IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Κλιμακώνεται η κινητικότητα στη Μέση Ανατολή.   Του Κώστα Ράπτη Η συμφωνία αποκατάστασης των σχέσεων Ιράν και Σαουδικής Αραβίας, με κινεζική μεσολάβηση, ανακοινώθηκε μόλις στις 10 Μαρτίου. Ωστόσο, στις 10 μέρες που μεσολάβησαν οι εξελίξεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής υπήρξαν τόσο πυκνές, που αποδεικνύουν ότι η συμφωνία του Πεκίνου υπήρξε ο καταλύτης διεργασιών που ωρίμαζαν εδώ και καιρό. Σε ό,τι αφορά τις δύο άμεσα εμπλεκόμενες χώρες, το νεότερο στοιχείο είναι η ανακοίνωση από ιρανικής πλευράς (που μένει να επιβεβαιωθεί και από το Ριάντ) ότι ο βασιλέας Σαλμάν της Σαουδικής Αραβίας απηύθυνε πρόσκληση για επίσκεψη στον Ιρανό πρόεδρο Εμπραχίμ Ραϊσί, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών της Ισλαμικής Δημοκρατίας, Χοσέιν Αμίρ-Αμπντολλαχιάν, δήλωσε σε δημοσιογράφους ότι πρόκειται να έχει επαφές με τον Σαουδάραβα ομόλογό του και για τον λόγο αυτό εξετάζονται τρεις πιθανοί τόποι διεξαγωγής της συνάντησης. Όμως τα ανοίγματα αφορούν και έναν άλλο σημαντικό παίκτη του Περσι

   Αμερικανικές αγωνίες (και αμηχανίες) για την Τουρκία.   Την περασμένη εβδομάδα επισκεπτόμενος την Ουάσιγκτον είχα τη δυνατότητα να διαπιστώσω το σχετικά –με όσα υποθέτουμε– περιορισμένο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τα ελληνοτουρκικά . Η μεγάλη προτεραιότητα των Αμερικανών είναι η ανάσχεση της Κίνας και η ήττα της Ρωσίας στην Ουκρανία. Διέγνωσα επίσης έλλειμμα στρατηγικής για το πώς θα μπορούσε να εξομαλυνθεί συνολικά η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο και μια απροθυμία εμπλοκής στη διευθέτηση των διαφορών που χωρίζουν τα κράτη της περιοχής. Ενδεχομένως αυτή να είναι περιστασιακή και να δούμε την Ουάσιγκτον να επανέρχεται μετά το πέρας των εκλογών σε Ελλάδα και Τουρκία με συγκεκριμένη ατζέντα και πρόθεση αποκατάστασης της τάξης σε μια περιοχή, της οποίας εσχάτως η σημασία έχει αναβαθμιστεί λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και της συνακόλουθης ανάγκης να εξασφαλιστούν εναλλακτικές πηγές τροφοδοσίας έναντι της Ρωσίας. Οσον αφορά την Τουρκία, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και σε κάποιου

  Τι σημαίνει η σύσφιξη των σχέσεων Ριάντ-Μόσχας. Του Κώστα Ράπτη Οι αυτόκλητοι πιθανοί μεσολαβητές στην ουκρανική κρίση πολλαπλασιάζονται. Μετά την Τουρκία του Ερντογάν και την Κίνα του Σι Τζινπινγκ (το Ισραήλ και η Αγία Έδρα βγήκαν νωρίς εκτός παιδιάς) ήρθε να προστεθεί και η Σαουδική Αραβία του πρίγκηπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν. Την ετοιμότητα της χώρας του να μεσολαβήσει σε ενδεχόμενες συνομιλίες μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας εξέφρασε ο ίδιος ο επικεφαλής της σαουδαραβικής διπλωματίας πρίγκηπας Φαϊσάλ μπιν Φαρχάν, κατά την επίσκεψη που πραγματοποίησε προχθες Πέμπτη στη Μόσχα.  Είναι βέβαια να απορεί κανείς πώς μπορεί να λειτουργήσει ως ειρηνοποιός το βασίλειο που πρωταγωνιστεί εδώ και εννέα χρόνια στον πόλεμο της Υεμένης, σχετικά με τον οποίο τώρα ο πρίγκηπας Φαϊσάλ εκφράζει την ελπίδα να επιτευχθεί μια μόνιμη εκεχειρία και κατόπιν μια πολιτική λύση στη βάση του ενδο-υεμενικού διαλόγου. Και δεν χρειάζεται καν να απορεί κανείς για τις άμεσες προοπτικές ει

