IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο κύβος ερρίφθη! Η Ιταλική κυβέρνηση φαίνεται ότι οδηγείται σε νέα πρωτόγνωρα βήματα, ξεκινώντας την διαδικασία διάσωσης των τραπεζών. Γιατί η διάσωση γίνεται τώρα και ποια θα είναι τα επόμενα βήματα στις Ιταλικές τράπεζες. Που ακριβώς οδεύει πλέον η Ιταλία; Όταν ο Ευρωπαίος Επίτροπος Μπαρνιέ σχεδίαζε την διαδικασία διάσωσης των Ευρωπαϊκών τραπεζών με την διαδικασία του bail-in, ήταν άγνωστο ποιες Ευρωπαϊκές Τράπεζες είχε στο μυαλό του. Όταν η νομοθεσία αυτή μπήκε σε ισχύ πέρσι, ήταν επίσης άγνωστο που θα εφαρμόζονταν. Αυτή τη στιγμή, φαίνεται ότι υπάρχει ένας σοβαρός υποψήφιος πελάτης: οι Ιταλικές Τράπεζες! Το πρόβλημα με το bail-in είναι ότι «κουρεύει» τα λεφτά ομολογιούχων, μετόχων και καταθετών, κάτι που σε καμιά περίπτωση δεν το θέλει η Ιταλική πολιτική ηγεσία, που έχει πίσω της Ιταλικά συμφέροντα. Γι αυτό και ο Ιταλός πρωθυπουργός Ρεντζι προσανατολίζεται στη διάσωση τους. Πίστευε ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει,  με ένα μικρό ταμείο. Θα έφτιαχνε μια μικρή εταιρία, θ

Η Ιταλία υπήρξε επί μακρόν χώρα η οποία έχει υποστηρίξει ή σωστότερα έχει συστρατευτεί με την Γερμανία σε πολλά σοβαρά ζητήματα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η χώρα οδεύει προς ένα ευρύ πρόγραμμα λιτότητας. Άλλοι, μιλάνε για Γερμανική επίθεση στην οικονομία της. Τι ακριβώς συμβαίνει; Η Ιταλία αποτελεί όχι απλά την Τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, μετά την Γερμανία και Γαλλία, αλλά και μία υπερδύναμη από πολλές απόψεις. Η χώρα έχει όχι μόνο σημαντικότατες εταιρίες στον χώρο της ένδυσης-υπόδησης αλλά και την δική της αυτοκινητοβιομηχανία, αμυντική βιομηχανία αλλά και μεγάλες Τράπεζες με παγκόσμιο ρόλο. Παράλληλα, όμως, δέχεται και αυτή, μαζί με την Ελλάδα σημαντικές πιέσεις με εισερχόμενους μετανάστες, και διαθέτει υψηλό, σε σχέση με το ΑΕΠ δημόσιο χρέος κοντά στο 135%, υψηλότερα από εκεί που βρίσκονταν η Ελλάς στην αρχή της κρίσης. Η χώρα έχει τράπεζες, όμως, με σημαντικά κόκκινα (360 δις ΕΥΡΩ τουλάχιστον), ενώ επίσης οι μικρομεσαίες εταιρίες της είναι κατεστραμμένε

Πρώτος ο Ρέντσι μετά την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής δήλωσε ότι ο Προϋπολογισμός του 2017 είναι αδιαπραγμάτευτος όποιες και να είναι οι παρατηρήσεις και οι ενστάσεις της Κομισιόν, μια συνειδητή κλιμάκωση της σκληρής ρητορικής εν όψει του Δημοψηφίσματος. Μια προκαταβολική απάντηση στις πληροφορίες από την Κομισιόν που αναφέρονται σε προειδοποιητική επιστολή προς την Ιταλία για την αύξηση του ελλείμματος από το αρχικά προβλεπόμενο 2,2% στο 2,3%! Στη σκιά των σκέψεων Σόιμπλε για μεταβίβαση των ελεγκτικών αρμοδιοτήτων από τη «χαλαρή» Κομισιόν στον ESM, προφανώς δεν υπάρχει περιθώριο για εκπτώσεις. Τη σκυτάλη την πήρε χθες Κυριακή, με συνέντευξή του στη « Ρεπούμπλικα», ο υπουργός Οικονομίας της Ιταλίας Παντοάν, ο οποίος είπε χωρίς περιστροφές ότι η αλληλεγγύη στην ΕΕ-Ευρωζώνη δεν διαιρείται και δεν προσφέρεται αλά καρτ σε ένα σκληρό μήνυμα στο Βερολίνο. • Αν πιέσετε για περαιτέρω μείωση των ελλειμμάτων, τονίζει απευθυνόμενος στην Κομισιόν, τότε δεν επιτρέπετε στην Ιταλία να δ

