IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    «Το Συνέδριο της Βιέννης»,πίνακας του Isabey (1819)   Brian E. Vick The Congress of Vienna.  Power and Politics after Napoleon Εκδόσεις Harvard University Press. σελ. 436, τιμή 45 δολάρια ΗΠΑ Ο Μπράιν Βικ, καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Emory, δίνει μια διαφορετική εικόνα για το Συνέδριο της Βιέννης από αυτήν που   είχαμε ως τώρα. Ηταν το διαρκέστερο συνέδριο που υπήρξε ποτέ στη δυτική διπλωματία. Ελαβε χώρα από τον Σεπτέμβριο του 1814 ως τον Ιούνιο του 1815 στην πρωτεύουσα της Αυστρίας και έμεινε στην Ιστορία ως Συνέδριο της Βιέννης, αμφιλεγόμενο ακόμη και τώρα που συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από τότε. Για πολλούς σηματοδοτούσε την επιστροφή στην απόλυτη μοναρχία, στα προνόμια των αριστοκρατών και την ενίσχυση του πολιτικού ρόλου της Εκκλησίας. Αλλοι υποστηρίζουν ότι αποκατέστησε την ειρήνη και συνέβαλε στην ανάπτυξη του αστικού πολιτισμού αποκαθιστώντας τη λεγόμενη «έννομη τάξη» (όπως φυσικά την αντιλαμβάνονται οι μονάρχες της Ευρώπης)

  Ferdinand Victor Eugène Delacroix:   Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου   Ferdinand Victor Eugène Delacroix: « Καβαλάρης Έλληνας αγωνιστής » Μέρες επετειακές, που τις ορίζει η αυριανή εθνική εορτή, αλλά και μέρες αναστοχασμού για τις σχέσεις Ελλάδας και Ευρώπης , για το τι είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση και σε τι πρέπει να μετεξελιχθεί, αν πια το μπορεί κι αν δεν ήταν εξαρχής ουτοπία η πολιτική της ενοποίηση. Και μέρες μνήμης, όπως εξαιρετικά την υπηρετεί ένας κατεξοχήν μνημονικός πυκνωτής: η ποίηση . Δύο στίχοι του Διονύσιου Σολωμού, οι εναρκτήριοι ενός οκτάστιχου αποσπάσματος από άγνωστο ποίημά του που ο Ιάκωβος Πολυλάς το τύπωσε με τον τίτλο «Η Ελλάδα», ηχούν σαν να συνοψίζουν ό,τι συνέβη πολλές φορές, επί Τουρκοκρατίας και στην ελεύθερη Ελλάδα, και ό,τι συμβαίνει τώρα. Το σολωμικό δίστιχο: « Η Ευρώπη την κοιτάει πως θε να πράξει· / της Ευρώπης κοιτάει κατά τα μέρη ». Η εικόνα μιας αμφίπλευρης στάσης αναμονής. Με μια σοβαρή διαφορά. Η Ευρώπη είναι πάντα η ισ

(...) Aναμφίβολα, το ελληνικό έθνος, οφείλει την πολιτική ανεξαρτησία του, κατά κάποιο βαθμό, στην έμπρακτη επέμβαση των Mεγάλων Δυνάμεων Aγγλίας, Γαλλίας, Pωσίας, και των ονομαζομένων προστατίδων δυνάμεων, αλλά δεν είναι οφειλέτης μόνον προς αυτές, ευτύχησε να υπερανταποδόσει την οφειλή, στους δύο παγκόσμιους σχεδόν πολέμους, 1914-1918 και 1939-1945, συμπαρατάχθηκε με αυτές και με τον αγώνα του και με τις θυσίες του συνέβαλε κρίσιμα για την αίσια έκβασή των, και ιδιαίτερα του Δεύτερου και υπήρξε καίρια το 1941 η συμβολή αυτή για την αποτροπή της υποβολής των λαών της Eυρώπης σε καθεστώς νεοβάρβαρης τυραννίας. (...) Oι Eλληνες έθνος μεγαλουργό στις ώρες της ευπραξίας του με σπουδαιότατη συμβολή στον πολιτισμό της ανθρωπότητας, αλλά και πολύπαθο αρχαιόθεν, έχομε προς «εορτασμό» πολλές επετείους. Προβλημένη κατ’ εξοχήν είναι η 25η Mαρτίου, εμβληματική της Eθνεγερσίας του 1821, δημιουργικής της ελεύθερης ελληνικής πολιτείας, μικρής έστω αρχικά, εθνικο

