IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Το «Μεγάλο Παιχνίδι» στην Ουκρανία προκαλεί ένα οικονομικό σοκ που θα ρημάξει οικονομίες και πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη. Εντός της Δύσης, και με αφετηρία το ουκρανικό, ΗΠΑ και Ευρώπη θα αργήσουν να αποκλίνουν – Αγοράστε δολάριο, πουλήστε Ευρώπη. Το οικονομικό σοκ που προκαλούν ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι δυτικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας θα πλήξουν με πολύ άνισο τρόπο ΗΠΑ και Ευρώπη, επηρεάζοντας πολύ περιορισμένα την αμερικανική οικονομία αλλά ρημάζοντας κατά κυριολεξία τις οικονομίες και το πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη, γράφει ο στρατηγικός οικονομικός αναλυτής Bill Blain του Shard Capital στην ιστοσελίδα του: Αναλυτικά το άρθρο του Bill Blain έχει ως εξής: Τον 19ο αιώνα στην κεντρική Ασία είχε ανοίξει μια ισχυρή αντιπαράθεση μεταξύ Αγγλίας και Ρωσίας, κατά την οποία η Αγγλία είχε κατορθώσει να επιβάλει εμμέσως διάφορες πολιτικές στους περιφερειακούς λαούς (Αφγανιστάν), προκειμένου να αποτρέψει την έξοδο της Ρωσίας στη θάλασσα. Η συγκεκριμένη γεωπολιτική αντιπαράθεση ε

  Πόλεμος-Ουκρανία: Θα οδηγήσει σε στρατηγική γκάφα, ο “ιδεολογικός” δυτικός χειρισμός; Οι μήνες και οι μέρες περνούν, αλλά προοπτική τερματισμού του πολέμου δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Παρότι οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές, η Ρωσία και οι ΗΠΑ (διά των Ουκρανών αντιπροσώπων) έχουν εμπλακεί σε παρασκηνιακές συζητήσεις, αυτό μοιάζει να γίνεται για να διασφαλιστεί ότι η σύγκρουση δεν θα χάσει τον τοπικό-περιφερειακό της χαρακτήρα. Αυτό που όμως αδυνατεί να αντιληφθεί η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στη Δύση, είναι ότι η ολιγωρία δίνει πλεονέκτημα στη Ρωσία που αργά ή γρήγορα θα αποτυπωθεί επί του πεδίου. Επίσης ότι περιπλέκει επικίνδυνα την επόμενη ημέρα, τόσο όσον αφορά το μέλλον της Ουκρανίας όσο και για την παγκόσμια σταθερότητα. Του Ζαχαρία Μίχα * ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Η πολυδιαφημισμένη και στην Ελλάδα « σωστή πλευρά της Ιστορίας » αποκρύπτει αυτοκαταστροφικά μια μεγάλη αλήθεια της ιστορίας των πολέμων: ό

  Jürgen Habermas Το δίλημμα της Δύσης Ενας πόλεμος εναντίον μιας πυρηνικής δύναμης δεν μπορεί να «κερδηθεί» με καμία λογική έννοια, τουλάχιστον όχι με τη στρατιωτική ισχύ σε μια θερμή σύγκρουση. Το ακόλουθο κείμενο του Γερμανού φιλοσόφου Γιούργκεν Χάμπερμας είναι απόσπασμα άρθρου του, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Sϋddeutsche Zeitung στις 29/4/22 Εβδομήντα εφτά χρόνια μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και τριάντα τρία χρόνια μετά το τέλος μιας ειρήνης που διατηρήθηκε -ακόμα και όταν απειλήθηκε- με την ισορροπία του τρόμου, επέστρεψαν στα σπίτια μας οι συγκλονιστικές εικόνες ενός πολέμου που εξαπέλυσε αυθαίρετα η Ρωσία. Ετσι, μεταξύ των δυτικών θεατών μεγαλώνει η ανησυχία για κάθε θάνατο, το σοκ για κάθε δολοφονία, η αγανάκτηση για κάθε έγκλημα πολέμου, ακόμα και η επιθυμία να κάνουν κάτι σχετικά με αυτά. Η λογική έκβαση στην οποία οδηγούν αυτά τα συναισθήματα σε όλη τη χώρα είναι η προφανής τοποθέτηση εναντίον του Πούτιν και εναντίον μιας ρωσικής κυβέρν

  Sarmat nuclear missile Γιατί το παράθυρο της πυρηνικής καταστροφής  είναι ορθάνοικτο στην Ουκρανία. Οι έχοντες πραγματική συναίσθηση της κατάστασης που έχει δημιουργήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, ανησυχούν σφόδρα για το σπιράλ ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα. Αυτό θα μπορούσε να φέρει την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής. Αν υπάρχει ένα βασικό συμπέρασμα που ταυτόχρονα ενισχύει αυτή την ανησυχία, είναι ότι η Δύση, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, στερείται σε αυτή την ιστορική συγκυρία ηγεσιών, όπως αυτές που κατόρθωσαν, έστω και με ισχυρή δόση τύχης, να διατηρήσουν την «ισορροπία του τρόμου» στον Ψυχρό Πόλεμο. Του Ζαχαρία Μίχα * ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Οι ΗΠΑ δείχνουν εδώ και χρόνια ότι δεν κατόρθωσαν ποτέ να εγκαταλείψουν τη συγκρουσιακή λογική με τη Ρωσία. Για τους «κυνικούς» αναλυτές της διεθνούς ασφάλειας, αυτό ήταν σχεδόν αναμενόμενο, αφού η πραγματικότητα που επ

