IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Michael Foessel O Γάλλος φιλόσοφος Μικαέλ Φεσέλ μιλάει στην «Κ»:  Η Ευρώπη και η απειλή του εθνικισμού. «Από την Ευρώπη μέχρι τις ΗΠΑ και πρόσφατα τη Βραζιλία αναδύονται εθνικιστικά ρεύματα που οικοδομούνται πάνω στην αναγνώριση της απώλειας, αλλά και της ψευδαίσθησης της επιστροφής σε μια εξιδανικευμένη πρότερη κατάσταση που δεν υπήρξε ποτέ στ’ αλήθεια», λέει ο Μικαέλ Φεσέλ. Καθηγητής Φιλοσοφίας στην περίφημη École Polytechnique στα 44 χρόνια του, ο Μικαέλ Φεσέλ ξεχωρίζει ανάμεσα στους ανερχόμενους εκπροσώπους μιας νέας γενιάς της γαλλικής διανόησης για το πληθωρικό του έργο και τον εικονοκλαστικό του λόγο. Μελετητής του Καντ, με ειδίκευση στην πολιτική φιλοσοφία, συμμετέχει στη συντακτική επιτροπή της επιθεώρησης Esprit και διευθύνει τη σειρά φιλοσοφικών βιβλίων στις εκδόσεις Seuil. Τοποθετημένος στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, αρθρογραφεί τακτικά στην εφημερίδα Libération και δεν διστάζει να πάρει θέση σε καίρια θέματα της γαλλικής και διεθνούς επικαιρότητας. Πρ

Στο κέντρο της Μπάνια Λούκα της μεγαλύτερης πόλης στο σερβικό τμήμα της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, βρίσκεται ένας αυτοσχέδιος τοίχος μνήμης. Ο τοίχος αυτός καλύφθηκε μέσα σε λίγες ώρες με εκατοντάδες ονόματα. Είναι τα ονόματα ανθρώπων που έφυγαν.  Τον περασμένο Οκτώβριο, ο Στέφαν Μπλάτζικ, επικεφαλής του οργανισμού ReStart Srpska, κάλεσε όσους θέλουν να γράψουν στον τοίχο τα ονόματα των αγαπημένων τους που έχουν φύγει στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ο Μπλάτζικ, ετών 27 έχει χάσει με αυτόν τον τρόπο αρκετούς φίλους του. «Ακόμη κι αυτοί με τα μεγαλύτερα προσόντα θα δέχονταν οποιαδήποτε εργασία. Είναι καλύτερα να δουλέψεις σε ένα σούπερ μάρκετ στη Δύση για 1.000 ευρώ τον μήνα, αντί για 400 ευρώ τον μήνα εδώ», λέει στη Le Monde.  Οι πιο δημοφιλείς προορισμοί για όσους φεύγουν είναι η Γερμανία, η Αυστρία και η Σλοβενία. Αυτή η μαζική έξοδος των νέων πλήττει ολόκληρη τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη. Ο Πάσα Μπαρακόβιτς, 25 ετών, ζει στην Τούζλα, μια πόλη της εργατικής τάξης στην

Σύμφωνα με μια πλειάδα νέων ιστορικών  (σοβαρών κι όχι αποδομητών) οι πόλεμοι μεταξύ των εθνών στη νεώτερη Ευρώπη μπορούν να εκληφθούν και ως  ένας διαρκής εμφύλιος πόλεμος , στον βαθμό που τα έθνη αυτά μπορούν να θεωρηθούν  αδελφά έθνη . Η περίοδος αυτού του ακατασίγαστου εμφυλίου κατ’ αυτούς τους ιστορικούς προσδιορίζεται από το 1648 (Συνθήκη της Βεστφαλίας) έως σήμερα.      Και, όντως,  απ’ τη Συνθήκη της Βεστφαλίας και μετά, τα ευρωπαϊκά κράτη λαμβάνουν εν πολλοίς τις κατ’ αρχήν μορφές που με διάφορους μετασχηματισμούς (πολιτειακούς και πολιτικούς) φθάνουν διά των πολέμων και της ειρήνης έως την εποχή μας.      Και είναι όντως αλήθεια  ότι τα ευρωπαϊκά έθνη δια των  μεταναστεύσεων  και των  προσμείξεων , είναι κατά τα πλείστα χαρακτηριστικά τους και τηρουμένων των  ιδιομορφιών – ιδιοπροσωπείων , έθνη μεταξύ τους  αδελφά .      Αλλά , αν τα έθνη αυτά ήταν μεταξύ τους αδελφά,  δεν ήταν αδελφές μεταξύ τους οι άρχουσες τάξεις . Η κάθε μία απ’ αυτές στο εθνικό ή πολυεθνικό τ