Πριν από δύο χρόνια ο μέχρι τότε δήμαρχος της Φλωρεντίας Ρέντζι με εσωκομματικό πραξικόπημα ανέτρεπε τον Λέτα και γινόταν όχι μόνον ο νεότερος στη μεταπολεμική ιστορία πρωθυπουργός της Ιταλίας, αλλά υποσχόταν μεταρρυθμίσεις χωρίς τις αναστολές του πολιτικού κόστους: Όχι μόνον ό,τι δεν ήθελε να κάνει ο Μπερλουσκόνι, αλλά και ό,τι δεν μπόρεσε να υλοποιήσει ο Μόντι και στη συνέχεια ο Λέτα, αλλά και κάτι παραπάνω. Σήμερα ο μεταρρυθμιστής-εκσυγχρονιστής έχει γίνει ο πιο θορυβώδης αντάρτης κατά της δημοσιονομικής λιτότητας που έχει επιβάλει η Γερμανία στην Ευρωζώνη. Μπροστά του βρίσκονται μια σειρά από δοκιμασίες που θα κρίνουν το αντίκρισμα της ρητορικής του, αλλά και την πραγματική δυνατότητα της τρίτης οικονομίας της Ευρωζώνης να επηρεάσει τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς: Τον Μάρτιο ο επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι θα ανακοινώσει νέο πακέτο μέτρων ενίσχυσης της Ποσοτικής Χαλάρωσης. Μετά τις δηλώσεις του προχθές Δευτέρα στο Ευρωκοινοβούλιο, ανοικτό παραμένει το ερώτημα αν η

'Εχει η Ιταλία επεξεργασθεί μια συνολική στρατηγική διαφοροποίησης από τη Γερμανία, έχει συνυπολογίσει πρόθυμους συμμάχους ή απλά πρόκειται για μια καταγραφή της συνολικής αμηχανίας μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης, που γνωρίζει ότι έχει αρχίσει η φθορά της; Η Ιταλία επείγεται για την υιοθέτηση μιας πανευρωπαϊκής εγγύησης τραπεζικών καταθέσεων, καθώς η ανησυχία από την πρόσφατη διάσωση τεσσάρων περιφερειακών τραπεζών της χώρας είναι ακόμη αισθητή. Η Γερμανία δεν αντιδρά μόνον λόγω της ιδεοληπτικής της αντίθεσης σε κάθε κίνηση αμοιβαιοποίησης των κινδύνων στην Ευρωζώνη -Ε.Ε., αλλά και όπως εύστοχα σημείωνε χθες η Ιστοσελίδα Eurointelligence για τον πολύ απλό λόγο ότι το γερμανικό τραπεζικό σύστημα θα είναι ο κύριος συνεισφέρων στο κοινό ταμείο και το ιταλικό ο κύριος εισπράττων! Χθες, τα πρωτοσέλιδα του ιταλικού Τύπου μιλούσαν για μετωπική σύγκρουση Ιταλίας - Γερμανίας, που μένει να αποδειχθεί αν είναι πιθανή εξέλιξη ή όχι. Αν ανατρέξουμε στη