 Ο πόλεμος στην Ουκρανία και εμείς.   Ένα μήνα μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, αυτό που ξεκίνησε ως κεραυνοβόλος πόλεμος κινήσεων, εξελίσσεται σε πιο αργό, ίσως και πιο φονικό πόλεμο θέσεων, με οχυρωμένα στρατόπεδα και μακρινά πλήγματα πυροβολικού και αεροπορίας. Η γραμμή του μετώπου έχει παγιωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της· οι Ρώσοι έχουν αποκομίσει σημαντικά εδαφικά κέρδη, κυρίως στο Νότο και στα Ανατολικά, αλλά δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν ούτε μία από τις δέκα μεγαλύτερες πόλεις της Ουκρανίας· ο ουκρανικός στρατός έχει καθηλώσει τις εχθρικές δυνάμεις στις πύλες των αστικών κέντρων που πολιορκούνται (με εξαίρεση τη Μαριούπολη) και σε ορισμένες περιπτώσεις έχει αρχίσει να εκδηλώνει επιτυχείς αντεπιθέσεις. Η ίδια, εκρηκτικά ασταθής ισορροπία επικρατεί στο διπλωματικό επίπεδο, με τις διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός σε νεκρό σημείο, αφού ούτε η Μόσχα είναι ικανοποιημένη με ό,τι έχει πετύχει μέχρι τώρα- αντί τεράστιου πολιτικού, οικονομικού και ηθικού τιμή

  Οι ΗΠΑ κερδίζουν σε πόλεμο  που  δεν πολέμησαν… η ουκρανική πληγή ίσως εξελιχθεί σε ρωσική γάγγραινα. Ο Πούτιν ζυγίζοντας τα κέρδη και τις ζημίες από μια περιορισμένη εισβολή στην περιοχή του Ντονμπάς έναντι μιας γενικευμένη θεώρησε ότι στην πρώτη περίπτωση ενώ θα είχε το κόστος των κυρώσεων δεν θα απέ τρεπε την ΝΑΤΟποίηση της Ουκρανίας. Αντιθέτως με την γενικευμένη εισβολή θα το απέτρεπε δημιουργώντας ταυτόχρονα νέες ισορροπίες, που στο βάθος του χρόνου η δύση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα αναγκαζόταν να αποδεχθεί. Ωστόσο, διαπιστώνουμε εκ των υστέρων κάποια καίρια λάθη στα οποία υπέπεσαν η Ρωσία και ο πρόεδρός της. 1. Πρώτον,  υποτίμησε το επίπεδο αντίστασης που ανέμενε να προτάξουν οι Ουκρανοί. Ίσως πίστεψε ότι σύντομα υποχωρήσουν ή θα διαλυθούν. Σε συνδυασμό μάλλον με μια επιχείρηση σύλληψης ή δολοφονίας του Ζελένσκι και της ουκρανικής ηγεσίας στο Κίεβο. Αυτό δεν συνέβη. Αντιθέτως, απεδείχθη ότι υπάρχει ένα ισχυρό εθνικό αίσθημα στους Ουκρανούς. Είναι φανερό ότι στα χρόνια ύ

  Τυχοδιωκτικός ρεβανσισμός – Οι Αμερικανοί παγίδευσαν σε σπιράλ θανάτου την Ευρώπη. Η διπλωματική κινητικότητα  αρχίζει σταδιακά να προσαρμόζεται  στις απαιτήσεις του μεταπολεμικού σκηνικού . Αν και ουδείς μπορεί με βεβαιότητα να προσδιορίσει το  πόσο απέχουμε από την όποια λύση,  ούτε το  εάν είναι ή όχι εφικτό να ανακοπούν οι επιπτώσεις  από την καταστροφική διαχείριση των προηγούμενων ημερών… Ωστόσο… Φαίνεται ότι  οι πάντες συνειδητοποιούν το πραγματικό εύρος των συνεπειών  οι οποίες ανατροφοδοτούνται  από το καθεστώς των κυρώσεων στο περιβάλλον μιας παγκοσμιοποιημένης Οικονομίας  και σπεύδουν να δημιουργήσουν  προϋποθέσεις διαφυγής από τον φαύλο κύκλο  που η διαχείρισή του ενδέχεται να καταστεί  ανεξέλεγκτη προϊόντος του χρόνου … Άλλωστε το γεγονός ότι  οι πρωταγωνιστές  στο πεδίο,  επαναπροσδιορίζουν ήδη το ύψος στο οποίο τοποθετούν τον πήχη των «κόκκινων γραμμών» , αποδεικνύει ότι  η ιδέα του «έντιμου συμβιβασμού» κερδίζει έδαφος , αφού όλοι πλέον  αντιλαμβάνονται ότι το μετα-