IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το άγαλμα της Μαρίας Κάλλας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ( Eurokinissi) Η έκλειψη του δημοσίου χώρου και η έλλειψη αισθητικής αγωγής. Πώς  αντιμετωπίζεται  η  γλυπτική  σήμερα  στη χώρα που υποτίθεται πως την εγέννησε; Με ποια παιδεία, ποια πολιτική, ποιον προγραμματισμό ;   Η υπόθεση του πρόσφατου μνημείου για την Μαρία Κάλλας θίγει, νομίζω, μία σειρά ευρύτερων ζητημάτων. Ας πούμε το μέγα θέμα του δημοσίου χώρου και το πως και το ποιοι τον διαχειρίζονται. Επίσης το τεράστιο ζήτημα της δημόσιας γλυπτικής και των αισθητικών παραμέτρων που πρέπει να την διαμορφώνουν. Και βέβαια τον ρόλο και την παρουσία ενός ”κράτους του ωραίου” το οποίο οφείλει να λειτουργεί ρυθμιστικά και είναι εν τέλει ο θεσμικός υπεύθυνος για όλα τα παραπάνω. Ο καταλύτης που συνοψίζει με τις πολιτικές του το επίπεδο πολιτισμού και την αισθητική του τόπου. Με βάση την ιστορία, την παράδοση και την τέχνη του ευρύτερα. Στην περίπτωσή μας λοιπόν έχουμε ένα ”απόψε αυτοσχ

Επειδή δεν  ... «υπάρχει άδεια από την πολεοδομία»! Η «χρεοκοπία» των ΑΕΙ και το μέγεθος της γελοιότητας. Ένα «στέκι αναψυχής» σε μια «απαλλοτριωμένη» αίθουσα «υπό κατάληψη» στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο γκρεμίστηκε μετά από την αντίδραση της συντεταγμένης πολιτείας που διαπίστωσε ότι δεν «υπάρχει άδεια από την πολεοδομία». Το μέγεθος της γελοιότητας της είδησης σοκάρει σε σημείο παραίτησης από οποιοδήποτε σχολιασμό. Τι να πεις άλλωστε; Ο μοναδικός που αναζητείται αυτή τη στιγμή (και θα τραβιέται για τα επόμενα δύο χρόνια) είναι ο οδηγός του φορτηγού. Που είναι μάλλον βέβαιο ότι δεν γνώριζε ότι παρανομούσε και απλώς προσπαθεί να επιβιώσει από τη δουλειά του . Θα γίνει προκαταρκτική εξέταση; Θα γίνει ένορκη διοικητική εξέταση; Θα αποδοθούν ευθύνες στην εταιρία φύλαξης για πλημμελή έλεγχο; Θα προσαρμόσει το ΕΜΠ τον εσωτερικό κανονισμό του με τις ανάλογες ποινές γι αυτού του είδους περιστατικά; Θα χάσουν τη φοιτητική τους ιδιότητα όσοι φοιτητές συμμετείχαν σε αυτή τη «δράση»; Εσείς τι

 Για να αλλάξει η Αθήνα. Το μεγάλο πολιτικό θέμα για την πόλη της Αθήνας είναι οι ταράτσες της. Αυτός ο αχανής, σκληρός, ανεκμετάλλευτος χώρος που πνίγει την ελληνική πρωτεύουσα, που την πυρώνει το καλοκαίρι, που την ασχημαίνει από κάθε σημείο. Ακούγεται ίσως παράδοξο πώς ένα θέμα κατεξοχήν λειτουργικό και αισθητικό μπορεί να είναι μοχλός πολιτικής πρωτοβουλίας και να θεραπεύσει το μείζον πρόβλημα της πόλης, που το θυμόμαστε κάθε φορά που οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν. Η αλλαγή της Αθήνας μέσα από ένα συντονισμένο, ευρύ και πολύπτυχο πρόγραμμα για τη διευθέτηση του θέματος των ταρατσών συνδέεται άμεσα με το μέλλον της πόλης. Η αλλαγή μπορεί να γίνει σε διάστημα λίγων ετών από τη στιγμή που θα οριστεί το πλαίσιο διυπουργικά και η όλη διαδικασία μπορεί να μεταμορφώσει την πόλη και να ανοίξει χιλιάδες θέσεις εργασίας. Φανταστείτε όλες αυτές τις επιφάνειες από γηρασμένο τσιμέντο και πλάκες να γίνουν όμορφες στέγες, από χίλια δυο φιλικά στο περιβάλλον υλικά που παρέχει η σύγχρονη αρχιτεκτονική

