IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σε ποιον ανήκει μια επιχείρηση όταν ο δανεισμός της υπερβαίνει την αξία της; Στην Ελλάδα θεωρείται αυτονόητο ότι ανήκει στους μετόχους της. Δεν είναι αυτονόητο σε όλο τον κόσμο. Αντιθέτως, σε χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού (Αγγλία, ΗΠΑ κ.ά.) δίδεται διαφορετική απάντηση: Οταν το ύψος των δανείων μιας επιχείρησης υπερβαίνει το ύψος της δικής της αξίας, ο μέτοχος παύει να είναι ο άρχων της. Είτε συνεργάζεται με τις τράπεζες και κάνει ό,τι πρέπει για να επανέλθει η επιχείρηση σε υγιή πορεία, είτε οδηγείται στη δικαιοσύνη, που με ταχύτατες διαδικασίες τον πετά έξω από την επιχείρηση και την αναθέτει στις τράπεζες. Σε άλλες χώρες, όταν μιλούν για επιχειρηματικότητα εννοούν επιχειρηματικότητα. Στην Ελλάδα, ενίοτε, νοείται ως «ευκαιρία για νταραβέρι». Γι’ αυτό οι ντουλάπες έχουν γεμίσει σκελετούς. Και τώρα, όταν η πιστωτική αφθονία έχει μετατραπεί σε πιστωτική ασφυξία και εξέλιπαν λεφτά για ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων που έκρυβαν το πρόβλημα, οι ντουλάπες ανοίγουν και β

(...)  «Για την αδιάκοπη κατολίσθηση της ελληνικής οικονομίας και το συνεχιζόμενο έλλειμμα κάθε προοπτικής απεμπλοκής από αυτήν ευθύνονται τα πιο σκληρά στην Ιστορία προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζονται σε αυτή τη χώρα κατά την τελευταία εξαετία». (...) Αυτοί που εξώθησαν την ελληνική οικονομία στην άβυσσο κατορθώνουν μέχρι σήμερα να μεταθέτουν στα θύματά τους την ευθύνη και το κόστος της κρίσης τους, απαλλάσσοντας εαυτούς από κάθε συνέπεια. Η άρχουσα ιδεολογία αποβαίνει κυρίαρχη, όταν υιοθετείται από τα θύματά της και ιδίως όταν τα τελευταία εκτίθενται έρμαια στο πέλαγος του υποθετικού «τέλους όλων των ιδεολογιών» και στη μάταιη αναζήτηση του «αποϊδεολογικοποιημένου» ατόμου. (...) Ολόκληρη η διαχείριση της ελληνικής κρίσης από το 2010 μέχρι σήμερα, 2016, βασίζεται σε υπαιτίως λανθασμένη διάγνωση, με συνέπεια να εφαρμόζεται εξίσου υπαιτίως λανθασμένη συνταγή και η χώρα, μοναδική περίπτωση στην υπερχρεωμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια, να μην εξέρχεται από την κρ

Η αισιοδοξία που καταγράφεται για τη θετική έκβαση της αξιολόγησης δεν φαίνεται να καθησυχάζει τους "θεσμούς " των οποίων ο προβληματισμός συγκεντρώνεται ήδη στην "εφαρμογή" των μέτρων που θα ακολουθήσουν. "Η έλλειψη εμπειρίας και η δυσκολία της κυβέρνησης στην ολοκλήρωση και στη συνέχεια στη διαχείριση των αποφάσεων που θα ακολουθήσουν την αξιολόγηση ενδεχομένως να παρατείνει την προβληματική κατάσταση...", παρατήρησε κοινοτικός αξιωματούχος ο οποίος κλήθηκε να σχολιάσει τις εν εξελίξει επαφές στο "Χίλτον". Οι επιφυλάξεις συγκεντρώνονται, σύμφωνα με τις διευκρινίσεις των ίδιων κύκλων, στο ότι μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, εάν υπάρξει συμφωνία, θα πρέπει να τρέξουν κυβερνητικές αποφάσεις οι οποίες θα εξειδικεύουν το νομοθετικό πλαίσιο στη βάση των δεσμεύσεων που θα αναληφθούν, πέρα από το πλαίσιο των νομοσχεδίων που θα ψηφισθούν για ασφαλιστικό, φορολογικό, κ.λπ. Εκεί φαίνεται να υπάρχει ακόμα ισχυρή επιφυλακτικό

  Σε πρόσφατη παρέμβασή του, ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος παρουσίασε τη δική του κατανόηση της ελληνικής κρίσης, δικαιώνοντας τους δανειστές και ενοχοποιώντας τη χώρα-οφειλέτρια. Σύμφωνα με αυτόν, τα Μνημόνια 1, 2, 3, που οι Ευρωπαίοι εταίροι και πιστωτές επιβάλλουν στη χώρα μας κατά την τελευταία 6ετία δεν ευθύνονται για την πρωτοφανή κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας από το 2010 μέχρι σήμερα, ούτε για τη σημερινή παντελή έλλειψη ορατότητος ακόμη και για το άμεσο μέλλον, παρ’ όλο που ουδέν προβλέπεται σε αυτά για τη σταθεροποίηση ή την ανάκαμψη. Ο ίδιος υποστήριξε ότι τα Μνημόνια δεν ήσαν ποτέ μέρος του προβλήματος, αλλά αντίθετα μέρος της λύσης του. Ισχυρίστηκε ότι η συρρικνωτική πολιτική ήταν μεν «δυσάρεστη», αλλά «αναγκαία» για τη θεραπεία των παθογενειών που είχαν συσσωρεύσει οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, όπως και η ελληνική κοινωνία με την αξίωσή της να διατηρεί με δανεικά βιοτικό επίπεδο ανώτερο των δυνάμεών της. Ο διοικητής προσέθεσε ότι για τ

