IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

1 Οκτωβρίου 2017, ΙΣΠΑΝΙΑ: Δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας.  * Ιάκωβος-Αντώνιος Αρμάος:  H τέλεια (κοινωνική) καταιγίδα . http://www.huffingtonpost.gr/iakovosantonios-armaos/i-teleia-koinoniki-kataigida_b_18152714.html?utm_hp_ref=greece 2/10/2017  Σταύρος Λυγερός: Εκλογικός μετεωρισμός και κυβερνητική ευστάθεια. https://slpress.gr/politiki/eklogikos-meteorismos-kai-kivernitiki-efstathia/ 1/10/2017 Αλέξανδρος Στεφανόπουλος:  Το επικείμενο ταξίδι του Έλληνα Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ . http://www.huffingtonpost.gr/alexandros-stefanopoulos/-_13480_b_18105190.html?utm_hp_ref=greece 2/10/2017 Άγγελος Μ. Συρίγος:  Τουρκία, Ελλάδα και ειδική σχέση με την Ε.Ε. http://www.kathimerini.gr/928827/opinion/epikairothta/politikh/toyrkia-ellada-kai-eidikh-sxesh-me-thn-ee 1/10/2017 Άγγελος Μ. Συρίγος:Η Τουρκία ή θα μεγαλώσει ή θα μικρύνει. https://slpress.gr/ethnika/i-tourkia-hh-tha-megalosei-hh-tha-mikrynei/ 1/10/2017 Θεόδωρος Καρυώτης: Μια ήτ

ΕΛΛΑΔΑ:Ετοιμη να εκραγεί η δημογραφική βόμβα. ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ 1.  Ρεκόρ γήρανσης του πληθυσμού και υπογεννητικότητας οδηγούν σε μείωση του πληθυσμού στην Ελλάδα μέχρι το 2050. http://www.huffingtonpost.gr/2017/09/30/ghransh-ypogennhtikothta-meiosi-plhthysmos-ellada-eidiseis-koinonia_n_18145314.html?1506752405&utm_hp_ref=greece 30/9/2017 2.  Κώστας Βεργόπουλος: Διαπραγμάτευση ή παραλογισμός; http://www.huffingtonpost.gr/kostas-vergopoulos/-_13510_b_18128254.html?utm_hp_ref=greece 28/9/2017 3.  “Όλα τα λεφτά” η βάση της Σούδας :  Ψηλά στην ατζέντα της συνάντησης του Ντ. Τραμπ με τον Αλέξη. http://mignatiou.com/2017/09/i-vasi-tis-soudas-psila-stin-atzenta-tis-sinantisis-tou-proedrou-trab-me-ton-alexi-tsipra/ 30/9/2017 4.  Βασίλης Νέδος:   Στρατηγική αναβάθμιση της Σούδας . http://www.kathimerini.gr/925055/article/epikairothta/politikh/strathgikh-anava8mish-ths-soydas 4/9/2017 5.  Δημήτρης Διακομιχάλης: Οι Αμερικανοί και οι Ρώσο

Τη μουχλιασμένη μυρωδιά από το ατμοσίδερο της γειτόνισσας μαζί με το «πφφφφ» κάθε φορά που πατούσε γιακάδες θυμάμαι πιο έντονα από εκείνο το απόγευμα. Με σαράντα βαθμούς κι εκείνη να φλερτάρει με την αποπληξία για να «τελειώνει να μην τα έχει το Δεκαπενταύγουστο» στο δωματιάκι υπηρεσίας με το ψευτοπαράθυρο και το αραχνιασμένο τούλι. Οι άλλοι, οι φίλοι μου, στις αλάνες να ματώνουν γόνατα κι αγκώνες, κι εγώ στο δωμάτιο με τις τσιμπιές της μάνας μου στα μπούτια να καίνε και τα κουνούπια να αλωνίζουν την άτριχη σάρκα μου. Καταής, με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα, τη μεταγλωττισμένη τούρκικη σειρά από το σαλόνι να τριβελίζει το κεφάλι μου, τον ήλιο να με τυραννά με χοντρές λωρίδες ανάμεσα απ’ τα δέντρα. Κι όλα αυτά γιατί λίγο νωρίτερα, εκείνο το μεσημέρι του Αυγούστου, είχα μια εκπληκτική ιδέα για την εκπληκτική κατηφόρα μπροστά από το σπίτι: Να κυλήσουμε το καρπούζι, να δούμε που θα φτάσει. Και το πετάξαμε. Με δύναμη και γέλια. Κύλησε αρχοντικά μέχρι κάτω, με ένα φανταστικό στρ

