί να φτάσουν ως τα 120 εκ. εφόσον δεν έχουμε νέο τρομακτικό κύμα.     Στην Ελλάδα δεν χρειαζόμαστε μετρήσεις.Το μαρτυρούν τα έρημα καλντερίμια πολλών νησιών, οι άδειες παραλίες, η αναδουλειά στις ταβέρνες, τα κλειστά ξενοδοχεία που μοιάζουν κουφάρια,ενώ και όσα είναι ανοιχτά υπολειτουργούν ή έχουν ρίξει δραματικά τις τιμές για να προσελκύσουν. Ενας κόσμος ήδη αναλογίζεται με τρόμο τον χειμώνα που έρχεται και θα είναι πιο σκοτεινός στη ζωή του. Φανταζόμαστε ότι η κυβέρνηση θα τα έχει συνυπολογίσει και θα έχει εντοπίσει τους κωδικούς από τους οποίους θα αντλήσει πόρους για να καλύψει τις διαφαινόμενες τραγικές ανάγκες που έρχονται  με μορφή θεομηνίας.  Ω

 Η κρίση με την Τουρκία  και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Μην ξαφνιαστείτε από την γλώσσα στην οποία είναι γραμμένο το κείμενο που ακολουθεί. Αυτή είναι η γλυκύτατη γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Το κείμενο είναι απόσπασμα από άρθρο του μεγάλου Ελληνα λογοτέχνη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ” το 1896.  Η χώρα είχε πτωχεύσει και ένα χρόνο μετά σύρθηκε στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο και υπέστη δεινή ήττα. Το κλίμα ωστόσο ήταν πολεμοχαρές από τα προηγούμενα χρόνια. Στο πολιτικό σκηνικό της χώρας κυριαρχούσαν οι διακινητές της λεγόμενης Μεγάλης Ιδεάς. Προφητικά ο Αλένξανδρος Παπαδιαμάντης δημοσίευσε στην εφημερίδα που εργαζόταν, τα παρακάτω: “Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους; Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. Άμυνα πετρί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θε