IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μπορεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) να αρνήθηκε να χαρακτηρίσει την συνεχιζόμενη έξαρση του ιού Έμπολα ως «παγκόσμια κατάσταση έκτακτης υγειονομικής ανάγκης», όμως όπως και να αναφέρει κανείς την κατάσταση, η αλήθεια είναι ότι η ασθένεια έχει φέρει την ανθρωπότητα στα όρια της κι απαιτείται επείγουσα κινητοποίηση από όλους μας. Αυτό που όλοι μπορούμε να κάνουμε είναι ταυτόχρονα άμεσο κι έμμεσο, καθώς δεν αφορά τον ίδιο τον ιό Έμπολα καθ'αυτό αλλά... το εσωτερικό των κινητών μας. Από τις 13 Απριλίου, ο ιός έχει προσβάλει 1.251 άτομα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό , σκοτώνοντας 803 ανθρώπους, δηλαδή το 64% των μολυσμένων. Παρά το γεγονός ότι σχεδόν 100.000 άνθρωποι έχουν εμβολιαστεί με έ να εμβόλιο που είναι κατά 97,5% αποτελεσματικό , τα κρούσματα όχι μόνο αυξάνονται αλλά κι εξαπλώνονται σε μια ευρεία γεωγραφική περιοχή, μια εξέλιξη η οποία εκπλήσσει συνεχώς τους διεθνείς εμπειρογνώμονες στον τομέα ελέγχου της επιδημίας . Το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι πολλοί

Η ανεξέλεγκτη μετακίνηση του κεφαλαίου και η αδυναμία αντίδρασης από την πλευρά των κρατών. Πώς μειώθηκε το μερίδιο των κερδών για εργαζόμενους και επενδύσεις. Τι είναι το Wild Wild West.   Η εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι ξεκάθαρα η εποχή των πολυεθνικών επιχειρήσεων (1). Η παγκοσμιοποίηση (2) είναι ουσιαστικά η επέκταση των δραστηριοτήτων των μεγάλων επιχειρήσεων σχεδόν σε πλανητικά όρια. Η παγκοσμιοποίηση συνέβαλε στη διόγκωση της πόλωσης τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό του συνόλου σχεδόν των χωρών του πλανήτη. Στο εσωτερικό της κάθε χώρας, η πόλωση δημιουργείται κυρίως λόγω των αποκλίσεων μεταξύ των υψηλών και χαμηλών εισοδημάτων. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται τις οικονομίες κλίμακας, την τεχνολογική τους υπεροχή και τη γνώση της διεθνούς αγοράς. Μέσω της διεθνοποίησης επιτυγχάνεται η μείωση του κόστους, η εκμετάλλευση των συνεργιών που σχετίζονται με τις δραστηριότητές τους, αλλά και ο έλεγχος της πελατείας. Η συνεχής προσπάθεια των πολυε

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: Το σχέδιο Τραμπ  για ανάσχεση της αμερικανικής παρακμής.  Κανείς πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έχει συναντήσει τόσες αντιδράσεις πριν και μετά την εκλογή του, όσο ο Ντόναλντ Τραμπ. Πού οφείλεται αυτό; Στο  ότι είναι  ένας αντισυμβατικός  πρόεδρος,  όντας  μεγαλοεπιχειρηματίας,  ή στο ότι όλα αυτά είναι σημάδια μιας βαθειάς κρίσης που σοβεί στο υπόβαθρο; Ισχύουν και τα δύο, κυρίως όμως ισχύει το δεύτερο. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, θα πρέπει να δούμε τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο. Η πλήρης απελευθέρωση των ροών κεφαλαίου στα τέλη του 20ου αιώνα έδωσε στις πολυεθνικές εταιρείες της Δύσης τη δυνατότητα να επενδύσουν τα κεφάλαια τους στην αναδυόμενη Ασία και κυρίως στην Κίνα, όπου μπορούσαν να βρουν άφθονα και φθηνά εργατικά χέρια, ελαστική εργατική νομοθεσία και σχεδόν μηδενικούς περιορισμούς. Με αυτόν τον τρόπο εξήχθηκαν ολόκληρες γραμμές παραγωγής της συμβατικής βιομηχανίας και δημιουργήθηκαν νέες γραμμές υψηλής τεχνολογίας (υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα

