IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  SYLVAIN SONNET VIA GETTY IMAGES Όταν ένα καινούριο εμβληματικό έργο γεννιέται συχνά δέχεται μόνο κριτικές. Όταν πεθαίνει όλοι το θρηνούν. Γιατί δεν είναι οι ίδιοι. Το έργο έχει στο μεταξύ γίνει ιστορικό. Ανήκει στην κληρονομιά του λαού που έζησε δίπλα του, γενιές ολόκληρες, συχνά πολλές χιλιάδες χρόνια. Φυσικά όταν είναι να γεννηθεί το αναθέτουν στους καλύτερους. Και το έργο από συμβολικό γίνεται σύμβολο. Και όταν γίνεται παρανάλωμα του πυρός, όπως έγινε σήμερα με την NotreDamedeParis, εγείρεται η ιστορία που το συνοδεύει. Και αν το έργο καταστραφεί από εμπρηστές ή από βόμβες του εχθρού – που είναι το ίδιο και το αυτό – η ιστορία εξεγείρεται. Αυτό το τελευταίο έγινε με μια άλλη Notre Dame της Γαλλίας, την Παναγία της Ρενς η οποία είναι εξίσου συμβολική με την Παναγία των Παρισίων - και μάλιστα γοτθικότερη - γιατί είναι αυτός μέσα στον οποίο έγινε η στέψη όλων των βασιλέων της Γαλλίας, χωρίς εξαίρεση. (Μόνο η στέψη του Ναπολέοντα Α’ ως Αυτοκράτωρ έγινε στην Παναγία των Παρισ

Σκίτσο του Τάση Παπαϊωάννου Δεκαετίες τώρα, δημιουργούμε ένα αλλοπρόσαλλο περιβάλλον, που μοιάζει με κακόγουστο σκηνικό χολιγουντιανής σαπουνόπερας. Χτίζουμε, δυστυχώς, μια αρχιτεκτονική του περιττού και όχι του αναγκαίου  και του ουσιαστικού.                                      '' Thoughts of a dry brain in a dry season ''                                 Τ.S. ELIOT Τι να συμβαίνει άραγε σήμερα με την αρχιτεκτονική στον τόπο μας (και όχι μόνο); Τι φταίει και χτίζουμε έτσι άναρχα, αστόχαστα, χωρίς μέτρο; Η σύγχρονη αρχιτεκτονική μας δεν έχει ταυτότητα, όπως φοβάμαι δεν έχουμε ταυτότητα κι εμείς. Χτίζουμε μιμούμενοι τις περισσότερες φορές κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε και στο οποίο θέλουμε διακαώς να μοιάσουμε. Πλασματικές ανάγκες και εφήμερες μόδες μας καθοδηγούν, εικόνες ανούσιες, έτοιμες και προκατασκευασμένες, που τις ενστερνιζόμαστε δίχως πραγματικά να μας εκφράζουν, κάνοντάς τες σταδιακά κανόνα και πρότυπο. Γινόμαστε έτσι θύματα τ

Η βίβλος της αθηναιογνωσίας. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, από το 1942 έως το 1944, ο Κώστας Η. Μπίρης έγραφε ασταμάτητα. Ορμώμενος από την ανάγκη να οργανώσει σε ένα magnum opus το καταστάλαγμα της σκέψης, της γνώσης και του στοχασμού του για την Αθήνα, ο Κώστας Η. Μπίρης, ήδη από το 1925 διευθυντής του Σχεδίου Πόλεως στον Δήμο Αθηναίων, αφήνει σε 900 δακτυλογραφημένες σελίδες το θεμελιακό του έργο, το οποίο ποτέ δεν ευτύχησε να το δει τυπωμένο. Μόλις πρόσφατα, η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία, με την ενδελεχή επιμέλεια του πολεοδόμου Αλέξανδρου Παπαγεωργίου-Βενετά, εξέδωσε σε έναν ογκώδη τόμο το μείζον έργο του Κώστα Η. Μπίρη . Με τίτλο « Η Νέα Αθήνα, πρωτεύουσα του ελληνισμού », η έκδοση αποτελεί, όπως παρατηρεί ο Αλέξανδρος Παπαγεωργίου-Βενετάς, «βίβλο αθηναιογνωσίας». Ο Κώστας Η. Μπίρης, ως πολυμαθής, εργώδης, ακάματος και ανήσυχος, οργάνωσε έναν οδηγό γνώσης και κατανόησης των νέων Αθηνών, με άξονες την ιστορική αφήγηση, την πολεοδομική έρευνα και την κοινωνική

Κάθε τέλος του χρόνου έχουμε την τάση να γυρνάμε ασυναίσθητα το βλέμμα μας προς τα πίσω, να συλλογιζόμαστε το παρελθόν. Σαν έναν αυθόρμητο απολογισμό για όλα αυτά που πέρασαν και άφησαν το ίχνος τους στη μνήμη μας, τα σημαντικά και τα ασήμαντα. Την ίδια στιγμή όμως στοχαζόμαστε και γι’ αυτά που πρόκειται να έρθουν, τα άγνωστα. Και για την αρχιτεκτονική; Τι απολογισμό να κάνει κάποιος για την αρχιτεκτονική; Ωρες ώρες έχεις την αίσθηση ότι ταξιδεύουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα σ’ ένα αβέβαιο και επισφαλές αύριο. Οι συγκλονιστικές αλλαγές που συντελούνται στον παγκόσμιο χάρτη, οι ορατοί πλέον κίνδυνοι που ελλοχεύουν από την ανεξέλεγκτη ανθρώπινη δραστηριότητα, η συνεχιζόμενη και με αμείωτη ένταση καταστροφή της φύσης, προοιωνίζονται ένα ζοφερό μέλλον που δεν απέχει πολύ από το σήμερα. Η ψευδαίσθηση των ανθρώπων ότι αποτελούν κάτι ξεχωριστό από το υπόλοιπο φυσικό περιβάλλον, σε συνδυασμό με την εκρηκτική δημογραφική αύξηση, δημιουργούν συνθήκες εξαιρετικά δυσοίωνες για το μέλλο

Ο αρχιτέκτονας με τα παιδιά τoυ Ινώ, Ιωνα, Τάσο και Πέτρο στην Αίγινα το 1936 Το 2018 τού ανήκει. Εξι δεκαετίες μετά την ιστορική ανάπλαση του χώρου γύρω από τον Ιερό Βράχο και μισό αιώνα από τον θάνατό του, το BHMAgazino καταδύεται στο αρχιτεκτονικό σύμπαν του  Δημήτρη Πικιώνη  με ξεναγό τη μικρότερη κόρη του και θεματοφύλακα της πολύτιμης κληρονομιάς του, Αγνή.  Δεν έχεις πολλές φορές την ευκαιρία να βρεθείς στο σπίτι ενός σπουδαίου ανθρώπου. Να κάτσεις στο ίδιο τραπέζι που πριν από χρόνια κάθονταν και συζητούσαν προσωπικότητες που άλλαξαν την Ελλάδα. Απέναντί μου έχω την Αγνή, το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη , και προσπαθώ για όση ώρα μού κάνει την τιμή να με φιλοξενήσει στο σπίτι της να μη χάσω ούτε στιγμή κάτι από την ιδιαίτερη ενέργεια του χώρου. Καθόμαστε στην τραπεζαρία, ακριβώς εκεί που ο Πικιώνης έτρωγε παρέα με τον Τσαρούχη, τον Εγγονόπουλο και τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα, και ανοίγουμε οικογενειακά μπαούλα, ξετυλίγουμε ιστορίε