GRIECHENLAND  12-02-2012 ''SPIEGEL''- Fhoto: AFP   Η καταστροφή του λόγου Tου Νικου Γ. Ξυδακη Aν μπορούμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα από τα συμβάντα της Κυριακής και τις διεθνείς αντιδράσεις της Δευτέρας είναι ότι η Ελλάδα κέρδισε αφενός κάποιο χρόνο για τη βραχυπρόθεσμη σωτηρία της χρηματοδότησής της, αλλά ακόμη αιωρείται επικίνδυνα, δεν έχει βρει το ιστορικό τέρμα καθόδου, εκ του οποίου θα αρχίσει την εκδίπλωσή της. Δεν έχουμε βρει πάτο. Στις τηλεοπτικές οθόνες η χώρα εικονιζόταν φλεγομένη, full frame, και σε ένθετα μικροκάδρα οι ηγέτες των (πρώην) μεγάλων κομμάτων να αγορεύουν στη Βουλή. Οι φλόγες που κατέτρωγαν εμβληματικά αστικά κτίρια και το πλιάτσικο στους εμπορικούς δρόμους έδειχναν δραματικά τη σύγχυση και την αυτοκαταστροφή που κατατρώει το κοινωνικό σώμα, σε αντιδιαστολή με τις εικόνες λογοδιάρροιας που μεταδίδονταν από το βήμα του Κοινοβουλίου ή τις εικόνες χαλάρωσης στο καφενείο της Βουλής που διασπείρονταν μέσω κινητών και τουίτερ. Ητ

(...) «Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της ιστορίας» έγραψε ένας επαναστάτης, που μάλιστα δολοφονήθηκε από τους πρώην συντρόφους του. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωση της.  Έργο της B. Kατράκη  Η επανάσταση των σιωπηλών   του Γιώργου Γραμματικάκη "Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους." Φράντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων Καθώς η κρίση απλώνει βαριά την σκιά της στην χώρα και τις ψυχές μας, πολλοί προσπαθούν να προδικάσουν το μέλλον. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις, άλλοι πάλι ότι η απάθεια θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί. Ενώ όμως μια κλασική επανάσταση δεν είναι ανάμεσα στα ενδεχόμενα -ούτε οι συνθήκες υπάρχουν, ούτε ο εχθρός είναι ορατός- εγώ οραματίζομαι από π

Ναύπλιο-  Αρχές 19ου αι. Υδατογραφία Υπήρξε ελληνικό  έθνος πριν από την επανάσταση; (1) "Το έθνος ως ανθρωποκεντρικό φαινόμενο αποτελεί πολιτισμικό γεγονός, το οποίο στο μέτρο που μορφοποιείται σε ταυτότητα, ενσαρκώνει την ελευθερία. Η πολιτική έκφραση του έθνους εμφανίζεται διαφοροποιημένη, εναρμονίζεται δηλαδή στις διαστάσεις της ελευθερίας που αντιστοιχούν στην κλίμακα και ιδίως στην εκάστοτε φάση του συνόλου ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος. Επομένως, το έθνος δεν είναι επινόηση του (νεότερου) κράτους και, σαφώς, δεν αποτελεί νεότερο δημιούργημα, αφού απαντάται στον ελληνικό (ανθρωποκεντρικό) κοσμοσυστημικό χώρο. Το νέο έγκειται απλώς στην στέγασή του στο ένα και μοναδικό κράτος, λόγω της μετάλλαξης στο μεταξύ του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος από τη μικρή στη μεγάλη κλίμακα." Το γεγονός της Επανάστασης θα ήταν αρκετό, για οποιαδήποτε άλλη χώρα, ως απάντηση στο ερώτημα αυτό. Στη χώρα μας, ωστόσο, το διάβημα αυτό, από μόνο του, δεν αρκεί, ούτε και η αλυσ

