IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το γεγονός ότι επτά και βάλε χρόνια μετά την υπαγωγή της Ελλάδας σε Μνημόνια δεν υπάρχει ένα επαρκώς επεξεργασμένο Εθνικό Σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας είναι αποκαλυπτικό του δραματικού ελλείμματος που υπάρχει στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος. Παρά τις τεκτονικές αλλαγές, συνεχίζεται ακόμα και τώρα μία θλιβερή παράδοση. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει αναγάγει σε εθνικό στόχο την έξοδο από τα Μνημόνια. Καλώς, αλλά θα έπρεπε, όπως και η ΝΔ, να έχει καταθέσει σχέδιο για το πως θα πορευθεί η Ελλάδα στη συνέχεια με δεδομένες και τις ασφυκτικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Γι’ αυτό το κρίσιμης σημασίας ζήτημα δεν έχουμε ακούσει τίποτα άξιο λόγου στις αλλεπάλληλες κοινοβουλευτικές και άλλες αντιπαραθέσεις. Και πριν από την εκδήλωση της κρίσης, οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν την τάση να εστιάζουν μόνο σε δημοσιονομικού τύπου παρεμβάσεις. Η διαχείριση της υφιστάμενης πίτας, όμως, μπορεί να μειώσει τις δημοσιονομικές ανισορροπίες, αλλά όχι να λύσει το οικονομικό πρ

Οι προβλέψεις της Κομισιόν, του ΔΝΤ και κατά συνέπεια και της ελληνικής κυβέρνησης το φθινόπωρο του 2016 για το ρυθμό μεγέθυνσης του ΑΕΠ ήταν στο 2,7% ή και λίγο μεγαλύτερο. Από τότε έχουμε προβλέψεις που συνεχώς μειώνουν το ρυθμό μεγέθυνσης του ελληνικού ΑΕΠ το 2017. Οι φθινοπωρινές προβλέψεις για την εξέλιξη των βασικών μακροοικονομικών μεγεθών της ΕΕ που είδαν πρόσφατα (8-11-2017) το φως της δημοσιότητας δείχνουν μια περισσότερο συγκρατημένη εικόνα για τα μεγέθη το έτος 2017 σε σχέση με τις αντίστοιχες εαρινές προβλέψεις της ΕΕ, αλλά και με τον προϋπολογισμό του 2017. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Κομισιόν ο ρυθμός μεγέθυνσης για το 2017 θα είναι 1,6%. Αυτό το απέδιδε  στο ότι –με βάση τα στοιχεία του πρώτου εξαμήνου που είχε στη διάθεσή της– διαπίστωνε  μικρότερη επέκταση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Επίσης, μια καθυστέρηση, ειδικά το δεύτερο τρίμηνο, των επενδύσεων. Τελικά αυτό το ρυθμό μεγέθυνσης  ενέγραψε και η ελληνική κυβέρνηση στον Προϋπολογισμό του 2018. Η πρ

Σύμφωνα με τα στοιχεία των δύο πινάκων που παρατίθενται στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να συλλογιστούμε σε σχέση με τα μερίδια εργασίας και κεφαλαίου ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα και στην ΕΕ των 28 την περίοδο της οικονομικής κρίσης και του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής, στο οποίο εισήλθε η ελληνική οικονομία το 2010. Το μερίδιο της εργασίας στην ελληνική οικονομία την περίοδο εφαρμογής των μνημονίων μειώθηκε κατά πέντε μονάδες ως ποσοστό του ΑΕΠ (από 49,4% το 2010 στο 44,8% το 2015). Αν περάσουμε στο μερίδιο της εργασίας προσαρμοσμένο με τους αυτοαπα σχολούμενους , η μείωση αυξάνεται και φθάνει στις 6,2 μονάδες (από 73,7% το 2010 στο 67,5% το 2015). Πηγή: Μηνιαίο Δελτίο ΣΕΒ – EUROSTAT Την ίδια περίοδο το μερίδιο της εργασίας στις χώρες της ΕΕ των 28, παραμένει περίπου σταθερό (το 2010 59,4%, το 2015 59,1%). Προσαρμοσμένο με το μερίδιο των αυτοαπασχολουμένων παρουσιάζει μείωση περίπου κατά μία μονάδα (το 2010 70,5%, το 2015 69,6%). Σημειώνουμε την π

