IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Η Κίνα κερδίζει πόντους και στον διεθνή επιστημονικό ανταγωνισμό. Συνηθίζουμε να αξιολογούμε την ισχύ των κρατών κυρίως με όρους στρατιωτικής ή οικονομικής υπεροχής. Όμως η επιστημονική υπεροχή, όπως και αν την ποσοτικοποιήσουμε, αποτελεί εξίσου ή και περισσότερο κρίσιμο μέγεθος. Και από αυτή την άποψη, η "κινεζική ανάδυση" είναι εντυπωσιακή. Αν πάρουμε ως δείγμα τον αριθμό των επιστημονικών δημοσιεύσεων, η πρόοδος της Κίνας τις τελευταίες δύο δεκαετίες είναι εντυπωσιακή, καθώς ήδη το 2017 τα papers Κινέζων επιστημόνων ήσαν περισσότερα από των Αμερικανών. Αλλά και ποιοτικά, έχοντας ως μέτρο τις ετεροαναφορές, οι δημοσιεύσεις Κινέζων επιστημόνων έχουν κατακτήσει κορυφαία θέση. Για την ακρίβεια, μεταξύ του 1% των δημοσιεύσεων με τις περισσότερες ετεροαναφορές παγκοσμίως, αυτές από Κινέζους συγγραφείς ξεπέρασαν ως ποσοστό τις προερχόμενες από συναδέλφους τους στην Ε.Ε. το 2015 και από Αμερικανούς το 2019 (με 8.422 άρθρα έναντι 7.959). Καταρρίπτεται έτσι πλέον η εδραιωμένη παλαι

  Η σημασία της επίσκεψης του Κινέζου Προέδρου Σι, στη Σαουδική Αραβία. Η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ Κίνας και αραβικών κρατών μόνο κέρδη μπορεί να αποφέρει εκατέρωθεν.   Στα τέλη Οκτωβρίου, κατά το 20ο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας , ο Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ εξασφάλισε την τρίτη θητεία στην ηγεσία της χώρας, κάνοντας προσωπική επίδειξη δύναμης, μιμούμενος τον ιδρυτή της Λαϊκής Δημοκρατίας, Μάο Τσετούνγκ. Έκτοτε, στόχος του ίδιου και των συνεργατών του φαίνεται πως είναι η ενίσχυση ακόμα περισσότερο των οικονομικών πρωτοβουλιών της χώρας, η οποία τα τελευταία είκοσι χρόνια παρουσιάζει μια αλματώδη οικονομική εξάπλωση. Η τεράστια οικονομική ανάπτυξη σε ετήσια βάση, έκαναν τη χώρα να συγκεντρώσει μεγάλα αποθέματα ρευστού, τα οποία και χρησιμοποιεί για να αυξήσει την επιρροή της από την Ασία μέχρι την Ευρώπη και την Αμερική. Ειδικά όμως, την τελευταία δεκαετία κατά την οποία «μεγάλος τιμονιέρης» ήταν ο Σι, συντελέστηκαν οι περισσότερες αλλαγές στη χώρα,

    Το στρατηγικό πρόβλημα της Κίνας και της Ρωσίας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που τώρα συμπληρώνει, περίπου, 6 μήνες, είναι στρατηγικά σημαντικός για διάφορους λόγους. Εάν η Ρωσία νικήσει την Ουκρανία και πάρει τον έλεγχο της χώρας, οι δυνάμεις της θα βρίσκονται στα σύνορα της Ανατολικής Ευρώπης. Μια ρωσική παρουσία στα σύνορα της Ευρώπης θα μεταμόρφωνε την ισορροπία δυνάμεων στον Ατλαντικό και, ως εκ τούτου, θα ανάγκαζε αναπόφευκτα τις ΗΠΑ να αναπτύξουν δυνάμεις για την άμυνα της Ευρώπης. Ποιες ήταν οι προθέσεις της Ρωσίας στην αρχή της εισβολής ελάχιστη σημασία έχει. Οι προθέσεις αλλάζουν και η στρατηγική δεν πρέπει να είναι αισιόδοξη. Αυτό που διακυβεύεται λοιπόν στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι η πιθανή αναβίωση του Ψυχρού Πολέμου, με όλους τους συνακόλουθους κινδύνους. Από την αμερικανική σκοπιά, η εμπλοκή της Ρωσίας με Ουκρανικά στρατεύματα, στην Ουκρανία είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνη από έναν άλλο Ψυχρό Πόλεμο. Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν οδήγησε σε πόλεμο πλήρους κλίμακας, παρά, μόνο,

