IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Τίποτα μέχρι στιγμής δεν βεβαιώνει ότι,   πρώτον , οι θυσίες αφορούν τους πάντες, δεύτερον , ότι επιβάλλονται αναλογικά (σε αντιστοιχία δηλαδή με τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες του καθενός και τα πραγματικά οφέλη που έχει αντλήσει μέχρι τώρα από την πεφιλημένη πατρίδα, νομίμως ή παράτυπα και καταχρηστικά), και, τρίτον , ότι εντάσσονται σε ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο που κάπου θα οδηγήσει, σε κάτι καλύτερο και δικαιότερο, κι αν όχι αύριο-μεθαύριο, έστω το 2020. Η δικαιοσύνη παραμένει μια εξαγγελία που επανάληψη στην επανάληψη ρηχαίνει όλο και περισσότερο, για να καταντήσει στο τέλος σκέτη πρόκληση σε αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε κοινό περί δικαίου αίσθημα. (...) Αναζητώντας τη χαμένη ισομοιρία Tου Παντελη Mπουκαλα Με πικρή την προίκα που παρέλαβε από το 2011, το νέο έτος προδιαγράφεται μέχρις εξουθενώσεως σκληρό - μια δυστοπία που είμαστε υποχρεωμένοι να τη διασχίσουμε γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει, ή έτσι τουλάχιστον μας λένε όσοι ξέ

Του Α.Πετρουλάκη ... Και η Ελλάδα συμπαρίσταται Tου Παντελη Mπουκαλα Επί δεκαετίες η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων στο Κυπριακό τηρούσε το δόγμα «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται» · η μόνη «εξέλιξη» σημειώθηκε επί ΠΑΣΟΚ, οπότε «η Ελλάς» έγινε «η Ελλάδα». Το ίδιο δόγμα, με μια μικρή αλλαγή, τηρείται και τώρα, σε άλλα πολιτικά πεδία, ευρύτερα. Και μάλιστα φαίνεται ότι θα τηρείται για πολλά χρόνια, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, όποτε γίνουν, όποιο κυβερνητικό σχήμα κι αν αναλάβει τα ηνία - ηνία που όλο και περισσότερο θα μοιάζουν δοτά, δανεικά, σχετικότατης αξίας, κομμένα, σχεδόν ψεύτικα. Τηρείται δηλαδή (και θα τηρείται) το δόγμα «η Ευρώπη αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται», όπου Ευρώπη το διευθυντήριό της, που άλλοι το βλέπουν διμελές (Μέρκελ - Σαρκοζί) και άλλοι γερμανιστί μονομελές. Σε τι «συμπαρίσταται» (και θα «συμπαρίσταται», για πολύν καιρό ακόμα) η επίσημη Ελλάδα, η οιονεί κυβερνώσα, είναι ήδη φανερό: στις προσπάθειες του ευρω

''Οccupy-Τogether'' ACTION against the GREED and CORRUPTION of the 1% ...    We are the 99% Η Διεθνής της Αγανάκτησης Του Παντελη Μπουκαλα «Αγωνιώ για τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Αγωνιώ και για τους γείτονές μου». Με αυτά τα λόγια μια μεσόκοπη Αμερικανίδα εξήγησε μπροστά στην κάμερα ποιοι λόγοι την οδήγησαν διαμαρτυρόμενη στους δρόμους της Νέας Υόρκης, σαν μια ψηφίδα του κινήματος εναντίον της Γουόλ Στριτ και όσων ανακαλεί αυτό το βαρύ όνομα. Δεν χρειάζονται άλλωστε πολλές λέξεις για να ιστορηθεί το δράμα που καλούνται να αντιμετωπίσουν, από τη θέση του κομπάρσου μάλιστα, εκατομμύρια άνθρωποι σε διάφορες χώρες: το δράμα της ανεργίας, της βίαιης περικοπής των εισοδημάτων και της περιστολής των δικαιωμάτων, το δράμα της ροκανισμένης δημοκρατίας και μιας ανέχειας που τίποτα δεν την προανήγγελλε μέχρι χθες· ούτε καν η Λίμαν Μπρόδερς... Και δεν την προανήγγελλε τίποτα γιατί όσοι πλήττονται τώρα είναι πολίτες κρατών με ισχύ και πλούτο, του Π

