IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η  κυβέρνηση διαβεβαιώνει σ’ όλους τους τόνους ότι το καλοκαίρι του 2018 η Ελλάδα θα αφήσει πίσω της την επώδυνη περίοδο των Μνημονίων. Αν και η σχετική διαπραγμάτευση θα αρχίσει την ερχόμενη άνοιξη, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού πως και στο ευρωιερατείο τείνει να κυριαρχήσει η επιλογή το “κεφάλαιο Ελλάδα” να κλείσει σαν success story. Εάν πράγματι επικρατήσει αυτό το σενάριο θα έχουμε “καθαρή έξοδο”, με την έννοια ότι δεν θα επιβληθούν στην Αθήνα πρόσθετες δεσμεύσεις. Αυτές, άλλωστε, που έχουν συμφωνηθεί είναι υπεραρκετές, και μόνο αν σκεφθεί κανείς ότι μέχρι το 2060 η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να παράγει πρωτογενές πλεόνασμα 2% του ΑΕΠ. Όπως παλαιότερα η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, έτσι και η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να δημιουργήσει την εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι με την ολοκλήρωση του 3 ου  Μνημονίου θα τελειώσουν και οι δύσκολες ημέρες. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική από την προπαγανδιστική αυτή εξίσωση. Ακόμα και εάν τελικώς η Αθήνα επιτύχει “καθαρή

Στην Ελλάδα συνηθίζεται η διαστρέβλωση των λέξεων, με αποτέλεσμα να μη συμβαδίζουν με το αρχικό τους νόημα – όπως στο θέμα της νεοφιλελεύθερης αριστεράς  με κριτήριο την πολιτική που εφαρμόζει ή της σοσιαλιστικής (= λαϊκής ) δεξιάς. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα μνημόνια, η αρίθμηση των οποίων δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα – αφού ουσιαστικά πρόκειται για συμφωνίες ( =εντολές ) με τους πιστωτές που συνοδεύουν τις εκάστοτε δανειακές συμβάσεις και τις αξιολογήσεις, οι οποίες είναι πάρα πολλές. Στα πλαίσια αυτά,   η Ελλάδα   δεν έχει υπογράψει τρία μνημόνια, αλλά τρεις δανειακές συμβάσεις – με στόχο τη χρηματοδότηση του χρέους της, για εκείνο το χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να δανεισθεί από τις διεθνείς χρηματαγορές. Η τελευταία (τρίτη) δανειακή σύμβαση και τα χρήματα που τη συνοδεύουν, τελειώνει τον Αύγουστο του 2018 – κάτι που όμως δεν υπονοεί πως θα πάψουν να επιβάλλονται μνημόνια, τουλάχιστον έως ότου η χώρα μας εξοφλήσει το 75% των χρεών της απέναντι

Στις 14/2/14 η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) έδωσε στη δημοσιότητα τις εκτιμήσεις της για το ΑΕΠ της χώρας μας σε τρέχουσες και σε σταθερές τιμές του 2005 το δ’ τρίμηνο και του 2013 και για ολόκληρο το έτος αυτό. Συγκρίνοντας το ΑΕΠ του 2013 σε σταθερές τιμές με το ύψος του, επίσης σε σταθερές τιμές, τα προηγούμενα χρόνια με βάση τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ε.Ε. (της Eurostat) και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παρατηρούμε ότι ήταν πιο πάνω από εκείνο του 2000 αλλά πιο κάτω από εκείνο του 2001, η οικονομία της χώρας μας, δηλαδή, πήγε 13 χρόνια πίσω.  Κάνοντας την ίδια σύγκριση –με βάση τα στοιχεία της Eurostat και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής– για την περίπτωση της Πορτογαλίας, μιας χώρας με πληθυσμό ανάλογο με τον δικό μας και η οποία, όπως και η Ελλάδα, βρίσκεται υπό την κηδεμονία της τρόικας των δανειστών της, παρατηρούμε πως το ΑΕΠ της σε σταθερές τιμές μειώθηκε και το ύψος του το 2013 ήταν ανάμεσα στο 2006 και στο 2007, δηλαδή η οικονομία της χώρας αυτής πήγε 7 χρόν