  Περί της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 Με αφορμή τα λεγόμενα και γραφόμενα προσφάτως για την Ελληνική Επανάσταση του 1821 είπα στην Ακαδημία (Συνεδρία της 31/3/2011) τα εξής: Επισημαίνω προς τους λειτουργούς της Ιστορίας, ότι χρειάζονται ικανότητα να διακρίνουν « τίνα δει επί την γραφίδα παραλαβείν και τίνα παραλιπείν » από τα συστατικά της ιστορικής πραγματικότητας· ώστε να μη προβάλλουν τα επουσιώδη και μάλιστα κατά προτίμηση τις όποιες τυχόν ηθικές ασχημίες, αλλά να παρουσιάζουν τα ουσιώδη προπάντων, δηλαδή τα σπουδαία γεγονότα και τους συντελεστικούς των παράγοντες, με τονισμό εξ άλλου των κατορθωμάτων, και των παθημάτων. Αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για όσους αποτολμούν να εξιστορήσουν την Ελληνική Επανάσταση του 1821, εθνικό παλλάδιο των σημερινών Ελλήνων· καθώς αποτέλεσμά της υπήρξε η δημιουργία του 1830 τού, μικρού έστω, ελληνικού ανεξάρτητου κράτους, κέντρου εθνικού εφεξής των απανταχού της Οικουμένης Ελλήνων· και προπάντων καθώς σκοπός της υπήρξε η απελευθέρ

ΒΡΥΖΑΚΗΣ Θ.-Επανάσταση 1.  «Οι ιδέες δεν παράγουν επαναστάσεις, οι κοινωνικές συνθήκες, ναι» Μια ελληνική ιστοριογραφία αποκαλύπτει τους ιστορικούς μύθους· μια άλλη όμως, κάποιες φορές, δέχεται τις αποκαλύψεις της προηγούμενης, δημιουργεί όμως νέους· και σήμερα. Πολλοί υπόδουλοι Ελληνες λόγω της ανάπτυξης του εμπορίου στην Ανατολική Μεσόγειο σταδιακά μετατράπηκαν σε εμπόρους και ναυτικούς. Λιθογραφία του Friedel με Υδραίους ναυτικούς Σήμερα ο πρώτος που ευλογεί τους ιστορικούς μύθους δεν είναι πια η Εκκλησία, όπως παλαιότερα, αλλά η ίδια η συγκεκριμένη ιστοριογραφία. Τι είναι όμως ιστορικός μύθος; Προφανώς, ένα ιστορικό ψεύδος. Προσοχή όμως, δεν είναι μόνο γεγονός που κατασκευάστηκε από την αρχή χωρίς να έχει υπάρξει τίποτε στο παρελθόν. Οπως επίσης ιστορικός μύθος μπορεί να είναι η μισή αλήθεια, η απόκρυψη αλήθειας για κάποιο γεγονός· ακόμη και η εξαπάτηση, όπως να λέμε ότι η Επανάσταση του 1821 οφείλεται σε μια ιδέα! Και όπως εξαπάτηση είναι να κατ

Οι «αόρατες» ριζοσπάστριες του 21ου αιώνα Οι καθαρίστριες κινούνται οριακά μεταξύ της μαύρης αγοράς εργασίας και του προθαλάμου της «Εδέμ», της νομιμότητας Οι τσαγκάρηδες ήταν το πιο ενδιαφέρον επάγγελμα μιας πολύ δύσκολης εποχής. Ο,τι είναι, δύο αιώνες μετά, οι καθαρίστριες. Αν ανατρέξει κανείς στην περίοδο από την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα θα βρεθεί μπροστά σε ένα κύμα ριζοσπαστισμού με πρωταγωνιστές τους τσαγκάρηδες. Πρωταγωνιστές στη «μέρα του τσαγιού» στις ΗΠΑ, πρωταγωνιστές στη Βαστίλλη, στη Γερμανική Επανάσταση, στην Παρισινή Κομμούνα. Οι τσαγκάρηδες σε έναν αιώνα αναβρασμού βρέθηκαν στην εμπροσθοφυλακή τών διεκδικήσεων και των συγκρούσεων για λόγους που, όπως έδειξε ο εκ των κορυφαίων σύγχρονων ιστορικών, ο Ερικ Χόμπσμπαουμ, έχουν να κάνουν σχεδόν αποκλειστικά με τη φύση του επαγγέλματός τους. Τηρουμένων των αναλογιών, δύο αιώνες μετά, θα μπορούσε βάσιμα να εικάσει κάποιος πως αυτήν την ιδιαίτερη θέση την κατέχουν σήμερα οι καθαρίστριες