IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Με τις εκλογές στην Ευρώπη των 28, λίγοι θριαμβολογούν, περισσότεροι τα βλέπουν μαύρα, λιγότεροι είναι απλώς ικανοποιημένοι. Ο προαναγγελλόμενος «πολιτικός σεισμός» δεν επήλθε, ο φόβος ότι τίποτα δεν αλλάζει στη σημερινή Ευρώπη παραμένει αλώβητος. Οι ευρωεκλογές ήταν ευκαιρία προειδοποιητικής «χαλαρής ψήφου» για τη «σφικτή» στις εθνικές εκλογές. Ωστόσο, ενώ η «χαλαρή ψήφος» αποδοκίμασε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, είτε συντηρητικές είτε σοσιαλδημοκρατικές, εν τούτοις η αποδοκιμασία δεν έλαβε τόσο τη μορφή πίεσης για διαφορετική Ευρώπη, για την απασχόληση και την αλληλεγγύη μεταξύ χωρών-μελών, όσο κυρίως την αντιευρωπαϊκή μορφή επιστροφής στις εθνικές κυριαρχίες. Στον ευρωπαϊκό Βορρά, με άνοδο της αντιευρωπαϊκής ψήφου -Βρετανία, Αυστρία, Γερμανία, Ουγγαρία, Γαλλία-, το αίτημα εθνικής αναδίπλωσης και αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας δεν συνδυάσθηκε με αμφισβήτηση της λιτότητος ούτε της περικοπής δημοσίων δαπανών, που συνιστούν βασικές αιτίες για την αποδιάρθρωση του κοιν

Τελικά είναι καλύτερο ή χειρότερο το Ευρωκοινοβούλιο που εκλέχτηκε, σε σχέση με τους συσχετισμούς που υπήρχαν πριν από πέντε χρόνια; Το πρώτο επιχείρημα που ακούγεται, απ’ όλους εκείνους τους λάτρεις της συστημικής ομοιογένειας είναι, ότι το 2009 παρά τις ιδεολογικές διαφορές στα κόμματα που συμμετείχαν  στην πολιτική βεντάλια του Ευρωκοινοβουλίου, αν εξαιρέσεις την κριτική στάση της Αριστεράς (κι εν μέρει των Πρασίνων), δεν υπήρξε καμιά  βασική αμφισβήτηση από τους υπόλοιπους, στον τρόπο λειτουργίας των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε., πλην εκείνης των κατηγοριών, σε μερικούς εκ των Επιτρόπων και ειδικότερα εναντίον του πρωτοκάθεδρου αυτών, Μανουέλ Μπαρόζο.  Δηλαδή η λογική των συνεργασιών στη λήψη των κοινοβουλευτικών αποφάσεων, στη διαμόρφωση μιας συναινετικής λύσης και στάσης, έδειξε ότι η δημοκρατία της Ε.Ε. λειτουργεί με τον πλέον ικανοποιητικό ρυθμό. Ο πολιτικός τους πολιτισμός, βαθμολογήθηκε μ’ ένα υψηλής ποιότητας ήθος κι απομόνωσε τις όποιες προκλητικές παρεκτροπές. Με δυό λ

 Ένα από τα καλά σημεία της προεκλογικής παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα στο ευρωπαϊκό debate. Ο λόγος ήταν απλός: οι 'Ελληνες είδαν πολύ ευχάριστα έναν πολιτικό να υπερασπίζεται τη χώρα του διεθνώς, αντί να ευχαριστεί τους ξένους που καταστρέφουν και υποδουλώνουν την Ελλάδα! (Ατυχώς βέβαια, τη συζήτηση αυτή παρακολούθησαν ελάχιστοι στην Ευρώπη, στη Γερμανία π.χ. μόνο 160.000, δηλαδή μηδαμινός αριθμός. Προτού η Αθήνα δοκιμάσει να αμφισβητήσει Μνημόνια και Δανειακές, οφείλουν οι  «αντιμνημονιακοί» πάσης αποχρώσεως να έχουν εξαπολύσει τεράστια διεθνή καμπάνια κατάδειξης των καταστροφών που υπέστη η χώρα, ώστε να δημιουργήσουν τις απαραίτητες πολιτικές συνθήκες μιας επιτυχούς «διαπραγμάτευσης-σύγκρουσης». Επί τέσσερα χρόνια δεν έκαναν τίποτα!). 'Εθνος και ηγεμονία Το «κλειδί» για τη διεκδίκηση της πολιτικο-ιδεολογικής ηγεμονίας στη χώρα είναι το ζήτημα του έθνους. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο) δεν πάθαινε «γλωσσοδέτη» κάθε φορά που έπρεπε να χρ

