IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ASSOCIATED PRESS  O Πούτιν, ο Ερντογάν και η Ελλάδα. Είμαστε υποχρεωμένοι να καταδεικνύουμε τις αρνητικές συνέπειες της συμμαχίας Πούτιν και Ερντογάν για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Τα τελευταία χρόνια, έχει μεγαλώσει η σύγχυση στην Ελλάδα και την ελληνική κοινή γνώμη, σχετικά με τις σχέσεις Ρωσίας Τουρκίας και Ελλάδας.Τα πράγματα έμοιαζαν σχετικά εύκολα  όσο Τουρκία και Ρωσία συγκρούονταν στη Συρία αλλά έπαψε να είναι από τη στιγμή που άρχισαν να συνεργάζονται, μετά το 2016. Έτσι, παράλληλα με την έντονη αποδοκιμασία της γερμανικής αλλά και της αμερικανικής πολιτικής, είμαστε υποχρεωμένοι να καταδεικνύουμε τις αρνητικές συνέπειες της συμμαχίας Πούτιν και Ερντογάν για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.  Και αυτό θέλουν να το συγκαλύψει ένα σημαντικό τμήμα οπαδών της Ρωσίας οι οποίοι ανήκουν σε όλα τα πιθανά και απίθανα περιβάλλοντα. Από την άκρα δεξιά και τον ορθόδοξο χώρο έως την άκρα αριστερά προβάλλεται μία πολιτική άκριτης υπεράσπισης της Ρωσίας και των επιλογών της, παρά τις συχνά

Βρετανία και Ρωσία:  το αταίριαστο ζευγάρι της Ευρώπης Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν ότι το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ρωσία πιθανώς θα καταλήξουν να είναι οι δύο μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, και οι δυο χώρες θα συνεχίσουν να ανησυχούν για τη συλλογική ισχύ της Ε.Ε.  Ο σημερινός έντονος ανταγωνισμός μεταξύ της Ρωσίας και της Βρετανίας κρύβει μερικές σημαντικές ομοιότητες ανάμεσα στις δυο χώρες. Αυτοί οι παραλληλισμοί πιθανώς θα είναι πιο ευδιάκριτοι μετά από το Brexit, με τρόπους που θα πρέπει να ανησυχούν τόσο το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και την Ε.Ε. Η Βρετανία και η Ρωσία βρίσκονται στις παρυφές της ευρωπαϊκής ηπείρου. Εν μέρει εξαιτίας αυτού, και οι δυο είχαν παραδοσιακά μια διπλή ταυτότητα, θεωρώντας τους εαυτούς τους ως κάτι παραπάνω από ευρωπαϊκές χώρες. Σχεδόν το 80% των εδαφών της Ρωσίας βρίσκεται στην Ασία. Η βρετανική αυτοκρατορία οικοδομήθηκε εκτός της Ευρώπης και η χώρα εξακολουθεί να έχει ισχυρούς πολιτισμικούς δεσμούς με την «Αγ

 O Πούτιν, ο Σι και η διπλωματία των αγωγών. Το Μπλαγκοβετσένσκ, στις όχθες του ποταμού Αμούρ, ήταν για καιρό αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στη Μόσχα και το Πεκίνο. Η πρωτεύουσα του Ομπλάστ δέχθηκε επίθεση το 1900 από τους Κινέζους, κατά την εξέγερση των Μπόξερς, προτού οι Κοζάκοι ανακτήσουν τον έλεγχο της πόλης. Περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, το Μπλαγκοβετσένκ αποτελεί πλέον σύμβολο της σινορωσικής προσέγγισης. H ζώνη ελευθέρων συναλλαγών που έχει συμφωνηθεί με την κινεζική πόλη Χέιχε, στην άλλη όχθη του ποταμού, αλλάζει διάσταση μετά την ολοκλήρωση ενός γιγαντιαίου αγωγού φυσικού αερίου τον οποίο εκμεταλλεύεται η Gazprom. Ο αγωγός αυτός, τον οποίο εγκαινίασαν στις 2 Δεκεμβρίου οι πρόεδροι Πούτιν και Σι, θα διοχετεύει προς τη βόρεια Κίνα 38 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου τον χρόνο από το 2025. Αυτή η υποδομή, η σημαντικότερη που έχει γίνει στη μετασοβιετική εποχή, αποτελεί άθλο, που χρειάστηκε επενδύσεις 55 δισεκατομμύρια δολαρίων. Ο αγωγός Powe

Η Ρωσία αντιστρέφει τους «πόλους». Η Ρωσία ψάχνει στα ανατολικά ή στα δυτικά για τη μόνιμη θέση της στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων; Η αλήθεια είναι ότι βίσκεται στη μέση της Ευρασίας, ανάμεσα σε δύο συστήματα και δύο σφαίρες επιρροής, και προσπαθεί να ελέγξει και τα δύο. Πώς; Αλλάζοντας τους πόλους των πολιτικών δυνάμεων. Η Δύση ισχυρίζεται πως η Ρωσία είναι ένα αδύναμο αυταρχικό καθεστώς που επιδιώκει να αποστρέψει την προσοχή από τα εσωτερικά της προβλήματα, μέσω των εξωτερικών της περιπετειών και ψάχνει τρόπους να εξάγει το αυταρχικό της μοντέλο σχηματίζοντας μια «συμμαχία αυτοκρατοριών» με την Κίνα. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η αμφισβήτηση της Δύσης μπορεί να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για την ενίσχυση του εσωτερικού πολιτικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι είναι λάθος να εξηγηθεί η εξωτερική τακτική της Ρωσίας μόνο σε αυτή τη βάση, σημειώνει η Le Monde Diplomatique. Τι επιδιώκει πραγματικά η Ρωσία και ποιος είναι ο ρόλος της επαναπροσέγγιση