Κοσμογονικές οι αλλαγές  που γίνονται στην πολιτική συνείδηση  των πολιτών της Ιταλίας,  της τέταρτης σημαντικότερης χώρας της ΕΕ μετά τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία.  Το ένα μετά το άλλο τα κόμματα της αντιπολίτευσης  στην Ιταλία  μεταλλάσσονται σε αντι-ΕΕ κόμματα   και αμέσως  βλέπουν το ποσοστό τους να αυξάνεται σε οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση λάβει χώρα! Στα όρια της παράκρουσης έχει φέρει την Ευρώπη ολόκληρη η γερμανική επιβολή της λιτότητας σε όλα τα κράτη της Ευρωζώνης. Ολων τα μάτια είναι δικαιολογημένα στραμμένα προς τη Γαλλία , όπου οι Γερμανοί με την πολιτική τους εκτίναξαν στα ύψη της δημοσκοπικής δημοφιλίας τη Μαρίν Λεπέν, αναδεικνύοντας πρώτο κόμμα το Εθνικό Μέτωπο που έχει πλέον κάνει σημαία του το κάποτε αδιανόητο σύνθημα «Εξω η Γαλλία από την ΕΕ!». Ελάχιστοι ξένοι έχουν όμως αντιληφθεί τις κοσμογονικές αλλαγές που γίνονται στην πολιτική συνείδηση των πολιτών της Ιταλίας, της τέταρτης σημαντικότερης χώρας της ΕΕ μετά τη Γερμανία, τη Γαλλ

Βαγγέλης Παπαβασιλείου Εκδηλα ανήσυχη είναι η δεξιά γερμανική εφημερίδα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» για το πώς εξελίσσεται η εικόνα της Γερμανίας στην Ευρώπη. «Πώς στην Ιταλία οι εντάσεις γύρω από την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση δηλητηριάζουν τη διάθεση εναντίον της Γερμανίας» υπογράμμιζε ο υπότιτλος προχθεσινού ρεπορτάζ της, το οποίο παρουσίαζε απόψεις που εκτέθηκαν σε συνάντηση Γερμανών και γερμανόφιλων Ιταλών ιστορικών στην Πάδοβα. « Η σχέση ανάμεσα στη Γερμανία και την Ιταλία από την επανένωση της Γερμανίας ως την κρίση του ευρώ » ήταν ο τίτλος του σεμιναρίου. Στόχος του ήταν να συμβάλει στον μετριασμό του αντιγερμανικού κλίματος που σαρώνει την Ιταλία, όπως άλλωστε και ολόκληρη την Ευρώπη. Με τους Γερμανούς ήταν και όλοι οι Ιταλοί συμμετέχοντες, αλλά από τα λεγόμενά τους καταλάβαινε κανείς βαθύτερα το αντιγερμανικό πνεύμα της συντριπτικής πλειονότητας του ιταλικού λαού, ο οποίος κάθε άλλο παρά αντιγερμανικές διαθέσεις είχε τις προηγούμενες

Σκίτσο του Γ.ΙΩΑΝΝΟΥ Οι δημοσκοπήσεις μπορεί να μην λένε πάντα όλη την αλήθεια, όμως δεν μπορεί να πέφτουν τόσο έξω. Ειδικά όταν συμφωνούν στο σύνολό τους ότι στην Ιταλία, στις επικείμενες ευρωεκλογές, τα δύο από τα τρία πρώτα κόμματα (πιθανότατα, το δεύτερο και το τρίτο) θα είναι το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο και η Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι . Οσο για το ποσοστό που θα συγκεντρώσουν, οι διάφορες εκτιμήσεις συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι, αθροιστικά, θα ξεπεράσουν κατά πολύ το 40%, έναντι 30%-35% των Δημοκρατικών του πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι. Οποιοσδήποτε, βεβαίως, δικαιούται να αναρωτηθεί με ποιο δικαίωμα μπορούν να αθροιστούν τα ποσοστά του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι. Η απάντηση είναι απλή: Με το δικαίωμα που προκύπτει από το γεγονός ότι αυτές οι εκλογές έχουν να κάνουν με την Ε.Ε. και το ευρώ. Δηλαδή, με δύο μέτωπα στα οποία οι συγκεκριμένοι πολιτικοί σχηματισμοί -ειδικά όσον αφορά στο ευρώ- εκφράζουν παραπλήσιες, αν όχι ταυτόσημες, απόψεις. Κάτι π