   Βανδαλισμοί-Πανεπιστήμια       Ατιμώρητοι οι ένοχοι.    Κάποιες χιλιάδες (έτσι λογάριασαν οι δημοσιογράφοι) νέα παιδιά, μερικοί ίσως και φοιτητές, επέβαλαν τις προάλλες να νεκρωθεί το κέντρο της πρωτεύουσας – μυριοστή φορά. Τι εκβίαζαν τώρα και γιατί; Να ακυρώσει η αυτάρεσκη στην καχεξία της κυβέρνησή μας τα μέτρα που σχεδιάζει για την προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, τη φύλαξη των πανεπιστημίων με ειδική υπηρεσία κλητήρων – επιτηρητών. Σίγουρα, κάθε καινούργιος μισθοσυντήρητος του Δημοσίου που προστίθεται, βυθίζει ακόμα περισσότερο τη χώρα στον πνιγμό της ανέχειας, στη δουλεία των εξαρτήσεων. Αυτή τη διαμαρτυρία διατράνωνε η διαδήλωση των «φοιτητών»; Οχι βέβαια. Η τυραννική αυθαιρεσία τους απαιτούσε μόνο να ανακληθεί η κυβερνητική απόφαση για προστασία των πανεπιστημίων από τον αχαλίνωτο ετσιθελισμό του οποιουδήποτε. Να συνεχίσει να έχει ανεμπόδιστη πρόσβαση στους πανεπιστημιακούς χώρους ο κάθε φυλής και γλώσσας λούμπεν αργόσχολος, πρεζάκιας, ψυχανώμαλος – να μπορεί ανεξέλεγκτ

   Συμπτώματα βαθιάς σήψης...  1) Συμπτώματα βαθιάς σήψης… Υπήρξαν τις τελευταίες μέρες δυο περιστατικά τα οποία είναι  ενδεικτικά της βαθύτερης κρίσης που βρισκόμαστε και η οποία απειλεί να αποδιοργανώσει πλήρως την κοινωνία μας. Το ένα ήταν το σκηνικό όπου κατά τα φαινόμενα αναίτια ένας αστυνομικός χαστουκίζει έναν 11χρονο μπροστά σε δυο συναδέλφους του. Το δεύτερο σκηνικό αφορά ένα βίντεο που αναπαράγεται στα κοινωνικά και ενημερωτικά δίκτυα, με ένα περιστατικό που σημειώθηκε πέρυσι, στο οποίο εμφανίζεται ένας μαθητής να "τραμπουκίζει" μπροστά σε όλη την τάξη μια καθηγήτρια για να του σβήσει μια απουσία. Ο αστυνομικός που χειροδίκησε εναντίον του παιδιού όπως και οι άλλοι δυο οι οποίοι ήταν παρόντες και δεν αντέδρασαν, ορθώς ετέθησαν σε διαθεσιμότητα.  Από την άλλη πλευρά η υπουργός Παιδείας ζήτησε να ερευνηθεί η υπόθεση με τις απειλές εναντίον της εκπαιδευτικού και να αποδοθούν ευθύνες... Την επομένη οι μαθητές του σχολείου στο οποίο είχε λ

   Ρύποι, ρύποι, ρύποι...* Η ρύπανση έχει πολλές όψεις. Μας ενοχλούν οι ξεχειλίσμενοι κάδοι με τα σαπισμένα σκουπίδια, μας απωθούν οι βρόμικες φυσαλίδες της θάλασσας, αγανακτούμε βλέποντας ακαθαρσίες ζώων στα πεζοδρόμια, δυσανασχετούμε με τα μίζερα, αφρόντιστα πάρκα, λυπούμαστε τα περιφερόμενα, πεινασμένα αδέσποτα ζώα, μας πανικοβάλει η αιθαλομίχλη πάνω από την πόλη, οργιζόμαστε στην όψη του μπαζωμένου ρυακιού με τα βιομηχανικά απόβλητα, αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τις εγκαταλειμμένες οικοδομές, τους βαμμένους με συνθήματα τοίχους, τις  κουρελιασμένες αφίσες, τα βανδαλισμένα μνημεία μας. Ρύποι, ρύποι, ρύποι… Άλλοι, οι σοβαρότεροι, απειλούν την υγεία μας. Άλλοι, λιγότερο επικίνδυνοι αυτοί που προσβάλλουν την αισθητική μας. Αλάνθαστη, εν προκειμένω,  η προειδοποιητική επισήμανση: Όταν ο πολιτισμός αρχίζει να διαλύεται, τα ρήγματα πρωτοφανερώνονται στην αισθητική του.    Μια κατηγορία από μόνη τους, οι ρύποι του λόγου, γραπτού και προφορικού. Τον πρώτ

