IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τι είναι αυτό που διαχωρίζει την "τύχη" του ελληνικού από το τουρκικό χρέος; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι καθοριστική και ορίζει το μέγεθος των κινδύνων που διαφοροποιεί τις δύο οικονομίες: τα συναλλαγματικά διαθέσιμα. Για την Ελλάδα, τα 49 δισ. ευρώ που έχουν συσσωρευθεί ως βραχυ-μεσοπρόθεσμη διασφάλιση του χρέους της, στη βάση της απόφασης της Συμφωνίας του Ιουνίου του 2018, αποτελούν την "εγγύηση" της εξυπηρέτησης του χρέους της για τα επόμενα χρόνια. Για την Τουρκία, τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα έχουν συρρικνωθεί σε μόλις 15 δισ. δολ., όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα. Την ίδια στιγμή, οι υποχρεώσεις εξυπηρέτησης του ιδιωτικού και του δημόσιου χρέους της ξεπερνούν τα 120 δισ. δολ. μέσα στο 2019, αποτελώντας πλέον την ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της τουρκικής οικονομίας. Η αποκάλυψη έγινε σχετικά πρόσφατα, όταν δημοσιεύματα του διεθνούς οικονομικού Τύπου επιβεβαίωσαν ότι τα μισά των 30 δισ. ευρώ που εμφανίζονταν ως συναλλαγματικά διαθέσιμα στ

Ραγδαία πτώση στα ελληνικά yields, με το επιτόκιο του 10ετούς να υποχωρεί στο 2,90% και του 5ετούς στο 1,78%, κάτω από του αντίστοιχου ιταλικού για πρώτη φορά από 2008. Σε ιστορικό χαμηλό του γερμανικού 10ετούς.  Μεγάλη καθοδική κίνηση σημειώνει το ελληνικό κόστος δανεισμού. H απόδοση του 10ετούς υποχωρεί 14,6 μονάδες βάσης, στο 2,90%, οδηγώντας το spread με το ιταλικό σε χαμηλό σημείο-ρεκόρ.   Η απόδοση του 5ετούς κατέγραψε πτώση 10,5 μονάδων βάσης, στο 1,78%, κάτω από το 1,85% του ιταλικού. Είναι η πρώτη φορά από το 2008 που η απόδοση του ιταλικού 5ετούς είναι υψηλότερη από αυτήν του ελληνικού. Σε ιστορικό χαμηλό κυμαίνεται η απόδοση του γερμανικού 10ετούς στο trading της Παρασκευής, αφότου ο Τραμπ απείλησε να επιβάλει δασμούς σε όλες τις εισαγωγές από το Μεξικό, τροφοδοτώντας φόβους και αναταραχές στις διεθνείς αγορές. Ο Αμερικανός Πρόεδρος δήλωσε ότι από τη 10η Ιουνίου θα εφαρμόζεται δασμός 5% σε όλα τα αγαθά που εισάγονται στις ΗΠΑ. Θα αυξάνεται 5% κάθε μήνα

Υπερ-αντίδραση των αγορών ή πραγματική βελτίωση; Η ταχύτατη πτώση των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων σε επίπεδα προ κρίσης (2005-2006), με την ταυτόχρονη βελτίωση των τιμών τους, έχει καταφέρει να συγκεντρώσει σε χρόνο μηδέν την προσοχή των επενδυτών της δευτερογενούς αγοράς ομολόγων διεθνώς. Αλλά τώρα για τους "καλούς" λόγους... αντίθετα με ό,τι είχε συμβεί το 2010-2011. Βέβαια σ' αυτό έχει συμβάλει καθοριστικά και το γεγονός ότι τα "ελεύθερα" ομόλογα που είναι διαθέσιμα είναι εξαιρετικά λίγα, όχι περισσότερα από 15-17 δισ. ευρώ, με τη λίστα των επενδυτών καθημερινά να αυξάνεται χωρίς να μπορεί να ικανοποιηθεί... Το παράδοξο είναι ότι αυτό συμβαίνει ενώ τα ελληνικά κρατικά ομόλογα παραμένουν στη ζώνη των "junk bonds" (ομόλογα "σκουπίδια"), ήτοι των non investment grade από πλευράς αξιόχρεου σύμφωνα με τους οίκους αξιολόγησης. Και εξακολουθούν να είναι "αφορισμένα" από την ΕΚΤ στο πλαίσιο του QE. Τι συμβαίνει