  Η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν ανατρέπει τα πάντα στις σινο-αμερικανικές σχέσεις. Η πραγματοποίηση της επίσκεψης της προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ Νάνσι Πελόζι στην Ταϊβάν αποτελεί μια ταπείνωση για την Κίνα, στο βαθμό ιδίως που η ηγεσία της είχε επιλέξει να ανεβάσει προκαταβολικά τους τόνους, με ηχηρές προειδοποιήσεις προς την αμερικανική πλευρά ότι ο κινεζικός στρατός (που την προηγουμένη εόρταζε την επέτειο ίδρυσής του) "δεν θα μείνει απαθής” απέναντι σε μια τέτοια "πρόκληση”. Είναι μια ταπείνωση προσωπικά και για τον Κινέζο ηγέτη Σι Τζινπινγκ (ο οποίος στο ανά πενταετία κομματικό συνέδριο το φθινόπωρο θα διεκδικήσει μια δίχως προηγούμενο τρίτη κατά σειρά θητεία), καθώς δεν επέφερε εκτόνωση της κρίσης η μακρά τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Τζο Μπάιντεν την προηγούμενη εβδομάδα. Στο chicken game που απειλούνταν να εξελιχθεί ακόμη και σε θερμή σύγκρουση η Κίνα υποχώρησε πρώτη. Διότι η δική της στρατηγική είναι αυτή της "ειρηνικής ανάδυσης” και οποιαδή

  Τεράστια τα ρίσκα της επίσκεψης Πελόζι στην Ταϊβάν. Μια δεύτερη, περισσότερο απρόβλεπτη "Ουκρανία" στη Νότια Σινική Θάλασσα; Η προαναγγελθείσα, καίτοι εκτός του αρχικού προγράμματος της ασιατικής της περιοδείας, προσγείωση σήμερα στις 17.30 (ώρα Ελλάδος) της προέδρου της ομοσπονδιακής Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ Νάνσι Πελόζι στην Ταϊβάν έχει εκρηκτική δυναμική, καθώς το Πεκίνο έχει προειδοποιήσει πως οι ένοπλες δυνάμεις του "δεν θα μείνουν απαθείς" μπροστά σε ό,τι η κινεζική πλευρά θεωρεί μείζονα πρόκληση και ανάμιξη στα εσωτερικά της. Το ότι η τρίτη στην ιεραρχία του αμερικανικού κράτους επιθυμεί να επισκεφθεί την Ταϊβάν και μάλιστα με στρατιωτικό αεροσκάφος δοκιμάζει τα αντανακλαστικά της Λαϊκής Δημοκρατίας, εφόσον η de facto αποσχισθείσα από το 1949 νήσος θεωρείται τμήμα της "Μίας Κίνας” και κάθε υψηλού επιπέδου επαφή με την ταϊβανική πλευρά αποτελεί οιονεί αναγνώριση της διακριτής υπόστασής της και ενθάρρυνση των εθνικιστικών δυνάμεων που επιδιώκουν ε

