IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    Ο νέος «δρόμος» της Κίνας για το... μετάξι. Εγκαινιάζοντας τη δεύτερη σύνοδο κορυφής για τον νέο Δρόμο του Μεταξιού, που αρχίζει σήμερα στο Πεκίνο, ο πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ αναμένεται να παρουσιάσει νέα εκδοχή του φιλόδοξου σχεδίου που ο ίδιος είχε ανακοινώσει το 2013. Πηγές προσκείμενες στην κινεζική ηγεσία ανέφεραν στο Reuters ότι αυτή η εκδοχή του «κινεζικού σχεδίου Μάρσαλ», όπως είναι επίσης γνωστό, θα είναι πιο «ισορροπημένη». Στόχος του Πεκίνου είναι μάλλον να κατευνάσει τις αντιδράσεις και τις δριμύτατες επικρίσεις ότι το πρωτοφανούς κλίμακας επενδυτικό σχέδιο της Κίνας εγκλωβίζει σε παγίδα χρέους όσες χώρες συμμετάσχουν, ενώ είναι αδιαφανές και εξυπηρετεί το σχέδιο του ασιατικού οικονομικού γίγαντα να επεκτείνει την οικονομική και πολιτική επιρροή του. Διακηρυγμένος στόχος του Πεκίνου είναι, βέβαια, να οικοδομήσει τις υποδομές και τα δίκτυα που χρειάζονται για τη σύνδεση χωρών και ηπείρων ώστε να διευκολυνθεί και να ενισχυθεί το παγκόσμιο εμπόριο. Γι’

Χρονιά σημαντικών αποφάσεων διανύει η Ευρωπαϊκή Ένωση, με επίκεντρο τον προϋπολογισμό και τον διορισμό των επικεφαλής βασικών υπερεθνικών θεσμών. Ο λαϊκισμός, οι οικονομικοί κίνδυνοι και οι σχέσεις με Κίνα-Ρωσία. Το 2019 μετράει λιγότερο από ένα μήνα, όμως ήδη φαίνεται πως θα είναι ένα πολυάσχολο έτος για την Ευρώπη, η οποία έχει μια μεγάλη λίστα με πράγματα που πρέπει να κάνει, καθώς έρχεται αντιμέτωπη με πολιτικές αναταράξεις, με μια επιβραδυνόμενη οικονομική ανάπτυξη και με τεταμένες σχέσεις με τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα αντιμετωπίσουν μια σειρά ζητημάτων, περιλαμβανομένου του ασταθούς πολιτικού συνασπισμού της Γερμανίας, της αντοχής του λαϊκισμού, των οικονομικών προβλημάτων της Ιταλίας και των ανησυχιών για την αιωρούμενη παρουσία της Κίνας και της Ρωσίας πάνω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτές είναι τέσσερις τάσεις που θα διαμορφώσουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ατζέντα της Ευρώπης αυτό το έτος. Τάση 1: Προβλήματα στους 4 της ΕΕ

Με τις ΗΠΑ και την Κίνα να ανταγωνίζονται η μία την άλλη περισσότερο από όσο συνεργάζονται, η Ευρώπη δεν μπορεί να μείνει προσκολλημένη στην παλαιά έννοια της παγκοσμιοποίησης. Το προσχέδιο της νέας βιομηχανικής στρατηγικής της Γερμανίας, το οποίο παρουσιάστηκε την Τρίτη από τον υπουργό Οικονομίας, Πίτερ Αλτμάιερ, αφορά την επιβίωση σ’ έναν ανταγωνιστικό κόσμο –μία προσέγγιση που απευθύνεται πρώτα στη γερμανική κοινή γνώμη και μετέπειτα στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ανταγωνισμός, υποστήριξε ο Αλτμάιερ σε συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο, λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε τρία μεγάλα οικονομικά μπλοκ: Τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ασία. Σ’ αυτή τη μάχη για κυριαρχία, η Ευρώπη –και η Γερμανία ειδικότερα– έχει υποβιβαστεί σε ρόλο παθητικού παρατηρητή. Αυτό, είπε ο Αλτμάιερ, οφείλεται εν μέρει στην υποστήριξη των εθνικών οικονομικών "πρωταθλητών" σε ΗΠΑ και Κίνα. "Δεν υπάρχει μία επιτυχημένη χώρα, η οποία να βασίζεται αποκλειστικά στις δυνάμεις της αγοράς για την εκπλήρωση τω