Τις βασικές ενστάσεις και τον προβληματισμό του για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι πιέσεις που θα εκδηλωθούν από το εξωτερικό, ενόψει των Ευρωεκλογών, διατύπωσε για ακόμη μια φορά ο Παναγιώτης Λαφαζάνης παρεμβαίνοντας στην Κεντρική Επιτροπή με ηχηρό τρόπο και προκαλώντας εντάσεις και φθορές στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΠαναγιώτηςΛαφαζάνηςστρέφεται κατά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και κινείται σε άλλη γραμμή πολιτικά. Ο ίδιος αποδεικνύει σε όλους τους τόνους ότι δεν εγκρίνει το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ σε όμορους πολιτικούς χώρους ως να επιθυμεί το κόμμα του να είναι …μικρό αλλά «καθαρό». Η στάση του αυτή εξοργίζει τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος γνωρίζει ότι χωρίς νέα πρόσωπα από την κεντροαριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει εύκολα να αποκομίσει το επιθυμητό ποσοστό στις εκλογές αλλά διστάζει να τον διαγράψει ή να τον επιπλήξει αφού το Αριστερό Ρεύμα εκφράζει ένα μεγάλο ποσοστό στελεχών και μελών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Μια γλώσσα …ΚΚΕ

(...) Το σχέδιο των αρχουσών ελίτ  να φορτώσουν στο κόμμα του Τσίπρα τον μουντζούρη έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας.     Η παρέμβαση της Αριστερής Πλατφόρμας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε στην επικαιρότητα την εσωκομματική διαφωνία για την παραμονή ή την έξοδο από το ευρώ. Η παρέμβαση της Αριστερής Πλατφόρμας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε στην επικαιρότητα την εσωκομματική διαφωνία για την παραμονή ή την έξοδο από το ευρώ. Στο τελευταίο συνέδριο η μεγάλη πλειοψηφία είχε ταχθεί υπέρ της παραμονής. Ο Λαφαζάνης και οι ομοϊδεάτες του γνωρίζουν ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να ανατρέψουν τη θέση που έχει ψηφιστεί. Η παρέμβασή τους είχε στόχο να υπογραμμίσει, και κυρίως να εγγράψει, μια πολιτική υποθήκη. Η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για το νόμισμα διεξάγεται περισσότερο με ιδεολογικούς και λιγότερο με πολιτικούς όρους. Μπορεί ο καθένας να έχει την άποψή του για το πώς το ευρώ επηρεάζει την ελληνική οικονομία. Το πρόβλημα, όμως, τίθεται με πολύ πρακτικούς

(...) Ολα δείχνουν, όμως, ότι η «παράταξη του μνημονίου» έχει για τα καλά εισέλθει σε τροχιά αποδρομής από την εξουσία. Ολα δείχνουν ότι θα υποστεί καταλυτική ήττα όποτε κι αν στηθούν κάλπες. Μπορεί ο Σαμαράς να αναλύεται σε αισιόδοξες δηλώσεις, αλλά είναι κοινό μυστικό ότι η κυβέρνησή του έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται ως κυβέρνηση υπό προθεσμία. Αλάνθαστο σημάδι είναι ότι το τελευταίο διάστημα φροντίζει να κλείνει διάφορες εκκρεμότητες με έντονη οσμή διαπλοκής.   ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Επειτα από 18 μήνες αμφίρροπου εκλογικού συσχετισμού δυνάμεων, είναι σαφές ότι η ζυγαριά έχει ήδη αρχίσει να γέρνει. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί και διαφορετικά, όταν η κυβερνητική πολιτική συσσωρεύει συνεχώς ολοένα και περισσότερα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Η απορία, λοιπόν, δεν είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει πλέον καθαρά κεφάλι. Είναι γιατί αυτό καθυστέρησε τόσο πολύ να συμβεί. Προφανώς, έχουν παίξει ρόλο και οι εδραιωμένες ιδεολογικο

