IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 ΕΡΝΤΟΓΑΝ: Είναι απόλυτα πεπεισμένος για τη νίκη του! Συνέντευξη του αναλυτή Ardavan Amir–Aslani* στο περιοδικό Conflits Η Ελλάδα είναι στόχος του Ερντογάν για την επανασύσταση της  Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οι κυβερνώντες νανούριζαν τον λαό με την μετριοπάθειά του. Μετά τα Ιμια, το Turkaegean, ξέρουμε επιτέλους τι μας περιμένει; Η ανάλυσή σας περιστρέφεται γύρω από τρεις βασικές έννοιες που καθορίζουν το πολιτικό όραμα που κυριαρχεί από την άνοδο του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: το χαλιφάτο, ο παντουρανισμός και ο νεο-οθωμανισμός. Μπορείτε να εξηγήσετε αυτές τις έννοιες; Ο Ερντογάν σκέφτεται μόνο ένα πράγμα: να αναιρέσει αυτό που  έκανε ο Ατατούρκ, δηλαδή μια σύγχρονη και κοσμική Δημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου. Επιθυμεί να επιστρέψει στο παρελθόν, γιατί ε ίδε την εδαφική μείωση αυτού που ήταν κάποτε η Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τραύμα και ταπείνωση . Επομένως αντιλαμβάνεται τον κόσμο του σήμερα μόνο σε σχέση με αυτήν την εξαφανισμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό συνεπάγεται τη σύ

 Ο σεισμός δοκιμάζει το ερντογανικό αφήγημα. Και αν η πραγματικότητα είναι αφόρητη, υπάρχει πάντοτε ως παρηγοριά ο έλεγχος του “αφηγήματος”. Αυτή η σκέψη φαίνεται πως κυριαρχεί μεταξύ των Τούρκων ιθυνόντων στον απόηχο των δύο μεγάλων σεισμών της Δευτέρας που κατέστρεψαν την νοτιοανατολική Τουρκία. Η Διεύθυνση Ασφαλείας της γείτονος ανακοίνωσε ότι ταυτοποίησε 135 χρήστες του Διαδικτύου οι οποίοι διασπείρουν “προβοκατόρικες” πληροφορίες σχετικά με τους σεισμούς και προχώρησε σε επτά προσαγωγές και μία σύλληψη, ενώ παράλληλα δημιούργησε ανοικτή γραμμή, στην οποία το κοινό θα μπορεί να καταγγείλει περιστατικά “παραπληροφόρησης”. Παράλληλα, η Εισαγγελία της Κωνσταντινούπολης έθεσε υπό έρευνα τους γνωστούς δημοσιογράφους Ενβέρ Αϊσεβέρ και Μερντάν Γιαναρντάγ «για πρόκληση μίσους και εχθροπάθειας», όπως μεταδίδει το ιδιωτικό πρακτορείο Demiroren. Είναι σε αυτό το φόντο που ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν έσπευσε να δηλώσει ότι η φυσική καταστροφή είναι η μεγαλύτερη που γνώρισε η χώρα του μετ

  Οι επιπτώσεις του σεισμού της Τουρκίας  σε δεύτερο χρόνο.   Του Κώστα Ράπτη Ο καταστροφικός σεισμός της 17ης Αυγούστου 1999 στην περιοχή της Νικομήδειας στην Τουρκία είχε, εκτός από το βαρύ τίμημα σε περισσότερες από 17.000 ζωές, και σοβαρές επιπτώσεις σε ό,τι αφορά την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της γείτονος. Στην Ελλάδα θυμόμαστε την "διπλωματία των σεισμών”, καθώς οι κινήσεις συμπαράστασης προς την Τουρκία (και αντιστρόφως, όταν ένα μήνα αργότερα ο Εγκέλαδος έπληξε και την Αττική) συντέλεσαν στη δημιουργία κλίματος κατανόησης και συνεργασίας ανάμεσα σε δύο χώρες που ελάχιστα χρόνια νωρίτερα είχαν βρεθεί στα πρόθυρα του πολέμου. Όμως η θεομηνία του 1999 λειτούργησε καταλυτικά και σε έναν άλλο τομέα, καθώς κατεδάφισε το κύρος του πολιτικού προσωπικού και του στρατιωτικο-γραφειοκρατικού κατεστημένου στα μάτια του τουρκικού λαού, ανοίγοντας τον δρόμο για την σαρωτική αλλαγή που ήλθε τρία χρόνια αργότερα με την ανάρρηση του Ερντογάν. Ο Εγκέλαδος δεν ισοπε