Τέσσερα γεγονότα υπογράμμισαν και πάλι την συνεχή άνοδο της Κίνας ως παγκόσμιου οικονομικού ηγέτη: Το πρώτο είναι το αξίας ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων σχέδιο δημιουργίας συγκοινωνιακών υποδομών για την υποστήριξη μιας ενιαίας ζώνης εμπορίου στην κεντρική-ανατολική Ασία (one road-one belt project) που θα εκτείνεται ως την Ευρώπη. Σχέδιο, το οποίο εγκαινιάσθηκε με την παρουσία τουλάχιστον σαράντα αρχηγών κρατών και πρωθυπουργών. Το δεύτερο είναι η συνεχώς αυξανόμενη επενδυτική δραστηριότητα των εταιρειών της Κίνας στην Ευρώπη. Οι κινέζικες εταιρείες είναι ο πρώτος ξένος επενδυτής. Για παράδειγμα, στα καθ’ ημάς, οι μόνες εταιρίες με επενδυτικές προτάσεις που έστω και από απόσταση προσεγγίζουν την ιστορική (διαχρονική) χρηματική αξία επιχειρήσεων και υποδομών στην καθημαγμένη Ελλάδα, είναι κινέζικες. Οι υπόλοιποι είτε ζητούν εκπτώσεις για να αγοράσουν άκρως υποτιμημένα περιουσιακά στοιχεία, είτε προτιμούν τη γνωστή μέθοδο του τζάμπα. Ζητούν, δηλαδή, αγορά σε πολύ χαμηλές τιμ

 Πνευματική νωθρότητα και απαρχαιωμένες βεβαιότητες καθιστούν την παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης παρελθόν, γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ. Αντί να θρηνεί γι' αυτό, όμως, η Δύση πρέπει να αδράξει την ευκαρία και να διευρύνει τους ορίζοντές της. Ενώ η Ευρώπη πασχίζει να παραμείνει ενωμένη και τα εθνικιστικά κόμματα κηρύττουν και πάλι τις αρετές του πάλαι ποτέ έθνικού κράτους, φαίνεται πως βρισκόμαστε και πάλι σε ένα σημείο της Ιστορίας ανατριχιαστικά οικείο. Για ακόμα μία φορά είμαστε κάτοικοι ενός κόσμου όπου οι μεγάλες δυνάμεις κονταροχτυπιούνται στο παιχνίδι της μεγαλύτερης παγκόσμιας επιρροής. H Ρωσία, με την εισβολή στην Ουκρανία, φιλοδοξεί για άλλη μια φορά να αποτελέσει ένα σημαντικό αντίβαρο στην ισορροπία δυνάμεων. Και η άνοδος της Κίνας έχει μπερδέψει την τράπουλα της γεωπολιτικής ισχύος στην Ασία. Ταυτόχρονα, η επάνοδος του Ιράν μετά τη συμφωνία για τα πυρηνικά με τις λοιπές παγκόσμιες δυνάμεις, αλλά και η αργή υποχώρηση της αμερικανικής κυριαρχίας αναπλάθουν το σκηνικό σ

Mια αντιπαράθεση HΠA - Kίνας θα ήταν καταστροφική και για τις δύο πλευρές για ολόκληρο τον κόσμο, προειδοποίησε ο Σι Tζιπιγκ, επισημαίνοντας το αυτονόητο. Στη διήμερη παραμονή τους στο Πεκίνο ο υπουργός Eξωτερικών Kέρι και ο υπουργός Oικονομικών Λιού έδωσαν διαβεβαιώσεις ότι δεν επιθυμούν κλιμάκωση της αντιπαράθεσης, μια απάντηση που μάλλον αποτυπώνει την αμερικανική στρατηγική αμηχανία, παρά καθησυχάζει την κινεζική πλευρά. Πριν από λίγες μέρες στον Λευκό Oίκο κατέγραψαν με ανακούφιση τη διαπίστωση του ΔNT ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της Kίνας δεν πρόκειται να σημειώσει απότομη πτώση. Πριν από λίγες εβδομάδες η αμερικανική κυβέρνηση είχε χρησιμοποιήσει σκληρή γλώσσα για τις μονομερείς ενέργειες του Πεκίνου στις διαμφισβητούμενες μεταξύ Kίνας και γειτονικών κρατών θαλάσσιες ζώνες στη Nότια Σινική Θάλασσα. Tηρουμένων των αναλογιών, όλα τα παραπάνω παραπέμπουν στη σχέση Bρετανίας - Γερμανίας λίγο πριν το 1914: Tότε η ταχύτατη ανάπτυξη της Γερμανίας καταγραφόταν ως ατμομηχανή της

(...) '' ...H Titan θα αγοράσει μια κινεζική εταιρεία κατασκευής ελαστικών ή μια ινδική ,  θα πληρώνει μισθό μικρότερο από ένα ευρώ την ώρα και θα στέλνει στη Γαλλία όσα λάστιχα χρειάζεται   ...'' (...) ''...Ο ι Κινέζοι στέλνουν λάστιχα παντού στην Ευρώπη και δεν κάνετε τίποτε, ενώ η δική τους κυβέρνηση επιδοτεί την κατασκευή ελαστικών. Σε πέντε χρόνια η Μισελέν δεν θα μπορεί να κατασκευάζει λάστιχα στη Γαλλία  ...'' (...) Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης και, προφανώς, της Αμερικής;  Γιατί η Ευρώπη δεν κυνηγά στα διεθνή δικαστήρια όσες χώρες-μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου εμμέσως επιδοτούν το κόστος κατασκευής των προϊόντων που μας κατακλύζουν, καταστρέφοντας θέσεις εργασίας; (...) Ποιος είναι ο καλύτερος προστατευτισμός; Την ώρα που ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ ολοκλήρωνε την αθηναϊκή του επίσκεψη, ο υπουργός Βιομηχανικής Ανόρθωσης Αρνό Μοντεμπούρ και ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβο