IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

​​Για τον ζηλωτή της γνώσης, τον εραστή της σοφίας, τον λάτρη των απόκρημνων ερωτημάτων και του επίμοχθου στοχασμού, η σύμπτωση να ζει συγκαιρινός με κοσμογονική ιστορική ανακατάταξη (κατάρρευση πολιτισμικού «παραδείγματος» και κυοφορία καινούργιου) είναι προνόμιο, δώρο συναρπαστικό. Για τους πολλούς δεν είναι έτσι, η κατάρρευση, οποιαδήποτε, και το άγνωστο καινούργιο που θα ακολουθήσει, γεννάνε ανασφάλεια με ευρύ φάσμα διαβαθμίσεων: από την ανησυχία ώς τον πανικό. Δυσεξέλεγκτη αντίδραση στην ανασφάλεια είναι η εθελούσια τυφλότητα: Tίποτα δεν καταρρέει ούτε κυοφορία συντελείται. Mια «κρίση» περνάμε, θα την παλέψουμε, όπως τόσες ανάλογες στο παρελθόν... Ποιος έδινε σημασία στον Nίτσε, όταν προειδοποιούσε απεγνωσμένα την Eυρώπη, το 1887, για τον «απειλητικότερο από τους επισκέπτες» που έστεκε στο κατώφλι της: τον μηδενισμό; «Aφηγούμαι την ιστορία των επόμενων δύο αιώνων»: τον μηδενισμό κάθε αξίας, κάθε ποιότητας, κάθε «νοήματος » της ανθρώπινης ύπαρξης και της ανθρώπινης

Δεν διερωτάσθε γιατί η εμπορική ναυτιλία της χώρας συνεχίζει να πρωτοπορεί σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ αντίθετα η χώρα έχει απαξιωθεί πλήρως παραγωγικά;  Διότι είναι απεξαρτημένη από τις σκοπιμότητες των Βρυξελλών και του Βερολίνου, διότι δεν την αγγίζουν οι αποφάσεις στο όνομα της Ευρωζώνης και της Ε.Ε.. Έτσι ώστε να προκύπτει η αντίφαση: Να κυριαρχεί δηλαδή η χώρα στην εμπορική ναυτιλία παγκοσμίως, η οποία μάλιστα το 2015 αύξησε το μερίδιό της στο παγκόσμιο εμπόριο από 15,4% το 2014 σε 16,1%, αλλά να μην έχει την παραμικρή δυνατότητα παρέμβασης στα λιμάνια και στα ναυπηγεία της χωρίς την έγκριση της Επιτροπής Ανταγωνισμού της Κομισιόν, με αποτέλεσμα τα ναυπηγεία που ανθούσαν στο παρελθόν να έχουν απαξιωθεί  πλήρως και τα λιμάνια να παραμένουν εγκλωβισμένα στο ΤΑΙΠΕΔ. Γιαυτό, σήμερα, οι Βρυξέλλες στοχεύουν την ελληνική εμπορική ναυτιλία μέσω των μνημονίων πιέζοντας την κυβέρνηση για την υπερφορολόγηση των ελληνικών ναυτιλιακών εταιρειών που εδρεύουν στη χώρα. Γιατί; Για ν

Σκίτσο τουΑνδρέα Πετρουλάκη (29.11.15)  Τόσο η αμερικανο-νατοϊκή σύμπραξη, όσο και η συναρτημένη με αυτήν «συμμαχία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται να ικανοποιούνται πλήρως, με τρεις ασυγχώρητες παραλείψεις της εξωτερικής μας πολιτικής και συγκεκριμένα: 1) Με τη σιωπηρή ανοχή πάνω από 7.738 παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, τα περισσότερά τους εξοπλισμένα. Άρα έτοιμα για φονικές συμπλοκές. Και οι παραβιάσεις αυτές στο διάστημα της τελευταίας επταετίας. 2) Με την ανοχή των οιωνεί διακατοχικών πράξεων του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, που αλωνίζει μέχρι τα στενά του Καφηρέα (νότια Εύβοια). 3) Με τη μεθόδευση για δημιουργία «γκρίζων ζωνών», όχι μόνο στα Ίμια, αλλά και στο Καστελόριζο με το περιμετρικό σύμπλεγμα 10 νησίδων. Αλλά και στην Ικαρία και στους Φούρνους της Ικαρίας με το σύμπλεγμα των νησίδων Θύμαινα, Κισήρια, Αλαφονήσι, Ανθρωποφάς και Άγιος Μηνάς. Υπενθυμίζουμε, ότι πριν από τρεις ημέρες στην περιοχή Ικαρίας-Φ

