IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η Στρατιά της Ανατολής φωτογραφίζει την Αθήνα του 1917!  Φωτό άλλης εποχής.    Τι φωτογράφιζαν  στην Αθήνα οι Γάλλοι στρατιώτες της Στρατιάς της Ανατολής που πριν από 100 χρόνια -το 1917- βρέθηκαν στην ελληνική πρωτεύουσα; Τι τους έκανε εντύπωση και το αποθανάτιζαν με τις φωτογραφικές μηχανές τους; Ποια ηταν η εικόνα γειτονιών και των κατοίκων της;Πως ήταν τότε γνωστά μνημεία;  Επίσης που στρατωνίστηκαν οι σύμμαχοι; Πως ετοίμαζαν το φαγητό τους; Τι επιπτώσεις είχε στον πληθυσμό ο ”ναυτικός αποκλεισμός”; Και κυρίως: Τι ήθελαν οι σύμμαχοι στην Ελλάδα; Αφορμή για τις ερωτήσεις – αλλά και πολλες απαντήσεις – δίνει μια έκθεση  φωτογραφιών που ήδη έχει ανοίξει τις πύλες της  στο Μουσείο Μπενάκη αλλά υπάρχει ακόμα καιρός- μεχρι 12 Νοεμβρίου-  να την δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι συμπατριώτες- και φυσικά και στρατιωτικοί.Η έκθεση περιλαμβάνει σπάνιο υλικό των Γαλλικών Στρατιωτικών Αρχείων από το 1917 το οποίο εκτίθεται για πρώτη φορά στην Αθήνα και αποτελείται από εικ

    Σκίτσο του Ηλία Μακρή (19.02.17) Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, αισθάνομαι ολοένα και περισσότερο ξένος. Αν και είμαι σε αυτήν την πόλη από τότε που γεννήθηκα, αν και την έχω δει σε καλές και κακές στιγμές, ποτέ δεν έχω νιώσει να με χωρίζει μεγαλύτερη απόσταση από αυτό που με τυλίγει αυτή την εποχή. Δεν πρόκειται για κανενός είδους προσωπικής εξομολόγησης, που, άλλωστε, δεν θα ενδιέφερε κανένα. Είναι μια διαπίστωση που πηγάζει από την καθημερινότητα και η οποία πιστεύω ότι εκφράζει πολλούς. Αισθάνομαι γύρω μου την ένταση όσων νιώθουν όπως εγώ. Και είναι πολλοί. Χιλιάδες. Βουβοί μάρτυρες των σύγχρονων Αθηνών. Ακούγεται μελοδραματικό. Οχι όμως ηττοπαθές. Η Αθήνα έχει δύο επιλογές. Να πάει μπροστά ή να κυλήσει πίσω. Ανάλογα σε ποιο σημείο της πόλης βρίσκεσαι, ανάλογα με ποιους συνομιλείς, ανάλογα με τη δική σου διάθεση, η εκτίμηση μπορεί να εναλλάσσεται. Αλλά, όταν χρειαστεί να δεις τη μεγάλη εικόνα, τη γενική στόχευση, την οικονομία και τον πολιτισμό της πόλης,