Ευρήκασι! Ευρήκασι! Tου Παντελη Μπουκάλα Ούτε το λουτρό του στο βαλανείο δεν μπορούσε να απολαύσει ο Αρχιμήδης. Από τη στιγμή που ο βασιλιάς των Συρακουσών, ο Ιέρων, του ζήτησε να βρει αν το καινούργιο του στέμμα ήταν από ατόφιο χρυσάφι ή νοθευμένο, τον βασάνιζαν οι σκέψεις. Κάποια στιγμή, όπως βλέπουμε και στα κόμικς, άναψε ένα φωτάκι πάνω από τη σοφή του κεφαλή, βρήκε τη λύση, βασισμένη στην αρχή της άνωσης, και κατενθουσιασμένος βγήκε στους δρόμους γυμνός φωνάζοντας «Εύρηκα! Εύρηκα!». Μέχρι τώρα δεν έχει επιβεβαιωθεί ότι οι Γερμανοί σύμβουλοι της κ. Μέρκελ που επινόησαν ένα ακόμα σχέδιο «διάσωσης της Ελλάδας» βγήκαν γυμνοί από το τζακούζι τους ή από κάποιο χαμάμ, φωνάζοντας «Εύρηκα! Εύρηκα!». Εδωσαν πάντως αρχιμήδειο τίτλο στο επινόημά τους: «Eureka». Κι όχι για να δείξουν ότι μετέχουν και αυτοί της ημετέρας παιδείας, αλλά απλώς για να σαρκάσουν. Ακόμη μια φορά. Τι προβλέπει το σχέδιο, σύμφωνα με όσα αποκάλυψαν οι Γάλλοι, που ενδιαφέρονται και αυτοί όλως ιδιαιτέρ

Σ’ ευχαριστώ, ω παιδονομία Tου Παντελη Mπουκαλα Παρά τα όσα λένε δημοσίως, κυρίως προεκλογικά, οι πολιτικοί ηγέτες και ηγετίσκοι δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τον λαό που θέλουν να κυβερνήσουν, κάνοντάς του τη μέγιστη χάρη να τον «σώσουν», παρότι ο ίδιος ούτε το αξίζει, ούτε νοιάζεται ή προσπαθεί στα σοβαρά. Κολακεύουν βέβαια τους πολίτες, ακολουθώντας τη μακρά παράδοση της δημοκοπίας και επαινούν την « κρίση, την ευαισθησία και τη μνήμη» του λαού. Τα λεγόμενά τους αυτά ωστόσο είναι ισοβαρή με τις εξαγγελίες τους για « επανιδρύσεις», «μεταρρυθμίσεις», «αναγεννήσεις» κ.τ.λ. Λίγο να απομακρυνθούν από την κάμερα και τα μαγνητόφωνα, να βρεθούν μεταξύ τους, μέσα στο εξουσιαστικό κέλυφός τους, κι αρχίζουν τις ειρωνείες και τα αναθέματα για τους «ανώριμους», τους «αμνήμονες», τους «απείθαρχους », τους «βολεψάκηδες», τους «τεμπελχανάδες », που χρειάζονται βούρδουλα και παιδονόμους. Πού και πού πάντως βρίσκεται κάποιος και « τα λέει έξω από τα δόντια ». Και δεν μιλάω για απόμαχ

  «Διά Βίου Μαθήσεως» ...  οι πολιτικοί έχουν το ελεύθερο να μαθαίνουν διά βίου στην πλάτη άλλων ...  Επιχειρεί λοιπόν και αυτή τη δική της μεταρρύθμιση... Διά Βίου Παθήσεως Tου Παντελη Μπουκαλα Δεν υπήρξε υπουργός στη μεταπολίτευση, της Ν. Δ. ή του ΠΑΣΟΚ, του νυν πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, που να μην ονειρεύτηκε να απαθανατίσει το όνομά του ταυτίζοντάς το με μια μεταρρύθμιση, με έναν νόμο που «θα άλλαζε για πάντα το τοπίο». Χωρίς βαθιά προεργασία γίνονταν συνήθως όλα αυτά, χωρίς ουσιαστικό διάλογο με τα εμπλεκόμενα μέρη, που κι αυτά απέφευγαν να δώσουν βάθος στον αντιρρητικό τους λόγο. Και κυρίως γίνονταν δίχως να νοιάζονται οι περισσότεροι για τη διαφορά ανάμεσα στην παιδεία και την εκπαίδευση, ανάμεσα στην ουσιώδη μόρφωση και τη μηχανιστική κατάρτιση προς απόκτηση ενός πτυχίου «συνδεδεμένου με την παραγωγή», όπως αρχίσαμε να λέμε από μια στιγμή κι έπειτα. Η κ. Διαμαντοπούλου, ένα ακόμα μέλος της σχολής «Η Μειδιώσα Πυγμή», δεν θέλησε να απιστήσει σ

