IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  “Πολιτικός”: Η καλύτερη “δουλειά” μέσα στην κρίση...   Το 1953 πέθανε ο Νικόλαος Πλαστήρας. Αφησε διακόσιες δεκάξι δραχμές στην ψυχοκόρη του και δέκα δολάρια. Αυτή ήταν η περιουσία του τότε πρωθυπουργού. Είναι σαφές ότι ο θρυλικός “Μαύρος καβαλάρης” πέθανε πολύ φτωχότερος από όσο ήταν όταν μπήκε στην πολιτική.  Χρειάζεται να γυρίσουμε σχεδόν εβδομήντα χρόνια πίσω για να συναντήσουμε τέτοια περίπτωση. Αλλωστε, στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους ως τέτοιες περιπτώσεις αναφέρονται χαρακτηριστικά ο Καποδίστριας, ο Αντρέας Λόντος, ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Γιώργος Καφαντάρης. Προφανώς θα υπάρχουν και ορισμένοι ακόμα. Στη συνείδηση του πολίτη, ο πολιτικός καταγράφεται ανάμεσα σε άλλα, ως εκείνος που -δια μέσου της πολιτικής του ιδιότητας- επιλύει το οικονομικό του πρόβλημα. Οχι άδικα μάλλον. Η συζήτηση αυτή έγινε πάλι επίκαιρη μετά τη δημοσιοποίηση του “Πόθεν έσχες” των βουλευτών. Από την... τηλεοπτική κλειδαρότρυπα πληροφορούμαστε λοιπόν για τα ακίνητα και τις κατα

Να τερματιστεί η «άψογος στάσις»  προς τους τούρκους ταραξίες. Δανείζομαι την έκφραση “άψογος στάσις”, από τη συμπεριφορά της ελληνικής κυβέρνησης έναντι της Τουρκίας στον ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1897. Οι προσβλητικές, κατ’ εξακολούθησιν ταπεινωτικές για την Ελλάδα δηλώσεις του ασύδοτου και υβριστικού τριδύμου Ερντογάν-Τσαβούσογλου-Ακάρ, κατά τρόπον απαράδεκτο για την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, δεν συνοδεύονται από την επιβεβλημένη για την Ελληνική κυβέρνηση, αποστομωτική απάντησή της, προς τους τρεις καθ’ έξιν υβριστές και ταραξίες της γείτονος Τουρκίας. Ο Ερντογάν, με απροσμέτρητη συκοφαντική διάθεση και ασύστολη χυδαιότητα, κάνει λόγο για πυροβολισμούς εναντίον των χιλιάδων προσφύγων, που αποβιβάζονται, με την υποδειγματική και με αυτοθυσία βοήθεια των λιμεναρχείων μας, αλλά και των Ελλήνων ψαράδων στα Ελληνικά νησιά. Στους ψευδέστατους αυτούς ισχυρισμούς του θρασύδειλου νεο-σουλτάνου, η επίσημη ελληνική πλευρά αρκείται στην απάντηση, ότι η πατρίδα

Ο τέως πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (Κ) αποχωρεί από το Μέγαρο Μαξίμου, υπό το βλέμμα του νέου πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη (Α), αμέσως μετά την τελετής παράδοσης παραλαβής στο Μέγαρο Μάξιμου, Δευτέρα 8 Ιουλίου 2019. ΑΠΕ ΜΠΕ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ Διαψεύσεις και φαντασιώδεις:  Πώς διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδος.  Δυο μήνες μετά την αλλαγή κυβέρνησης, έχουμε να διαπιστώσουμε ορισμένα πράγματα. Καταρχάς, κανείς δεν ασχολείται με το γεγονός της μεγάλης αποχής που εκφράστηκε. Δεν δίνεται σημασία στην απόσταση που παίρνει πολύ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας από την πολιτική διαδικασία. Εξηγείται αυτό, γιατί όλοι κάπως βολεύτηκαν στη νέα ισορροπία. Αυτοδυναμία η Ν.Δ., αρκετά μεγάλο ποσοστό ο ΣΥΡΙΖΑ, αύξηση το ΚΙΝΑΛ, πενταράκι το ΚΚΕ, μέσα Βαρουφάκης και Βελόπουλος, και εκπαραθύρωση της Χ.Α. Το χάσμα που διευρύνεται ανάμεσα σε κοινωνία και πολιτικό σύστημα, παρά την υποχώρηση των στοιχείων εκρηκτικότητας και θυμού, λειτουργεί μοριακά. Θα το βρουν μπροστά τους όσοι