Ελπίδα μας η κριτική εγρήγορση. Παραμονές Πρωτοχρονιάς παροξύνεται η απορία: Πώς βιώνουν τη ροή του χρόνου, την πιστοποίηση ότι η ύπαρξη είναι περατή, έχει όρια χρονικά, πώς το αντιλαμβάνονται οι διαχειριστές της χρονικότητας του βίου όλων μας, οι εξουσιαστές του τρόπου της ύπαρξής μας στη συλλογικότητα; Πρωθυπουργοί, κομματάρχες, υπουργοί, βουλευτές, παρατρεχάμενοι της εξουσιαστικής έπαρσης ή απλώς λακέδες «δημοσιογράφοι», ραδιοτηλεοπτικοί «εκπομπάρχες» διαμορφωτές κοινής γνώμης, μεγαλοπλούσιοι εξαγοραστές και ιδιοκτήτες του φυσικού πλούτου και του κοινωνικού προϊόντος – πώς βιώνουν, όλοι αυτοί, την προφανέστερη από τις εμπειρικές βεβαιότητες: ότι «όλα γερνάνε με τον χρόνο», όπως θύμιζε ο Αριστοτέλης, «τίποτα δεν ξανάνιωσε ποτέ χάρη στον χρόνο, μόνο φθοράς αίτιος είναι ο χρόνος». Οσοι στην Ελλάδα σήμερα διαχειρίζονται εξουσία (την οικονομία, τους θεσμούς, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας – ή το ΠΡΟ-ΠΟ, το ΛΟΤΤΟ, τα διόδια) εμφανίζονται παγερά αδιάφοροι ή με εξόφθαλμη

   Εκβαρβαρωμένος «πολιτισμός». Τι ονομάζουμε «φαύλο κύκλο»; Τα λεξικά λένε: «Είναι η κατάσταση που δημιουργείται, όταν λύνοντας ένα πρόβλημα οδηγούμαστε στη δημιουργία άλλου προβλήματος, που με τη σειρά του μας οδηγεί πάλι στο αρχικό, δηλαδή σε αδιέξοδο» . Παράδειγμα: Θέλουμε οι Ελληνώνυμοι τον «εξευρωπαϊσμό» μας, που σημαίνει τον εκσυγχρονισμό μας – είναι ο καϋμός και η ξιπασιά που συνθέτουν τη συλλογική μας μειονεξία. Πώς όμως μια κοινωνία, από τα πανάρχαια χρόνια ευρωπαϊκή, αλλά με πολιτισμό στους αντίποδες (κυριολεκτικά) του μεταγενέστερου (μεταρωμαϊκού) πολιτισμού της Δυτικής Ευρώπης (μεσαιωνικού και νεωτερικού), μπορεί να μεταλλαχθεί πολιτισμικά και η μεταλλαγή να συνιστά «εκσυγχρονισμό» – όχι στείρα απομίμηση; Η λογική ορίζει ότι «εκσυγχρονισμός» θα πει: Να προσλαμβάνεις καινούργιες λύσεις, για να εξυπηρετηθούν πληρέστερα οι (παλαιές και καινούργιες) ανάγκες σου. Φαύλος κύκλος (παραλογισμός) δημιουργείται, όταν προσλαμβάνεις λύσεις όχι για να ανταποκρι

EUROKINISSI Ο καθημερινός πολίτης και η χαμένη του αξιοπρέπεια. Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως το κράτος των Εξαρχείων  βολεύει όλο το φάσμα εξουσίας στην χώρα. Μια λοβοτομημένη κοινωνία δέχεται παθητικά και αδιαμαρτύρητα, δεκαετίες τώρα, αυτό τον βιασμό της καθημερινότητας της στις θεσμικές, πλέον, καταστροφές κάθε 17 Νοεμβρίου και κάθε 6 Δεκεμβρίου με τα προεόρτια και τα μεθεόρτια τους όπως και τους αναπόφευκτους εμπρησμούς ή τα σπασίματα και τις δηώσεις μαγαζιών του διαλυμένου κέντρου της Αθήνας. Δηλαδή όποτε οι επαγγελματίες συνδικαλιστές αποφασίσουν απεργία-διαδήλωση. Πόσες φορές δεν έχει καεί και λεηλατηθεί π.χ η Ερμού; Διαδήλωση χωρίς περιφρούρηση, διαδήλωση - αφορμή  για τα κεκανονισμένα έκτροπα. Η βία ως περίπου κανονικότητα με την αστυνομία παθητικά παρούσα γιατί έτσι διέσωζε η επαγγελματική αριστερά τα ιδεοληπτικά της προσχήματα. Κάλυπτε την πελατεία της! Όλα αυτά ως πέρσι. Αναφέρομαι στις εκατοντάδες(!) διαδηλώσεις κάθε μέρα, δύο και τρεις φορές τ