IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Γερούν Ντάισελμπλουμ, Κλάους Ρεγκλινγκ . Πρόκειται για υπαλλήλους του Σόιμπλε, για γραφειοκράτες που εκτελούν εντολές και υπηρετούν με θρησκευτική ευλάβεια ό,τι επεξεργάζεται ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. | © European Union, 2015 Δεν σταματούν να μας εκπλήσσουν οι εκπρόσωποι της ευρωκρατίας. Ο παχυδερμισμός τους είναι τόσο κραυγαλέος που αναρωτιέσαι: Είναι αλαζόνες; Είναι ανίκανοι; Είναι φανατικοί; Είναι και τα τρία μαζί; Κλίνω προς την τέταρτη εκδοχή. Πολλά τα παραδείγματα που ενισχύουν αυτήν την προσέγγιση. Ακόμη ένα, τελευταίας σοδειάς. Προ ημερών μίλησαν στα μέλη της οικονομικής και νομισματικής επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ και ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο ως προσωπικότητες. Οταν αποχωρήσουν από τις θέσεις τους για κάποια προσοδοφόρα πόστα σε τράπεζα ή πολυεθνική θα τους ξεχάσουν και... τα πόμολα των γραφείων στις Βρυξέλλες. Πρόκειται

H ελληνική κρίση είναι ένα μάθημα για όλους τους Ευρωπαίους. Τους αποκαλύπτει, αν δεν το είχαν ακόμη αντιληφθεί, το αληθινό πρόσωπο της Ευρώπης όπως οικοδομήθηκε τις τρεις τελευταίες δεκαετίες: Ένα τρομακτικό εργαλείο ελέγχου των πιο αδύναμων οικονομιών και κηδεμονίας της δημοκρατίας στο εθνικό πλαίσιο, το μοναδικό πλαίσιο στο οποίο μπορεί να εκφραστεί πραγματικά. Ο Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ το είπε καθαρά: «Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες». Η ένταξη της ελληνικής οικονομίας στην Κοινή Αγορά, την 1η Ιανουαρίου 1981, την έφερε αμέσως αντιμέτωπη με μια συγκυρία την οποία για συγκεκριμένους λόγους  – εμφύλιος πόλεμος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, χούντα των συνταγματαρχών από το 1967 ως το 1974 –  δεν μπορούσε να αντέξει: Ενιαία αγορά (1987), συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (1994), ένταξη στο ευρώ (2000), διεύρυνση της τελωνειακής ένωσης προς τις χώρες με φτηνή εργατική δύναμη μετά την πτώση του κομμουνισμού. Η ελ

(...) Τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από το 2011 οδήγησαν σε ερήμωση την ελληνική οικονομία. Ώθησαν εκατομμύρια ανθρώπων στην ανεργία και στην φτώχεια και προκάλεσαν πολιτική αστάθεια, που είναι υπεύθυνη για την άνοδο του Σύριζα στην εξουσία. Η επιμονή σε περαιτέρω λιτότητα δεν μοιάζει λογική, όταν οι αποτυχίες αυτής της στρατηγικής έχουν γίνει τόσο καταφανείς. Το εκπληκτικό είναι ότι οι υπουργοί των Οικονομικών συνεχίζουν να εμμένουν στην πόζα της ηθικής και να κηρύσσουν στην Ελλάδα ότι πρέπει να λογικευθεί. Το να λογικευθεί σημαίνει να αποδεχθεί τους όρους των δανειστών ακόμη και όταν οι όροι αυτοί απέτυχαν να αποφέρουν θετικά αποτελέσματα. Ακόμη πιο εκπληκτικό είναι ότι τα πλείστα των μέσων ενημέρωσης  έχουν υιοθετήσει αυτή την ιστορία.   (...) To διεθνές ηλεκτρονικό οικονομικό περιοδικό E-Axis, που απευθύνεται κυρίως σε πανεπιστημιακούς, ερευνητές, φοιτητές και επιχειρηματίες οικονομολόγους, αναδημοσίευσε, με τον ανωτέρω τίτλο, το άρθρο του γνωστού Αμερικ

