IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

   Διαγραφή χρέους: Το μεγάλο ευρωπαϊκό debate άνοιξε.  Στην Γαλλία το δημόσιο χρέος αγγίζει πια το 120% του ΑΕΠ και έχει αυξηθεί κατά 20% σε σχέση με τα επίπεδα του 2019. Στην Ιταλία πιάνει το 160% του ΑΕΠ και στο σύνολο της ευρωζώνης οδεύει, σε μέσο όρο, στο 100%. Οι αριθμοί αυτοί θα ήταν αδιανόητοι έναν χρόνο πριν. Αποτελούν όμως το προϊόν μιας ιστορικής πανδημίας, εγγράφουν υποθήκη μιας νέας οικονομικής κρίσης πολεμικών διαστάσεων, και σπάνε ήδη – σε επίπεδο δημόσιου debate  τουλάχιστον – τα μεγάλα ευρωπαϊκά ταμπού: Ανοίγουν, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, την συζήτηση για τη διαγραφή των χρεών της πανδημίας αλλά και για την ριζική αλλαγή του Συμφώνου Σταθερότητας – ήτοι, του δημοσιονομικού γύψου του Μάαστριχτ και της ευρωζώνης. Το πρώτο ενδιαφέρον γεγονός είναι πως τα δημοσιονομικά κάστρα της Ευρώπης απειλούνται εκ των έσω: Στο Βερολίνο ήταν ο «άνθρωπος της Μέρκελ» και διευθυντής της καγκελαρίας Χέλγκε Μπράουν εκείνος που έβαλε ανοιχτά στο τραπέζι αυτή την εβδομάδα πρόταση αλλαγής του

CEBR: Πώς θα επηρεάσει η Covid-19 την παγκόσμια οικονομία  τα επόμενα χρόνια. Η κινεζική οικονομία θα ξεπεράσει την αμερικανική ως το 2028 λόγω κορονοϊού. Πώς θα επηρεαστεί η Ευρώπη. Η Κίνα θα ξεπεράσει τις ΗΠΑ και θα γίνει η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου ως το 2028, πέντε χρόνια νωρίτερα από ό,τι προβλεπόταν στο παρελθόν, σύμφωνα με αναφορά του   Centre for Economics and Business Research  (CEBR)  που εδρεύει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το εν λόγω  report  γράφει πως η «επιδέξια» διαχείριση της  Covid-19  από την Κίνα θα ενισχύσει την ανάπτυξή της συγκριτικά με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια. Το  CEBR  δημοσιοποιεί τις προβλέψεις του κάθε χρόνο στις 26 Δεκεμβρίου. Αν και η Κίνα ήταν η πρώτη χώρα που επλήγη από τον νέο κορονοϊό, έλεγξε την επιδημία μέσω αυστηρών και γρήγορων μέτρων, κάτι που είχε ως συνέπεια να αποφύγει τα επανειλημμένα  lockdowns  στα οποία προχώρησαν οι ευρωπαϊκές χώρες. Ως εκ τούτου, αντίθετα με άλλες μεγάλες οικονομίες, απέφυγε την οικονομική ύφεση το 2020 κα

 Επιστρέφει η απειλή μιας νέας κρίσης χρέους. Οι υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης αναζητούν πλέον εργαλεία  για τον δραστικό περιορισμό του.      Κοντεύει έτος από τη στιγμή οπότε η πανδημία του κορωνοϊού κατέλαβε τον πλανήτη εξαπίνης, επιβάλλοντας πρωτοφανή περιοριστικά μέτρα με δυσβάσταχτο οικονομικό αντίκτυπο και εξίσου πρωτοφανή αποφασιστικότητα κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών να μετέλθουν κάθε μέσο για την αντιμετώπισή του. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη οι Αρχές αύξησαν τις δαπάνες προς πάσα κατεύθυνση, με τις Βρυξέλλες να αποφασίζουν για πρώτη φορά αναστολή της ισχύος του Συμφώνου Σταθερότητας και ανοχή στην εκτίναξη του χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος.  Δεν άργησαν βέβαια οι προειδοποιήσεις πως οι εκτεταμένες δαπάνες για τη στήριξη των οικονομιών και ο ανεξέλεγκτος δανεισμός επιφέρουν ιλιγγιώδη εκτίναξη του χρέους που ήδη βρισκόταν σε δυσθεώρητα επίπεδα. Και η ανησυχία ήταν, άλλωστε, από την αρχή εντονότερη για την Ευρωζώνη που λίγα χρόνια πριν βυθιζόταν στη δίνη της

