IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Από τις αρχές του καλοκαιριού 2016, όταν ο πρωθυπουργός είχε παρουσιάσει τις προτάσεις του για τη συνταγματική αναθεώρηση, έχει περάσει πολύς καιρός. Το χρονοδιάγραμμα για τον κοινωνικό διάλογο, το οποίο ο ίδιος είχε τότε θέσει, παραβιάστηκε. Eστω και καθυστερημένα, ο Αλέξης Τσίπρας έβγαλε από το συρτάρι το χαρτί της αναθεώρησης, με προφανή σκοπό να το χρησιμοποιήσει πολιτικά. Κρίθηκε ότι συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ η διαδικασία να δρομολογηθεί μετά την έξοδο από τα μνημόνια και στην πορεία προς τις εκλογές. Είναι σαφές ότι αλλαγή του Συντάγματος δεν μπορεί να γίνει, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των δύο μεγάλων κομμάτων. Κλίμα συναίνεσης δεν υφίσταται, ούτε αναμένεται να διαμορφωθεί το επόμενο διάστημα. Το αντίθετο μάλιστα, δεδομένου ότι ολοένα περισσότερο θα επικρατεί η γνωστή προεκλογική πόλωση. Είναι αξιοσημείωτο ότι το Μαξίμου έριξε λάδι στη φωτιά αποδίδοντας την αρχική άρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να συμμετάσχει η Ν.Δ. στην επιθυμία του να μην αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργώ

  Η προσπάθεια της κυβέρνησης να αποσπάσει την προσοχή μας από την επώδυνη εφαρμογή του μνημονίου (της)    τείνει να αποδειχθεί επιτυχής, αλλά υποκρύπτει τις πραγματικές βλέψεις του Αλέξη Τσίπρα Η επιθυμία της κυβέρνησης να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα επώδυνα μνημονιακά μέτρα που εφαρμόζει είναι δεδομένη. Τόσο η καθιέρωση της απλής αναλογικής όσο και η πρωτοβουλία της για τη συνταγματική αναθεώρηση, ωστόσο, δεν είναι μόνο πολιτικός αντιπερισπασμός. Αντανακλούν αφενός έναν πολιτικό σχεδιασμό, αφετέρου τη φιλοδοξία να διαμορφώσουν ένα νέο πολιτικό σύστημα. Η Αριστερά, άλλωστε, έχει στο γονίδιό της την τάση να οραματίζεται, αν και συνήθως δεν φροντίζει να επεξεργάζεται με τη δέουσα σοβαρότητα, επιστημονική επάρκεια και -κυρίως- αίσθηση των ισορροπιών τις εκάστοτε προτάσεις της. Οι προτάσεις του Τσίπρα για τη συνταγματική αναθεώρηση μπορεί να έχουν ως σύνθημα «νέο Σύνταγμα, νέα Μεταπολίτευση, νέα Ελλάδα», αλλά μάλλον επιβεβαιώνουν, παρά διαψεύδουν,

H πρόταση για την αναστολή του άρθρου 86 του Συντάγματος δεν είναι εφικτή όχι διότι δεν προβλέπεται, αλλά επειδή αποτελεί ένα από τα ισχυρά θεμέλια της λεηλατικής κομματοκρατίας. Άλλωστε, η ίδια η πολιτική τάξη δεν συναινεί στην κατάργηση των συναφών διατάξεων του Κανονισμού της Βουλής και του νόμου περί (μη) ευθύνης των υπουργών. Αρνείται, μάλιστα, να παραιτηθεί και από την πασιφανή πρόκληση που συνεπάγεται η δικαστική αρμοδιότητα της Βουλής, η οποία θα ήταν απολύτως εφικτή, εάν συναινούσε να παραπέμπει στην δικαιοσύνη με συναινετικό στην εισαγγελική πρόταση διαβιβαστικό. Κατά την ίδια έννοια, εξακολουθεί να απαγορεύει την παραπομπή στη δικαιοσύνη βουλευτών για αδικοπραξίες που ανάγονται στον ιδιωτικό τους βίο. Με το άλλοθι της “πολιτικής ευθύνης” παρακάμπτουν το αυτονόητο της αντιπροσωπευτικής αρχής, το “ελέγχειν” και το “ευθύνειν”, προκειμένου να διασφαλίσουν την ατιμωρησία τους. Οι ίδιοι που οδύρονται για τη διατήρηση του άρθρου 86 του Συντάγματος, διέρχονται εν σι

 Τ Ο ΚΥΡΙΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΕΙΝΑΙ  Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ  ΣΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ  ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Οι μεγάλες πολιτικές αλλαγές δεν γεννιούνται από συνταγματικές επιταγές.  Συμβαίνουν στην κοινωνία και αποτυπώνονται στο περιεχόμενο του Συντάγματος. Ο ”οργασμός του σωματειακού φαινομένου ο συνδικαλισμός, οι αντιεξουσιαστικές εκδηλώσεις”, δεν είναι επινόηση κάποιων συνταγματικών επιταγών. Το αντίθετο συνέβη. Επειδή υπήρξαν, ως ανάγκες συλλειτουργίας μεταξύ των πολιτών, αναγνωρίσθηκαν συνταγματικά, ως δικαίωμα συνεταιρισμού και συνάθροισης. Επίσης, τα κόμματα πρώτα υπήρξαν ως κοινωνικό φαινόμενο και στη συνέχεια καθιερώθηκαν ως συνταγματικός θεσμός. Η διαδικασία αυτή δεν αναιρείται ως στοιχείο του Συντάγματος, με την ευκταία προβλεπτικότητα των επιταγών του, η οποία και δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως κατευθυντήριος οδηγία της ζωής μας. Απλώς καθιστά πιο μακρόβιο την αντίστοιχη επιταγή και διευκολύνει, με τη σταθερότητά της, την πολιτική μας ζωή.