   Νέος Ψυχρός Πόλεμος:  Μετά τη Ρωσία, η Κίνα στο στόχαστρο. Του Κώστα Ράπτη Οι απειλές μάς φέρνουν πιο κοντά. Αυτό θα μπορούσε να είναι το δίδαγμα της προχθεσινής, ιδιαίτερα κρίσιμης τηλεφωνικής συνομιλίας των ηγετών των ΗΠΑ και της Κίνας, με πρωτοβουλία του πρώτου, σε μία συγκυρία κατά την οποία η Λαϊκή Δημοκρατία δείχνει να αποκτά στα μάτια των σχεδιαστών της Ουάσινγκτον διαστάσεις απειλής μεγαλύτερης από αυτήν της Ρωσίας του Βλαντίμιρ Πούτιν. Επρόκειτο για την πέμπτη συνδιάλεξη ανάμεσα στον Σι Τζινπίνγκ και τον Τζο Μπάιντεν στους δεκαοκτώ μήνες που ο τελευταίος βρίσκεται στην εξουσία. Όμως το κλίμα στις σινο-αμερικανικές σχέσεις είναι βαρύτερο από ποτέ. Την άμεση αφορμή της κρίσης έδωσε η αναζωπύρωση των σχεδίων της προέδρου της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι, να επισκεφθεί την Ταϊβάν, σε μιαν έμπρακτη επίδειξη αλληλεγγύης προς τους εθνικιστές του νησιού, το οποίο αποσχίσθηκε ντε φάκτο μετά την νίκη του Μάο Τσετούνγκ το 1949, αλλά

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: «Ο μονοπολικός κόσμος γίνεται αμετάκλητα παρελθόν»   Οι ΗΠΑ στον κόσμο του 21ου αιώνα. Η απο-παγκοσμιοποίηση και ο περιφερειακός προστατευτισμός   αποτελούν μονόδρομο για τις ΗΠΑ. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου περιήλθε σε μια θορυβώδη θριαμβολογία. Ο όρος ″Triumphalism″ ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτό το σφάλμα. Οι ΗΠΑ προέκυψαν ως υπερδύναμη για μια σειρά από λόγους (γεωγραφία, μη φθορά σε ευρωπαϊκούς πολέμους παρά μόνο στο τέλος, δημιουργικότητα και φυσικούς πόρους) και δεν ήταν ποτέ μια πρόθυμη δύναμη να εμπλακεί στη διεθνή πολιτική. Από την άλλη, οι μάχες των Αμερικανών εναντίον των αποικιοκρατών (Βρετανών, Ισπανών και Γάλλων) καθιστούσαν την αμερικανική διαδικασία δημιουργίας έθνους-κράτους ως εξωτερική πολιτική καθώς ήταν αποικία. Η Αμερική κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου σχεδίασε σωστά δύο παράλληλους στόχους. Ο πρώτος ήταν να βγει νικήτρια στην κούρσα με την ΕΣΣΔ και με τον κομμουνισμό. Η άλλη, να δημιουργήσει

  Ουκρανία: Γεωπολιτικές και γεωοικονομικές επιπτώσεις στις σχέσεις Ρωσίας-Κίνας. O πόλεμος στην Ουκρανία άνοιξε νέα άγνωστα πεδία και οι οικονομικές και στρατιωτικές κρίσεις μπορούν να δημιουργήσουν μη αναμενόμενες αλλαγές...    H Γεωπολιτική της Ευρώπης Η εμμονή της ηγεσίας του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ) με την κοινωνική σταθερότητα, στο έδαφός του και σε όλη την άμεση ζώνη επιρροής του στην Ανατολική Ασία, έπρεπε να αντιμετωπίσει την απροσδόκητη κίνηση του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία. Μια εισβολή, που σύμφωνα με τη Μόσχα καθοδηγείται από συμφέροντα ασφάλειας, που απειλούνται από την επέκταση ΝΑΤΟ. Ο δυτικός Τύπος, χρησιμοποιεί τις σελίδες του για να τρομάξει το καθεστώς της Κίνας εξαιτίας της αποσταθεροποιητικής κίνησης του Πούτιν, προκειμένου να παρέμβει στη δεδομένη στρατηγική προσέγγιση μεταξύ Πεκίνου και Μόσχας. Το ενδιαφέρον της Κίνας να ενεργήσει ως μεσολαβητής για την κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, όπως αναφέρει ο Guardian, και η συμβουλή το