IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Μέσα στο 2014 επιβεβαιώθηκε ότι το γεωπολιτικό προβάδισμα των ΗΠΑ στην παγκόσμια σκακιέρα δεν είναι μόνον συνάρτηση του όγκου των αμυντικών δαπανών, της Έρευνας και της τεχνολογίας σε νέα οπλικά συστήματα. Ενα από τα υπερόπλα, αν όχι το απόλυτο υπερόπλο της Ουάσιγκτον, είναι ο πλήρης έλεγχος όλων των μηχανισμών και διαδικασιών του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. (...) Πάνω από δύο και πλέον δεκαετίες με τη βοήθεια των θεωριών της συνωμοσίας το Ετήσιο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας έχει πάρει διαστάσεις συνάντησης ενός άτυπου Παγκόσμιου Διευθυντηρίου της παγκόσμιας ελίτ του χρηματοπιστωτικού τομέα και της οικονομίας, που καθορίζει τις τύχες του πλανήτη στο όνομα μιας ορθολογικής επιδίωξης του μεγίστου δυνατού οικονομικού κέρδους. Ο μύθος αυτός έχει αρχίσει να αποδυναμώνεται τα τελευταία χρόνια και φέτος θα σκάσει σαν φούσκα και σε επικοινωνιακό επίπεδο. Οι μετέχοντες στο Φόρουμ του Νταβός παρακολουθούν παγκόσμιες γεωπολιτικές συγκρού

Σαράντα χρόνια μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου και του διπολισμού, ο χαρακτηρισμός των Ηνωμένων Πολιτειών ως «του απαραίτητου έθνους» από την υπουργό εξωτερικών της κυβέρνησης Κλίντον κυρία Όλμπραιτ διατηρεί ακέραιη την επικαιρότητά του · υιοθετούμενος εκθύμως και από τον σημερινό Αμερικανό πρόεδρο –  [i]    και όχι αδικαιολόγητα. Διότι, ενώ οι αναδυόμενες στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή νέες και οι επανεμφανιζόμενες παλαιότερες μεγάλες δυνάμεις δεν  διαθέτουν, επί του παρόντος τουλάχιστον, ειμή μόνο περιφερειακή κατ’ ουσίαν εμβέλεια, οι ΗΠΑ παραμένουν η μόνη δύναμη με  πράγματι πλανητική επεμβατική ικανότητα.   [ii]   Μάλιστα δε, χάρις στον αποτρεπτικό ρόλο της σκληρής και ήπιας ισχύος τους, αλλά και στις οξείες και εν πολλοίς αγεφύρωτες αντιθέσεις μεταξύ των ενδεχόμενων αντιπάλων τους, ελάχιστο διατρέχουν αυτή τη στιγμή κίνδυνο εμπλοκής σε γενικό πόλεμο·   [iii]   Από την άλλη, όμως, με την  ανάδειξη των περιφερειακών κρίσεων σε χαρακτηριστικό γνώρισμα του υπό διαμόρφωση γεω

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη  Ονομάστηκε «ευρωσκεπτικισμός» το (κάπως όψιμο) κύμα επιφυλάξεων για τη σκοπιμότητα και αποτελεσματικότητα της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» (ή «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»): Δηλαδή για το εγχείρημα της ένωσης όλων των κρατών της Ευρώπης –με την «ένωση» να σημαίνει τη διαμόρφωση (και θεσμοποίηση) κοινής πολιτικής σε όλους τους κεφαλαιώδεις τομείς της οργανωμένης συνύπαρξης. Λέγεται ότι το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης γεννήθηκε μέσα από την εμπειρία της φρίκης των δύο ενδοευρωπαϊκών, που εξελίχθηκαν σε παγκόσμιους, πολέμων, στον 20ό αιώνα. Και εκπροσωπήθηκε το όραμα από αναστήματα πολιτικών ανδρών διακεκριμένα. Τα κριτήρια – κίνητρα που πρυτάνευσαν είχαν οπωσδήποτε τον ρομαντισμό της ειρηνικής συνύπαρξης, αλλά ήσαν κυρίως χρησιμοθηρικά: Να επιβιώσει η Ευρώπη, όχι για να διασώσει τη γονιμότητα της πολιτισμικής ιδιομορφίας καθενός από τους λαούς της, αλλά πρωτίστως για να διασώσει την ισχύ της στη διεθνή οργάνωση της παραγωγής και στη λειτουργία της οικονομία

1.   Κυρώσεις εκ των υστέρων! Τις συναλλαγές της BNP-Paribas αλλά και της Deutsche Bank και της Commerzbank με το Ιράν τις γνωρίζουν από καιρό προφανώς οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Εύλογα λοιπόν τίθεται το ερώτημα γιατί τις στοχοποιούν τώρα που οι συνομιλίες Ουάσιγκτον - Τεχεράνης προχωρούν με μια θεαματική συνολική εκκαθάριση εκκρεμοτήτων, συμφιλίωση έως συνεργασία των δύο χωρών να προβάλλει ήδη στον ορίζοντα; Η απάντηση είναι απλή και κυνική: Οσο διαρκούσε η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Ιράν, παρόμοιες κυρώσεις θα θρυμμάτιζαν το μέτωπο πίεσης απέναντι στην Τεχεράνη που είχαν οικοδομήσει οι ΗΠΑ, θα οδηγούσαν αργά ή γρήγορα το Παρίσι και το Βερολίνο σε δημόσια διαφοροποίηση από την Ουάσιγκτον. Ο κυνισμός δεν έχει προηγούμενο: Τώρα που το κεφάλαιο των κυρώσεων κατά της Τεχεράνης δρομολογείται προς το κλείσιμό του, επιβάλλουμε αναδρομικά κυρώσεις σε όσους κατά καιρούς όχι το παραβίασαν αλλά το παρέκαμψαν ως προειδοποίηση για μελλοντική δυνητική απειθαρχία όπως για παράδειγμ

