IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες, Βαρβιτσιώτηδες, Κεφαλογιάννηδες. Και άλλοι με  προγόνους στην παραταξιακή πινακοθήκη. Από τον Σαμαρά, ως τον Μεϊμαράκη και τον Τσιτζικώστα. Σόι πάει το βασίλειο.  Τις τελευταίες δεκαετίες κάθε σοβαρός πολιτικός της Δεξιάς ένιωθε την υποχρέωση να αφήσει στο πόστο του κάποιον από την οικογένεια, κατά προτίμηση κατιόντα πρώτου βαθμού. Γιοι, κόρες, αλλά και ανιψιοί και σώγαμπροι, είχαν στρωμένη δουλειά στη Βουλή, ασκώντας κληρονομικό δικαίωμα -κι από εκεί ό,τι ήθελε προκύψει. Σαν τους φουρνάρηδες από την Ήπειρο. Προφανώς γι' αυτό τη ΝΔ έγινε πλέον σαν το φούρνο του Χότζα: στρίβει παντού. Για όσους εκτίθενται αυτή την περίοδο ως υποψήφιοι αρχηγοί στις εσωκομματικές αρχαιρεσίες και για όσους παρακολουθούν από μακριά, ή το αφήνουν γι' αργότερα, η αξιολόγηση στη συλλογική κομματική συνείδηση δεν γίνεται με βάση το πολιτικό προφίλ, αλλά με βάση τα γονίδια. Αντί για ομιλίες σε κομματικά ακροατήρια θα χρειαστεί να κάνουν τεστ DNA.  Η υποψ

Τα έχω πει. Τα έχουν πει κι άλλοι, με διάφορους τρόπους, εδώ και χρόνια. Αλλά η Νέα Δημοκρατία δεν ακούει. Προσέξτε, όχι ότι ακούει αλλά δε δέχεται τις διαφορετικές απόψεις. Δεν ακούει γενικώς. Είναι πολιτικά κωφή. Πρόκειται για το ελληνικό κόμμα στο οποίο ο λαός έχει μηδενική δυνατότητα επιρροής. Και γι’ αυτό αργοπεθαίνει. Όλα έχουν, βέβαια, μια εξήγηση. Στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας, η εξήγηση είναι πρωτίστως ιστορική και ξεκινά από τα πρόσωπα και τις συνθήκες που τη γέννησαν. Κατά πρώτον, η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα δεν ήταν το αποτέλεσμα, η έκφραση μιας συλλογικής πολιτικής διεργασίας, αλλά προσωπικό δημιούργημα του πιο πληθωρικού πολιτικού και μαζί της ισχυρότερης ηγετικής φυσιογνωμίας της μεταπολεμικής Ελλάδας. Κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν ο πολιτικός που περίμενε την έκφραση των οργάνων του κόμματος για να χαράξει πολιτική, ή ο πολιτικάντης που ισορροπούσε ανάμεσα στις διαφορετικές σφαίρες επιρροής. Ήταν ο ηγέτης που πήρε μια ολόκληρη χώρα από το

Δεν ήξερα ότι η Νέα Δημοκρατία, που έχασε τις εκλογές χάνοντας μόνον τους μισούς ψηφοφόρους από αυτούς που έχασε ο Τσίπρας, βιάζεται τόσο πολύ να αποκτήσει ηγέτη στην επικείμενη «χαμένη τετραετία» που της ετοιμάζουν, και  δεν καταλαβαίνω γιατί σε αυτήν την φάση, που θα βλέπει την εξουσία με την βοήθεια του Hubble, δεν αρκείται στις εφτά μονάδες που την χωρίζουν από τον Σύριζα και θέλει να τις κάνει δεκαεφτά. Ας πάμε στα ιδιαίτερα. Το κόμμα αυτό δεν έχει στρατό, και η νεολαία του είναι μικρότερη σαφώς κι από των αριστεριστών.Με την επιστροφή των μπαγάσηδων δημοσίων υπαλλήλων στο πόστο τους, το ελληνικό Δημόσιο θα γίνει μπετόν αρμέ υπέρ των ροζέ υπουργών. Συμμάχους από κέντρο και τσοτσιαλντεμόκρασι δεν πρόκειται να αποκτήσει, διότι Αμερικάνοι και το Ευρωπαϊκό σύστριγγλο, έχουν φροντίσει και έβαλαν Πασόκους, Ποτάμιους και Λεβέντες σε λίστα αναμονής για συνεργασία με τους Τσιπραίους, μπορεί και ανά δύο, αν πεινάσει κι άλλο ο γάιδαρος που κατατρώει το στραβό κλίμα. Μετά