  Όταν οι Financial Times και το ΔΝΤ …αδειάζουν  τη νεοφιλελεύθερη εμμονή. Με το δεύτερο κύμα του κορονοϊού να σαρώνει ήδη όλη την Ευρώπη, η Γηραιά ήπειρος βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη ύφεση εδώ και δεκαετίες. Οι πλέον σοβαροί οικονομολόγοι προειδοποιούν ότι τα δημόσια οικονομικά των περισσότερων χωρών μελών της ΕΕ θα χρειαστούν αρκετά χρόνια για να ανακάμψουν. Σε όλο τον κόσμο, η παραγωγή έχει βυθιστεί σε βαθμό που δεν είχε καταγραφεί ποτέ σε περίοδο ειρήνης. Η φτώχεια ,η ανέχεια, η ανεργία πλήττουν όλο και περισσότερους ανθρώπους. Και όμως! Αυτό που παρατηρούμε είναι το κράτος να περιορίζει τις παρεμβάσεις του στον τομέα της κοινωνικής προστασίας. Να μειώνει τις δαπάνες για την υγεία,να αρνείται να κάνει μαζικές προσλήψεις γιατρών και ουσιαστικά να περιορίζει την ευθύνη στην προσωπική στάση των πολιτών, ιδίως των δύσμοιρων των νέων που «φέρονται απείθαρχα και συνωστίζονται στα μπαρ και τις πλατείες» ,όπως προσπαθούν να μας πείσουν ! Για να αποστασιοποιηθούν οι κυβερνήσεις απ

Το τέλος της προόδου.   Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας ένα σημαντικό έργο του Κρίστοφερ Λας (1932-1994), του Αμερικανού στοχαστή που κατατάσσεται δίκαια μεταξύ των κορυφαίων κοινωνιολόγων στον εικοστό αιώνα. Πρόκειται για το βιβλίο «Ο αληθινός και μοναδικός παράδεισος. Η πρόοδος και οι επικριτές της» (μετάφραση: Βασίλης Τομανάς, Νησίδες, 2020). Το ακόλουθο άρθρο του Κρίστοφερ Λας είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό L’ Espresso τον Μάρτιο του 1990. Κρίστοφερ Λας (   Christopher Lasch)   Εδώ και κάμποσο καιρό, είναι ήδη φανερό ότι ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα Εποχή των Ορίων. Ηδη, η παρακμή των ιδεολογιών που βασίζονται στο όνειρο της οικουμενικής αφθονίας, η διάβρωση της πολιτισμικής κληρονομιάς της Δύσης και η ανάδυση κινημάτων αποφασιστικά αντίθετων στην παράδοση του Διαφωτισμού αναγγέλλουν το επερχόμενο τέλος της φιλελεύθερης εποχής. Ο αργός θάνατος του φιλελευθερισμού αντιπροσωπεύει το κεντρικό στοιχείο της σύγχρονης ιστορίας. Το ερώτημα είναι τι είναι αυτό που παίρνει τη θέση το

  Deja vu για την οικονομία με μηδενική ορατότητα.    Στα μέσα Μαρτίου έγινε γνωστό ότι το σχέδιο που επεξεργαζόταν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ για την αντιμετώπιση της πανδημίας προέβλεπε ότι η πανδημία θα διαρκούσε 18 μήνες και η περίοδος αυτή θα περιελάμβανε πολλαπλά κύματα εξάπλωσης του covid-19. Στην πορεία, ωστόσο, η θετική αντιμετώπιση από πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, καθώς και η δεδομένη ανάγκη επανέναρξης της οικονομικής δραστηριότητας προκάλεσε αισιοδοξία για ταχύτερη έξοδο από την κρίση. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται με βάση το καλό σενάριο. Πέρασαν έξι ολόκληροι μήνες από το πρώτο lockdown που συγκλόνισε την ελληνική και παγκόσμια οικονομία και όλα δείχνουν ότι επιστρέφουμε στο ίδιο σημείο, με την ορατότητα να είναι στην ουσία ξανά μηδενική. Και πώς να μην είναι, όταν οι εξελίξεις εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από την πρόοδο στην ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού εμβολίου, με τους ειδικούς επιστήμονες να επιμένουν ότι ο δρόμος δεν είναι εύκολος μέχρ

