IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Κορονο-ομόλογο: Τι είναι  και  γιατί παραμένει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.  Μπορεί η απόφαση του Eurogroup να ήταν σαφώς και άμεσα αποθαρρυντική για την έκδοση ευρωομολόγου - ή για να το πούμε στην "τρέχουσα" εκδοχή του "κορονο-ομόλογου” - ωστόσο η προοπτική επόμενων κινήσεων που το συμπεριλαμβάνουν παραμένει έστω και με προβλήματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αν και αυτό είναι κάτι που δεν θα ανοίξει άμεσα στην επικείμενη Συνοδο Κορυφής.  Βασικός λόγος και άμεσο επιχείρημα υπέρ αυτής της "προοπτικής" - και με αυτή την μορφή παραμένει στο τραπέζι - είναι το γεγονός οτι η συνοχή της Ευρωζώνης, η οποία είναι σχεδόν ταυτόσημη ως προς την ύπαρξή της με το πώς θα αντιμετωπίσει αυτή σαν "ενιαίος" οικονομικός χώρος το κύμα της πρωτοφανούς ύφεσης της οικονομίας της, συναρτάται με την άμεση "νομιμοποίηση" εργαλείων χρηματοδότησης της οικονομικής ανάκαμψης. Κάτι βέβαια που, κατα γενική ομολογία, δεν έχει καμία σχέση με

Ευρωζώνη μεταξύ EKT και Ταμείου Ανασυγκρότησης:  Ποιος θα παίξει το ρόλο του «μεγάλου εγγυητή». Μπορεί η Κριστίν Λαγκάρντ να αντέδρασε πρώτη στην κρίση του κορονοϊού με το «QE Πανδημίας», πολύ πριν από το παραδοσιακά αργό στις αποφάσεις του κέντρο αποφάσεων των Βρυξελλών, όμως το πραγματικό «μπαζούκα» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας παραμένει… καλά κρυμμένο στον πύργο της Γκροσμαρκτχάλε στη Φρανκφούρτη. Το πολυδιαφημισμένο «Πρόγραμμα OMT», ή πρόγραμμα απεριόριστων αγορών ομολόγων, δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ. Και από το 2012, όταν ο Μάριο Ντράγκι είπε το θρυλικό «whatever it takes», συνεχίζει να αποτελεί τη μεγάλη εγγύηση της ΕΚΤ προς τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Στόχος του είναι να μηδενίζει την αβεβαιότητα σε περιόδους κρίσης όταν οι αποδόσεις των κρατικών ομολόγων μιας ή περισσότερων χωρών της ευρωζώνης κινδυνεύουν να εκτιναχθούν σε επίπεδο που καθιστά απαγορευτική την άντληση κεφαλαίων από τις αγορές ή απειλεί να τις εξωθήσει σε χρεοκοπία. Σήμερα που η Ευρώπη

Το αδιέξοδο εγχείρημα των "κορoνο-ομολόγων". Ασύμμετρες επιπτώσεις I. Λέγεται κατά κόρον, και έχει γίνει αποδεκτό με τη μορφή αξιώματος, ότι οι επιπτώσεις του Covid 19 επί των εθνικών οικονομιών είναι "συμμετρικές”. Δυστυχώς, όμως, αυτό είναι απολύτως λανθασμένο. Όπως συμβαίνει με τις επιπτώσεις πού έχει ο ίδιος ο ιός επάνω σε διαφορετικούς ανθρώπους -όπου κάποιος μπορεί να "νοσήσει” και να θεραπευτεί  χωρίς καν να το αντιληφθεί, ενώ κάποιος άλλος μπορεί να νοσήσει και να καταλήξει- έτσι συμβαίνει, και έτσι πρόκειται να συμβεί, και με τις εθνικές οικονομίες.  Όσες από αυτές βρίσκονται σε κατάσταση μακροοικονομικής ισορροπίας και διαθέτουν "δημοσιονομικό χώρο”, θα διέλθουν μέσα από τη δοκιμασία πολύ καλύτερα από εκείνες που βρίσκονται σε κατάσταση μακροοικονομικής ανισορροπίας και είναι υπερχρεωμένες. Η Γερμανία, για παράδειγμα, σύμφωνα και με τα λεγόμενα του Υπουργού της των Οικονομικών, εκτιμά -και αυτό είναι εύλογο- ότι μετά από ένα χρόν

Ο γερμανικός λαϊκισμός  και ο κανόνας της ζούγκλας. Το θέμα δεν είναι η τήρηση των κανόνων προκειμένου να μη γίνει ζούγκλα η Ευρώπη. Οι κανόνες αλλάζουν σε έκτακτες συνθήκες, ανεστάλη το Σύμφωνο Σταθερότητας και τα όρια για έλλειμμα και χρέος, ανεστάλησαν οι κανόνες για τις κρατικές ενισχύσεις, η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ε.Ε. έχει πέσει στα αζήτητα, ανεστάλησαν τα κριτήρια της ΕΚΤ για την επιλεξιμότητα των ομολόγων (έτσι μπήκε κι η Ελλάδα στο πρόγραμμα…), το θέμα είναι άλλο, είναι πώς αλλάζουν οι κανόνες. Κι αυτό που βλέπουμε στην Ευρώπη είναι οι κανόνες να αλλάζουν τόσο κι έτσι ώστε να συμπτυχθούν σε έναν, στον κανόνα της ζούγκλας ή: Ο νικητής τα παίρνει όλα. Παράδειγμα, οι κανόνες για τις επιχειρήσεις: Η αναστολή του Συμφώνου (χαιρετίστηκε ως χαλάρωση της γερμανικής ακαμψίας!) και του κανόνα για τις κρατικές ενισχύσεις, επιτρέπει σε όσα κράτη έχουν λεφτά να ενισχύσουν κεφαλαιακά τις επιχειρήσεις τους – «δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν ξένο να εξαγοράσει τις επιχειρ