Εξετάζοντας το ζήτημα του χρόνου, ο Αριστοτέλης αναρωτιέται αν ο χρόνος υπάρχει πραγματικά, αν όντως συγκαταλέγεται στα υπαρκτά ή όχι (Φυσικά 217b, 29). Καταλήγει ότι ο χρόνος είτε δεν υφίσταται καθόλου, είτε υφίσταται «μόλις και αμυδρώς» (Φυσικά 217b, 32-33). Σε παρόμοια συμπεράσματα οδηγούμαστε εξετάζοντας την παρουσία του δημοκρατικού πολιτικού χώρου δεξιότερα του κέντρου στην Ελλάδα σήμερα: είτε δεν υπάρχει καθόλου, είτε υπάρχει «μόλις και αμυδρώς»… Ας πάρουμε το παράδειγμα της Νέας Δημοκρατίας, του κόμματος που αξίωνε πως εκπροσωπούσε τον κυρίως κορμό της παράταξης δεξιότερα του κέντρου κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ας συμφωνήσουμε ότι τα κόμματα έχουν λόγο ύπαρξης όταν εκπροσωπούν μια συγκεκριμένη εκδοχή για το πώς πρέπει να διαχειριστούμε πολιτικά την κοινή μας μοίρα —και σε περιόδους κρίσης, για το πώς πρέπει να διαχειριστούμε την ίδια την κρίση. Οι επαγγελίες για «καλύτερη διαχείριση» ή για «περισσότερες μεταρρυθμίσεις» δεν επαρκούν ως λόγος ύπαρξης κό

Σκίτσο του Γ.ΚΑΛΑ'Ι'ΤΖΗ  Πριν από μία εβδομάδα ο ελληνικός λαός πήγε στις κάλπες και έστειλε ένα καθαρό μήνυμα: Θέλει η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ δίχως να ληφθούν μέτρα. Το πως θα γίνει αυτό είναι ένα θέμα συζήτησης. Το τι θα συμβεί αν ο λαός αυτός ανακαλύψει ξαφνικά ότι δεν μπορείς να έχεις και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη, είναι το άλλο θέμα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει αντίπαλο. Δεν είχε αντίπαλο. Κι αυτό δεν είναι καλό πράγμα στην Δημοκρατία. Αν αποτύχει ο κ. Τσίπρας, που το απευχόμαστε, οι αγανακτισμένοι ψηφοφόροι θα στραφούν τότε στην Χρυσή Αυγή!  Ο ελληνικός λαός ψήφισε κάτι διαφορετικό από αυτό που είχε δοκιμάσει μέχρι χτες. Ψήφισε "αντιμνημόνιο", επειδή τον έπεισε η άλλη πλευρά ότι υπάρχει και μία άλλη λύση πέρα από αυτές που έχει ήδη δοκιμάσει. Υπεύθυνο για το φαινόμενο των "αγανακτισμένων" είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα που το δημιούργησε. Στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία που οι πολιτικοί συνεργάστηκαν μεταξύ τους τα μν

Photo: Panayiotis Tzamaros / Fosphotos.com 1. Οι εραστές μιας ξεπεσμένης σαραντάρας Όσο ο Πρωθυπουργός αγόρευε στο βήμα, εγώ έψαχνα στο ακροατήριο. Πάγωνα την εικόνα να τσεκάρω πρόσωπα που βρέθηκαν χθες στα γενέθλια. Και κάθε φορά που ο «αποφασιστικός» λόγος του Αντώνη έπιανε κορύφωση αυτοί χειροκροτούσαν. Κατέγραψα πρώην και νυν υπουργούς, κρατικοδίαιτους εκδότες, κομματάρχες, πρώην διοικητές οργανισμών, «θαμώνες» τηλεοπτικών εκπομπών και μέλη επιχειρηματικών οικογενειών, συνδεδεμένων δεκαετίες με τη μεγάλη «κεντροδεξιά» παράταξη. Ήθελα να ήξερα τι σκέφτεται ο καθένας τους σε κάθε ρίμα κενού λόγου που ο ομιλητής ξεστόμιζε στην ομιλία του. Πιστεύω ότι κυριαρχούσαν δύο σκέψεις στα μυαλά όλων. Μια πρώτη φυσιολογική και μια δεύτερη, τεχνηέντως αποδεκτή. Επειδή είχα κάποιες λίγες ευκαιρίες να ακούσω τις απόψεις κάποιων από αυτούς για τον Σαμαρά και την πολιτική του, ξέρω καλά ότι ούτε ένας από το ακροατήριο δεν συμμερίζεται την ελάχιστη ελπίδα προόδου για τ

(...) Η κατασκευή ενόχων για την οικονομική και κοινωνική κρίση εντάσσεται στην προσπάθεια της κυβέρνησης να κρύψει τον προκλητικά ταξικό χαρακτήρα της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται και να ελέγξει την κοινωνική διαμαρτυρία. Οι πολιτικοί βέβαια που καταγγέλλουν τις συντεχνίες εξακολουθούν να είναι φορτωμένοι με απίθανα εισοδηματικά, φορολογικά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά προνόμια και οι δικαστικοί, οι οποίοι καλούνται να επιβάλουν το νόμο, είναι οι ίδιοι που ειδικεύονται σε παράνομες απεργίες μετ’ αποδοχών και αναδρομικών αποζημιώσεων στο πλαίσιο των αποφάσεων του 2008. (...) Το Μαξίμου επενδύει στην πόλωση δίχως όρια. Η ελληνική πολιτική ζωή κινείται μεταξύ φάρσας και τραγωδίας, με την κυβέρνηση συνασπισμού να επιλέγει την πόλωση χωρίς όρια, προκειμένου να διευκολυνθεί στον πολιτικό της σχεδιασμό. Σχεδόν καθημερινά έχουμε ένα εντυπωσιακό γεγονός, που στηρίζεται σε κυβερνητική μεθόδευση, το οποίο όμως σε διάστημα λίγων ημερών ξεπερνιέται από μια νέα εστία έν