 Η Οστ Πολιτίκ του Μακρόν  και το άνοιγμα προς τη Ρωσία. Προϊόν του Ψυχρού Πολέμου, η ομάδα των επτά ισχυρότερων βιομηχανικών κρατών της Δύσης, το G7, έμοιαζε περισσότερο με G1+6: ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις συνόδους κορυφής, χάρη στον ηγεμονικό ρόλο της χώρας του ανάμεσα στους συμμάχους της. Τον ρόλο του μοναδικού πρωταγωνιστή διατήρησε και ο Ντόναλντ Τραμπ στην περυσινή σύνοδο του Κεμπέκ, αν και με αρνητικό τρόπο. Γνωστός για την παθολογική αλλεργία του σε κάθε μορφή πολυμερούς συνεργασίας, ο Αμερικανός πρόεδρος τίναξε στον αέρα τη συνάντηση, εμποδίζοντας την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος και αποχωρώντας επιδεικτικά από το τραπέζι των συνομιλιών πριν από τη λήξη τους. Στο φως των παλαιότερων και των πρόσφατων εμπειριών, η σύνοδος της περασμένης εβδομάδας στην Μπιαρίτζ αποτέλεσε έκπληξη. Ο οικοδεσπότης της συνόδου, Εμανουέλ Μακρόν, έκλεψε την παράσταση, αφού προηγουμένως είχε καταφέρει να εξημερώσει, έστω και για ένα τριήμερ

Ο Μακρόν Προειδοποιεί τον Κόσμο:  Ζούμε το Τέλος της Δυτικής Ηγεμονίας '' After Trump Leaves France, Macron Warns World  "Is Living The End Of Western Hegemony" '', by Tyler Durden. ''Zero Hedge'', Wed, 28/08/2019 [Μήνυμα «παραδοσιακού συμμάχου» και  προς θαλασσωμένους Μεσογειακούς συμμάχους, άξιο μελέτης και συναγωγής χρησίμων έως σωτήριων διδαχών -για να μην γίνουμε «ένα θέατρο στρατηγικής σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας».] Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού  ΄Εχοντας διαφύγει εκτός σκηνής, μετά την κοινή πρες-κόνφερενς που έδωσε με τον Πρόεδρο Τραμπ, κατά την λήξη της συνόδου των G7, ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν έδραξε την ευκαιρία να  πλήξει τον Τραμπ και να αγκαλιάσει τον Πούτιν, (προφανώς με την έγκριση της ΄Αγκελας Μέρκελ). «Ζούμε το τέλος της Δυτικής Ηγεμονίας», είπε ο Μακρόν στους διπλωμάτες την Τρίτη, δείχνοντας την άνοδο του Πεκίνου και της Μόσχας, σαν σημάδια μιας ανατροπής στην παγκόσμια σκην

 Η Ευρώπη έχει μέλλον  μόνο αν «τα βρει» με τη Ρωσία… Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, από το νότο μιας Ευρώπης  ζαλισμένης από την καλοκαιρινή χαύνωση, όπως και το ξέγνοιαστο τζιτζίκι του μύθου, μια παράξενη ηρεμία φαίνεται να βασιλεύει στις μεγάλες υποθέσεις του κόσμου. Μια ανησυχητική ωστόσο σιωπή, όπως αυτή που προηγείται της καταιγίδας στα βουνά ή του τσουνάμι στη θάλασσα. Σε θέματα πόλεμου, όπως και ειρήνης, η σιωπή είναι πάντα απατηλή. Στην πραγματικότητα υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα “χαμηλού θορύβου” που θα πρέπει να κινητοποιήσουν τις δυτικές κυβερνήσεις στην επεξεργασία νέων πολιτικών… Για τις ελίτ και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς  η Ρωσία ταυτίζεται με τη Σοβιετική Ενωση και, επομένως, το μόνο που της πρέπει είναι η ταπείνωση… Η εμβάθυνση της ηθικής και πολιτικής δυσπιστίας των Ηνωμένων Πολιτειών, ειδικά μετά την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ, προέδρου σε μεγάλο βαθμό υποτιμημένου αλλά θεωρούμενου απρόβλεπτου που συχνά αλλάζει θέση, ωθεί τους παίκτες δεύτερη

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: Πώς βλέπει το Κρεμλίνο τον υπόλοιπο κόσμο.  Γιατί υποχωρεί η δημοτικότητα του Πούτιν. Τον Μάιο του 2018, σε έρευνα του Παν-Ρωσικού Κέντρου Έρευνας της Κοινής Γνώμης (VΤsIOM), το 47,4% των Ρώσων πολιτών εξέφραζε εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν. Ήταν η εποχή κατά την οποία ο ένοικος του Κρεμλίνου είχε μόλις εξασφαλίσει την επανεκλογή του στην αρχηγία του κράτους για άλλα έξι χρόνια και η Ρωσία ετοιμαζόταν να υποδεχθεί φιλάθλους από όλο τον κόσμο για τη διεξαγωγή του Μουντιάλ. Σε νέα έρευνα του VτsIOM, που δημοσιοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή, το αντίστοιχο ποσοστό έχει υποχωρήσει στο 31,7% - το χαμηλότερο από τον Ιανουάριο του 2006. Μικρή παρηγοριά μπορεί να προσφέρει στο Κρεμλίνο το γεγονός ότι ο Πούτιν εξακολουθεί να συγκεντρώνει μεγαλύτερο ποσοστό εμπιστοσύνης από οποιονδήποτε άλλο Ρώσο πολιτικό, είτε πρόκειται για στελέχη της κυβέρνησης όπως ο πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ (7,3%), ο υπουργός Άμυνας Σεργκέι Σοϊγκού (14,