Για μια ακόμη φορά κατορθώσαμε να καταστήσουμε αντικείμενο κομματικής αντιπαράθεσης ένα θέμα που θα έπρεπε να ενώνει: τη μείωση του στόχου για τα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ. Είναι γεγονός ότι η προεκλογική περίοδος, όπως αυτή που διανύουμε, δεν προσφέρεται για συγκλίσεις των κομμάτων εξουσίας. Ακόμη κι όταν κάποιο θέμα όπως η μείωση των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ  που δεσμεύουν τη χώρα μέχρι και το 2022, προσφέρεται για σύγκλιση της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό δεν εκπλαγήκαμε όταν διαβάσαμε για τις αντιδράσεις στελεχών της ΝΔ σε μια τοποθέτηση του κ. Τσακαλώτου επί του θέματος, πριν από λίγο καιρό, παρότι στην ουσία πυροβολούσαν τα πόδια τους αφού τα γκάλοπ δίνουν σοβαρό προβάδισμα στο κόμμα τους και ίσως κληθούν να κυβερνήσουν τη χώρα. Πάντως, είναι θετικό ότι ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε λίγες μέρες αργότερα στους Δελφούς πως ήταν ανοικτός στη διαμόρφωση μιας εθνικής στρατηγικής για τη μείωση των στόχων για τα πρωτογενή πλεο

Η περίοδος των Μνημονίων είχε τεράστιες αρνητικές συνέπειες τόσο για την ελληνική οικονομία όσο και για κάθε εργαζόμενο ατομικά. Η συρρίκνωση της οικονομίας, η εξαέρωση των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου, η απώλεια μεριδίων στο παγκόσμιο εμπόριο, η υποτίμηση αξιών, μισθών και ακίνητης περιουσίας, αποτυπώθηκε οδυνηρά στην καθημερινότητα. Όμως και μετά τη συμβατική λήξη των Μνημονίων, η ασκούμενη πολιτική δεν αντιμετωπίζει το βασικό πρόβλημα που είναι η παραγωγή νέου πλούτου. Η αδράνεια στο θέμα της παραγωγικής αναδιάρθρωσης επιτρέπει την περαιτέρω καταστροφή του παραγωγικού δυναμικού, τη διεύρυνση της εισαγωγικής διείσδυσης και την πλήρη μετατροπή της ελληνικής οικονομίας σε οικονομία υπηρεσιών. Η διαφαινόμενη επιδείνωση του διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος καθιστά δυσμενείς τις προβλέψεις για σταθεροποίηση της ανάκαμψης. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα με ανάπτυξη που παρουσιάστηκε ελαφρά αναβαθμισμένη (2% το 2018, 2,2% το 2019 και 2,3% το 2020) στις χειμερινές εκτιμήσεις της Κομισιό

Το δημόσιο χρέος δεν είναι πια πρώτο θέμα όπως ήταν μετά τη διευθέτησή του από το Eurogroup. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως το συνολικό χρέος, εδώ και έξω, δεν είναι θέμα. Κάποτε ήταν πρωτοσέλιδο θέμα σε σχεδόν καθημερινή βάση. Όμως, εδώ και καιρό έχει χάσει τη λάμψη του. Αναφερόμαστε στο δημόσιο χρέος. Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία της 30ης Σεπτεμβρίου του 2018, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ανερχόταν στα 356 δισ. ευρώ αλλά της γενικής κυβέρνησης ήταν μικρότερο καθώς αφαιρείται το διακυβερνητικό. Το μεσοσταθμικό κόστος δανεισμού ανερχόταν σε 1,7% περίπου, με αποτέλεσμα τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα να υπερκαλύπτουν τις δαπάνες για τόκους τα δύο τελευταία χρόνια. Μάλιστα, το 85% περίπου του δημόσιου χρέους είναι σε σταθερό επιτόκιο και το μισό περίπου χρέος αποτελείται από δάνεια που οφείλει η χώρα στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) και τον προκάτοχό του EFSF. Oμως, δεν είναι μόνο το δημόσιο χρέος. Υπάρχει επίσης το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών