IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σε 1.800 υπολογίζονται οι νεκροί και «εξαφανισμένοι» το πρώτο οκτάμηνο του 2013 στο τμήμα της Κυρηναϊκης της Λιβύης, ανεβάζοντας σε τουλάχιστον 24.000 τα άτομα που βρήκαν τον θάνατο είτε εκτελέστηκαν από κρατικά όργανα, τάγματα ενόπλων ισλαμιστών, ορδές τοπικών τζιχαντιστών και άλλων στην διετία από την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Μεταξύ αυτών είναι περί τις 1.200 γυναίκες και περισσότερα από 60 παιδιά ηλικίας κάτω των 15 χρόνων. Τα στοιχεία περιέχονται σε έκθεση ομάδας από φιλανθρωπικά σωματεία της Σουηδίας η οποία εργάσθηκε στη Λιβύη από τα μέσα του 2011 ως τον περασμένο Σεπτέμβριο, Η έκθεση, η οποία υποβλήθηκε στην Γραμματεία του ΟΗΕ την περασμένη εβδομάδα, κάνει λόγο για το «απίστευτο δράμα» που περνά ο πληθυσμός της Λιβύης, ιδιαίτερα οι γυναίκες - κατά μέσον όρο σημειώνονται πέντε βιασμοί την ημέρα ακόμη και κοριτσιών ηλικίας 6 - 7 χρονών - μιλά για «αγριότητες» όπως ο αποκεφαλισμός ανθρώπων που «απλώς έτυχε να βρεθούν κοντά από κάποιους ενόπλους» και αποκαλύπτει ότ

Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Αίγυπτο ενίσχυσαν τη θέση όσων αντιμετώπιζαν εξαρχής με περιφρονητική διάθεση ή αίσθηση ματαιότητας τη λεγόμενη Αραβική Ανοιξη . Παρόμοιες διαθέσεις μοιράζονται, παραδόξως, άνθρωποι που βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές του πολιτικού φάσματος: συντηρητικοί, που είναι έτοιμοι να δουν στο τέλος κάθε λαϊκής εξέγερσης την οικονομική κατάρρευση, το πολιτικό χάος και την ηθική εξαχρείωση, αλλά και αριστεροί, οι οποίοι εύκολα διακρίνουν πίσω από κάθε κίνημα που δεν ανταποκρίνεται στα δικά τους στερεότυπα τον δάκτυλο της Αμερικής ή των διεθνών ελίτ του χρήματος. Στοιχειώδης ρεαλισμός επιβάλλει να αναγνωρίσουμε ότι ο κύκλος που άνοιξε τον καυτό χειμώνα του 2010-2011 με την ανατροπή των καθεστώτων Μπεν Αλι και Μουμπάρακ σε Τυνησία και Αίγυπτο, αντίστοιχα, κλείνει κάπου εδώ, με τα άμεσα αποτελέσματά του να κυμαίνονται από αμφίβολα έως απογοητευτικά. Η χθεσινή αποφυλάκιση του δικτάτορα Χόσνι Μουμπάρακ αποτελεί το συμβολικό επιστέγασμα μια

Ο πιο απρόσμενος παίκτης στην πολιτική σκηνή μετά την ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι Οταν ο στρατηγός Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι ανακοίνωνε την απομάκρυνση του Μοχάμεντ Μόρσι από την προεδρία της Αιγύπτου, την περασμένη Τετάρτη μπροστά σε μία επιτροπή πολιτικών και θρησκευτικών προσωπικοτήτων που εκπροσωπούσαν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της αιγυπτιακής κοινωνίας, πίσω βρισκόταν ένα πρόσωπο που η παρουσία του θεωρούνταν αναπάντεχη. Επρόκειτο για τον γενειοφόρο Γιουνές Μαχγιούν , επικεφαλής του μεγαλύτερου σαλαφιστικού κόμματος της Αιγύπτου, του Αλ Νουρ. Το «Κόμμα του Φωτός» εκπροσωπεί την πιο ακραία και συντηρητική πλευρά του Ισλάμ που έχει επιδείξει η αιγυπτιακή κοινωνία. Πριν από εννέα μήνες, το Αλ Νουρ ήταν σημαντικός σύμμαχος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας του Μόρσι. Τώρα αποτελεί τον πλέον απρόσμενο παίκτη στον κοσμικής κατεύθυνσης συνασπισμό που ηγείται της Αιγύπτου στην τελευταία της πολιτική μετάβαση. Τον Νοέμβριο, θεωρούνταν βασικός σύμμαχος της κυβέρν