  Ο τίτλος φαίνεται σουρεαλιστικός αλλά δεν λέει ψέματα. Στην Ευρώπη (ΕΕ) οι κυρίαρχες ελίτ κρατούν τα ηνία χωρίς σοβαρή αμφισβήτηση ούτε από τα δεξιά ούτε από τα αριστερά. Αλλά πλέον πολλοί αναρωτιούνται πόσο θα κρατήσει ακόμα αυτό. Τα ακροδεξιά κόμματα στη Β. Ευρώπη, τα περισσότερα, παίζουν εντός συστήματος, συγκυβερνούν με τα συντηρητικά παραδοσιακά κόμματα. (Ελληνική ιδιομορφία συνιστά ότι η ΝΔ συγκυβέρνησε και με το ΛΑΟΣ και με τη ΔΗΜΑΡ). Η Αριστερά παραμένει στην ΕΕ ανώδυνη μειοψηφία. Και μόνο το γεγονός ότι η ομάδα των αριστερών ευρωπαϊκών κομμάτων επέλεξε ως υποψήφιο στις εκλογές για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Τσίπρα, αποκαλύπτει την αμηχανία της. Δεν συνηθίζουν να κάνουν τέτοιες χάρες οι δεξιοί αλλά  ούτε οι ευρωπαίοι αριστεροί στους δευτεροκλασάτους «νότιους». Είμαστε όλοι διεθνιστές και ίσοι αλλά μερικοί έχουν πιο κόκκινο αίμα από άλλους, εκ καταγωγής. Δεν είναι ρατσισμός αλλά ζήτημα ισχύος. Ο ρατσισμός είναι αποτέλεσμα της ισχύος, δεν είναι ούτε ποτέ ήταν η αιτία της

«Η Ευρώπη είτε θα ξαναγεννηθεί ως πραγματικά αλληλέγγυα είτε δεν θα υπάρξει» Ο Μέτερνιχ είπε κάποτε για την Ιταλία ότι είναι μόνο μια γεωγραφική έκφραση. Και όταν σχεδόν μισό αιώνα αργότερα γεννήθηκε το ιταλικό κράτος, ένας από τους πρωταγωνιστές του Ρισορτζιμέντο είχε συμπληρώσει: «Φτιάξαμε την Ιταλία. Απομένει τώρα να φτιάξουμε και τους Ιταλούς». Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να πει κανείς για μια Ευρώπη που σταδιακά κατασκευάστηκε πάνω στα ερείπια που άφησε πίσω του ο πόλεμος. Φτιάξαμε μιαν Ευρώπη, αλλά δεν έχουμε ακόμα αρχίσει να κατασκευάζουμε τους Ευρωπαίους. Μια Ευρώπη ξεκρέμαστη και έωλη, δίχως στρατευμένους συμμέτοχους, μια εν δυνάμει χώρα δίχως ενεργούς πολίτες. Σκορδαλιά δηλαδή χωρίς σκόρδο, όπως έλεγε ο Ροΐδης. Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι πώς φτάσαμε εδώ και γιατί. Και το δεύτερο, αν μπορούμε να κάνουμε κάτι τώρα με στόχο να αναστρέψουμε την πορεία των πραγμάτων. Η σχηματική απάντηση που θα δώσω στο πρώτο ερώτημα είναι ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν κατάλα