IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τα λέει της νύφης για να τα ακούει η πεθερά. Ο φραστικός πόλεμος που εξαπέλυσε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου εναντίον του ισχυρού άνδρα της Άγκυρας Ταγίπ Ερντογάν, για να δεχθεί τις αντίστοιχες απαντήσεις, αποτελεί βεβαίως την αποτύπωση της οργής που επικρατεί στους ηγετικούς κύκλους του Ισραήλ για την τουρκική παρεμβολή η οποία οδήγησε στην αιφνίδια απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις από τη Συρία. Στο μπρα ντε φερ των δύο πρώην συμμάχων και νυν ανταγωνιστών στην ανατολική Μεσόγειο, η μεν Τουρκία εμφανίζεται να μοχλεύει επιτυχώς την επαμφοτερίζουσα στάση της έναντι των ΗΠΑ, ενώ το Ισραήλ, ως "δεδομένο”, βρίσκεται να πληρώνει το τίμημα της ακύρωσης μιας κρίσιμης σταθεράς της μεσανατολικής στρατηγικής του. Εξ ου και τα εκατέρωθεν ρητορικά ξεσπάσματα, που, από ειρωνεία της ιστορίας, φέρουν τους εισβολείς της Κύπρου και σφαγείς των Κούρδων να καταγγέλλουν τους καταπιεστές των Παλαιστινίων και αντιστρόφως. Όμως το κύριο πρόβλ

Είναι κοινό μυστικό ότι το Ισραήλ συγκαταλέγεται στις πυρηνικές δυνάμεις του πλανήτη. Γιατί όμως επιτρέπεται να διαθέτουν τέτοια όπλα οι Ισραηλινοί και όχι οι Ιρανοί;     Israel Atomanlage in Dimona (AP)   Εδώ και χρόνια ο ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου προειδοποιεί για τους κινδύνους που εγκυμονεί ενδεχόμενος πυρηνικός εξοπλισμός του Ιράν. Και αυτό μολονότι το ίδιο το Ισραήλ θεωρείται προ πολλού περιφερειακή πυρηνική δύναμη. Το ίδιο βέβαια δεν έχει παραδεχτεί ποτέ επισήμως ότι διαθέτει πυρηνικά όπλα. Γιατί όμως επιτρέπεται να διαθέτει το Ισραήλ πυρηνικά και το Ιράν όχι; «Έχει το Ισραήλ πυρηνικές δυνατότητες και πυρηνικά όπλα;», ρώτησε πρόσφατα με επιθετικό ύφος δημοσιογράφος του CNN τον Νετανιάχου. «Πάντα λέγαμε ότι δεν θα είμαστε οι πρώτοι που θα τα εισαγάγουν στη Μέση Ανατολή και γι΄ αυτό δεν το κάναμε», είπε ο ισραηλινός πρωθυπουργός, αποφεύγοντας ωστόσο να απαντήσει ευθέως. Για να προσθέσει αναφερόμενος εμμέσως πλην σαφώς στην Τεχεράνη: «Εμείς δεν καλέσα

Η προειλημμένη απόφαση του Τραμπ για απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν απειλεί με επιπλέον αποσταθεροποίηση την ήδη πολύπαθη Μέση Ανατολή και εντείνει τη διεθνή απομόνωσή του, όπως μαρτυρά η σχεδόν συνομωσιολογική επιχειρηματολογία αλλά και οι αντιδράσεις από τους παραδοσιακούς εταίρους των ΗΠΑ, τους Ευρωπαίους, οι οποίοι ανακοίνωσαν πως θα συνεχίσουν τη συνεργασία με την Τεχεράνη.  Η συμφωνία για την αναστολή του πυρηνικού προγράμματος ήταν αποτέλεσμα επίπονης διπλωματικής προσπάθειας επί προεδρείας Ομπάμα το 2015 και αποτέλεσε σημείο καμπής για την αποκατάσταση των σχέσεων Ιράν-Δύσης με θετικές πολιτικές και ενεργειακές επιπτώσεις στην ευρύτερη περιοχή αλλά και διεθνώς. Ερωτηματικό αποτελεί αν οι ΗΠΑ είναι σε θέση να επιβάλλουν μονομερείς κυρώσεις στο Ιράν ή σε βάρος όσων συνεχίσουν να τηρούν τη συμφωνία, όπως απείλησε ο Τραμπ, ειδικα όταν πρόκειται για την Ε.Ε. και τη Ρωσία... Στο εσωτερικό του Ιράν, η απόσυρση των ΗΠΑ σε συνδυασμό με τις οικονομι

​​Η ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με την απόφαση Trump περί Ιερουσαλήμ αποτέλεσε κατά παράδοξο τρόπο μια σχετική επιτυχία για το Ισραήλ και ταυτοχρόνως μια μεγάλη ήττα για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον σύμμαχο και προστάτη του εβραϊκού κράτους. Ο τελικός συσχετισμός (128 υπέρ του ψηφίσματος καταδίκης της αμερικανικής θέσης, 9 κατά, 35 αποχές) δεν εκπλήσσει κανέναν, δεδομένων παλαιότερων αντίστοιχων ψηφοφοριών, και σε κάθε περίπτωση είχε προκαταβολικά απαξιωθεί από την ισραηλινή κυβέρνηση, με τις εμπρηστικές δηλώσεις του Binyamin Netanyahu, που χαρακτήρισε τον ΟΗΕ "οίκο του ψεύδους”. Μολονότι το ίδιο το Ισραήλ γεννήθηκε από την απόφαση του ΟΗΕ για τον διαμελισμό της υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνης, οι σχέσεις του εβραϊκού κράτους με το διεθνές σώμα είναι παγίως τεταμένες από τότε που η αποαποικιοποίηση πολλαπλασίασε θεαματικά τον αριθμό των ανεξάρτητων κρατών, δημιουργώντας στη Γενική Συνέλευση έναν συσχετισμό φιλικό προς εθνικοαπελευθερωτ

Πολλοί από τους εμπλεκομένους υποκρίνονται ψυχραιμία και επιχειρούν να υποβαθμίσουν τις εξελίξεις. Όμως τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή ισοδυναμούν με  γεωπολιτικό σεισμό. Δεν συμβαίνει, άλλωστε, κάθε ημέρα να  αποκηρύσσουν,   λ.χ., οι 57 χώρες του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας τις ΗΠΑ ως (αποκλειστικό) μεσολαβητή στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση ή να κατονομάζει ο Σύμβουλος Ασφαλείας του Λευκού Οίκου τη   δεύτερη μεγαλύτερη χώρα του ΝΑΤΟ   ως χορηγό της τρομοκρατίας και απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα. Στο σημείο τομής των δύο αυτών εξελίξεων βρίσκεται η όλο και πιο απρόβλεπτη Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν. Και στο φόντο τους, η απόφαση-σοκ του Ντόναλντ Τραμπ την προηγούμενη εβδομάδα να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ: μία  "πράξη διπλωματικού βανδαλισμού"  κατά τους "Financial Times", η οποία επιταχύνει, παρά φρενάρει, την ενίσχυση των ανταγωνιστών των ΗΠΑ στην περιοχή. Ούτως ή άλλως, η συγκυρία α