Η Αυστρία , με τη νέα  δεξιά - ακροδεξιά  κυβέρνηση ( σύστημα συν αντισύστημα ), ανακοίνωσε ότι είναι διατεθειμένη να παραχωρεί την αυστριακή υπηκοότητα στους κατοίκους του Νοτίου Τυρόλου, το οποίον ανήκει στην Ιταλία (μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και κατοικείται κατά το 70% από γερμανόφωνους.    Ως φαίνεται , η αποδόμηση των εθνών - κρατών στην οποία επιδίδεται η (εκπνεύσασα) παγκοσμιοποίηση και ο (κραταιός) νεοφιλελευθερισμός δεν πρόκειται να σταματήσει έως ότου η υποκατάσταση των κρατών από περιφέρειες, περιοχές, ζώνες και προτεκτοράτα    διαμορφώσει  έναν  νεομεσαιωνικό χάρτη  της Γηραιάς Ηπείρου (και γεωπολιτικόν και ταξικόν). Ζήτω ο αυτοπροσδιορισμός της Βουργουνδίας (και η – κάθε – Τουρκική Ένωση Θράκης), ζήτω η Βρετάνη και κάτω τα χέρια οι Φλαμανδοί από τους Βαλώνους. Η υπόθεση έχει  πλάκα  (μην έχει και  αίμα ).   Η αποενοχοποίηση  αυτών των (ταξικών) διεργασιών που φέρνουν στον αφρό τον εθνικισμό (καμία σχέση με τον πατριωτισμό) και την ακροδεξιά, βρήκε την έκφρα

Η εδαφική ακεραιότητα και η πολιτική ενότητα της Ισπανίας υπό την κυβέρνηση της Μαδρίτης είναι ένα ζήτημα. Οι χειρισμοί του Μαριάνο Ραχόι στο καταλανικό πρόβλημα είναι ένα άλλο. Πρώτη φορά μετά δεκαετίες, στο εσωτερικό χώρας, μάλιστα της πέμπτης μεγαλύτερης στην Ε.Ε., έρχεται στην επιφάνεια ένα αποσχιστικό κίνημα, το οποίο παρότι έχει ιστορία αρκετών αιώνων, αποσταθεροποιεί μια μεγάλη χώρα, ανοίγοντας στον δυτικό κόσμο μέτωπα που θεωρούνταν κλεισμένα. Στην περίπτωση της Καταλωνίας, η φυγή του Κάρλες Πουτζντεμόν και οι γραφικότητες της κεντροδεξιάς, πολύ γενικής, αποσχιστικής άποψης, την οποία εκφράζει το κόμμα του (PDeCAT), θα αποδειχθούν μάλλον ήπιες μπροστά σε όσα πιθανόν συμβούν αν στις εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου επικρατήσουν οι πιο σκληροί αυτονομιστές. Εκείνο που δεν παρατηρήθηκε από τους ξένους παρατηρητές και ανταποκριτές τις τελευταίες ημέρες είναι ότι στις υπέρ της αυτονομίας διαδηλώσεις στη Βαρκελώνη πληθαίνουν οι διαδηλωτές που κρατούν τη σενιέρα (την καταλανι