Η εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι ξεκάθαρα η εποχή των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Eίναι ουσιαστικά η επέκταση των δραστηριοτήτων των μεγάλων επιχειρήσεων σχεδόν σε πλανητικά όρια. Η παγκοσμιοποίηση συνέβαλε στη διόγκωση της πόλωσης τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό του συνόλου σχεδόν των χωρών του πλανήτη. Στο εσωτερικό της κάθε χώρας, η πόλωση δημιουργείται κυρίως λόγω των αποκλίσεων μεταξύ των υψηλών και χαμηλών εισοδημάτων. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται τις οικονομίες κλίμακας, την τεχνολογική τους υπεροχή και τη γνώση της διεθνούς αγοράς. Μέσω της διεθνοποίησης, επιτυγχάνεται η μείωση του κόστους, η εκμετάλλευση των συνεργιών που σχετίζονται με τις δραστηριότητές τους, αλλά και ο έλεγχος της πελατείας. Η συνεχής προσπάθεια των πολυεθνικών επιχειρήσεων να διεισδύσουν στις παγκόσμιες αγορές, μέσω των διαφόρων επενδυτικών δραστηριοτήτων, σε συνδυασμό με τη μείωση των εμποδίων στην κυκλοφορία των αγαθών, των υπηρεσιών και του χρήματος, οδήγησαν την π

Ο ανταγωνισμός για την προσέλκυση επενδύσεων δίνει στις μεγάλες εταιρείες υπερβολική ισχύ. Οι απαιτήσεις για φοροαπαλλαγές και η απειλή της μετακίνησης σε χώρες με χαμηλότερο κόστος. Η μόνιμη ανασφάλεια των εργαζομένων.   Ο Τζιμ Ράτκλιφ είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η περιουσία του ξεπερνά τα £21 δισ. σύμφωνα με την λίστα των Sunday Times για τους πλουσιότερους Βρετανούς. Η Ineos, η χημική εταιρεία του, ανακοίνωσε κέρδη περίπου €2 δισ. την περασμένη χρονιά. Ωστόσο, μια από τις πιο φτωχές περιοχές στην Αγγλία μόλις προσφέρθηκε να του κατασκευάσει ένα εργοστάσιο. Δεν είναι το μόνο που προσφέρθηκε να κάνει. Όπως δήλωσε ο δήμαρχος της Τιζ Βάλεϊ στα βορειανατολικά της χώρας, οι αρχές της περιοχής έδωσαν λευκή επιταγή στην Ineos για να την πείσουν να εγκαταστήσει ένα νέο εργοστάσιο αυτοκινήτων στο σημείο όπου βρίσκεται μια παλιά τοπική χαλυβουργία. Η Ineos είχε αφήσει να διαρρεύσει πως θα επιλέξει ανάμεσα σε αυτή την εγκατάσταση, μια άλλη στο Ηνωμέν

Δέκα χρόνια μετά την κρίση του 2008, ο κόσμος δεν άλλαξε σελίδα και η παγκόσμια οικονομία συνεχίζει να λειτουργεί με βάση τις ίδιες κρισιογόνες συνταγές. Αρχικά η κρίση επανέφερε στο προσκήνιο τον ρόλο των δημόσιων εξουσιών, χωρίς την παρέμβαση των οποίων θα συντελούνταν μια καταστροφική κατάρρευση του οικονομικού συστήματος. Η παρέμβαση αυτή ωστόσο δεν άλλαξε ουσιαστικά την κυρίαρχη οικονομική ορθοδοξία, που αναθέτει απλώς στο κράτος την κοινωνικοποίηση των ζημιών και τον ρόλο της έσχατης καταφυγής στη μακροοικονομική σφαίρα. Αυτή η οικονομική ορθοδοξία, που έγινε ηγεμονική με αφετηρία τη δεκαετία του 1980, στηριζόταν στην ιδέα ότι η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς και της κίνησης των κεφαλαίων είναι ο βασικός συντελεστής που μπορεί να ξαναδώσει δυναμισμό σε ένα παραγωγικό σύστημα, το οποίο υποτίθεται ότι ήταν αποτελματωμένο εξαιτίας της διόγκωσης του «πατερναλιστικού», αναποτελεσματικού και γραφειοκρατικού κράτους. Υποδείκνυε επομένως τον μονόδρομο της ελεύθερης αγοράς,