  Το πάρκο της Αρχαίας Αγοράς είναι το μέρος όπου πηγαίνω όταν θέλω να ξεκουραστώ, ενώ βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας. Περπατώ ανάμεσα στα αρχαία ευρήματα και αφήνω τα μάτια μου να πλανηθούν στο αττικό γαλάζιο και το καταπράσινο των φυτών. Αναζητώ τη σκιά κάτω από τα φυλλώματα των μεγάλων δέντρων το καλοκαίρι, αφήνομαι στις απαλές αχτίδες του ανοιξιάτικου ήλιου απολαμβάνοντας τις ευωδιές από τα χαμομήλια, τις λεβάντες, τα δενδρολίβανα, τα θυμάρια που κατακλύζουν τον χώρο, βρίσκω απάγκιο στο εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων καθισμένη στον περίβολο που περιστοιχίζεται από ψευδοακακίες, πικροδάφνες, νεραντζιές, απ’ όπου μπορώ να αγναντεύω αμέριμνη την Ακρόπολη. Τα κρωξίματα από τις καρακάξες αλλά και από σμήνος παπαγάλων που κατοικούν στα φυλλώματα από τις αριές και τις βελανιδιές στον περίβολο του μουσείου που βρίσκεται στη στοά του Αττάλου, είναι οι μόνοι ήχοι που φτάνουν στα αυτιά μου. Ο θόρυβος από την ανθρώπινη δραστηριότητα τριγύρω του αρχαιολογικού χώρου, εδώ απ

Σ​​την «Πτώση» του Ολιβερ Χίρσμπιγκελ, ο Χίτλερ –τον υποδύεται ο Μπρούνο Γκαντζ– ζητάει από τον αρχιτέκτονά του, Σπέερ, να του δείξει σε ποιο σημείο της μακέτας του Νέου Βερολίνου βρίσκεται ο Παρθενών. Η σκηνή διαδραματίζεται στο μπούνκερ τις τελευταίες ημέρες του Γ΄ Ράιχ, ενώ ο χώρος τρίζει ήδη από τις βόμβες των τεθωρακισμένων του Κόκκινου Στρατού. Θα έλεγα πως εικονογραφεί με τον πιο κυριολεκτικό τρόπο τη σκοτεινή πλευρά της ζωής του Παρθενώνα στον σύγχρονο κόσμο. Η κιβωτός μιας άτεγκτης πειθαρχίας από μάρμαρο, το πρόσωπο της δωρικής αρμονίας και του μέτρου. Ο Παρθενών και η εικόνα του ταίριαξαν αρμονικά με τον εθνικοσοσιαλισμό. Δεν ενδιέφερε ότι υπήρξε δημιούργημα της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Ενδιέφερε η αύρα της απόλυτης πειθαρχημένης ύπαρξης που περιβάλλει το αρχιτεκτόνημα. Με την αναπηρία από την οποία υποφέρει το μυαλό μου όποτε βρίσκομαι μπροστά σε ένα μαθηματικό ή γεωμετρικό θεώρημα, όχι μόνο δεν με συγκινούσε η υπόθεση του μέτρου και της αρμονίας, με απωθούσε

«Οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες στην Ελλάδα είχαν επί χρόνια μικρή ενίσχυση, στο πλαίσιο της πολιτικής ελαχιστοποίησης των εθνικών πόρων που επενδύονταν στην «ελεύθερη» έρευνα. Δηλαδή, στην έρευνα που κινητοποιούν η επιστημονική περιέργεια και η κριτική προσέγγιση, χωρίς προϋποθέσεις άμεσης ανταπόδοσης ή συμβολής στην επίλυση συγκεκριμένου προβλήματος», λέει στην «Κ» ο κ. Θωμάς Μαλούτας. Γενικός γραμματέας Ερευνας και Τεχνολογίας και καθηγητής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, ο Θ. Μαλούτας μαζί με άλλους 73 επιστήμονες, οργανώνοντας τον διαδικτυακό κοινωνικό Ατλαντα της Αθήνας, απαντά στα μειονεκτήματα της προσέλκυσης κονδυλίων και της «τοπικότητας» που αντιμετωπίζει η έρευνα των κοινωνικών επιστημών στις περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα. «Σκεφθείτε το παράδειγμα: η έρευνα μιας πρωτεΐνης δεν αλλάζει σημαντικά μεταξύ διαφορετικών τόπων, όπως αλλάζει εκείνη της πολιτικής κουλτούρας», εξηγεί ο κ. Μαλούτας που επιμελήθηκε τον Ατλαντα μαζί με τον Σταύρο Σπυρέλλη (συμβασιο