«Την περασμένη χρονιά, έγραψα ότι έχω ένα εφιαλτικό όραμα για το 2017 - Τους Τραμπ, Λεπέν και Πούτιν στην προεδρία». Με αυτή τη μνήμη, και με τον εφιάλτη να έχει γίνει ήδη κατά τα... δύο τρίτα πραγματικότητα, ξεκινά το άρθρο του στους Financial Times ο Γκίντεον Ράχμαν δείχνοντας το κατώφλι των άκρων που περνά - ακόμη ανύποπτη(;) η Ευρώπη. Το ίδιο όραμα είδε στο εξώφυλλό του,  μετά την εκλογική νίκη Τραμπ,  και ο Economist. Και με αυτόν ακριβώς τον εφιάλτη κινδυνεύει να ξυπνήσει η ευρωζώνη στις 5 του Δεκέμβρη, εάν αυτή τη φορά οι δημοσκοπήσεις επαληθευτούν και ο Ματέο Ρέντσι χάσει το δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση στην Ιταλία. Το (ιταλικό) ορόσημο της 5ης Δεκεμβρίου Διότι η 5η Δεκεμβρίου είναι πράγματι το μεγάλο ορόσημο για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Οχι όμως γιατί στο Eurogroup θα παιχτεί ένα ακόμη παζάρι επί του ελληνικού δράματος, έστω κι εάν αφορά τη συμφωνία για το χρέος. Είναι ορόσημο, διότι η (προαναγγελθείσα) έξοδος Ρέντσι από την πολιτική σκηνή της

Έως τώρα πιστευόταν ότι η φιλελεύθερη κοινωνία είναι ο νικητής της ιστορίας. Αλλά γιατί; Η άνοδος των δεξιών πολιτικών αποδεικνύει ότι θα μπορούσε κάλλιστα να εξαφανιστεί και πάλι. Δύο- τρεις εκλογές ακόμα και το τέλος της Δύσης θα βρίσκεται στα πρόθυρα, έγραψε πρότινος η Aμερικανίδα ιστορικός Αν Άπλμπομ. Αν Ο Ντόναλντ Τραμπ εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ, θα απομονώσει την Αμερική. Και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν καταφέρει να αποτρέψει την άνοδο των δεξιών, θα διαλυθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Και τι θα είναι μετά η Δύση; Τι θα μείνει από την καρδιά της πεφωτισμένης φιλελεύθερης κοινωνίας; Οι φόβοι της Αν Άπλμπομ ακούγονται σαν συναγερμός, αλλά η παρολίγον επιτυχία του δεξιού υποψήφιου Πρόεδρου, Νόρμπερτ Χόφερ στην Αυστρία τους επιβεβαιώνει. Αυτές τις μέρες, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» αναρωτιόταν αν βρίσκεται επί θύραις η τυραννία με τον Ντόναλντ Τραμπ , και ο αρθρογράφος Άντριου Σάλιβαν υπενθύμισε με ένα πολυσυζητημένο άρθρο του στο «New York Magazine» την προειδοποίηση του

  Η Αυστρία το 1945 θεωρήθηκε κατεχόμενη χώρα που προσαρτήθηκε βίαια στη Γερμανία το 1938, παρά το γεγονός ότι ήταν Δικτατορία της Δεξιάς από το 1933, είχε ένα ισχυρό ναζιστικό κόμμα από τα τέλη της δεκαετίας του ’20 και την πλειοψηφία του πληθυσμού σε όλο το πολιτικό φάσμα να δηλώνουν Γερμανοί και να επιθυμούν Ένωση με το Ράιχ.   Cheering crowds greet the Nazis in Vienna. Hitler - Vienna   Εκτός συνόρων η δύναμη της Ακροδεξιάς στην Αυστρία εκπλήττει και αιφνιδιάζει: Το 2000 όταν η Δεξιά (Λαϊκό Κόμμα) του Καγκελαρίου Σούσελ επέλεξε το Ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας του Χάιντερ για ήσσονα κυβερνητικό εταίρο και τους τελευταίους πέντε μήνες όταν οι δημοσκοπήσεις έφεραν στην πρώτη θέση την Ακροδεξιά και παρ’ ολίγον τον υποψήφιο Πρόεδρό της Χόφερ στο Ανάκτορο του Χόφμπουργκ. Η Αυστρία από το 1955 που έληξε το Μεταπολεμικό Κατοχικό Καθεστώς (από ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία και ΕΣΣΔ ήταν το υπόδειγμα της πολιτικής ορθότητας: Ουδέτερη με βάση τη Συνθήκη που υπέγραψε