H ελληνική κρίση είναι ένα μάθημα για όλους τους Ευρωπαίους. Τους αποκαλύπτει, αν δεν το είχαν ακόμη αντιληφθεί, το αληθινό πρόσωπο της Ευρώπης όπως οικοδομήθηκε τις τρεις τελευταίες δεκαετίες: Ένα τρομακτικό εργαλείο ελέγχου των πιο αδύναμων οικονομιών και κηδεμονίας της δημοκρατίας στο εθνικό πλαίσιο, το μοναδικό πλαίσιο στο οποίο μπορεί να εκφραστεί πραγματικά. Ο Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ το είπε καθαρά: «Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες». Η ένταξη της ελληνικής οικονομίας στην Κοινή Αγορά, την 1η Ιανουαρίου 1981, την έφερε αμέσως αντιμέτωπη με μια συγκυρία την οποία για συγκεκριμένους λόγους  – εμφύλιος πόλεμος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, χούντα των συνταγματαρχών από το 1967 ως το 1974 –  δεν μπορούσε να αντέξει: Ενιαία αγορά (1987), συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (1994), ένταξη στο ευρώ (2000), διεύρυνση της τελωνειακής ένωσης προς τις χώρες με φτηνή εργατική δύναμη μετά την πτώση του κομμουνισμού. Η ελ

 Η επέμβαση των ΗΠΑ για να γίνουν πιο ελαστικοί οι πιστωτές και να υπογραφεί συμφωνία εξυπηρετεί πρωτίστως την Αμερική και φανερώνει τα περιθώρια κινήσεων που διαθέτουμε ως χώρα. Παρεμπιπτόντως φανερώνει και τα όρια που διαθέτει η ίδια η ΕΕ-ο Μπρζεζίνσκι, θυμίζω στη «Μεγάλη Σακιέρα» θεωρεί το σύνολο της ΕΕ προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Η ουσιώδης διαφορά από τις συγκρούσεις που συμβαίνουν ανά την Υφήλιο είναι ότι στην περίπτωσή μας μιλάμε για χώρο που ο επικυρίαρχος θεωρεί «δικό του», αποκλειστικής του χρήσης και ευθύνης και μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή του, έχει αυτή τη δυνατότητα. « … Η Ελλάδα ζει μια δισυπόστατη ύπαρξη ανήκοντας σε μια θεσμική και οικονομική ζώνη διαφορετική από τη ζώνη που ανήκει γεωγραφικά και γεωπολιτικά... Όταν η Ευρώπη και γενικότερα η Δύση κινείται προς τα Βαλκάνια, η Ελλάδα, ως βαλκανική χώρα, είναι, εν δυνάμει, διεκδικούμενος χώρος, ενώ ως μέλος της ΕΕ δεν μπορεί να μετατραπεί σε διεκδικητή της εξουσίας που επιδιώκει να αποκτήσει στην περιοχή η Δύση