Το αίσθημα του ανήκειν αποτελεί από τις σημαντικότερες και κυριότερες μορφές ενσωμάτωσης σε ένα κοινωνικό σύνολο αλλά και σε έναν θεσμό, είτε εθνικό είτε υπερ-εθνικό. Αποτελεί δε και  έναν από τους σημαντικότερους μηχανισμούς βαθιάς κοινωνικής ειρήνης και ανάπτυξης. Η κρίση αλλά κυρίως ο τρόπος επιβολής αυτού του τιμωρητικού και αντί-αναπτυξιακού μοντέλου πειθαρχίας που ακούει στο όνομα «μνημονιακές υποχρεώσεις»  διασάλευσε στην βάση της και στην ουσία αυτό ακριβώς  το «αίσθημα του ανήκειν» του μέσου Έλληνα στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Δεν πιστεύω ότι ήταν μόνο το μνημόνιο που έφερε την κρίση. Η κρίση αποτελεί απόρροια ενός αρτηριοσκληρωτικού, βαθιά συντηρητικού και διαφθαρμένου μοντέλου εξουσίας που μας κυβερνούσε επί δεκαετίες. Το μνημόνιο όμως και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο τέθηκε σε ισχύ από τα Ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας κατέστρεψε τον συνεκτικό ιστό που ένωνε την Ευρώπη με την Ελλάδα. Η Ευρώπη από φάρος δημοκρατίας, αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης  κατέλ

Πλην, όμως, η υπόσχεση αθετήθηκε με την πρώτη ευκαιρία ... Σε μια κρίσιμη συνεδρίαση του ΔΝΤ τον Μάιο του 2010, Γερμανοί, Γάλλοι και Ολλανδοί είχαν υποσχεθεί ότι οι τράπεζές τους θα κρατούσαν τα ελληνικά ομόλογα. Την επομένη κιόλας άρχισαν να τα ξεφορτώνονται... Ενα «μεγάλο κόλπο» των γερμανικών, γαλλικών και ολλανδικών τραπεζών που κόστισε ακριβά στην Ελλάδα της κρίσης αποκαλύπτουν τα εμπιστευτικά πρακτικά της συνεδρίασης του ΔΝΤ της 9ης Μαΐου 2010, κατά την οποία εγκρίθηκε το πρώτο μνημονιακό δάνειο στην Ελλάδα. Οπως προκύπτει από τα πρακτικά της συνεδρίασης, τα οποία έφερε στο φως χθες η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» και έχουν στη διάθεσή τους «ΤΑ ΝΕΑ», οι εκπρόσωποι της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας στην εν λόγω συνεδρίαση διαμήνυσαν στο Συμβούλιο τη δέσμευση των εμπορικών τραπεζών των χωρών τους να στηρίξουν την Ελλάδα και να διακρατήσουν σε μεγάλο βαθμό τα ομόλογα που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους. Ηταν ένα από τα επιχειρήματά τους για να εγκριθεί το δ

  Μετά τρία έτη εσωτερικής υποτίμησης και ταυτόχρονων σκληρών δημοσιονομικών περικοπών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, με εκτόξευση της ύφεσης και ανεργίας, τα ευρωπαϊκά συλλογικά όργανα έρχονται να μελετήσουν τις επιπτώσεις του πειράματος, το οποίο οργάνωσε και επέβαλε η ευρωηγεμονεύουσα ελίτ... Καθ’ οδόν προς τις ευρωεκλογές έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθούμε προσεκτικά τα μηνύματα από τις Βρυξέλλες, για να κατανοήσουμε όχι μόνο πώς βρεθήκαμε ως χώρα στη θανάσιμη παγίδα χρέους, αλλά και για να αντλήσουμε τα στοιχεία ενός σχετικά αντικειμενικού παρατηρητή για την παρούσα κατάσταση της χώρας. Επιπλέον, ίσως ανιχνεύσουμε τι μπορούμε να περιμένουμε και τι όχι από την ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια και την προσώρας γερμανική ηγεμονία. Τα μηνύματα άρχισαν με την ανεπίσημη δήλωση της Αγκελα Μέρκελ και την επίσημη δήλωση του Ολι Ρεν, που επιβεβαίωσαν με ποια κριτήρια και ποιες προτεραιότητες επιβλήθηκαν στην Ελλάδα το Μνημόνιο και η μεταφορά του χρέους της από τις ιδι

(...) Δεν πρόκειται μόνον για την απεμπόληση της αρχής αλληλεγγύης μεταξύ Ευρωπαίων εταίρων, αλλά για κάτι ακόμη χειρότερο: το σημερινό ευρωπαϊκό πλαίσιο όχι μόνον δεν θωρακίζει τους εταίρους έναντι των κινδύνων της παγκοσμιοποίησης, αλλά επιτρέπει στα ισχυρά μέλη να τρέφονται με τις σάρκες των αδυνάμων.  (...) Στον απολογισμό του 2013, η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύντρια του ΔΝΤ, συνιστά φορτικά στην Ευρωζώνη και στη Γερμανία να ενισχύσει με τα πλεονάσματά της την εσωτερική ζήτηση, ώστε να εξισορροπήσουν τα ευρω-ελλείμματα, να σταθεροποιηθεί η ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική αρχιτεκτονική. Παρόμοια σύσταση προς το Βερολίνο παρουσίασε πρόσφατα ο Αμερικανός υπουργός Τζακ Λιου, παρ' όλο που αποπέμφθηκε από το Γερμανό ομόλογό του Σόιμπλε, με την επεξήγηση ότι « αυτό πράττει η Γερμανία και δεν έχει ανάγκη έξωθεν συμβούλων» . Ωστόσο, ο « Εκόνομιστ» επιβεβαιώνει ότι η καθοδική πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας, ιδίως μετά το 2008, οφείλεται κυρίως στη φθίνου

