IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Την Κυριακή διεξάγεται ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Οι περισσότεροι παρατηρητές αναμένουν, ο κεντρώος Εμμανουήλ Μακρόν να κερδίσει τη λευκή εθνικίστρια, Μαρίν Λε Πεν – παρακαλώ, ας σταματήσουμε να δίνουμε περισσότερη αξία  στην πολιτική της, αποκαλώντας την «λαϊκισμό». Είμαι σίγουρος ότι οι κανόνες των Times μου επιτρέπουν να δηλώσω απερίφραστα ότι ελπίζω ειλικρινά, η κοινή λογική να μην κάνει λάθος. Μια νίκη της Λε Πεν θα αποτελούσε καταστροφή για την Ευρώπη και τον κόσμο. Ωστόσο, πιστεύω επίσης, ότι έχει νόημα να θέσω μερικά ερωτήματα σχετικά με το τι τρέχει. Πρώτον, πώς έφτασαν τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο; Δεύτερον, μια ήττα της Λε Πεν θα ήταν άραγε κάτι περισσότερο από μια ανάσα ανακούφισης εν μέσω της συνεχιζόμενης ευρωπαϊκής κρίσης; Όπως ο καθένας σε αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού, δεν καταφέρνω να δω εν μέρει τη Γαλλία παρά μέσα από ένα «Τραμπικό» πρίσμα. Είναι όμως σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι παραλληλίες μεταξύ της γαλλικής και

Αναστεναγμός ανακούφισης απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Η επιρροή της Λεπέν δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φοβόμασταν και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας. Οι καρδιές μας στις θέσεις τους. Και τώρα, αφού αποφύγαμε τον κίνδυνο, τι κάνουμε; Πάμε σαν άλλοτε; Μα, ασφαλώς. Συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μην τρέχει τίποτε. Θα πορευτούν οι Γάλλοι με τον Μακρόν μέχρι το 2022 και για μετά... έχει ο Θεός. Αν υπάρχει ακόμη η Λεπέν στη σκηνή, κάτι θα επινοήσουν για να την εμποδίσουν να πάρει τα ηνία στην πατρίδα του Διαφωτισμού και των επαναστάσεων. Τον Μακρόν ξανά, αν η θητεία του δεν έχει καταρρακωθεί, όπως του Ολάντ, ή κάποιον άλλο του ιδίου φυράματος. Κάπως έτσι πορεύονται οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ στην Ευρώπη. Καλούν σε συσπείρωση τους δημοκρατικούς πολίτες για να αντιμετωπιστεί μια απειλή και όταν αυτή απομακρύνεται (προσοχή: απομακρύνεται, δεν εξαφανίζεται) τους ζητούν να επιστρέψουν στην κανονικότητά τους. Πολλά τα παραδείγματα: Κινδύνευε ο Δ

 A file photo dated 15 July 2014 showing a sign of US bank Goldman Sachs on the floor of the New York Stock Exchange at the start of the trading day in New York, New York, USA. EPA, JUSTIN LANE Ψηλά από το αρχηγείο της   Goldman Sachs  , η ζωή κάτω μοιάζει με μακέτα. Τα αυτοκίνητα, τα έργα και οι άνθρωποι αποκτούν λιλιπούτειες διαστάσεις και η βουή του δρόμου δεν ακούγεται, λες και όλα αποτελούν μια προσομοίωση της πόλης. Δεν υπάρχει ούτε μια επιγραφή, μέσα ή έξω, που να δείχνει ότι κάποιος βρίσκεται στην έδρα της διάσημης τράπεζας, στον αριθμό 200 της Δυτικής Οδού, στο κάτω Μανχάταν. Το χολ της εισόδου είναι τεράστιο και λιτό και οι αίθουσες των πάνω ορόφων είναι απλές και χωρίς υπερβολές, με εξαίρεση την υπέροχη θέα του Αγάλματος της Ελευθερίας, του Empire State και σχεδόν ολόκληρης της Νέας Υόρκης. Εκεί που τελειώνει η ηρεμία, στους πιο κάτω ορόφους, αρχίζει η δράση, με τους χρηματιστές να δίνουν εντολές αγοράς και πώλησης μετοχών. Αντίθετα με το υπόλοιπο κ