«Τα μόνα σίγουρα πράγματα στη ζωή είναι ο θάνατος κι οι φόροι», είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Βέβαια, αν ζούσε στην Ελλάδα σήμερα θα προσέθετε ότι η κατάσταση με τους θανάτους βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο, σε αντίθεση με τους φόρους που συνεχώς χειροτερεύουν... Από το ξεκίνημα της «ελληνικής» κρίσης, όταν χρειάστηκε να φτάσουμε μία ανάσα από την άτακτη χρεοκοπία για να παραδεχθούμε το προφανές, ότι δηλαδή μία χώρα που δεν παράγει παρά μόνο καταναλώνει δεν μπορεί να πάει μακριά, όλες οι κυβερνήσεις έθεταν ένα στόχο: την ανάπτυξη! Και τη συνδύαζαν με μία προϋπόθεση: την προσέλκυση επενδύσεων. Λογικό, αλλά όχι εύκολο. Γιατί μπορεί η Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης να έγινε πιο φθηνή σε ό,τι αφορά π.χ. τις τιμές των ακινήτων ή τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, ωστόσο οι κυβερνήσεις δεν αντιμετώπισαν τους βασικούς εχθρούς για κάθε επίδοξο επενδυτή: το ασταθές και διαρκώς μεταβαλλόμενο (προς το χειρότερο) φορολογικό περιβάλλον και τη γραφειοκρατία, που μπορεί να αποθαρρύνει κ

Η πορεία του τουρισμού τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι αποτελεί ένα διαρκές succes story για τη χώρα, ένα τεράστιο... brand από μόνος του, μια βιομηχανία που αν προσεχθεί περαιτέρω, μπορεί να αποτελέσει κεντρικό πυλώνα ανάπτυξης και φυγής προς τα εμπρός. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, πλασάρεται μέσα στις δημοφιλέστατες τουριστικά χώρες παγκοσμίως, ενώ κατατάσσεται μέσα στην 20άδα από πλευράς τουριστικού εκτοπίσματος (σε απόλυτους αριθμούς), μιας και από τα 16,9 εκατ. τουρίστες που δέχτηκε το 2012, έφτασε στα 28 εκατ. επισκέπτες το 2016.   Μπορεί η Ελλάδα να αποτελεί μια εντελώς ξεχωριστή περίπτωση στα... μνημονιακά χρονικά της Ευρώπης, αδυνατώντας να απεξαρτηθεί από τη διεθνή επιτήρηση, όμως, συνάμα, την ίδια ώρα, έχει την «ευλογία» - μέσα στα χρόνια των μνημονίων – να βλέπει τη μεγάλη της βιομηχανία, να ανθεί. Συγκυριακοί - γεωπολιτικοί λόγοι όπως η κρίση σ' όλες τις γύρω ανταγωνιστικές χώρες, αλλά και βελτίωση των υποδομών σε πολλά επίπεδα (λιμάνια, αεροδρόμια,

 Οικονομική Ανάκαμψη:  Από πού θα χρηματοδοτηθεί; ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ (1) Με τέτοια ανάπτυξη και χρέος δεν πάμε πουθενά. (2)  Δεν υπάρχει χρόνος... Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση αναφέρονται, τον τελευταίο καιρό, στις επενδύσεις διατυπώνοντας, η κάθε μια από τη μεριά της, ότι η πολιτική της θα φέρει την πολυπόθητη “αναπτυξιακή έκρηξη”. Είναι όμως έτσι; Σε μια πρόσφατη συζήτηση του Richard Thaler (φετινό βραβείο Νόμπελ οικονομίας) ρωτήθηκε από δημοσιογράφο του BBC για την άποψη οικονομικής πολιτικής που εξέφρασε ένας πολιτικός στην Μεγάλη Βρετανία. Ο Thaler απάντησε ρωτώντας εάν ο πολιτικός έχει δεδομένα να υποστηρίξει αυτή την άποψη. Τα δεδομένα είναι ο μοναδικός τρόπος να αξιολογούνται οι οικονομικές απόψεις και θέσεις. Ας δούμε λοιπόν τα δεδομένα. Οι επενδύσεις χρηματοδοτούνται αποκλειστικά και μόνο από τις αποταμιεύσεις. Είναι νόμος. Είτε στην Κίνα, είτε στην ΕΕΣΔ, είτε στις ΗΠΑ, είτε στην Ελλάδα. Οι επενδύσεις σε μια χώρα χρηματοδοτούνται α