(...) Το όργιο της διαφθοράς, που εξαχρείωσε πλήρως το πολιτικό σύστημα, απλώθηκε σαν πανώλη στην κοινωνία και καταβαράθρωσε την οικονομία, έμεινε παντελώς ατιμώρητο από τις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Για άθλια πλεκτάνη αλληλοσυγκάλυψης πρόκειται. Με αποτελεσματικό όπλο το διαβόητο άρθρο 86 του Συντάγματος, που παρέχει προκλητικά και... αντισυνταγματικά ποινική ασυλία στους υπουργούς (και τους πρώην!) οι οποίοι διώκονται μόνον από τη... Βουλή (και τη ζήσαμε να ευτελίζεται τραγελαφικά σε ανακριτικά και εισαγγελικά καθήκοντα...). Ποιος ο αρχιτέκτονας; Μα ο Ευ. Βενιζέλος! Πρωτεργάτης της συνταγματικής αναθεώρησης του 2001, τροποποίησε και το άρθρο 86 επί τα χείρω, ώστε (μαζί με τον δικό του, επίσης, νόμο περί ευθύνης υπουργών του 2003) να συντομευθούν ο χρόνος και η διαδικασία παραγραφής. (...)    Πρωταθλήτρια Ευρώπης στη διαφθορά παραμένει σταθερά η Ελλάδα, κατά τη σχετική έκθεση της Κομισιόν που δημοσιεύθηκε την περασμένη Τρίτη. Την ίδια μέρα, για το απολύτως

Δεν είναι λίγες οι ημερίδες που αφιερώθηκαν μέχρι τώρα στην ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος, με προτάσεις που καλύπτουν σχεδόν όλες τις διατάξεις του. Παρακολουθώντας τις εκδηλώσεις αυτές, έχω συγκρατήσει δύο τάσεις, επαναλαμβανόμενες από τους περισσότερους ομιλητές. Πρώτον, ότι για τη δεινή οικονομική κρίση που έχει επικαθήσει στη χώρα μας φταίει το Σύνταγμα και, δεύτερον, πρέπει άμεσα να το αναθεωρήσουμε, έτσι ώστε το νέο κείμενο να αποτρέψει στο μέλλον μια νέα εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, στην οποία την κατάντησε τώρα το πολιτικό προσωπικό με την καλπάζουσα ανεργία, τη διαγραφή των κοινωνικών δικαιωμάτων, τη διάχυτη διαφθορά σε όλες τις κατηγορίες αξιωματούχων, αλλά και την απομείωση της εθνικής μας κυριαρχίας και αξιοπρέπειας. Ως προς την πρώτη διαπίστωση, η απάντηση είναι ότι για τα χάλια της οικονομίας μας δεν φταίει, βέβαια, το Σύνταγμα, αλλά οι ασκούντες την εξουσία που με τις πράξεις και παραλείψεις τους ζημίωσαν ανεπανόρθωτα τα οικονομικά της χώρας, παραβιάζο

(...) Μία από τις αιτίες λοιπόν της σημερινής κατάντιας είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας μας, από την οποία απουσιάζουν ισονομία και ισηγορία, πολιτική αρετή και ευθύνη, δηλαδή οι συνιστώσες αρχές της.  Εάν το αντιλαμβάνονται αυτό οι πολίτες πρέπει να ζητήσουν νέο Σύνταγμα.  Τίποτε περισσότερο (...) Σ την τελευταία Βουλή, πριν από την κρίση ... με υπογραφή Σιούφα και με διακομματική συναίνεση, μονιμοποιήθηκαν στις υπηρεσίες της Βουλής, κατά παράβαση του νόμου περί ΑΣΕΠ, χωρίς προκήρυξη, χωρίς προσόντα, χωρίς προϋπηρεσία, όσοι από την κομματική πελατεία βρέθηκαν να υπηρετούν -έστω και ένα 8ωρο- στα γραφεία 5-10-50 ταγών του Κοινοβουλίου, διαφορετικών κομμάτων. Εάν υπήρχαν στο Σύνταγμα οι δύο γραφές, ο συμπαθέστατος Σιούφας θα έπινε ένα ποτήρι κώνειο (...) Για την έννοια της ισονομίας δεν υπάρχει ομοφωνία. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τον όρο με τη σημασία της ισότητας όλων ενώπιον του νόμου, όπως επιτάσσει το άρθρο 4 του Συντάγματος. Ελάχιστοι χρησιμοποιού