  ΗΠΑ – Τουρκία… Ο αδιέξοδος τακτικισμός και η στρατηγική ατολμία, ξυπνούν τα σύνορα του αίματος. Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι  «αυστηρές» παρεμβάσεις των Αμερικανών  επιτελών μέσα από τις οποίες επιδιώκεται να «συνετιστεί» η απείθαρχη και χειραφετημένη Τουρκία… Την ίδια περίοδο, ένας ιδιότυπος  μηχανισμός Ελλήνων «πανηγυριστών» , ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, ο οποίος συναπαρτίζεται από πολιτικά και μιντιακά στελέχη, αναπαράγει διάφορες  ανυπόστατες υπερβολές  που εμφανίζουν  τον Ερντογάν  ως περίπου τελειωμένο,  την Τουρκία  ως περιθωριοποιημένη και απομονωμένη οντότητα  και την Ελλάδα  ως δυναμικά ανερχόμενο πουλέν, που καταλαμβάνει σταδιακά μια κυρίαρχη θέση στην καρδιά των Αμερικανών και στο  “ control  panel “  της ευρύτερης γεωπολιτικής σκακιέρας. Πρόκειται για μια  επιφανειακή προσέγγιση  που αδυνατεί να διακρίνει τα πεπερασμένα όρια του τακτικισμού και επιμένει να επενδύει υπέρμετρα στην δύναμη της αυταπάτης. Ο εγκλωβισμός της κυρίαρχης στρατηγικής σκέψης της χώρας

  Τουρκία – Δύση:  ποιος καθορίζει αυτή τη σχέση; Η Τουρκία βρίσκεται σε πορεία εκδημοκρατισμού από τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Συνέπεσε το ξεκίνημα αυτής με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, η οποία προφανώς έγινε αμιγώς με τα κριτήρια που επέβαλε η ψυχροπολεμική περίοδος και η ανάγκη ανάσχεσης του σοβιετικού κινδύνου   Η Τουρκία βρίσκεται σε πορεία εκδημοκρατισμού από τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Συνέπεσε το ξεκίνημα αυτής με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, η οποία προφανώς έγινε αμιγώς με τα κριτήρια που επέβαλε η ψυχροπολεμική περίοδος και η ανάγκη ανάσχεσης του σοβιετικού κινδύνου. Η Τουρκία παραμένει στο μέσον της δημοκρατικής μετάβασης, ενώ τα τελευταία χρόνια –κόντρα στις μεγάλες προσδοκίες που αρχικά δημιούργησε– ο πρόεδρος Ερντογάν έχει οπισθοχωρήσει δραματικά. Ολες οι διεθνείς εκθέσεις άλλωστε μαρτυρούν την απουσία διαχωρισμού των τριών εξουσιών, με την ποδηγέτηση της δικαστικής εξουσίας (όπως συνέβαινε κατά κόρον και στα χρόνια της κυριαρχίας των κοσμικών κεμαλιστών), τον έλεγχο

  Το βασικό ερώτημα, πλέον, δεν απευθύνεται στους πολιτικούς. Αλλά στην κοινωνία. Τι  είναι διατεθειμένη να κάνει με την Τουρκία; Το τουρκικό δόγμα «θα έρθουμε ένα βράδυ…» και πως αντιμετωπίζεται. Στην Ελλάδα το βασικό ερώτημα, πλέον, δεν απευθύνεται στους πολιτικούς. Αλλά στην κοινωνία. Τι θέλει και τι είναι διατεθειμένη να κάνει με την Τουρκία; Υπάρχει ένα βασικό ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί και την πολιτεία αλλά και την ελληνική κοινωνία το οποίο, κάθε φορά που απαιτεί επιτακτική απάντηση, εξωθείται εις το πυρ το εξώτερον. Το ερώτημα είναι αν η ελληνική κοινωνία είναι διατεθειμένη να πολεμήσει για να διατηρήσει την ακεραιότητα της χώρας. Αυτό που ο Ερντογάν με τον χαρακτηριστικό τρόπο έκφρασής του περιέγραψε ως εξής: «Γεμίστε (ενν. εξοπλίστε) όσο θέλετε αυτά τα νησιά. Τίποτε από αυτά δεν θα σας ωφελήσει. Εδώ υπάρχει η Τουρκία. Τα αεροπλάνα που έρχονται, τα όπλα, κι όλα αυτά… δεν ωφελούν. Αυτή η δουλειά δεν είναι ζήτημα κόπου και ισχύος, είναι ζήτημα καρδιάς». Αυτή η καρδιά που