 Στο τέλος του 2009, το Δημόσιο Χρέος ανερχόταν σε 299,68 δισ. ευρώ ή 129,7% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δηλαδή η αξία του συνόλου των αγαθών και των υπηρεσιών που παράγονται στη χώρα σ’ ένα χρόνο). Στο τέλος του 2012, ύστερα από τρία χρόνια και αφού μεσολάβησαν δύο Δανειακές Συμβάσεις και δύο Μνημόνια, αφού έγιναν απανωτές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αφού επιβλήθηκαν αυξήσεις στο φόρο εισοδήματος και δύο αυξήσεις στο ΦΠΑ, αφού επιβλήθησαν χαράτσια στα ακίνητα, αφού αυξήθηκαν οι ειδικοί φόροι στα καύσιμα, τον καπνό και τα ποτά, αφού πάνω από 1.400.000 εργαζόμενοι έμειναν χωρίς δουλειά και αφού έγινε το κούρεμα (haircut) των ομολόγων, που υποτίθεται ότι μείωσε το χρέος πάνω από 100 δις, το Δημόσιο Χρέος έφτασε στα 303,9 δια ή στο 156% του ΑΕΠ. Τον Ιούνιο του 2013 (τελευταία στοιχεία), το χρέος αυξήθηκε περαιτέρω στα 321,6 δισ ή στο 175% του ΑΕΠ. Η μεγαλύτερη, σε σχέση με τους απόλυτους αριθμούς, αύξηση του ποσοστού του χρέους ως προς το ΑΕΠ οφείλεται στο γεγονός ότι

ΠΕΤΡΟΣ ΖΕΡΒΟΣ http://www.efsyn.gr/?p=178401  Πάνος Μαραγκός http://www.ethnos.gr/summary.asp?catid =22815&subid=2&pubid=63970516

Για να μην πέσουν στο κενό οι θυσίες των πολιτών και η ζημιά που έγινε στον παραγωγικό ιστό της οικονομίας, με στόχο να καταγράψουμε πρωτογενές πλεόνασμα και μάλιστα πριν από την ώρα του, ένας τρόπος υπάρχει. Nα επιτύχουμε μια γενναία αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία από τη μια να μειώσει αισθητά τις ετήσιες υποχρεώσεις για την εξυπηρέτησή του και από την άλλη να έχει μακρόχρονη προοπτική βιωσιμότητας. Για να γίνει αυτό είναι απαραίτητο η χώρα να διαμορφώσει συνθήκες αυτόνομης εξυπηρέτησης του χρέους και χρηματοδότησης της οικονομίας της. H μέχρι τώρα εφαρμοζόμενη πολιτική εξυπηρετούσε την επίτευξη των στόχων ενός απαράδεκτου οικονομικά και κοινωνικά προγράμματος, το οποίο προσπαθεί να θεραπεύσει παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, με λάθος τρόπο. H βασική επιδίωξη της εξάλειψης των δίδυμων ελλειμμάτων, δημοσιονομικού και ισοζυγίου πληρωμών, το συντομότερο δυνατό, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τις απώλειες στον παραγωγικό αλλά και στον κοινωνικό ιστό της χώρας, φαίνεται να φ

(...) Μπορεί η κυβέρνηση να λειτουργεί ως θλι­βερός εφαρμοστής των έξωθεν εντολών, αλλά η τρόικα και το Βερολίνο έχουν σχέ­διο. Επιδιώκουν και έχουν εν μέρει καταφέ­ρει να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αποικία χρέους στο πλαίσιο της γερμανικής Ευρώ­πης, σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το γερ­μανικό και ευρύτερα ευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο. 1. Τα όσα ακολούθησαν τις γερμανικές εκλογές του περασμέ­νου Σεπτεμβρίου διέλυ­σαν τις ψευδαισθήσεις του διδύμου Σαμαρά - Βενιζέλου για άμεση δρομολόγηση της ανα­διάρθρωσης του ελλη­νικού χρέους. Δεν στάθηκαν ικανά όμως να τους ωθήσουν σε αλλαγή πλεύσης. Ο ισχυρισμός ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρο­μος χρησιμοποιήθηκε ως προπαγανδιστικό επιχείρημα, αλλά τελικώς αντανακλά και το δικό τους εγκλωβισμό στο μονόδρομο που έχει χαράξει η τρόικα. Αυτός είναι και ο λό­γος που δεν έχουν περιθώρια ουσιαστικής διαπραγμάτευσης. Το μόνο που έκαναν όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν να δια­πραγματεύονται το βαθμό οξύτητας της μο­νοδιάστατης λιτότητας. Αλλά