Επεξήγηση γραφήματος:  Αριστερή κάθετος, γαλάζιες στήλες = μη εξυπηρετούμενα, κόκκινα δάνεια ως ποσοστό επί των συνολικών. Δεξιά κάθετος, κόκκινη καμπύλη = τιμές μετοχών σε όρους €, όπου η 1η Ιανουαρίου του 2012 θεωρείται ως δείκτης 100.  Οι τέσσερις μεγάλες ελληνικές τράπεζες, μετά την τρίτη κατά σειρά διάσωση τους μέσα σε τρία χρόνια, αύξησαν πρόσφατα τα κεφάλαια τους κατά 14,4 δις € – αφού προηγήθηκε η μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών ( άρθρο ), με θύματα τους μετόχους τους και ειδικά το δημόσιο (άρα τους Έλληνες φορολογουμένους). Έτσι η κεφαλαιακή τους επάρκεια έφτασε στο 18%, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος τοποθετείται στο 13% – οπότε λογικά θα έλεγε κανείς πως είναι εκτός κινδύνου, ασφαλείς. Εν τούτοις, το γεγονός ότι συνεχίζουν να χάνουν χρήματα (περί το 1,9 δις € η Πειραιώς το 2015), σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας, την καθυστέρηση της επίλυσης των προβλημάτων της, την αύξηση των κόκκινων δανείων των τραπεζών, καθώς επίσης τη

Η πώληση από την Εθνική Τράπεζα της τουρκικής θυγατρικής της   Finansbank , στο φόντο της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, δεν είναι μόνο μια ιστορική κίνηση αναδίπλωσης που κλείνει την διείσδυση των "εθνικών πρωταθλητών” στον βαλκανικό περίγυρο. Είναι και η επισφράγιση, σε ό,τι αφορά τον αγοραστή, μιας διαρκώς διευρυνόμενης σύμπραξης με στοιχεία όχι μόνο οικονομικά αλλά και γεωπολιτικά. Η έκτακτη συνεδρίαση της Γ.Σ. της Εθνικής Τράπεζας στις 18 Ιανουαρίου θα επικυρώσει και τυπικά την μεταβίβαση, η οποία θα φέρει τη  Finansbank   των 647 υποκαταστημάτων, των 5,3 εκατ. πελατών και των 19,5 δισ. δολαρίων σε δάνεια, υπό τον έλεγχο της Qatar National Bank, η οποία ανήκει κατά 50% στην Qatar Investment Authority. Η συμμαχία  Τουρκίας -Κατάρ αποτελεί μία σταθερά του μεσανατολικού τοπίου μετά το ξέσπασμα της λεγόμενης "αραβικής άνοιξης” καθώς οι δύο χώρες συμπίπτουν στην επιδίωξη ανατροπής του καθεστώτος Assad στην Δαμασκό, την οποία και προωθούν με κάθ

Η ανακοίνωση της επιτυχούς πώλησης της Finansbank από την Εθνική Τράπεζα παρ' ό,τι αναμενόμενη μετά την δρομολόγηση της διαδικασίας ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, σημαδεύει την ριζική αλλαγή στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Η απόκτηση της Finansbank από την ΕΤΕ είχε σημαδέψει το μεγαλύτερο εγχείρημα των τελευταίων δεκαετιών για την υπέρβαση βασικών –και ιστορικά διαμορφωμένων– αδυναμιών της εγχώριας οικονομίας σε σύνδεση με τις μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη.  Η μεγάλη "έξοδος" των ελληνικών τραπεζών στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Ευρώπης στο οικονομικό περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και η συμμετοχή στο μεγαλύτερο μεταπολεμικό εγχείρημα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος, έμοιαζαν να είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις δομικές αδυναμίες της εγχώριας οικονομίας.  Πράγματι οι ελληνικές τράπεζες ανέλαβαν μαζί με πολλούς επιχειρηματικούς ομίλους τα ρίσκα διείσδυσης στην επιχειρηματικά και ο

Οι αυξήσεις κεφαλαίου της Τράπεζας Αττικής και των συνεταιριστικών τραπεζών αντιμετωπίζονται με εχθρότητα από μία κατεστημένη θεσμική δομή του τραπεζικού συστήματος. «Αγνοούν» το γεγονός ότι στην Ευρώπη λειτουργούν χιλιάδες τοπικές τράπεζες, ενώ έχουν μία ακατανόητη ανοχή στο σκιώδες τραπεζικό σύστημα που θα δημιουργηθεί από τα distress funds. Έχουμε να κάνουμε με μία δυσάρεστη κατάσταση. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις τέσσερις συστημικές τράπεζες, τα στελέχη των οποίων θα επιθυμούσαν να επιστρέψουμε σε παλιότερες καταστάσεις που οι τράπεζές τους είχαν μικρότερα μερίδια αγοράς και περισσότερο κύκλο εργασιών. Η προσπάθεια αφανισμού ενός… παράλληλου τραπεζικού συστήματος και μάλιστα πριν αυτό καν υπάρξει είναι έμπνευση… θεσμικών παραγόντων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οι οποίοι εμφανίζονται να έχουν συγκεκριμένη πολιτική άποψη για το πώς θα πρέπει να διαμορφωθεί η οικονομική ζωή στη χώρα στα επόμενα χρόνια. Η διαχείριση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων είν