Εάν αυτό είναι η δημοκρατία... Του Παντελή Μπουκάλα Ενα από τα εξαιρετικά βιβλία του σπουδαίου Ιταλού συγγραφέα Πρίμο Λέβι, που έζησε τον εφιάλτη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, έχει τον τίτλο « Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», αν είναι δηλαδή ένα ψυχρό κτήνος που εξοντώνει μαζικά και με τη συνδρομή της επιστήμης ομοίους του απλώς επειδή τυχαίνει να είναι άλλης φυλής, « τιποτένιας». Οσα συμβαίνουν στην Ελληνική Νομαρχία ενάμιση χρόνο τώρα καθιστούν υποχρεωτική κάποια προσαρμογή του τίτλου, ώστε να ταιριάζει με όσα υφιστάμεθα: « Εάν αυτό είναι η δημοκρατία », λοιπόν. Αυτό είναι πια το δικό μας ερώτημα, η αγωνία, ο φόβος. Γιατί πια δεν μιλάμε απλώς για μια δημοκρατία που έχασε πολύ από το νόημά της ποδηγετημένη από μια κάστα αυτονομιμοποιούμενων επαγγελματιών της πολιτικής και από εξωθεσμικά ημεδαπά κέντρα. Μιλάμε για τη μετατροπή μιας χώρας ολόκληρης σε επαρχία μιας οικονομικής παρά πολιτικής αυτοκρατορίας, η οποία, με τη σειρά της, είναι αιχμάλωτη διαφόρων επενδυτ

Το «τις αγορεύειν βούλεται;» και η ισηγορία Tου Παντελη Μπουκαλα Για το αίμα και την αδιάσπαστη συνέχειά του ορκίζονται μονάχα όσοι παραβλέπουν τις ροές της ιστορίας και τις βίαιες επιρροές των κατά καιρούς κατακτητών, που ούτε λίγοι υπήρξαν ούτε η δεσποτεία τους ήταν χρονικά ασήμαντη· πάνω–κάτω οι αιματολόγοι είναι οι ίδιοι με όσους ανεβάζουν την ιστορία των Ελλήνων στα (μόλις) σαράντα χιλιάδες χρόνια και επιπλέον αναγνωρίζουν δίχως δεύτερη σκέψη, ούτε καν πρώτη, ίχνη της ελληνικής παρουσίας σε κάθε χώρα του κόσμου, αλλά πλέον και στον Αρη, όπου οι αρχαιοελληνικές αποικίες οργανώνουν τη θριαμβευτική επάνοδό τους. Οσο για το αρχαίο πνεύμα, μπορεί να μην το βλέπουμε καθόλου στο χώρο του εξαθλιωμένου αθλητισμού μας, παρά την αθανασία που με ποιητική γενναιοδωρία τού αποδόθηκε, στοιχεία του πάντως αναγνωρίζονται σε ποικίλες στάσεις και συμπεριφορές μας, οι οποίες μάλλον αυθόρμητες πρέπει να θεωρηθούν παρά κληρονομημένες· για να εκδηλωθούν δηλαδή και να υπάρξουν, δεν προϋποθέ