 Πορεία δίχως πυξίδα. Οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο θέλουν να θεραπεύσουν την οικονομία από τα τραύματα της πανδημίας, αλλά δυστυχώς οδηγούν χωρίς προβολείς στον δρόμο. Και η σύγχυση ξεκινά από τη δημόσια υγεία. Χρήσιμο θα ήταν, τουλάχιστον, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών και οι τραπεζίτες να γνώριζαν τι να περιμένουν από τον κορωνοϊό – αντ’ αυτού κινούνται με υποθέσεις. Παράδειγμα ο υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας Ρίσι Σουνάκ, ο οποίος πρέπει να αποφασίσει πόσον καιρό ακόμα θα επιδοτεί τους μισθούς όσων έχουν αναστολή εργασίας, επειδή οι εργοδότες τους στερούνται του ρευστού για να τους καλύψουν. Αρχικά σχεδίαζε να ολοκληρώσει το πρόγραμμα τον Οκτώβριο, αλλά πλέον αυτό δείχνει πρόωρο, δεδομένου ότι αυξάνονται τα κρούσματα. Ωστόσο, μειώνονται οι θάνατοι στη χώρα και αυτό στηρίζει την προσέγγιση Σουνάκ. Κι ενώ τίθεται υπό εξέταση η κατάσταση της δημόσιας υγείας, η εικόνα της οικονομίας είναι νεφελώδης. Στην περίπτωση της απασχόλησης,

 Ο ανίκανος Τραμπ, η Κίνα  κι ο κόσμος που καταρρέει. Ο Τραμπ και η κυβέρνησή του ούτε θέλουν να κυβερνήσουν ούτε γνωρίζουν πώς να το κάνουν. Και η αντίθεση με την Κίνα, παρά τις αρχικές αποτυχίες της χώρας στη διαχείριση της κρίσης της Covid-19, είναι έντονη.  Η Covid-19 δεν άλλαξε τον κόσμο, μέχρι τώρα τουλάχιστον. Επιτάχυνε όμως την εξέλιξή του, τεχνολογικά, κοινωνικά και πολιτικά. Αυτό είναι εντυπωσιακά αληθές στις διεθνείς σχέσεις: το χάσμα μεταξύ της Κίνας και της Δύσης και η αποτυχία της αμερικανικής ηγεσίας επί της Δύσης έχουν βαθύνει. Η ηγούμενη από τη Δύση παγκόσμια τάξη βρίσκεται σε κρίση. Αν οι ΗΠΑ επανεκλέξουν τον Ντόναλντ Τραμπ, αυτό θα είναι τελειωτικό. Η Κίνα γίνεται όλο και πιο διεκδικητική. Δεν ακολουθεί τον σεβασμό της Δύσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως φάνηκε από τη βάναυση μεταχείριση των Ουιγούρων και τον νέο νόμο για την ασφάλεια στο Χονγκ Κονγκ. Υπό τον Σι Τζινπίνγκ, δια βίου αυτοκράτορα, η κινεζική διεκδίκηση του status της υπερδύναμης

Τρελάθηκαν οι πλούσιοι  και ζητούν να φορολογηθούν! Τα αφεντικά τρελάθηκαν και θέλουν να μοιράσουν τα λεφτά τους; Αυτή η φράση σού έρχεται στο μυαλό διαβάζοντας την είδηση ότι μερικοί πολύ πλούσιοι του πλανήτη καλούν τις κυβερνήσεις να φορολογήσουν αυτούς και όσους έχουν μεγάλες περιουσίες για να ανακάμψει η υφήλιος από το χτύπημα της πανδημίας. Συγκεκριμένα: μια ομάδα 83 πολύ πλούσιων συναισθανόμενη τη δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιπέσει η ανθρωπότητα και η παγκόσμια οικονομία μετά το χτύπημα του κορονοϊού ζητά υψηλότερη φορολογία τόσο των ιδίων όσο και των υπολοίπων μελών της παγκόσμιας ελίτ του πλούτου για να ανακάμψει ο κόσμος. Αναφέρουν: «Καθώς ο Covid-19 χτυπά τον κόσμο, εκατομμυριούχοι όπως εμείς, οφείλουμε να διαδραματίσουμε ένα σημαντικό ρόλο για την ίαση της ανθρωπότητας. Οχι δεν είμαστε εμείς αυτοί που φροντίζουν τους ασθενείς στις εντατικές μονάδες. Δεν οδηγούμε τα ασθενοφόρα που μεταφέρουν τους αρρώστους στα νοσοκομεία, δεν διανέμουμε έτοιμα γεύματα