'Ενα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου Νότου, που περιλαμβάνει σε γενικές γραμμές τις ηπείρους της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, διαμορφώθηκε από την αποικιοκρατία. Στόχος των αποικιοκρατικών δυνάμεων ήταν η ενδυνάμωση της εξουσίας τους, το κέρδος και η αρπαγή γης  . Και, μέχρι και σήμερα, η γη παραμένει το έπαθλο.  Κατά την τελευταία δεκαετία, σχεδόν 50 εκατομμύρια εκτάρια γης (ένα εκτάριο ισούται με 10.000 τετραγωνικά μέτρα) έχουν εκμισθωθεί ή αγοραστεί από ιδιώτες, κοινότητες και κυβερνήσεις στον παγκόσμιο Νότο για την παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα βιοκαυσίμων, τροφίμων, δασικών πόρων, βιομηχανικών αγαθών, την ανάπτυξη υποδομών και τουριστικών εγκαταστάσεων, καθώς και για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας. Ενα σύνθετο δίκτυο πολυεθνικών εταιρειών, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και κυβερνήσεων του Βορρά είναι οι βασικοί δικαιούχοι.  Ενα παράδειγμα αποτελεί η Feronia Inc, που εδρεύει στον Καναδά και ανήκει στους οργανισμούς αναπτυξιακής χρηματοδότησης διαφόρων ευρωπα

Το ρεύμα της άρνησης των απανταχού κυβερνητικών επιλογών είναι μια έκφανση του σύγχρονου μηδενισμού που καλλιέργησαν οι πολιτικές της «φούσκας» του μονεταρισμού, της ραγδαίας διεύρυνσης των ανισοτήτων και της αποσάθρωσης των μεσαίων στρωμάτων. Και συμβαίνει αυτό και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες   Τελικά όποιο ερώτημα και να βάλεις σε ένα δημοψήφισμα αυτή την περίοδο βγάζει ΟΧΙ! Για παράδειγμα, πρόσφατα είχαμε το απρόσμενο (και ίσως ακατανόητο από μας) ΟΧΙ των Ολλανδών στην εμπορική συμφωνία ΕΕ – Ουκρανίας. Ακόμη και οι Ελβετοί που κατέχουν το χρυσό στα δημοψηφίσματα, με τέσσερα πέντε το χρόνο, πρόσφατα είπαν ΟΧΙ στον χρονικό ορίζοντα κατάργησης των πέντε πυρηνικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής. Η απόφαση κατάργησής τους είχε ληφθεί μετά την τραγωδία της Φουκουσίμα, καθώς η Ελβετία διαθέτει αρχαίους πυρηνικούς σταθμούς, ένας εκ των οποίων ίσως είναι ο αρχαιότερος του κόσμου με λειτουργία από το 1969. Ψήφισαν λοιπόν ΟΧΙ στον προσδιορισμό του χρόνου που θα τους κλείσουν!… δηλαδή, σ

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το είδαμε στο ελληνικό και στο βρετανικό δημοψήφισμα, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Η αντισυστημική ψήφος είναι συνήθως βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων. Παρόλα αυτά, τόσο οι δημοσκόποι όσο και τα κατεστημένα Μίντια δεν έμαθαν το μάθημά τους. Συνέχισαν να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε στο 2006. Γι’ αυτό και συνεχώς διαψεύδονται παταγωδώς, γεγονός που συρρικνώνει περαιτέρω την ήδη μειωμένη αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ανταρσίας εναντίον των αρχουσών ελίτ. Πριν 10 χρόνια θα ήταν αδιανόητο ο Σάντερς, ένας σοσιαλιστής από το μικρό και ασήμαντο Βερμόντ, να διεκδικούσε επί ίσοις όροις τ

Εάν δεν αποδώσει η οικονομική πολιτική, ούτε η φορολόγηση όλων των καταθέσεων με 25% για να διασωθεί το σύστημα, το τελευταίο χαρτί της ελίτ θα είναι ο πόλεμος – εκτός ίσως εάν καταργηθεί η ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών Έχουν περάσει σχεδόν οκτώ χρόνια από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, όπου το παγκόσμιο σύστημα κινδύνευσε να καταρρεύσει –  με αποτέλεσμα να αποφασιστεί η διάσωση των τραπεζών από τα κράτη,  άρα από τους φορολογουμένους Πολίτες τους, επειδή θεωρήθηκαν πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν (too big to fail), χωρίς καν να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκαν τεράστια ελλείμματα στους προϋπολογισμούς των κρατών, αυξήθηκαν κατακόρυφα τα δημόσια χρέη, επίσης τα επιτόκια δανεισμού,  ενώ ορισμένα χρεοκόπησαν, αδυνατώντας να χρηματοδοτηθούν από τις αγορές με βιώσιμα επιτόκια  – όπως η Ελλάδα, καθώς επίσης οι υπόλοιπες χώρες του Νότου. Για να ισοσκελιστούν τώρα τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς, αποφασίσθηκε η υιοθέτηση της  πολιτικής λιτότητας