Η Μεσόγειος φλέγεται, το τρίγωνο ρευστοποιείται. Το γεωπολιτικό ενδιαφέρον της Ελλάδας βρίσκεται πλέον στην Ανατολική Μεσόγειο (στα Βαλκάνια απέτυχε παταγωδώς) και οι εξελίξεις στην περιοχή αυτή προδιαγράφουν το μέλλον της. Οι εξελίξεις δεν είναι μόνο ραγδαίες, αλλά έχουν και μια δυναμική που δεν επιτρέπουν την αποχή. Όποιος απέχει θα χάσει, διότι οι άλλοι «παίκτες» θα αμφισβητήσουν δικαιώματά του. Η εμπλοκή στην περιοχή είναι επιβεβλημένη. Δεν επαφίεται στη βούληση της Αθήνας. Στον ευρύτερο αυτό χώρο, λοιπόν, θα μεταφερθεί οσονούπω και ο ανταγωνισμός των δυνάμεων, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ θα ήθελαν να τον αποφύγουν αφού δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα δύο μέτωπα που ανοίχθηκαν: το ευρωπαϊκό με τον πόλεμο στην Ουκρανία και το ανατολικοασιατικό με την Κίνα. Οι δυνάμεις στις οποίες παραδοσιακά –και στρατηγικά– στηρίζονται οι ΗΠΑ στην περιοχή είναι το Ισραήλ, η Τουρκία και η Ελλάδα. Και οι τρεις βρίσκονται σε κατάσταση εσωτερικής ρευστότητας που αποσπά μεγάλο μέρος της προσοχής του

  ΗΠΑ – Τουρκία… Ο αδιέξοδος τακτικισμός και η στρατηγική ατολμία, ξυπνούν τα σύνορα του αίματος. Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι  «αυστηρές» παρεμβάσεις των Αμερικανών  επιτελών μέσα από τις οποίες επιδιώκεται να «συνετιστεί» η απείθαρχη και χειραφετημένη Τουρκία… Την ίδια περίοδο, ένας ιδιότυπος  μηχανισμός Ελλήνων «πανηγυριστών» , ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, ο οποίος συναπαρτίζεται από πολιτικά και μιντιακά στελέχη, αναπαράγει διάφορες  ανυπόστατες υπερβολές  που εμφανίζουν  τον Ερντογάν  ως περίπου τελειωμένο,  την Τουρκία  ως περιθωριοποιημένη και απομονωμένη οντότητα  και την Ελλάδα  ως δυναμικά ανερχόμενο πουλέν, που καταλαμβάνει σταδιακά μια κυρίαρχη θέση στην καρδιά των Αμερικανών και στο  “ control  panel “  της ευρύτερης γεωπολιτικής σκακιέρας. Πρόκειται για μια  επιφανειακή προσέγγιση  που αδυνατεί να διακρίνει τα πεπερασμένα όρια του τακτικισμού και επιμένει να επενδύει υπέρμετρα στην δύναμη της αυταπάτης. Ο εγκλωβισμός της κυρίαρχης στρατηγικής σκέψης της χώρας

 Aτενίζοντας τις ιρανο-τουρκικές σχέσεις, σοφό θα ήταν να μη λαμβάνει κανείς τοις μετρητοίς την προσφώνηση «φίλος» που χρησιμοποιούν συχνά μεταξύ τους οι Ιρανοί κι οι Τούρκοι αξιωματούχοι. Ο Ιρανός πρόεδρος, Χασάν Ροχανί, ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, και ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, συναντώνται στο θέρετρο Σότσι της Ρωσίας, στις 14 Φεβρουαρίου 2019. Sergei Chirikov/Pool via REUTERS Η ραγδαία επιδείνωση των ιρανο-τουρκικών σχέσεων. Πώς οι δυο χώρες διατηρούν μια μακροχρόνια ακροσφαλή ισορροπία*. Οι φίλοι μερικές φορές είναι εχθροί, κι οι εχθροί φίλοι [1] Τζελαλεντίν Ρουμί (1207-1273) Η τριμερής συνάντηση Ιράν-Ρωσίας-Τουρκίας που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Τεχεράνη, αποτέλεσε την 7η σύνοδο κορυ