 Οι φωτιές, οι επενδύσεις, η ετοιμότητα  αλλά και η... τρωτότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τελικά είχαν δίκιο όσοι συμβούλευαν τον Τσίπρα να κάνει εκλογές πριν να μπει το καλοκαίρι και αρχίσουν οι φωτιές. Τίποτα δεν θα έσωζε τον ΣΥΡΙΖΑ από ένα δεύτερο Μάτι. Αντίθετα περνάει σχεδόν ασχολίαστο ότι η κυβέρνηση εμφάνισε απροσδόκητα αντανακλαστικά ετοιμότητας, να λέμε του στραβού το δίκιο. Τόσες πυρκαγιές ταυτόχρονα είχαμε να δούμε από την εποχή που «οι Τούρκοι», «οι Αμερικάνοι», οι αιωνίως «γνωστοί-άγνωστοι», έκαιγαν τα πάντα σε όλη την Ελλάδα επί Καραμανλή. Έχουμε εξαντλήσει όλα τα επιχειρήματα και έχουμε δαχτυλοδείξει όλους τους πιθανούς εμπρηστές, χωρίς αποτέλεσμα. Τουλάχιστον η κυβέρνηση απόφυγε να φλυαρήσει περί εχθρών, υπόπτων, υπονομευτών,  και προσπάθησε απλώς να σβήσει τις φωτιές. Σε μερικές το κατάφερε μάλλον ικανοποιητικά, ιδίως τις πρώτες. Αποδείχτηκε τουλάχιστον ένα πράγμα. Ο κρατικός μηχανισμός, όταν θέλει η πολιτική ηγεσία, είναι αποφασισμένη και οι αρμόδιοι

  Διπολισμό ή δικομματισμό; Τι ακριβώς έχουμε μετά τις εκλογές της Κυριακής; Σε ποιο επίπεδο είναι μεγάλος νικητής ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Υπάρχουν στοιχεία στα αποτελέσματα για τα οποία πρέπει να ανησυχεί; Αρκετά είναι τα ερωτήματα που έχουν αρχίσει να διατυπώνονται μετά το εκλογικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιουλίου, τη μεγάλη νίκη της Ν.Δ. και τα... αμφίθυμα συναισθήματα που επικρατούν σε αρκετούς οπαδούς και στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων. Κατ’ αρχάς στη Ν.Δ. έχουν κάθε λόγο να είναι απολύτως ικανοποιημένοι για τη μεγάλη νίκη σε επίπεδο δικομματισμού. Με 725.206 ψήφους κέρδος συγκριτικά με τις βουλευτικές του Σεπτεμβρίου 2015, μπορούν να υπερηφανεύονται:  ● ότι αύξησαν τις ψήφους τους κατά 47,51%, ● ότι, σε εκλογικά σώματα χωρίς μεγάλη αριθμητική διαφοροποίηση (5.431.850 έγκυρα το 2015 και 5.649.332 το 2019), αντέστρεψαν το εναντίον τους 7,33% σε 8,32% υπέρ τους (σύνολο αντιστροφής 15,65%), ● ότι έλαβαν 325.507 ψήφους περισσότερες απ’ όσες είχε

MALERAPASO VIA GETTY IMAGES Πίσω από την έκπληξη του εκλογικού αποτελέσματος,  βρίσκεται η αποκάλυψη ενός πολιτικού λάθους. Από τότε που παρακολουθώ, κατ επάγγελμα, εκλογικές αναμετρήσεις (και κοντεύουν, δυστυχώς, σαράντα χρόνια από την πρώτη μου φορά), θυμάμαι τις κυβερνήσεις που χάνουν να αναζητούν το φταίξιμο στην επικοινωνία, τους ανθρώπους της και τα μέσα της. «Δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε το έργο μας», είναι η φράση που έχω ακούσει πιο συχνά από πικραμένα χείλη ηττημένων κυβερνητικών εκπροσώπων. «Δεν μπορέσαμε/ δεν προλάβαμε να εξηγήσουμε στον λαό την πολιτική μας», είναι η συχνότερη παραλλαγή της. Στην πραγματικότητα, ακόμη κι εκείνοι που καταφεύγουν στις τετριμμένες δικαιολογίες, ξέρουν καλά πως η πολιτική ήττα δεν είναι ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) θέμα επικοινωνίας, επικοινωνιακής στρατηγικής ή προσώπων που την διεκπεραιώνουν. Και θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Αλέξη Τσίπρα ότι, ο ίδιος τουλάχιστον, στην συνέντευξή του στην ΕΡΤ, δεν επανέλαβε τα κλισέ στα οπ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: (1)   Γράφω πριν τα τηλεδικαστήρια, τον τηλεθρήνο,  τα… copy-paste δελτία, τον κανιβαλισμό. (2)  Πανεπιστήμιο Αθηνών για την πυρκαγιά στο Μάτι:  Δεκαπέντε συμπεράσματα.   (3)  Η τέχνη του πολέμου στην υπηρεσία της δασοπυρόσβεσης. (4)  Μάτι: Το μοιραίο λάθος και η απόδοση ευθυνών.   (5)  Πόσο ρόλο έπαιξε ο άνεμος στην τραγωδία της Αττικής;  Η επιστημονική άποψη. Ούτε μαζί τα φάγαμε, ούτε μαζί καήκαμε. Παρότι η κοινωνία βρίσκεται ακόμα μεταξύ σοκ και πένθους, έχει ήδη αρχίσει η αναπόφευκτη ανταλλαγή πυρών μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, με τη συμμετοχή, όπως συμβαίνει πάντα, των Μίντια, αλλά και πολιτών (κατά κανόνα οπαδών) στα κοινωνικά δίκτυα. Το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: οξύτατη πόλωση με βάση τη διαχωριστική γραμμή που υπήρχε πριν την καταστροφική πυρκαγιά. Η αντιπολίτευση φορτώνει όλες τις ευθύνες στην κυβέρνηση, η δε κυβέρνηση τις φορτώνει στα σημερινά αντιπολιτευόμενα κόμματα που κυβέρνησαν επί δεκαετίες. Ας προσπαθήσο