IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣXETIKA KEIMENA: (1α) Έτσι μπορεί να ξεφύγει η κατάσταση για τον Σουλτάνο; (1β)  Στρατηγική απάντηση Ελλάδας και Αιγύπτου στους χάρτες της Τουρκίας μέσω της «Μέδουσας». (2) Αραβική συσπείρωση απέναντι στην Τουρκία. (3) Τελεσίγραφο στον Ερντογάν για S-400,  νέες «νάρκες»  στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, αλλά και οι αξιωματούχοι της, αναπτύσσοντας μια επίμονη στρατηγική κουλτούρα, θεωρούν το κράτος τους πολύ ισχυρό διεθνή παίκτη στον ανταγωνισμό ισχύος απέναντι στους παγκόσμιους παίκτες, όπως είναι οι ΗΠΑ και η Ευρώπη.  Για όλες τις αδυναμίες της Τουρκίας, ως “Περιφερειακή Δύναμη”, όπως πιστεύει για τον εαυτό της, και προκειμένου να αντισταθμίσει τη μακροχρόνια διάβρωση που ταλανίζει το πολιτικό της σύστημα και την εσωτερική δημοκρατική παρακμή,η Άγκυρα είναι όλο και περισσότερο πρόθυμη να αναλάβει υψηλούς κινδύνους - μερικές φορές απερίσκεπτα - ώστε να εξισορροπήσει τα μειονεκτήματά της, σε σχέση με την ισχύ των ανταγωνιστών της. Η ανάληψη/διαχείρισ

Στις 16 Δεκεμβρίου 2015, δια στόματος του Τούρκου πρέσβη στο Κατάρ, Αχμέτ Ντεμιρόκ, η Τουρκία ανακοίνωσε την κατασκευή μεγάλης στρατιωτικής βάσης στο εμιράτο, που (σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Άμυνας, Ισμέτ Γιλμάζ) υπολογίζεται πως θα είναι έτοιμη στα μέσα του 2018. Η βάση, η οποία θα αποτελέσει την πρώτη τουρκική στρατιωτική εγκατάσταση στη Μέση Ανατολή, θα φιλοξενεί περίπου 3.000 στρατιωτικούς (μεταξύ αυτών εκπαιδευτές και άνδρες των ειδικών δυνάμεων) και δεν θα περιορίζεται μόνο σε δυνάμεις εδάφους αλλά θα περιλαμβάνει, τόσο αεροπορικές (περί τα οκτώ μαχητικά αεροσκάφη F-16C/D), όσο και ναυτικές μονάδες (μια φρεγάτα, μια πυραυλάκατο καθώς και περιπολικά σκάφη). Σχεδόν ένα μήνα αργότερα, στις 11 Ιανουαρίου 2016, ανακοινώθηκε η κατασκευή τουρκικής βάσης και στη Σομαλία, που θα αποσκοπεί στην εκπαίδευση του Σομαλικού Στρατού (ο οποίος μάχεται κατά της ισλαμιστικής οργάνωσης Αλ Σαμπάμπ), ενώ σχεδιάζεται και η ίδρυση Στρατιωτικής Ακαδημίας για την εκπα

Πολύ προσοχή δόθηκε στο πώς θα αντιδράσουν οι Σαουδική Αραβία και Ισραήλ στην ενδιάμεση συμφωνία που επιτεύχθηκε το Νοέμβριο μεταξύ του Ιράν και των Ρ5+1 δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία), καθώς και οι δύο βλέπουν τις σχέσεις τους με το Ιράν με όρους μηδενικού αθροίσματος. Η συμφωνία έχει επίσης σημαντικές επιπτώσεις για την Τουρκία, μια περιφερειακή δύναμη από μόνη της, και μία που διατηρεί σχετικά στενές σχέσεις με το Ιράν. Ειδικότερα, η Τουρκία αντιμετωπίζει κάποιες δύσκολες αποφάσεις για την μελλοντική κατεύθυνση της εξωτερικής της πολιτικής στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική (ΜΕΝΑ) μετά από τις αραβικές εξεγέρσεις. Η συμφωνία του προηγούμενου μήνα έρχεται απλώς να προστεθεί στα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Η δημιουργία στενότερων δεσμών με το Ιράν υπήρξε βασικός πυλώνας της πολιτικής «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» και της καλλιέργειας του δόγματος «στρατηγικού βάθους». Το τελευταίο έχει στόχο να επανακαθιερώ

Είναι προφανές ότι οι αρχικές νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες του κυβερνώντος τουρκικού πολιτικού Ισλάμ προσκρούουν σε σοβαρά εμπόδια και θέτουν τον πρωθυπουργό Ερντογάν και τους συνεργάτες του προ οξέων διλημμάτων. Τα εμπόδια και διλήμματα αυτά οφείλονται εν μέρει στις σεισμικές εξελίξεις στον ευρύτερο μεσανατολικό χώρο και ειδικότερα στην τοξική μετεξέλιξη της «Αραβικής Άνοιξης». Πηγάζουν όμως επίσης από την ίδια τη φύση της εξωτερικής πολιτικής της παρούσης τουρκικής ηγεσίας : από τη σύγχυση – ενσυνείδητη ή όχι – μεταξύ γεωπολιτικών και θρησκευτικών της επιδιώξεων · την ασάφεια δηλαδή της διαχωριστικής γραμμής μεταξύ εθνικών γεωπολιτικών συμφερόντων και θρησκευτικών κινήτρων.  i Κεντρική στόχευση του διδύμου Ερντογάν-Νταβούτογλου ήταν, και όπως όλα δείχνουν παραμένει, η αξιοποίηση της στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος, αλλά και της θρησκευτικής ταυτότητας της χώρας τους, προκειμένου η Τουρκία να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στον αραβο-μουσουλμανικό χώρο και κατ’ επέκτα