  Η διάσωση της Ελλάδας θα είχε επιτευχθεί γρηγορότερα, εάν δεν είχε συζητηθεί ποτέ το ενδεχόμενο εξόδου της από το κοινό νόμισμα – αν και ο κίνδυνος δεν φαίνεται να έχει περάσει, με πιθανή «μοιραία» ημερομηνία τα τέλη του 2014 Επιτυχημένη θεωρήθηκε η χθεσινή εκδήλωση για την ανάληψη της προεδρίας της Ευρώπης – η οποία, κατά την κυβέρνηση, θα κοστίσει «μόλις» 50 εκ. €, με τους περισσότερους να την υπολογίζουν στα 80 εκ. €. Υπενθυμίζουμε εδώ ότι, τα 25 € εισιτήρια-χαράτσια για τα νοσοκομεία, τα οποία αντικαταστάθηκαν τελικά με «ισοδύναμα μέτρα» μεταφοράς της ιδιωτικής περιουσίας στο δημόσιο και από εκεί στους δανειστές, θα απέφεραν, σύμφωνα με την κυβέρνηση, ετήσια έσοδα 40 εκ. €. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, ο «αρχηγός» των Ευρωπαίων επιτρόπων είπε ότι, υπολογίζει σε άνοδο των εξτρεμιστικών και δημαγωγικών παρατάξεων στην ΕΕ, λόγω των διαρθρωτικών μέτρων που επιβάλλονται – ενώ, για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, είναι απαραίτητο να έχουν αποτέλεσμα οι αλλαγές που έχουν

Τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα της ΕΕ έχουν ως αφετηρία το 1991-2  και ίσως να είναι πλέον και ανίατα. Εάν δεν μεταρρυθμιστεί και προσαρμοστεί στην εθνοκρατοκεντρική της φύση η ΕΕ δεν επιβιώνει, τουλάχιστον στην παρούσα της μορφή. Ήδη από την δεκαετία του 1960 έγινε σαφές  ότι η ελεύθερη διακίνηση ατόμων, αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου, οι κοινές πολιτικές και η λειτουργική διαχείρισή τους, δεν ενοποιεί έθνη. Το 1966 ο Πρόεδρος ντε Γκολ επέβαλε τον διακυβερνητισμό.  Έκτοτε, κατά βάση, τα κράτη και τα διακυβερνητικά όργανα είναι ή πρέπει να είναι εντολείς του συστήματος. Η κοσμοθεωρία της ολοκλήρωσης και η δικαιολογητική της βάση ήταν η εμπέδωση της ισότητας-ισοτιμίας των εθνοκρατών με συναινετικές αποφάσεις . Αυτή η κρατοκεντρική κοσμοθεωρία ροκανίστηκε καίρια από τα νομισματικά δεσμά, την αυτόνομη από κοινωνικούς ελέγχους γιγάντωση των εντολοδόχων υπερεθνικών θεσμών, το συνεπαγόμενο δημοκρατικό έλλειμμα και την κρίση των τελευταίων ετών. Βασικά, το 1992 αντί  το εγχείρημ

Σκίτσο του Η.ΜΑΚΡΗ Κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες συγκρούονται για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού παρατείνοντας την πολιτική αβεβαιότητα Στο επίκεντρο μιας διαμάχης στην οποία εμπλέκονται τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης, οι κεντρικές τους τράπεζες, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) βρίσκεται η Ελλάδα. Πρόκειται για ένα παιχνίδι ισχύος που ξεπερνά τις δυνατότητες της χώρας να διαμορφώσει τις εξελίξεις και δυσχεραίνει τα σχέδια και τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Οι Ευρωπαίοι, ακολουθώντας τη γνωστή παρελκυστική τακτική που εφαρμόζουν από το ξέσπασμα της κρίσης, μετακυλίουν για ακόμη μία φορά στο μέλλον την οριστική λύση και προχωρούν και πάλι με μικρά βήμα τα. Ομως, με τον τρόπο αυτόν παρατείνουν το μαρτύριο της χώρας και την πολιτική αβεβαιότητα. Στην παρούσα φάση το πιθανότερο σενάριο είναι να βρεθεί μια λύση για να καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό του 2014, ώστε να συνεχίσει το ΔΝΤ τη χρηματοδότησή του, και σε δεύτερο χρόνο