IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τουρκία:  η Κίνα της Μεσογείου Το κέρδισε το μεγάλο στοίχημα ο Ταγίπ Ερντογάν. Η κάλπη έδωσε 58% στο «Ναι» κι ώς το 2012 εκείνος θα έχει έτοιμο το αναθεωρημένο Σύνταγμα, ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο ». Θα προηγηθούν οι εκλογές Ιούνιο του 2011 που αβίαστα, λένε οι εκτιμήσεις, θα του δώσουν τρίτη θητεία στην εξουσία. Αλλά τα πράγματα στην Τουρκία ποτέ δεν είναι ή μαύρο ή άσπρο. Εχουν την πολυπλοκότητα της ιστορίας της. Το εκλογικό μέτρο μένει στο 10% που κρατεί εκτός Βουλής τα κουρδικά κόμματα. Δεν είναι ασφαλώς ασήμαντο το 42% που είπε «όχι» στην αναθεώρηση του καταστατικού χάρτη της χώρας . Στον Ερντογάν καταμαρτυρούν πως υπονομεύει το κοσμικό κράτος που θεμελίωσε ο Κεμάλ. Εκείνος όμως κινείται με τον αέρα του 47,3% που πήρε στις εκλογές του 2007, αλλά και με την απήχηση του έργου του. Η σύγκρουση του πολιτικού Ισλάμ με το μιλιταρισμό και ολόκληρο το κεμαλικό κατεστημένο αυτή τη φορά ήταν κρισιμότερη παρά ποτέ. Τα 26 άρθρα του Συντάγματος - κληρονομιάς της δικτατορίας Εβρέν που αναθε

"Ξεδοντιάζεται" ο κεμαλισμός Επεσε προχθές και ο τελευταίος θύλακας οργανωμένης αντίστασης του διαρκώς αποδυναμούμενου κεμαλικού κατεστημένου στην Τουρκία: αυτός που υπήρχε στο δικαστικό σώμα, το οποίο αδίστακτα παρενέβαινε ωμά στην πολιτική ζωή της γειτονικής χώρας απαγορεύοντας δεκάδες αριστερά, κουρδικά και ισλαμικά κόμματα, όταν αυτά γίνονταν ενοχλητικά για τα συμφέροντα του κεμαλικού συστήματος.  Δεν μιλάμε για κάποια ανεξάρτητη δικαιοσύνη, αλλά για μια φασίζουσα εστία που βρισκόταν σε αδιάκοπη υπηρεσία προστασίας του στρατιωτικοπολιτικού κεμαλικού κατεστημένου. Με το θριαμβευτικό 58% που απέσπασε ο Ερντογάν στο δημοψήφισμα για την αναθεώρηση 26 άρθρων του τουρκικού Συντάγματος, μπορεί να συνεχίσει από πιο ισχυρές θέσεις την πορεία του για την πολιτική αναμόρφωση της σύγχρονης Τουρκίας. Τριάντα χρόνια σχεδόν πέρασαν και κανένας Τούρκος πολιτικός δεν είχε θελήσει -ή αν θέλησε, δεν είχε τολμήσει- να αναθεωρήσει το φασιστικό Σύνταγμα του 1982 που είχε επιβάλει ο αιμοστα

F-35 "Σε επιλογή νέου τύπου μαχητικού πάει η Τουρκία" - Τουλάχιστον 100 νέα μαχητικά χρειάζεται η Π.A . Το μαχητικό που θα αρχίσει να αντικαθιστά στην Τουρκία το F-16 από το 2020-2025 και μετά δεν θα είναι το F-35, αλλά ένα άλλο μαχητικό εξίσου προηγμένο και με πραγματική συμπαραγωγή για την Τουρκία, αλλά από πηγή πέραν αυτής των ΗΠΑ. Σε αυτό συγκλίνουν όλες οι εκτιμήσεις στην Πολεμική Αεροπορία κάνοντας αναγωγή στην υπάρχουσα και μελλοντική δομή και ρυθμό αντικατάστασης των τουρκικών μαχητικών. Μϊα αναγωγή που θα δούμε ότι οδηγεί και σε ένα άλο εξαιρετικά ανησυχητικό για την εθνική μας ασφάλεια παράπλευρο αποτέλεσμα. Η Τουρκία δεν θα μείνει στο F-35 ως μοναδικό μαχητικό αεροσκάφος του στόλου της. Το F-35 είναι ένα αεροσκάφος το οποίο παρά το γεγονός ότι ενσωματώνει υψηλές τεχνολογίες βρίσκεται πολύ μακριά από το «απόλυτο μαχητικό» όπως είναι αυτή την στιγμή του F-22. Με περιορισμένες ικανότητες στη κλειστή εναέρια μάχη, περιορισμένο οπλικό φορτίο στην διαμόρφωση stealth,

