IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το δεύτερο τρίμηνο του 2018 το παγκόσμιο χρέος εκτινάχθηκε σε νέα υψηλά επίπεδα των 260 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ ως ποσοστό του ΑΕΠ έφθασε στο 320% – κι αυτό συνέβη πρώτη φορά στην ιστορία. Επί του συνόλου, το 61% αφορά ιδιωτικό χρέος εκτός του χρηματοπιστωτικού κλάδου και μόνον το 23% αφορά το τόσο ενοχοποιημένο δημόσιο χρέος. Στις ΗΠΑ αναλογεί το 30% του συνολικού δημόσιου χρέους όλων των χωρών. Ακολουθούν η Ιαπωνία και η Κίνα και μετά, με αρκετή απόσταση, έπονται οι μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης. Ιστορικά μιλώντας, το χρέος μιας χώρας, τόσο εκείνο του δημόσιου τομέα όσο και του ιδιωτικού, τείνει να συμβαδίζει με την επέκταση της οικονομίας, εξαιρουμένης της περιπτώσεως των αιφνίδιων πτωχεύσεων. Σε κάθε περίπτωση, το απόλυτο μέγεθος του δημόσιου χρέους μιας χώρας δεν μπορεί να δώσει επαρκείς πληροφορίες για το εάν είναι βιώσιμο ή όχι. Ούτε και είναι δυνατόν να ισχυριστεί κανείς με αληθοφάνεια ότι ένα χαμηλό χρέος δείχνει τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού

  Πηγές της ΕΚΤ διεμήνυσαν στην ιταλική κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να βασίζεται στη βοήθειά της, παρά μόνον αν αποδεχθεί ένα καθεστώς μνημονίου. Η διαμάχη Ρώμης-Βρυξελλών φθάνει στο κρισιμότερο επεισόδιο.   Η διαμάχη Ρώμης - Βρυξελλών, με αιχμή τον ιταλικό προϋπολογισμό, κλιμακώνεται εδώ και περίπου δύο εβδομάδες. Θα πάρει, όμως, νέες διαστάσεις μέσα στην εβδομάδα, καθώς αύριο υποβάλλονται στην Κομισιόν οι προϋπολογισμοί των χωρών-μελών, συμπεριλαμβανομένης και της Ιταλίας. Με διακηρυγμένη την πρόθεση της Κομισιόν να απορρίψει τον επίμαχο προϋπολογισμό, που προβλέπει δημοσιονομικό έλλειμμα 2,4%, και τις αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων να έχουν πάρει την ανιούσα, η ατμόσφαιρα θυμίζει τις εποχές που αποκλείονταν από τις αγορές η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Το ερώτημα είναι σε πόσο δεινή θέση μπορεί να βρεθεί πλέον η Ιταλία και τι πρόκειται να γίνει αν χρειαστεί την αρωγή των εταίρων της στην Ευρωζώνη. Η στάση των θεσμικών οργάνων της Ευρωζώνης δεν προδίδει συμβιβασ

Μαύρα σύννεφα πάνω από την έδρα της Κομισιόν στις Βρυξέλλες,  η γραφειοκρατία της οποίας ρίχνει νερό στον μύλο των ακραίων. Καθώς η Γερμανία γιόρταζε, την περασμένη Τετάρτη, την επέτειο της επανένωσης, τα σύννεφα του σκεπτικισμού έριχναν σκιές στη «δεύτερη ευκαιρία» που δόθηκε στο γερμανικό έθνος από την Ιστορία. Αρκετοί αναλυτές, όπως ο Μαρσέλ Φίρστεναου από την Deutsche Welle, εφιστούσαν την προσοχή στην ανισότιμη θέση του ανατολικού τμήματος της χώρας σε όλα τα επίπεδα – ανεργία, μισθοί, βιομηχανία, μερίδιο στις πολιτικές και δημοσιογραφικές ελίτ. Αυτή η εδραιωμένη ανισοτιμία είναι ένας από τους παράγοντες που εξηγούν την πολύ μεγαλύτερη επιρροή του ταχέως ανερχόμενου ακροδεξιού κόμματος AfD στις ανατολικές περιοχές. Την ίδια στιγμή, η χώρα που πρόβαλλε για δεκαετίες ως πρότυπο πολιτικής σταθερότητας, αρχίζει να εμφανίζει όλες τις πολιτικές παθογένειες που πλήττουν την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν είναι μόνο ότι η Αγκελα Μέρκελ, ύστερα από 13 χρόνια στην καγκελαρία, εμφανίζ

Μετά από μία μεταβατικού χαρακτήρα εκεχειρία, οι αψιμαχίες ανάμεσα στην ιταλική κυβέρνηση και στο ευρωιερατείο ξανάρχισαν. Η πρώτη αψιμαχία είχε εκδηλωθεί με αφορμή την επιλογή του προσώπου για το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών. Το «εργαλείο» του ευρωιερατείου τότε ήταν ο πρόεδρος Δημοκρατίας Ματαρέλα. Όπως είναι γνωστό, η αψιμαχία εκείνη είχε καταλήξει σε ένα συμβιβασμό. Στην πραγματικότητα, το «φιλελεύθερο» καθεστώς αρνείται να παραδώσει την εξουσία στους νικητές των εκλογών, με το πρόσχημα ότι είναι «λαϊκιστές»! Και ταυτοχρόνως, ευρωιερατείο, καθεστωτικά Μίντια και Αγορές έχουν αρχίσει την υπονόμευση. Κάπως έτσι δεν θα έπρεπε να ορίζεται το πραξικόπημα σήμερα; Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν απαιτούνται τανκς και στρατός στους δρόμους. Η δουλειά γίνεται με μεταμοντέρνο τρόπο, αναίμακτα και πιο αποτελεσματικά. Αυτή τη φορά, όμως, το ευρωιερατείο δεν έχει απέναντι την άπειρη κυβέρνηση Τσίπρα. Η Ιταλία, άλλωστε, δεν είναι Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός Κόντε ναι μεν δεν θέλει ν

Matteo Salvini Τέσσερις μήνες αφότου ορκίστηκε, η κυβέρνηση συνασπισμού της Ιταλίας μεταξύ των Πέντε Αστέρων και της Λέγκας, έχει θέσει έναν τόνο αντιπαράθεσης στις σχέσεις της με την ΕΕ. Αν και η Ρώμη δεν έχει άμεσα ξεκινήσει μια επίδειξη των δαπανών της ή δεν έχει ασκήσει βέτο στις κυρώσεις της ΕΕ στη Ρωσία όπως φοβόταν κάποιοι, έχει δώσει μάχες με την Ένωση για την μετανάστευση, τον προϋπολογισμό της ΕΕ και τα δημοσιονομικά της Ιταλίας. Ο Matteo Salvini, ηγέτης της Λέγκας, έχει σε μεγάλο βαθμό θέσει την ατζέντα. Ως υπουργός Εσωτερικών, έχει αναλάβει την ευθύνη για τη στάση της Ιταλίας στο μεταναστευτικό, που είναι το πιο σημαντικό πολιτικό ζήτημα της χώρας. Έχει "χρεωθεί" τη μείωση του αριθμού των μεταναστών που φθάνουν στην Ιταλία, αν και αυτό είχε επιτευχθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση. Και με το να εμποδίσει πλοία να φθάσουν στην Ιταλία για να αποβιβαστούν μετανάστες, έχει αποδείξει ότι μπορεί να οδηγήσει την ΕΕ στο να κάνει παραχωρήσεις. Πολλές φορές μετ