Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Χρέη ληξιπρόθεσμα

«Μη μιλάς, μη γελάς» χρωστάει η Ελλάς.

Εικόνα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:  Με φόρους… Σουηδίας χτίζονται τα πρωτογενή πλεονάσματα.  NURPHOTO VIA GETTY IMAGES «Μη μιλάς, μη γελάς»  χρωστάει η Ελλάς. «Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς» τραγουδούσαν το μακρινό 1989, οι Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου (σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου). Τότε μάλλον κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα συμβεί στην Ελλάδα είκοσι χρόνια μετά. Τα μνημόνια ήλθαν, μας αποχαιρέτισαν μάλλον προσωρινά (σε τούτη τη χώρα ουδείς συζητάει ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα και το «μαξιλαράκι ασφαλείας» εξαντλείται καθημερινά μέσα από την άκριτη παροχολογία δίχως να έχει διασφαλιστεί ακόμη η πρόσβαση στις περιλάλητες αγορές), αλλά σε κάθε περίπτωση οι πληγές τους παραμένουν … αγιάτρευτες. Μόλις εχθές ανακοινώθηκε ότι στο club των οφειλετών του δημοσίου εισήλθε άλλο ένα 5% των συμπολιτών μας. Μέσα σε ένα μήνα, τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο αριθμός των φορολογουμένων που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές έναντι του δημοσίου αυξήθηκε κατά μισ

Οι αποκλεισμένοι - «Αφού χρωστάς δεν έχει χώρο για εσένα».

Εικόνα
Η κρίση που ήρθε από την πτώχευση της χώρας έφερε δυσμενείς συνέπειες σχεδόν σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας για τον Έλληνα. Αναλόγως πληγώθηκε το τμήμα των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και των ελεύθερων επαγγελματιών. Πληγώθηκε κυρίως γιατί οι πωλήσεις μειώθηκαν, έως και κατέρρευσαν σε ορισμένους κλάδους, την ώρα που οι υποχρεώσεις που έως τότε είχαν δημιουργηθεί παρέμειναν στα ίδια επίπεδα. Υποχρεώσεις που στην συνέχεια αυξήθηκαν λόγω αδυναμίας εξυπηρέτησης αυτών. Με άλλα λόγια χιλιάδες άνθρωποι του επιχειρείν πτώχευσαν, είτε με την σφραγίδα του Δικαστηρίου, είτε χωρίς αυτήν (οι περισσότεροι). Αν ήθελα να περιγράψω με μια λέξη την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή η κατηγορία των ανθρώπων του επιχειρείν θα ήταν «εφιάλτης». Εφιάλτης που προέρχεται ιδίως από τον αποκλεισμό που υφίστανται την περίοδο που η χώρα προσπαθεί να πατήσει ξανά στα πόδια της. Είναι η γενιά των «αποκλεισμένων». Βασική αιτία του αποκλεισμού των οποίον υφίστανται είναι, κατά τη γνώμη μου, η

Ο ασθενής, η μνημονιακή θεραπεία και η ανάγκη λύσεων με ιθαγένεια.

Εικόνα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: (1)   Μπαράζ κατασχέσεων για νέα χρέη  προς τα ασφαλιστικά ταμεία.  (2)  Τρέχουν οι φορολογούμενοι για μεταβιβάσεις ακινήτων   λόγω φορολογικών αυξήσεων. Είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατον, να συνταχθεί πρόγραμμα ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας εκ μέρους των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, που να περιλαμβάνει σαφείς προτάσεις. Προτάσεις για ένα σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο και παράλληλα προτάσεις για τις αναγκαίες μακροοικονομικές και μικροοικονομικές προσαρμογές με βραχυπρόθεσμο στόχο την επανεκκίνηση της οικονομίας και με μακροπρόθεσμο την πλήρη απασχόληση σε ένα εξισορροπημένο αναπτυξιακό περιβάλλον . Οι κυβερνήσεις της μνημονιακής περιόδου και φυσικά τα κόμματα που τις υποστήριξαν δέχθηκαν χωρίς ενδοιασμούς τις προτάσεις του ΔΝΤ, της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Προτάσεις οι οποίες στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν ακατάλληλες να εφαρμοστούν σε μια χώρα με έντονες ιδιομορφίες, μιας και ήταν απόρροια ενός πλασματικού-θεωρητικού σχήματος ικανού -κατά τους εισ

Κώστας Μελάς: Η χώρα θα συνεχίσει να σέρνεται, τα «δωράκια» δεν αρκούν.

Εικόνα
Δεν έχει κανένα νόημα από τη μία να αυξάνονται τα χρέη του πολίτη προς το κράτος, και από την άλλη να έρχεται εκείνο στο τέλος του χρόνου και να του δίνει πίσω ένα επίδομα. Κερδίζουμε πλεόνασμα, χάνουμε εισόδημα, αυτού του είδους η επιδοματική πολιτική είναι εντελώς αδιέξοδη, όπως τονίζει, μιλώντας στο Liberal.g r ο Κώστας Μελάς, καθηγητής χρηματοοικονομικής και τραπεζικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.  Και εξηγεί ότι με τον τρόπο που κτίζουμε τα πλεονάσματα στην Ελλάδα, δηλαδή στη πλάτη όσων αντέχουν ακόμη να πληρώνουν φόρους, και σε βάρος των δημοσίων επενδύσεων, τόσο θα μεγαλώνει η αρνητική επίδραση στη μεγέθυνση του ΑΕΠ. Διότι από τη μια μοιράζουμε προσωρινά επιδόματα και από την άλλη υπονομεύουμε το μοναδικό διαθέσιμο εργαλείο για να σταθεί η χώρα στα πόδια της, δηλαδή την ανάπτυξη, βασικό κριτήριο για την αύξηση των επενδύσεων και τη πρόσβαση στις αγορές.  Και παρ' ότι ξοδεύουμε πολλά για την αντιμετώπιση της φτώχειας (όσο ο μέσος ευρωπαϊκός όρος), η ειρωνεία, όπως λέει εί