(1) Η μεγάλη ώρα του Ταγίπ Το φάντασμα του πραξικοπήματος του 1980 πλανάται πάνω από την Τουρκία, καθώς το σημερινό δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση που προτείνει προς έγκριση η κυβέρνηση Ερντογάν συμπίπτει με την 30η μαύρη επέτειο της χούντας του στρατηγού Κενάν Εβρέν. Εαν κερδίσει το σημερινό δημοψήφισμα, γίνεται απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Είναι μια προσεκτικά επιλεγμένη «σύμπτωση», η οποία προκαλεί σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού συναισθηματική φόρτιση. Ομως η αντιπαράθεση του κυβερνητικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) με σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης, για την έγκριση ή μη των 25 υπό αναθεώρηση άρθρων του χουντικού συντάγματος, είναι βαθιά πολιτική, δεν εγκλωβίζεται στο παρελθόν, αντιθέτως, στην σημερινή ψηφοφορία διακυβεύεται σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της χώρας. Σπάνια το κλισέ «κρίσιμη πολιτική αναμέτρηση» ανταποκρίνεται τόσο πολύ στην πραγματικότητα. Ανοιχτό μέτωπο Η επικράτηση του «Ναι» θα επιτρέψει στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν

Απόψεις για το βιβλίο από τους 1.ΧΡΗΣΤΟ ΓΙΑΝΝΑΡΑ 2.ΒΑΣΙΛΗ ΦΙΛΙΑ   1. Στρατηγική λογική κατέναντι αφασίας  Κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, μεταφρασμένο στα ελληνικά, το βιβλίο του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ - Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ (εκδόσεις «Ποιότητα», μτφρ. Νικ. Ραπτόπουλου, σελίδες 845). Θα ήθελα να το συστήσω σε όποιον ενδιαφέρεται σοβαρά (όχι συναισθηματικά-επιδερμικά) για το ενδεχόμενο να επιβιώσει ιστορικά το ελλαδικό κράτος στις σημερινές διεθνείς συνθήκες. Οχι βέβαια για να πάρει άμεση απάντηση. Αλλά για να αντιληφθεί ποιο επίπεδο κατάρτισης και ευφυΐας, ποιο ειδικό χάρισμα στρατηγικής σκέψης απαιτεί η σοβαρή αναμέτρηση με ένα τέτοιο ερώτημα . Δεν διανοούμαι να «παρουσιάσω» στους αναγνώστες της επιφυλλίδας αυτό το βιβλίο. Ο,τι και αν παραθέσω θα είναι κατώτερο του επιπέδου και της γοητείας του. Κάθε χαρακτηρισμός που θα εκφέρω δεν επαρκεί για να συνιστά κρίση, τον καταθέτω μόνο ως πρόκληση-πρόταση να διαβαστεί το βιβλίο.

(...) Οσο ο ισραηλινός στρατός θα δρα ως τρομοκράτης τόσο λιγότερο θα ακούγονται οι φωνές για την καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αίγυπτο, τη Συρία, την Αλγερία, την Ιορδανία, τις διακρίσεις κατά των μειονοτήτων στην Τουρκία, με πρώτους και καλύτερους τους Κούρδους, ακόμη και το φονταμενταλισμό της Χαμάς και της Χεζμπολά. Ο Ερντογάν χρωστάει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην ισραηλινή ηγεσία. Θα ήταν, ωστόσο, δραματικό να έχει κανείς να επιλέξει μεταξύ δύο αυταρχικών περιφερειακών ηγεμονιών. Ο Ερντογάν, το Ισραήλ, οι Αραβες και εμείς  Ηδη από πέρυσι τον Γενάρη, μετά την έκρηξη του Τούρκου πρωθυπουργού στο Νταβός, το περιστατικό που πέρασε στην ιστορία ως «one minute», ο Ερντογάν προβλήθηκε, και στην Τουρκία από έγκυρους δημοσιογράφους όπως ο Τσενγκίζ Τσαντάρ, ως ο μεγαλύτερος ηγέτης της Μέσης Ανατολής μετά τον Αραβα Αμπντούλ Γκαμάλ Νάσερ, πρόεδρο της Αιγυπτιακής Δημοκρατίας, στο διάστημα 1954-1970. Μετά την τελευταία σφαγή στο «Mavi Marmara», όπου εννέα Τούρκοι ακτιβιστές έχασαν