Oι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα μπορούσαν να διδαχτούν πολλά από την πολιτική που ασκεί η αμερικανική ηγεσία υπό τον πρόεδρο Ομπάμα. Αν ήταν έξυπνοι, θα είχαν σπεύσει να τον ακολουθήσουν και να τον συναγωνιστούν πριν από πέντε χρόνια, όταν η πολιτική ομιλία του στο Βερολίνο ξεσήκωνε κύματα ενθουσιασμού στους Ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι προφανώς στο πρόσωπό του αναγνώριζαν έναν ηγέτη με όραμα και γοητεία, με πειθώ. Τον συνέκριναν αναπόφευκτα με τους Ευρωπαίους ηγέτες, περίπου ίδιους με τους σημερινούς: ασήμαντοι τεχνοκράτες, άβουλοι καιροσκόποι, κρυψίνοες τακτικιστές, γραφικοί βοναπαρτίσκοι, ηγέτες μεγάλων δυνάμεων που καταλήγουν υπάλληλοι τραπεζών και εταιρειών. Mέσα σε πέντε χρόνια, ο δημοκρατικός Μπαράκ Ομπάμα, ο πρώτος μαύρος ηγέτης των ΗΠΑ, κατάφερε να αλλάξει πολλά εντός και εκτός της χώρας του, παρά τη λυσσώδη αντίδραση του Tea Party και της υπερσυντηρητικής πτέρυγας των Ρεπουμπλικανών. Στο εσωτερικό κατάφερε να αμβλύνει τις συνέπειες της μεγάλης χρηματοπισ

Καθώς οι οικονομολόγοι αναγγέλλουν ότι η μεταπολεμική ευημερία έληξε οριστικά, το ΒΗmagazino εξετάζει τον ασθενή «Ο ι ερινύες δεν σταματούν ποτέ»: σύντομος, προκλητικός, ποιητικός, ο τίτλος του περιοδικού «New York Magazine» θα κέρδιζε πιθανότατα σε έναν άτυπο διαγωνισμό. Οχι, βέβαια, ότι το θεσμικό χάος μεταξύ Κογκρέσου και Λευκού Οίκου που εκτυλίσσεται από τις αρχές του μήνα στην Ουάσιγκτον περιγράφεται εύκολα. Στο φόντο της σύγκρουσης των Ρεπουμπλικανών με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα για τον νόμο περί δημόσιου συστήματος Υγείας (Obamacare), η αμερικανική οικονομία ισορροπεί στο χείλος ενός γκρεμού ύψους 16,7 τρισ. δολαρίων - το συνταγματικά κατοχυρωμένο τρέχον όριο δανεισμού της χώρας το οποίο η κυβέρνηση απαγορεύεται να υπερβεί. Αν η πολιτική ηγεσία δεν ερχόταν άμεσα σε συμβιβασμό για την αύξησή του την ενδεκάτη ώρα (κι αυτός μόνο προσωρινός, επομένως τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο του 2014 το έργο ίσως επαναληφθεί), παραμονεύει το άγνωστο: με τα ταμειακά διαθέσιμα στο κόκκ

(...) Η κρίση του ευρώ έδωσε στους Γερμανούς την ψευδή αίσθηση ότι είχαν μικρή εξουσία, και υπολογίζονταν ως τέτοια στον κόσμο. Καλώς ήρθατε στο club της γεωπολιτικής ταπεινότητας. Θα κάνουμε κάτι για αυτό εμείς οι Ευρωπαίοι ή θα αφήσουμε τα πράγματα να συμβούν; Στο γύρισμα της χιλιετίας, ήταν της μόδας να μιλάμε για την παρακμή της Δύσης και την άνοδο της Ασίας και των BRICs (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα). Ο λόγος ήταν ότι ο 21ος αιώνας επρόκειτο να είναι ο αιώνας της Ασίας, και ότι η Δύση απλώς έπρεπε να χαμογελάσει και να το υπομείνει, η πραγματική ανωμαλία των τελευταίων 200 ετών που υπήρξε η έκρηξη της Δύσης. Ο νέος αιώνας θα αποκαθιστούσε την ισορροπία που υπήρχε για τουλάχιστο μια χιλιετία. Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 απλώς επιβεβαίωσε αυτές τις προβλέψεις. Σε μια επανάληψη του «ο Πόλεμος των Κόσμων», του H.G. Wells, οι ΗΠΑ φαίνεται να έχουν πληγεί από τον ίδιο ιό οικονομικού και χρηματοπιστωτικού φιλελευθερισμού με τον οποίο είχε εμβολιάσει ό