IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Δέκα μήνες για έναν διπλό άθλο.  Θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό πόσο λίγος είναι ο χρόνος που απομένει για την προετοιμασία της χώρας, για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τα (πρωτοφανή…) 50+ δισ. ευρωπαϊκά κονδύλια που θα μας χορηγηθούν. Μέσα στους επόμενους δέκα μήνες, πρέπει να γίνει ένας διπλός άθλος: Πρώτο, να συγκροτηθεί ένας μηχανισμός που θα μπορεί με επάρκεια να σχεδιάζει, να εγκρίνει και να εποπτεύει την υλοποίηση δράσεων που θα μετασχηματίζουν την οικονομία, συνδυάζοντας τη δημοκρατική διαβούλευση με την τεχνοκρατική αυστηρότητα. Δεύτερο, να σχεδιαστούν, συζητηθούν και εφαρμοστούν μεταρρυθμίσεις σε όλη τη γραμμή, ώστε να αποκτήσει η χώρα εύπλαστους, ισχυρούς θεσμούς/κανόνες και σύγχρονες δομές, για να βρουν γόνιμο έδαφος και να παράγουν νέο πλούτο αυτά τα κονδύλια. Το πρώτο, φαίνεται απλό αλλά δεν είναι. Από τεχνική άποψη, θα πρέπει να κατανεμηθούν σε δράσεις περίπου 32 δισ. το 2021-24 απ’ το Ταμείο Ανάκαμψης και 20 δισ. από το ΕΣΠΑ 2021-27, περίπ

Οι επερχόμενες εθνικές εκλογές θα φέρουν τον όποιο πρωθυπουργό προκύψει αντιμέτωπο με τα μεγάλα, κρίσιμα και πολύπλοκα προβλήματα της χώρας. To Μάνατζμεντ, τεχνοκρατική μετεξέλιξη του Business Administration ή της καθ’ ημάς Διοίκησης Επιχειρήσεων έχει εφαρμογή, αδιακρίτως, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Απανταχού των ανεπτυγμένων χωρών.  Όχι όμως και στη χώρα μας. Σ’ εμάς το ελληνικό δημόσιο, ακόμα και σήμερα, πορεύεται με τις περί δημοσίου λογιστικού διατάξεις. Είναι δε τόσο αποστασιοποιημένο από το Μάνατζμεντ, ώστε το τελευταίο να εντοπίζεται στην επικράτεια του δημοσίου, μόνο σε σπάνιες αναφορές περί εφαρμογής ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων, σαν φανταχτερή εξαίρεση. Επιτυχημένος πολιτικός δεν είναι αυτός που παράγει, δανείζεται ή και κλέβει, ακόμα, ωραίες ιδέες, αλλά εκείνος που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να γίνουν οι ιδέες πράξη. Αλλιώς, από ιδέες, εξαγγελίες, ακόμα και νομοθετήσεις, άλλο τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο... Εκείνο που κυρίως χρειαζόμαστε είναι

Οι αποκρατικοποιήσεις δεν προχώρησαν, οι μεταρρυθμίσεις των αγορών έμειναν μετέωρες, ενώ τα προβλήματα σε εμβληματικές ΔΕΚΟ, όπως η ΔΕΗ, εξελίσσονται σε συστημικό κίνδυνο για την αγορά. Είτε για λόγους στρατηγικής είτε από ολιγωρία, τα ανοιχτά μέτωπα στην ενεργειακή αγορά, που αφήνει πίσω της ως κληρονομιά η απερχόμενη κυβέρνηση, είναι πολλά. Κάποια από αυτά, ωστόσο, έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος. 1. ΔΕΗ Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει εδώ και καιρό χαρακτηρίσει τα προβλήματα της ΔΕΗ ως ωρολογιακή βόμβα, αναφερόμενη κυρίως στην οικονομική κατάσταση της εταιρείας, αλλά και στις συσσωρευμένες επιπτώσεις των επιλογών της κυβέρνησης: τόσο για την εκποίηση του ΑΔΜΗΕ όσο και για την απελευθέρωση της αγοράς (δημοπρασίες ΝΟΜΕ). Ταυτόχρονα, η αποτυχία ολοκλήρωσης του διαγωνισμού για τη λιγνιτική αποεπένδυση αναμένεται να ανοίξει τον διάλογο μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της Κομισιόν από μηδενική βάση. Παρά το γεγονός ότι θεωρητικά η ημερομηνία κατάθεσης προσφορών για τις

Χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση του κράτους, από την υφιστάμενη πολυνομία και ευθυνοφοβία ως την ακραία ποινικοποίηση των οικονομικών αδικημάτων.   Δύο είναι τα μεγαλύτερα δεινά που βασανίζουν και απομυζούν κάθε ικμάδα της ελληνικής οικονομίας και του κράτους: η γραφειοκρατία και η διαφθορά. Απίστευτη γραφειοκρατία και εκτεταμένη διαφθορά. Το ένα εξαρτάται από το άλλο και τρέφεται από το ίδιο. Δύο δεινά που αυτο-αναπαράγονται και διαιωνίζονται, χωρίς απ’ ό,τι φαίνεται προοπτική άμεσης εξάλειψής τους. Το πρώτο, η γραφειοκρατία. Θέριεψε από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Πολυνομία και κακονομία, νόμοι φλύαροι, αφόρητα περιπτωσιολογικοί, ανεφάρμοστοι και κυρίως μη εφαρμόσιμοι. Η Διοίκηση, αμήχανη και παραζαλισμένη από τον νομοθετικό κυκεώνα, πλημμελώς εκπαιδευμένη, ήταν και είναι ανίκανη να παρακολουθήσει και να κατανοήσει την αποσπασματική και διάσπαρτη νομοθεσία. Χρονοτριβεί και περιορίζεται στα ελάχιστα, εφαρμόζοντας ανόρεκτα κατά γράμμα και μηχανικά τον νόμο.

Τα συμπεράσματα και η εμπειρία από την εφαρμογή των μνημονίων και των μεταρρυθμίσεων αποτελούν μια πολύ καλή παρακαταθήκη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά την διάρκεια του σχεδιασμού της μεταμνημονιακής πολιτικής. Στα προηγούμενα οκτώ χρόνια τα μνημόνια εξειδικεύτηκαν με την εφαρμογή 320 διαφορετικών παρεμβάσεων στην οικονομική οργάνωση της χώρας. Αυτές οι παρεμβάσεις αφορούσαν κατά κύριο λόγο την οργάνωση της γενικής κυβέρνησης, την ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τον χρηματοπιστωτικό τομέα και την λειτουργία των δημόσιων επιχειρήσεων και την διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων. Η αξιολόγηση αυτής της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας αποτελεί μια εργασία που πρέπει κάποια στιγμή να γίνει. Περιληπτικά όμως μπορούν να αναφερθού ν δύο διαπιστώσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ποιότητα της δημόσιας διοίκησης μειώθηκε. Σύμφωνα με την Διεθνή Τράπεζα και το δείκτη που εξετάζει την ποιότητα της διακυβέρνησης Governance Effectiveness Indic

Δ​​εν μπορώ να εντοπίσω στην Ελλάδα σήμερα (ίσως δικό μου το λάθος) κόμμα ή κομματάρχη που να ξεφεύγει από την ισοπεδωτική και κυρίαρχη διαχειριστική εκδοχή της πολιτικής. Κατά διαστήματα, κάποιοι καινοφανείς επίδοξοι «ηγέτες» μιλάνε και για «μεταρρυθμίσεις», αλλά είναι περισσότερο από φανερό ότι και πάλι τη διαχείριση εννοούν – μέχρις εκεί φτάνει ο νους τους. «Μεταρρυθμίσεις» απαιτούν από την Ελλάδα και τα μεγάλα κέντρα της διεθνούς τοκογλυφίας, το κατ’ ευφημισμόν λεγόμενο «Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα». Στο στημένο με ολοκληρωτικούς μηχανισμούς ψυχολογικό παιχνίδι των εντυπώσεων, συνείδηση «δανειστή» (και όχι της τοκογλυφίας) έχουν και οι πολίτες κρατών-μελών του Eurogroup, των οποίων οι τράπεζες κρατούν ακόμα εθνικές ονομασίες, μόνο επειδή τα πιο εγκληματικά τους «λάθη» (όπως ο υπερδανεισμός της Ελλάδας στη δεκαετία 1998-2008) τα φορτώνουν στις κυβερνήσεις τους, και αυτές στις πλάτες των πιο αδύναμων υπερδανεισμένων. Οι «μεταρρυθμίσεις» που ζητάνε από την Ελλάδα