IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣΕ ΧΡΟΝΟ-ΡΕΚΟΡ ΘΕΣΜΟΘΕΤΕΙΤΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ, ΠΟΥ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΜΕΤΡΗ ΔΟΜΗΣΗ  Με το βλέμμα στραμμένο στην υπόθεση του «Αστέρα Βουλιαγμένης», που βάλλεται τόσο για τους επαχθείς όρους πώλησης μέσω ΤΑΙΠΕΔ σε τουρκοαραβικά συμφέροντα όσο και για τη σχεδιαζόμενη υπέρμετρη δόμηση στην περιοχή, η κυβέρνηση εν μέσω γενικευμένων αντιδράσεων θεσμοθέτησε, σε χρόνο - ρεκόρ λίγων ημερών, το νέο χωροταξικό σχέδιο για τον τουρισμό. Στόχος της νέας νομοθετικής παρέμβασης είναι με νέους ευνοϊκότερους όρους δόμησης και αρτιότητας να προωθηθούν εκκρεμείς και να δρομολογηθούν νέες τουριστικές επενδύσεις, κυρίως από οργανωμένα συμφέροντα. Παράλληλα, ανοίγει ο δρόμος της τουριστικής αξιοποίησης μικρών ακατοίκητων νησιών έκτασης άνω των 300 στρεμμάτων, γεγονός που συνδυάζεται με την εκποίηση νησιών, που προωθεί το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ). Επίσης, αυξάνεται μέχρι και 20% η υφιστάμενη δομημένη επιφάνεια για την ανάπτυξη τουριστικών δραστηριοτήτων σε ορε

Πανεπιστημίου 2015  -  Λεπτομέρεια από την πρόταση που κέρδισε στον διαγωνισμό Rethink Athens.  Η οδός Πανεπιστημίου πεζοδρομημένη.  Για να γίνει πραγματικότητα χρειάζεται προγραμματισμός και 80 εκατομμύρια ευρώ. Μια εικόνα της Ομόνοιας από το μέλλον  με σιντριβάνι, δέντρα και πεζόδρομος  που θα δίνουν τη δυνατότητα για λειτουργία καφέ και εστιατορίων  και θα ενισχύουν την κίνηση στο κέντρο της πλατείας Ο Μάρτιν Κνάιτ , αρχιτέκτονας του ολλανδικού γραφείου OKRA, το οποίο κέρδισε στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό Rethink Athens, μιλάει στο ΒΗmagazino. Θα είναι πεζοδρομημένη η Πανεπιστημίου το 2015; Θα γίνει θελκτικό το κέντρο της Αθήνας; Και το καλαίσθητο επιβραβεύεται ή βανδαλίζεται; Ο ίδιος είναι αισιόδοξος. Martin Knuijt «One step beyond» (ενα βήμα μπροστά). Το νικητήριο πρότζεκτ στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό Rethink Athens για την ανασυγκρότηση του κέντρου της Αθήνας, με βασικό άξονα την Πανεπιστημίου και την πεζοδρόμησή της, φέρει συμπτωματικά τον τί

Δεν ξέρω πόσο χρήσιμο είναι να φανερώνει κανείς «ευσεβείς πόθους» ή να ανοίγει «ουτοπικές» συζητήσεις. Δεν είμαι σίγουρος επίσης, πόση δυνατότητα υπάρχει να τολμήσει πολιτικός ή επιστήμονας να εισάγει στο δημόσιο λόγο μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον της κοινωνίας του. Από την άλλη, δε βλέπω που είναι το κακό στο να ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση για το πως θα είναι η Ελλάδα σε εκατό χρόνια από σήμερα. Κι αν φαίνεται γελοίο αυτό, είμαι πολύ βέβαιος ότι όλα τα «πρόσκαιρα» δεινά μας τα χρωστάμε στο ό τι απλά, δεν το κάνουμε. Είναι σαφές ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ ιδεολογικής ουτοπίας και υπερβολικά φιλόδοξου αναπτυξιακού πλάνου. Η οργάνωση των κοινωνιών, πάνω στη θεωρία του «απάνθρωπου» και «αφύσικου» δοκιμάστηκε και απέτυχε αν και ακόμα, κάποιοι επιμένουν για νέες προσπάθειες.  Όταν όμως, ζητάς να γκρεμιστεί η μισή Αθήνα, βασίζεσαι σε μια λογική διαδικασία που προκύπτει από επαγωγές και τεκμηριωμένες

(1) Το σχέδιο του Σπύρου Πολλάλη για το Ελληνικό Το masterplan στο οποίο θα μπορούσε να στηριχθεί το εγχείρημα της αξιοποίησης της έκτασης των 6,2 χιλιάδων στρεμμάτων του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό παρουσίασε, πρόσφατα σε ειδική εκδήλωση, ο καθηγητής Σπύρος Πολλάλης και πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Ελληνικό Α.Ε. Το μοντέλο ανάπτυξης που δημιούργησε το επιτελείο του κ. Πολλάλη, ουσιαστικά, δεν δεσμεύει τον υποψήφιο ανάδοχο για την ανάπλαση της έκτασης, αλλά αποτελεί δείκτη για το πώς θα μπορούσε να «μεταμορφωθεί» η έκταση. Τι περιλαμβάνει η «μακέτα» της Ελληνικό Α.Ε. - Την εκτροπή της κυκλοφορίας από την Λεωφόρο Ποσειδώνος σε νέο άξονα του ίδιου δρόμου, με την παλιά χάραξη να διατηρείται ως δρόμος ήπιας κυκλοφορίας. Έτσι, η αξία και η έκταση του παράκτιου μετώπου θα αυξηθεί ενώ θα διπλασιαστεί το μέτωπο με όψη πάνω στη νέα θέση της Ποσειδώνος. - Την υλοποίηση πυκνού δικτύου πεζοδρόμων και ποδηλατοδρόμων σε συνδυασμό με πολλαπλά σημεία ενδιαφέροντος και δραστηρι

(...) ελάχιστοι μιλούν για την μητέρα όλων των ελληνικών κρίσεων˙  την πολεοδομική.  Το ελληνικό μεταπολεμικό αναπτυξιακό μοντέλο συνίστατο στην άνευ όρων και προϋποθέσεων καταστροφή των αστικών κέντρων χάριν της «ανάπτυξης» (...) Εάν εμείς, τα εγγόνια της αντιπαροχής, δεν ανασυγκροτήσουμε τις πόλεις μας, δηλαδή τους τόπους όπου ζούμε, παράγουμε και δημιουργούμε, θα είναι μάλλον απίθανο να ξαναφτιάξουμε όλα τα υπόλοιπα.   Η αυτοκριτική για το ελληνικό «παραγωγικό» μοντέλο, που μας έφερε στην χρεοκοπία είναι εύλογη, χρήσιμη και αναπόφευκτη, παρόλο που εκτυλίσσεται την ώρα που συμπολίτες μας καταστρέφονται σε καθημερινή βάση από την ύφεση. Ωστόσο, ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται στην ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού, τη χαμηλή προστιθέμενη αξία των εν Ελλάδι παραγόμενων προϊόντων, την κακή παράδοση στην παροχή υπηρεσιών, την γραφειοκρατική και άχρηστη πλευρά του δημοσίου, την εκπαίδευση του λαού στη σιγουριά της επιδότησης και μίας θέσης στο δ