IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Αγνοώντας το υπόλοιπο Έθνος. Σχετικά με την ολοκληρωτική αποσιώπηση από την Ελληνική δημοσιογραφία όσων συμβαίνουν στον εκτός συνόρων Ελληνισμό. π. Βασίλειος Θερμός – 15/10/2023 – HUFF POST Διάβασα πρόσφατα το σπαρακτικό ”Ιστορίες από το Σπάτς”. Μαρτυρίες από τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Ενβέρ Χότζα, όπως τις αφηγείται Βορειοηπειρώτης κρατούμενος. Οι πολλές επισκέψεις μου στην Αλβανία μου τό κατέστησαν ακόμη πιο επώδυνο καθώς γνώριζα τόπους και καταστάσεις. Χιλιάδες ζωές αθώων που καταστράφηκαν με ψεύτικες κατηγορίες δήθεν ‘εχθρών του λαού’, γονείς που πέθαναν με τον καημό του παιδιού τους, σύζυγοι που τίς υποχρέωσαν να ξαναπαντρευτούν αλλιώς θα απολύονταν και δεν θα μπορούσαν να θρέψουν τα παιδιά τους. Βασανιστήρια, μίσος, παράνοια. Ιστορίες μοναδικές, συγκλονιστικές, απόκοσμες. Δίπλα μας! Μεγάλο ποσοστό των θυμάτων ήταν Έλληνες. Ο διωγμός τους άρχισε από την δεκαετία του 50 αλλά κορυφώθηκε τις δεκαετίες του 60 και του 70. Εν τω μεταξύ το 1967

Ο εξευτελισμός και η αποκαθήλωση της αλαζονείας του Εβραϊκού Κράτους: Η ισραηλινή Ύβρις της υπεροψίας και η Νέμεσις της βαρβαρότητας της Χαμάς . Του ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ, Λευκωσία Με βάση την κοσμοθεωρία των αρχαίων Ελλήνων, όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις του, συμπεριφερόταν κατά τρόπο βίαιο, προσβλητικό και αλαζονικό απέναντι στους άλλους και ειδικά στους Νόμους της Πολιτείας και στον άγραφο θεϊκό Νόμο, τότε διέπραττε «ύβριν». Δηλαδή, παραβίαζε την ηθική τάξη και ειδικά ανέτρεπε την τάξη του κόσμου. Τότε ο Δίας έστελνε στον υβριστή την «άτην», δηλ. την τύφλωση του νου. Κι αν αυτός επέμενε σε βαρύτερα σφάλματα, προκαλούσε την «νέμεσιν», την εκδίκηση των θεών που επέφερε, τελικά, την «τίσιν», δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή-καταστροφή του αλαζόνα. Η πρωτοφανής ήττα των ικανότατων μυστικών υπηρεσιών και του πανίσχυρου ισραηλινού στρατού από μια τρομοκρατική οργάνωση, τη Χαμάς, είναι ενδεικτική της ισραηλινής ύβρεως και αλαζονείας, που τιμωρήθηκε με ακραία βαρβαρότητα

 Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ:  Ένας «γλυκός» παγκόσμιος δυνάστης. Το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ μπορεί να θεωρηθεί το αρχαιότερο εν ενεργεία κόμμα της σύγχρονης πολιτικής εποχής. Αν και έχει ιδρυθεί επίσημα το 1828, έλκει την καταγωγή του από το κόμμα του Τόμας Τζέφφερσον (που κατά καιρούς ονομαζόταν και «Ρεπουμπλικανικό», περιπλέκοντας λίγο την ιστορία), το οποίο κυβερνούσε τις ΗΠΑ από το 1800. Μέχρι την δημιουργία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος του Αβραάμ Λίνκολν και τον εμφύλιο πόλεμο το 1861, το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν το κυρίαρχο κόμμα των ΗΠΑ, ταυτισμένο με τα αιτήματα κυρίως των γεωργών και ιδιοκτητών γης σε μια αγροτική χώρα που επεκτεινόταν επιθετικά στην βορειοαμερικανική ήπειρο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος ήρωας και ουσιαστικός ιδρυτής του ήταν ο στρατηγός και πρόεδρος Άντριου Τζάκσον, ο πρωτοτυπικός λαϊκιστής πολιτικός και σφαγέας των αυτοχθόνων κατοίκων («Ινδιάνων») της Αμερικής. Η ιδεολογία του Δημοκρατικού Κόμματος είναι δύσκολο να αποτυπωθεί. Συμβατικά μιλ

  Ελλάδα, Ισραήλ και Χαμάς: Τρεις παρατηρήσεις και απαντήσεις περί ελληνικών «υπαρξιακών ερωτημάτων». Όσο η ένταση στη Μέση Ανατολή κορυφώνεται, τόσο πλουτίζει ο εν Ελλάδι δημόσιος διάλογος περί «υπαρξιακών ερωτημάτων» (!) όπως: Είμαστε σύμμαχοι με το Ισραήλ; Ποιος έχει το δίκαιο με το μέρος του σε μια διαμάχη δεκαετιών; Ποια θα πρέπει να είναι η στάση της Ελλάδας; Τι να τους κάνουμε τους εξοπλισμούς, όταν η Χαμάς αποδεικνύει ότι επιτυγχάνει «φοβερές ( sic ) στρατηγικού χαρακτήρα νίκες» χρησιμοποιώντας… σφεντόνες; Ο πρώτος, που νίκησε με σφεντόνα, ήταν ο Δαυίδ και μάλλον ήταν ο τελευταίος. Παρατήρηση 1η: Όποιος αντιλαμβάνεται ότι ο σύμμαχος «δεσμεύεται» νομικά ή ηθικολογικά, προφανώς δεν γνωρίζει τι σημαίνει «άναρχο διεθνές σύστημα» και τις παθογένειές του. Η συμμαχία προφανώς εμπερικλείει κοινούς σκοπούς και ορίζει τα προς επίκληση μέσα, ενώ ενδεχομένως να προσφέρει και μια συγκεκριμένη θεσμική δομή, αλλά οι δεσμεύσεις αφορούν συγκεκριμένα πεδία των οποίων η υπεράσπιση

Τι επιδιώκει ο Πούτιν στη Μέση Ανατολή   Του Κώστα Ράπτη Το τελευταίο 24ωρο έντονη, αν και όχι καρποφόρος, υπήρξε η δραστηριοποίηση της ρωσικής διπλωματίας σε σχέση με την τεράστια κρίση που έχει ξεσπάσει στη Μέση Ανατολή, μετά την επίθεση της οργάνωσης Χαμάς στην ισραηλινή επικράτεια στις 7 Οκτωβρίου. Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν είχε διαδοχικές τηλεφωνικές συνδιαλέξεις με τους προέδρους της Αιγύπτου, στρατάρχη Σίσι, της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ, του Ιράν, Εμπραχίμ Ραϊσί και κατόπιν με τους άμεσους πρωταγωνιστές της κρίσης, τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς και τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου. Η επιλογή των συνομιλητών είναι ενδεικτική. Υποδηλώνει την ικανότητα της Ρωσίας να συνομιλεί τόσο με το εβραϊκό κράτος όσο και με τους αντιπάλους του, αλλά και το ενδιαφέρον του Πούτιν να διατηρεί ανοικτή γραμμή με εκείνα τα κράτη τα οποία θα μπορούσαν να πάρουν την επιλογή της κλιμάκωσης. Επιπλέον, σε μία συγκυρία κατά την οποία ΗΠΑ και Ι