Μετράει περισσότερο σ' ένα κείμενο η εσωτερική καλαισθησία παρά η εξωτερική· τι κι αν περιτυλίγεται με περικοκλάδες και λευκότητα, τι κι αν μπορούν να το αναγιγνώσκουν και οι πιο αδαείς - άμα δεν εκπέμπει την εσωτερική του ομορφιά, δεν έχει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό. Οπως ξέρουμε από τον Ηράκλειτο «το αντίξουν συμφέρον» (το αντίρροπο ωφελεί) και ακόμα «εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίαν» (η άριστη αρμονία προκύπτει από το διαφορετικό)· και, επίσης, για να μην κουραζόμαστε, «αρμονία αφανής φανερής κρείττων» (η εσωτερική αρμονία είναι πιο ισχυρή από τη φανερή). Αυτή την αρμονία όφειλε να υπηρετεί η καλαισθησία του κειμένου· αυτή που βγαίνει από το βάθος, που υπηρετεί με συνέπεια την κοσμοεικόνα του συγγραφέα, την ευκρίνειά του, τον σεβασμό του προς τον αναγνώστη (και κυρίως όταν δεν χαϊδεύει αυτιά). Ποιος νοιάζεται για το περίγραμμα ή για κάποια σπανιότητα; Η ευκρίνεια και η κομψότης δεν έχουν τέτοια χρεία, πόσω μάλλον η ειλικρίνεια και το σθένος να μην

Δεν ξέρω αν ποτέ φανταζόμουν ότι θα έφτανα σε αυτή την ηλικία (την όποια) και θα αναζητούσα όλο και πιο πολύ τη γονεϊκή ασφάλεια! Και το χειρότερο από όλα, δεν ξέρω αν ποτέ οι γονείς μου φαντάζονταν ότι θα έφτανε η στιγμή που το παιδί, το οποίο πάσχισαν να μεγαλώσουν, να μορφώσουν και να έχουν την ικανοποίηση να το δουν να «μεγαλουργεί», αυτό ακόμα θα στηρίζεται σε αυτούς για να επιβιώσει. Η αλήθεια είναι πως ίσως είναι μεγαλύτερη η απογοήτευση όταν το κράτος που πλήρωναν τόσα χρόνια για να τους δώσει μια αξιοπρεπή σύνταξη, ως επιβράβευση για τα χρόνια που δούλευσαν με στερήσεις και κόπους μιας ζωής, αυτό να κλέβει ασύστολα την ήδη πενιχρή σύνταξη που τους δίνει.  Κι όμως αυτή η μικρή σύνταξη είναι που θρέφει πια γονείς και παιδιά. Η ντροπή είναι μεγάλη και από τις δυο πλευρές. Από τη μεριά των γονιών γιατί ζουν σε μια χώρα που δεν μπορεί να τους δώσει τα βασικά, ώστε να ζήσουν αξιοπρεπώς όσα χρόνια τους απομένουν, και από την πλευρά των παιδιών επειδή όχι μόνο δεν μπορούν να

Δε γνωρίζω το κρύο των μεγάλων ανοικτών πεδιάδων. Ούτε το κρύο των βουνοκορφών ξέρω. Δεν έχω ζήσει εκεί. Ξέρω όμως το κρύο των λόφων και των επικλινών εδαφών. Εκεί που τα μικρά χωριά δεν φαίνονται από μακριά, αλλά εμφανίζονται ξαφνικά στις στροφές των φιδωτών δρομίσκων, χαμένα μέσα σ’ έναν καταπράσινο ωκεανό. Το κρύο σ’ αυτές τις λιλιπούτειες πολίχνες είναι διαφορετικό από το κρύο της μεγάλης πόλης. Δεν είναι μόνο η υγρασία που απλώνεται απ’ τα πανύψηλα δέντρα και την οργιώδη βλάστηση, ούτε τα δεκάδες ρυάκια που διαπερνούν άναρχα τα χορταριασμένα μονοπάτια τρέχοντας στον κατήφορο, ούτε οι ομίχλες που κατεβαίνουν απ’ τις πλαγιές και σκεπάζουν την πλάση. Είναι η έλλειψη ανθρώπων που κάνει πιο κρυστάλλινους τους χειμώνες εκεί. Η ζέστη των πολλών ανθρώπων είναι νοσηρή. Τον χειμώνα στα χωριά μας, οι άνθρωποι περπατούν κουκουλωμένοι. Τα στιβάνια τους είναι λασπωμένα, τα μπατζάκια των παντελονιών τους βρεγμένα ως το γόνατο. Μόνο ένα μικρό ποσοστό απ’ αυτούς βγαίνοντας απ’ το σπίτι το