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη Στην ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'' Στο πιθάρι των Δαναΐδων Πάνω λοιπόν που ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι « έχουμε πετύχει κατά 95% όσα προβλέπονταν» από το Μνημόνιο έρχεται η ιεροεξεταστική τριάς και αποσαφηνίζει ότι κανένας στόχος δεν επιτεύχθηκε και οι θυσίες χάθηκαν στον τετρημένο πίθο των Δαναΐδων· « αποτύχαμε», λένε, δηλαδή απέτυχαν αυτοί οι παντογνώστες, αφού έπρεπε να θέσουμε στόχο τη μείωση του χρέους, και όχι του ελλείμματος, άρα το εννεάμηνο της εξουθένωσης δεν απέφερε τίποτα το ουσιώδες. Πάνω που ο κ. Γιουνκέρ μοίραζε επαίνους στους Ελληνες, έρχονται οι τροϊκανοί και συνειδητοποιούμε ότι τα εγκώμια απέρρευσαν από μια στρατηγική γνωστή με την κωδική ονομασία « να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι». Και πάνω που η κυβέρνηση είχε αρχίσει να ισχυρίζεται πως αποφασίζει αυτοβούλως και δρα ακηδεμόνευτα, οι τρεις ανθύπατοι ανακοινώνουν την εκποίηση μιας χώρας με την ίδια ψυχρότητα που θα γνωστοποιούσαν την εκποίηση των περιουσιακών στο

Χρήστος Καγκαράς ''Στον καφηνέ τσ΄Αναστασίας''   Στον κήπο της λαϊκής βιοσοφίας Συζητάμε. Αλαφιασμένοι, αγχωμένοι, μαγκωμένοι, μελαγχολικοί, θυμωμένοι, και σίγουρα φτωχότεροι, πάντως συζητάμε. Για να καταλάβουμε και για να αμυνθούμε. Ελπίδες πολλές δεν έχουμε, βέβαια, να εντάξουμε τα κομμάτια και τα θρύψαλα των πληροφοριών, των φημών και των σεναρίων σε κάποιο συνεκτικό «αφήγημα»· αυτή την πατέντα έσπευσαν να την οικειοποιηθούν οι μυθοπλάστες που κυβερνούν, ιδιαίτερα η κ. Διαμαντοπούλου και ο κ. Χρυσοχοΐδης, οι δύο πλέον επίμονοι αφηγηματολόγοι του πάντοτε λεξιμαγικού ΠΑΣΟΚ. Οσα συμβαίνουν πάντως ούτε φήμες είναι ούτε σενάρια που αφορούν κάποιους μακρινούς και αδιάφορους τρίτους· ο ορίζοντας των γεγονότων, των απογοητευτικών γεγονότων, ζώνει όλο και πιο στενόχωρα όσους γεννήθηκαν για να δουλεύουν «βαριά κι αποσταμένα», κατά τον λαϊκό λόγο, και να ζουν με τη δουλειά τους και μόνο. Η μια μέρα μετά την άλλη φέρνει κατά εκατοντάδες ή χιλιάδες τις απολύσεις, τις «

Του ΣΤΑΘΗ Στην ''ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ'' (1) Ο Γιούνκερ, ο Γιώργος και η διαφθορά Δεν χρειαζόταν επίσημη δήλωση για να συνειδητοποιήσουμε ότι το σύστημά μας ήταν και σε μεγάλο βαθμό παραμένει κλεπτοκρατικό. Ο πολίτης το διαπιστώνει καθημερινά. Η διαφθορά έχει εδώ και πολλά χρόνια καταντήσει ενδημικό φαινόμενο. Δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα. Είναι κανόνας με εξαιρέσεις. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν δικαιώνει τη δήλωση Παπανδρέου ότι κυβερνάει μια διεφθαρμένη χώρα. Πρώτον, επειδή δεν υπάρχουν διεφθαρμένες χώρες, αλλά χώρες, που υποφέρουν από εκτεταμένη διαφθορά. Δεύτερον, επειδή η διαπλοκή και η διαφθορά είναι καρκινώματα, που τροφοδοτήθηκαν από το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Η κλεπτοκρατία διαχύθηκε στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, αλλά το « ψάρι βρωμάει από το κεφάλι » . Είναι το πολιτικό σύστημα, που έδωσε τον τόνο. Αυτό διαμόρφωσε το κλίμα συναλλαγής με τους πολίτες. Για να διατηρήσει τα προνόμιά της, η πολιτική ελίτ εξαγόραζε εμμέσως την ανοχή των πολιτών. Πώς; Ανεχ