Από το 2011 οι εξελίξεις στη γεωστρατηγική σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου είναι κυριολεκτικά καταιγιστικές, ακόμη και για τα δεδομένα μιας περιοχής που ήταν για πολλά χρόνια συνώνυμη με τους όρους ρευστότητα, αστάθεια και εστία ανάφλεξης. Οι αραβικές εξεγέρσεις έχουν προκαλέσει αλλαγή καθεστώτος σε Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη και, εν μέρει, στην Υεμένη, εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, συγκρούσεις στο Μπαχρέιν και εντάσεις διαφόρων μορφών στην Ιορδανία, το Μαρόκο, τον Λίβανο και τη Σαουδική Αραβία. Το σεισμικό ρήγμα στην περιοχή έχει ενεργοποιηθεί και θα προκαλέσει πρόσθετες δονήσεις, άγνωστης έντασης και επικέντρου. Ταυτόχρονα, το Παλαιστινιακό βρίσκεται σε ύφεση όσον αφορά τον ανταγωνισμό Φατάχ και Χαμάς, αλλά σε πλήρες αδιέξοδο στο πεδίο των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων Ισραήλ-Παλαιστινίων. Υπάρχουν σημαντικές εξελίξεις στο κουρδικό ζήτημα, τόσο στην Τουρκία όσο και στο Ιράκ. Το δε ζήτημα του Ιράν έχει εισέλθει σε μια περίοδο κρίσιμων διαπραγματεύσεων, υπό το φως των κυρώσεων, τω

1. Απερίγραπτης ελαφρότητας, ηλιθιότητας και ενδεικτική της συνολικότερης ευρωπαϊκής παρακμής, είναι η πολιτική που ασκεί η Ευρωπαϊκή Ένωση στο ζήτημα της Συρίας. Ενώ ήδη όλες οι ενδείξεις συντείνουν στο ότι Ρωσία και ΗΠΑ αντιλαμβάνονται πως το ζητούμενο είναι να βρεθεί τρόπος να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι δυο πλευρές με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά, με σκοπό να σταματήσει η αιματοχυσία, η Ευρωπαϊκή Ένωση παρεμβαίνει σε άλλη μια διαμάχη εξαιρετικά «άτσαλα», αντί να διατηρήσει όλα της τα χαρτιά με σκοπό να επηρεάσει τις διαπραγματεύσεις. Ενδεχομένως σε μία προσπάθεια να «χρυσωθεί το χάπι» στους αντικαθεστωτικούς, των οποίων τα αιτήματα για παροχή οπλισμού υψηλής τεχνολογίας απορρίφθηκαν μετά… χιλίων επαίνων, υπό τον φόβο της Αλ Νούσρα, της οργάνωσης που θεωρείται «εκπρόσωπος» της Αλ Κάιντα, η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρά σε μια απόφαση, το λιγότερο αμφιλεγόμενη . Χαλαρώνοντας τις κυρώσεις σε βάρος της Συρίας, η ΕΕ αποφάσισε να επιτρέψει σε ευρωπαϊκές εταιρ

Τα αιματηρά γεγονότα στην Αίγυπτο δείχνουν -από τις υπερεξουσίες του προέδρου μέχρι τα δικαστικά επακόλουθα μιας αιματηρής συμπλοκής σε ποδοσφαιρικό αγώνα- την ραγδαία και πρόωρη φθορά του Μόρσι λίγους μήνες μετά την άνοδο του στην εξουσία. Ταυτόχρονα αποσαθρώνουν την πεποίθηση ή καλύτερα την ευχή που είχε την τάση να κυριαρχήσει στη Δύση ότι το Μετριοπαθές Πολιτικό Ισλάμ μπορεί να είναι η λύση που θα σταθεροποιήσει συνολικά τον Αραβικό Κόσμο μετά το ντόμινο ανατροπών των αυταρχικών κοσμικών καθεστώτων. Από ό,τι φαίνεται στην Τουρκία σκόπιμα και στη Δύση λόγω άγνοιας ή σύγχυσης δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι η άνοδος και η σταθεροποίηση στην εξουσία του Ερντογάν αποτελεί ένα μοντέλο που μπορεί να εξαχθεί στο σύνολο του Αραβικού Κόσμου, σαν η λύση που θα εκτονώσει τη λαική οργή. Με τον Μόρσι δεν απειλείται με κατάρρευση η σταθερότητα στην Αίγυπτο, αλλά και η προσδοκία ότι το Κάιρο θα μπορούσε να επιδράσει κατευναστικά στη Συρία αλλά και στη Γάζα μέσ

Although Egypt’s current political turmoil pits Islamists against more secular opponents of various political stripes, their struggle is not an ideological one. The battle being fought on the streets of Cairo and other cities is primarily a fight over the distribution of political power in the post-Mubarak Egypt. It is not the Muslim Brotherhood itself that leads the government; instead, it created the Freedom and Justice Party to compete in the political realm, and President Mohammed Morsi formally resigned from the movement when he was elected last summer. Obviously the Brotherhood remains Morsi’s political base, and he makes his decisions in close consultation with leaders of the movement. But the symbolic distinctions are important: By creating a separate party to contest elections, the Brotherhood acknowledged the secularity of the political contest in Egypt. Morsi’s key allies in the power game are in the military and the business elites, whose concern is to maintain stabi