Ζάππειο, 28 Μαΐου 1979. Η υπογραφή της Συνθήκης Προσχωρήσεως στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Γ. Ράλλης, Κων. Καραμανλής, Γ. Κοντογεώργης. Ζάππειο, 28 Μαΐου 1979. Η υπογραφή της Συνθήκης Προσχωρήσεως στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Γ. Ράλλης, Κων. Καραμανλής, Γ. Κοντογεώργης. Το 1975, πριν ακόμη μπορέσουν να απορροφήσουν πλήρως τους κραδασμούς από την προηγούμενη διεύρυνση (μετά την προσχώρηση της Βρετανίας, της Δανίας και της Ιρλανδίας το 1973), οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες αντιμετώπισαν την προοπτική της ένταξης μιας άλλης χώρας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρωθυπουργός της Ελλάδας, ανακοίνωσε στις 12 Ιουνίου 1975 την πρόθεση της κυβέρνησής του να επιζητήσει την προσχώρηση, ως μια μακροπρόθεσμη στρατηγική για τη διασφάλιση των δημοκρατικών θεσμών της χώρας. Η Ελλάδα είχε μόλις πρόσφατα την εμπειρία της δικτατορίας των συνταγματαρχών, από το 1967 έως το 1974, όταν το χουντικό πραξικόπημα εναντίον του προέδρου της Κύπρου, αρχιεπισκόπου Μακαρίου, διευκόλυνε την τουρκική εισβολή στο νησί.

Το αίσθημα του ανήκειν αποτελεί από τις σημαντικότερες και κυριότερες μορφές ενσωμάτωσης σε ένα κοινωνικό σύνολο αλλά και σε έναν θεσμό, είτε εθνικό είτε υπερ-εθνικό. Αποτελεί δε και  έναν από τους σημαντικότερους μηχανισμούς βαθιάς κοινωνικής ειρήνης και ανάπτυξης. Η κρίση αλλά κυρίως ο τρόπος επιβολής αυτού του τιμωρητικού και αντί-αναπτυξιακού μοντέλου πειθαρχίας που ακούει στο όνομα «μνημονιακές υποχρεώσεις»  διασάλευσε στην βάση της και στην ουσία αυτό ακριβώς  το «αίσθημα του ανήκειν» του μέσου Έλληνα στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Δεν πιστεύω ότι ήταν μόνο το μνημόνιο που έφερε την κρίση. Η κρίση αποτελεί απόρροια ενός αρτηριοσκληρωτικού, βαθιά συντηρητικού και διαφθαρμένου μοντέλου εξουσίας που μας κυβερνούσε επί δεκαετίες. Το μνημόνιο όμως και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο τέθηκε σε ισχύ από τα Ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας κατέστρεψε τον συνεκτικό ιστό που ένωνε την Ευρώπη με την Ελλάδα. Η Ευρώπη από φάρος δημοκρατίας, αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης  κατέλ

  Ferdinand Victor Eugène Delacroix:   Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου   Ferdinand Victor Eugène Delacroix: « Καβαλάρης Έλληνας αγωνιστής » Μέρες επετειακές, που τις ορίζει η αυριανή εθνική εορτή, αλλά και μέρες αναστοχασμού για τις σχέσεις Ελλάδας και Ευρώπης , για το τι είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση και σε τι πρέπει να μετεξελιχθεί, αν πια το μπορεί κι αν δεν ήταν εξαρχής ουτοπία η πολιτική της ενοποίηση. Και μέρες μνήμης, όπως εξαιρετικά την υπηρετεί ένας κατεξοχήν μνημονικός πυκνωτής: η ποίηση . Δύο στίχοι του Διονύσιου Σολωμού, οι εναρκτήριοι ενός οκτάστιχου αποσπάσματος από άγνωστο ποίημά του που ο Ιάκωβος Πολυλάς το τύπωσε με τον τίτλο «Η Ελλάδα», ηχούν σαν να συνοψίζουν ό,τι συνέβη πολλές φορές, επί Τουρκοκρατίας και στην ελεύθερη Ελλάδα, και ό,τι συμβαίνει τώρα. Το σολωμικό δίστιχο: « Η Ευρώπη την κοιτάει πως θε να πράξει· / της Ευρώπης κοιτάει κατά τα μέρη ». Η εικόνα μιας αμφίπλευρης στάσης αναμονής. Με μια σοβαρή διαφορά. Η Ευρώπη είναι πάντα η ισ