26-09-10  Σκίτσο του Η.ΜΑΚΡΗ Στην 'ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'' Η μη αυτονόητη «επανάσταση του αυτονόητου » Πολύ βαριά έννοια η επανάσταση για να επιτρέπεται η κατάχρησή της από τη δημαγωγική ρητορική, που τη διαβάλλει και μηδενίζει την αξία της. Κι όμως, το καλοκαίρι, κι αφού εξαντλήθηκαν τα αποθέματα σε «αλλαγές» και «απαλλαγές», «αναμορφώσεις», «επανιδρύσεις», «μεταρρυθμίσεις» και «νέες εποχές», οι αρχηγοί των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία βάλθηκαν να επαναστατικολογούν, υπό τη σκιά του δεσποτικού Μνημονίου. Αρχεία αυστηρά δεν κρατάω, μάλλον ο κ. Αντ. Σαμαράς ωστόσο ανήγγειλε πρώτος την υπ’ αυτόν επερχόμενη «επανάσταση του αυτονόητου», μιας και έκρινε φρόνιμο να μην επαναφέρει στο προσκήνιο την ατυχήσασα ευρεσιτεχνία της «υπέρβασης». Με καλά αντανακλαστικά ως προς την υιοθέτηση όρων με ανυπόληπτο νοηματικό αντίκρισμα, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου δεν άργησε να κηρύξει και αυτός την «επανάσταση του αυτονόητου». Στην ομιλία του μάλιστα στη ΔΕΘ μάς διαβεβαίωσε ότι η εν λόγω επαν

  Η διπλή γλώσσα της πολιτικής Στην πολιτική υπάρχουν δύο τουλάχιστον γλώσσες: η επίσημη και η ανεπίσημη, η δημόσια και η παρασκηνιακή, η φανερή (που και αυτή βέβαια κρύπτεσθαι και κρύπτειν φιλεί, εκ παραδόσεως) και η απόκρυφη, των διαδρόμων και της ίντριγκας, που αδιαφορεί για το πλούσιο λεξιλόγιο και τα ρητορικά τεχνάσματα. Η επίσημη, στην οποία και συντάσσονται οι ομιλίες, κούφια από τον πολύ στόμφο και ακυρωμένη από τα συνήθη φτιασίδια, προορίζεται για να καταναλωθεί από το ευρύ κοινό, το κομματικό κατ’ αρχάς, το τηλεοπτικό έπειτα. Οι λέξεις της έχουν χάσει το νεύρο και την ουσία τους από την αφόρητη επανάληψη και δεν πείθουν ούτε καν τον χρήστη και εκφωνητή τους: Πόσες επιπλέον «αλλαγές» μπορεί να υποσχεθεί το ΠΑΣΟΚ (το «νέο», το «καινούργιο», το «μοντέρνο» ή όπως αλλιώς ονομαστεί η τωρινή του αλλοιωμένη μορφή) χωρίς τον κίνδυνο να προκαλέσει αντιδραστικό γέλωτα στους ακροατές του, ακόμα και στους ίδιους τους οπαδούς του; Και ποιο πολιτικό νόημα να σχηματίσει και να υπερασπίσει τ

  «Τίποτα πια δεν θα είναι όπως πριν» Να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι δεν γίνεται, αν το ποτάμι κυλάει ανεμπόδιστο να σμίξει με τη θάλασσα. Δίκιο είχε ο Ηράκλειτος. Αν όμως το ποτάμι έχει βαλτώσει, αν το ρεύμα κατάντησε έλος, τότε το αδύνατο γίνεται δυνατό, γιατί ήδη το φυσικό έχει καταντήσει αφύσικο. Και μπορείς πια να μπεις και δυο και τρεις φορές στο ακίνητο νερό, το σαπισμένο. Κι όχι για να κερδίσεις τίποτα σε εμπειρία και γνώση αλλά για να φαρμακωθείς και να απογοητευθείς ακόμα περισσότερο. Την αίσθηση ακριβώς ότι το ποτάμι του χρόνου έχει βαλτώσει στον τόπο μας, μέσα από τις αλλεπάλληλες επαναλήψεις των ίδιων και των ίδιων (στο επίπεδο είτε των προσώπων και των κομμάτων είτε των διακηρύξεών τους είτε των μονότονα επαναλαμβανόμενων ομοειδών σκανδάλων), αποκτά όποιος έχει κάπως γερή μνήμη ή, αν το μνημονικό του είναι καταπονημένο, αναδιφά τις πίσω σελίδες. Ας πάμε λοιπόν λίγο πίσω, στο 1997, ένα έτος, ακόμα ένα, σωπασμένο μέσα στην ανωνυμία του χρόνου. Αρχήγευε τότε στη χώρα ο