IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Aυτό που έχει από καιρό τελειώσει είναι ο κοινωνικός έλεγχος και της οικονομίας και της πολιτικής – έχει τελειώσει η κοινωνία ως κάτι περισσότερο (σημαντικότερο ή και «ιερότερο») από το άθροισμα των ατόμων που την αποτελούν. H πολιτική και η οικονομία έχουν αυτονομηθεί από τις σχέσεις κοινωνίας αναγκών και στόχων, λειτουργούν με τους όρους του ιδιωτικού συμφέροντος. Για την ικανοποίηση ακόρεστων ατομοκεντρικών ορέξεων. Mε υποχείριο το άλλοτε κράτος! (...) Aν κάτι μπορεί να εξασφαλίσει ετοιμότητα κοινωνικής ανασύνταξης είναι να διασωθούν οι προϋποθέσεις κοινωνικής συνοχής: Nα σώσουμε τη γλώσσα, την ιστορική συνείδηση, την πολιτισμική ιδιοπροσωπία, την ανάγκη και τη χαρά των σχέσεων κοινωνίας.  (...) Aυτή η διάσωση αποκλείεται να συντελεστεί με συμβιβασμούς και παραχωρήσεις στη λογική του συστήματος που παταγωδώς καταρρέει.(...) Aπομένουν δυο θεσμικά μορφώματα , αλλοτριωμένα μεν από την κυρίαρχη στο καταρρέον «παράδειγμα» αντίληψη της συλλογικότητας, αλλά με ανεξέλε

Εικόνα από τα ''ΝΕΑ''  της  23-12-2010     Η υπεραξία της ενέργειας Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη   Η ΚΥΠΡΟΣπροχώρησε ως όφειλε για το συμφέρον του τόπου και του μέλλοντός της ως πολιτικού συστήματος και κρατικής υπόστασης, στην επίσημη πλέον εξαγγελία της συμφωνίας με την αμερικανική Εταιρεία Νobele Εnergyγια τη διενέργεια εργασιών εξόρυξης φυσικού αερίου στις οριοθετημένες ήδη περιοχές της Κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, ειδικότερα στο «οικόπεδο 12» που συνορεύει με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη του Ισραήλ. Όπως είχαμε υπογραμμίσει και στο παρελθόν και από αυτή την στήλη, η ενέργεια αποτελεί ένα ισχυρότατο πολιτικό και διπλωματικό όπλο, ίσως το έσχατο για την Κυπριακή Δημοκρατία, όχι μόνο για να αυξήσει τις προσδοκίες της για οικονομικά οφέλη αλλά κυρίως: α. για να αποκαταστήσει τη βαρύτατα τραυματισθείσα, από τα πρόσφατα τραυματικά γεγονότα, αξιοπιστία της ως κρατικής υπόστασης, β. να δημιουργήσει επ

«Πυρετός χρυσού» στη Γερμανία Υποτιμήσαμε εμείς εδώ στην Ελλάδα τη σοβαρότητα της απειλής και την απήχηση που έχει στη Γερμανία η πρόταση που έκανε δημοσίως η αντιπρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU) της Δεξιάς και υπουργός Εργασίας στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν : οι χώρες της ΕΕ που δανείζονται από τις υπόλοιπες να βάζουν ενέχυρο τα... αποθέματα του κράτους σε χρυσό ή μετοχές δημόσιων επιχειρήσεων! Παρόλο που η κυβέρνηση του Βερολίνου έσπευσε να δηλώσει ότι αυτή δεν είναι η επίσημη θέση της, οι αντιδράσεις κορυφαίων στελεχών του κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού και δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου έκαναν σαφέστατο ότι η θέση της υπουργού Εργασίας εναρμονίζεται πλήρως με τις διαθέσεις της πλειοψηφίας ίσως των Γερμανών. "Χώρες που θέλουν να λάβουν οικονομική βοήθεια πρέπει να δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις για να αυξήσουν την πιστοληπτική αξιοπιστία τους και σε αυτές συγκαταλέγεται και η χρησιμοποίηση

Η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ Το δόγμα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας διατυπώθηκε από τον Γερμανό υπουργό Σόιμπλε: η υπερχρέωση μιας χώρας οδηγεί αφεύκτως σε παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους πιστωτές. Η διατύπωση προκαλεί με τον κυνισμό της. Ωστόσο, το δόγμα δεν ήταν άγνωστο στην οικονομική ιστορία ούτε στην ιδιαίτερη ιστορία μας από το 19ο αιώνα. Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες ήσαν ταυτόχρονα και πιστωτές. Τα αισθήματα δεν απέκλιναν ποτέ από τις υλικές βλέψεις. Στη σημερινή παγκόσμια σκηνή δεν υπάρχει υπερχρεωμένη χώρα που να μην παραδίδεται βορά στις λέσχες πιστωτών. Για όσους πίστευαν ότι με την εταιρική σχέση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης κάτι αλλάζει, η υπόμνηση του Γερμανού υπουργού είναι απομυθοποιητική: να μην ανησυχεί κανείς, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Οι οφειλέτες συνεχίζουν να παραδίδονται ολοσχερώς στο κυριαρχικό έλεος των πιστωτών. Ακόμη και αν η Ευρώπη ανελά

Σκίτσο του Ρoger Mac Phail Ζήτημα σχολαζουσών γαιών Ακούγεται επίσημο: Ζήτημα σχολαζουσών γαιών. Δημόσιες εκτάσεις καλλιεργήσιμες που υπάγονται στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και σήμερα σχολάζουν (αναπαύονται, τεμπελιάζουν). Προ πολλών ετών, όταν η χώρα ήταν αγροτική, οι περισσότερες ήταν χωράφια· λιγότερες δεν καλλιεργήθηκαν ποτέ. Σήμερα, που η χώρα είναι παραγωγικά νεφελώδης: ούτε αγροτική ούτε βιομηχανική, αλλά και τριτογενώς ...ημιυπαίθρια. Σήμερα που περνάμε τα μεγαλύτερα μεταπολεμικά ζόρια και από τα μεγαλύτερα στη νεότερη ιστορία μας, ανακύπτει και το ζήτημα: Τι θα γίνει (και) με τις σχολάζουσες γαίες; Ενα στα πολλά ζητήματα (εκκρεμείς υποθέσεις) που κάθε τόσο, υπό την ασφυκτική πίεση των πραγμάτων, βγαίνουν στο φως και τα υποδεχόμαστε με τη μονότονη απορία: «Μα ούτε γι' αυτό είχε γίνει κάτι;». Πράγματι, ούτε γι' αυτό (ακόμα και όταν ήμασταν αγροτική χώρα) είχε γίνει κάτι. Διαβάζω σε δημοσίευμα («Ε» 22/8) της Αννας Στεργίου ότι: «Το ζ