Vittorio De Sica:''Bicycle Thieves '' ΟΙ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ του Βερολίνου και συνολικά του ευρωιερατείου για την έκβαση των εκλογών στην Ιταλία άρχισαν να μετατρέπονται σε εφιάλτη όταν το βράδυ της περασμένης Δευτέρας τα αποτελέσματα ξεπέρασαν και τους χειρότερους φόβους τους. Οι Ιταλοί τίναξαν στον αέρα το σενάριο σύμφωνα με το οποίο η βολική Κεντροαριστερά του Μπερσάνι θα συγκυβερνούσε με τον αγαπημένο των ευρωπαϊκών αρχουσών ελίτ Μόντι και μάλιστα κατά τρόπο που να μην αμφισβητεί το κυρίαρχο δόγμα οικονομικής πολιτικής. Η εντυπωσιακή επάνοδος του Μπερλουσκόνι στο κέντρο της πολιτικής σκηνής (οριακά πίσω από τον κεντροαριστερό συνασπισμό) και κυρίως η πρωτοφανής εκλογική εκτόξευση του μεταμοντέρνου Κινήματος Πέντε Αστέρων (περίπου 25%) εκφράζουν έναν κοινό παρονομαστή: την αντίθεση των Ιταλών στην πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας, η οποία πνίγει τις οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Μια αντίθεση, μάλιστα, η οποία για πρώτη φορά σπάει το ταμπού

Η συναίνεση είναι ετερόκλητη αλλά βαρύνουσα: Από όλα τα σημεία του πολιτικού φάσματος της Γερμανίας η ψήφος των Ιταλών καταγράφεται ως μη αντιστρέψιμη καταστροφή. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει στη μετά Μααστριχτ εποχή, όταν μετά την επικύρωση της Συνθήκης το 1992, η Γερμανία είχε εναντιωθεί σταθερά μέχρι την Ανοιξη του 1998 στη συμμετοχή της Ρώμης στην πρώτη ομάδα χωρών της Ευρωζώνης. Πιο ψύχραιμη η συντηρητική Frankfurter Allgemeine Zeitung μας προειδοποιεί ότι «οι ευρωπαϊκές οικονομίες θα εξακολουθήσουν να αποκλίνουν και η ανταγωνιστικότητά τους δεν θα ισοοροπήσει σε καλό επίπεδο... μια μεγάλη αβεβαιότητα βαραίνει ξανά την Ευρωζώνη». Πιο ανορθολογική η κεντροαριστερή S uddeutsche Zeitung υιοθετεί τη στάση των Βουρβόνων λίγο μετά την παλινόρθωση του 1814-54, όταν σύμφωνα με τον Ταλευράνδο ύστερα από είκοσι τρία χρόνια απουσίας έδειχναν ότι « δεν έμαθαν τίποτε, δεν κατάλαβαν τίποτε» . Τα αποτελέσματα στην Ιταλία, γράφει η έγκυρη εφημερίδα του Μονάχου, είναι μια κ

(...) Για πρώτη φορά από το 2009 και μετά η ενδεχόμενη αποχώρηση από την Ευρωζώνη δεν τίθεται απειλητικά ως φόβητρο από γερμανικής πλευράς, αλλά ως εναλλακτική επιλογή από χώρα του Νότου. (...) Το μήνυμα της Ρώμης είναι ξεκάθαρο, αν οι Μέρκελ-Σόιμπλε δεν εγκαταλείψουν τη σημερινή παρελκυστική πολιτική θα βρουν μπροστά τους τους επόμενους μήνες ένα ατύχημα στην Ιταλία, που θα απειλεί να συμπαρασύρει στη δίνη του και τη Γαλλία. (...) Ο Σ. Μπερλουσκόνι με την προχθεσινή του δήλωση ότι η Ιταλία θα εγκαταλείψει το ευρώ, αν η ΕΚΤ δεν παρέμβει για να μειώσει το κόστος του δημόσιου δανεισμού, εμφανίζεται ως αδίστακτος δημαγωγός που ενόψει εκλογών δεν διστάζει μπροστά σε τίποτε, προκειμένου να εισπράξει την κοινωνική δυσαρέσκεια. Στην πραγματικότητα, ο καβαλιέρε με την ακραία τοποθέτησή του, καθώς πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης τίθεται από πρώην πρωθυπουργό και κόμμα εξουσίας το ενδεχόμενο της αποχώρησης, εξυπηρετεί τόσο τον απερχόμενο πρωθυπουργό Μ. Μόντι όσο κ